Το «πρώτο» αίμα!

ΘΑΝΑΣΗΣ ΑΣΠΡΟΥΛΙΑΣ

ΠΑΟ, το «πρώτο» αίμα

Ανάμεσα στις μνημονιακές και αντιμνημονιακές ατέρμονες συζητήσεις μεταξύ αυτών που που αντιδικούν για την απάντηση ποιος θα κάψει πιο όμορφα το όμορφο χωριό που ζούμε, αισθάνομαι την ανάγκη να δηλώσω ότι, παρακολουθώντας 12 παλικάρια με πράσινες και ισάριθμα με κόκκινες να στέλνουν ένα σωρό μηνύματα, που τα μισά να μπορούσαν οι πολιτικοί να συλλάβουν, αυτή η χώρα θα ήταν η ομορφότερη στον κόσμο, η περηφάνια ξεχειλίζει από τους ώμους μου εξαιτίας της ελληνικής καταγωγής μου…

Το βράδυ της Τετάρτης, πίνοντας ένα χαλαρωτικό ποτό στο Albionτου Νεκτάριου, με αδελφικούς φίλους συμφωνήσαμε πως… «Το Σάββατο, όλοι όσοι αγαπούν πραγματικά το μπάσκετ σε ολόκληρη την Ευρώπης, θα τρέχουν (κυριολεκτικά) να βρουν καλωδιακά κανάλια, ή να ποστάρουν status στο facebook αναζητώντας την εικόνα της απόλυτης μάχης των μαχών του ευρωπαϊκού μπάσκετ». Αυτό το ματς, ναι, θα λάβει χώρα στην Ελλάδα, της μιζέριας, της εξαθλίωσης, της ακυβερνησίας… Ναι, η Ευρώπη, θα τρέχει στους δρόμους για να παρακολουθήσει αυτό το ένα και μοναδικό ματς. Ένα ματς, μεταξύ του φετινού πρωταθλητή Ευρώπης και του περσινού, το κατεξοχήν do or die, αυτό που θα κρίνει όχι μόνον ένα τίτλο, αλλά πολλά περισσότερα, τα οποία δεν έχει νόημα να συζητήσουμε στην παρούσα στιγμή. Είναι τόσα πολλά που θα μπορούσε να γράψει και να αναφέρει κάποιος μετά από τον τέταρτο τελικό, μία αναμέτρηση, που πιστοποίησε με ISO ότι αυτή η σειρά είναι η πιο αντρίκεια, η πιο παλικαρίσια που έχει γίνει ποτέ την τελευταία 15ετία, ίσως όχι μόνο στο ελληνικό πρωτάθλημα, αλλά σε ολόκληρη την Ευρώπη..Ποια χώρα άλλωστε έχει την τιμή και την ευτυχία να παρέχει στέγη στους δύο τελευταίους Πρωταθλητές Ευρώπης; Πρέπει να φτάσουμε πολύ πίσω, στη δεκαετία του ’70 ίσως για να συναντήσουμε κάτι αντίστοιχο.

Τα ...κουρέλια τραγουδούν ακόμα λοιπόν… Θεωρώ ότι στο ΟΑΚΑ, το βράδυ της Τετάρτης, ο Παναθηναϊκός δεν κέρδισε απλά, όπως έκανε στον δεύτερο τελικό ισοφαρίζοντας τη σειρά σε 1-1… Γνώμη μου είναι ότι σημείωσε πολλαπλές νίκες… Η πρώτη ήταν ασφαλώς απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό, υπενθυμίζοντας στον …καθρέπτη ότι αυτή η ομάδα όχι μόνο έχει αξία, αλλά παράλληλα μπορεί κιόλας. Κάτι που δεν είχε κάνει σε κανέναν από τους τρεις προηγούμενους τελικούς. Ούτε καν σε εκείνον που νίκησε. Η δεύτερη (και ακόμα πιο σημαντική) νίκη του Παναθηναϊκού, αφορά στο γεγονός ότι, έπειτα από τρεις αναμετρήσεις, κατάφερε στον σπουδαίο αντίπαλο, το πρώτο πλήγμα… Τον έκανε να αιμορραγήσει για πρώτη φορά! Ξέρετε γιατί; Διότι ήταν το πρώτο και μοναδικό έως τώρα στην τελική σειρά, που ο Παναθηναϊκός επικράτησε παίζοντας …μπάσκετ. Ηταν η πρώτη φορά που συστήθηκε ως η ομάδα του παρελθόντος κι όχι σαν κάποια άτομα που στερούνταν δυνάμεων και φλόγας, ίσως και κινήτρου. Μέχρι τώρα ο Ολυμπιακός, παίζοντας πολύ καλύτερα και στα τρία ματς κι έχοντας τον αέρα, όσο και την αυτοπεποίθηση του πρωταθλητή Ευρώπης, νίκησε πολύ άνετα σε δύο ματς, ενώ σε αυτό που έχασε, αποχώρησε από το γήπεδο με το αίσθημα του κυρίαρχου.. Του πιο ισχυρού, που βρέθηκε να χάνει με 16 πόντους, αλλά είχε την ποιότητα, το σθένος και την πίστη να το γυρίσει… Ηταν μία ήττα, σαν ….νίκη, που του έδινε το δικαίωμα να πιστεύει ότι είναι ανώτερος και πιο έτοιμος να ανέβει στο θρόνο. Το βράδυ της Τετάρτης, όμως, ο Ολυμπιακός ηττήθηκε στο μπάσκετ και ο Παναθηναϊκός, θυμίζοντας κάτι από το παλιό καλό εαυτό του, έστειλε τη προειδοποίηση ότι είναι ζωντανός ακόμα. Οι ερυθρόλευκοι δεν έπαιξαν άσχημα, κάθε άλλο. Μόνο που αυτή τη φορά, οι απέναντι ήταν καλύτεροι, νίκησαν κατά κράτος στο μπάσκετ πετυχαίνοντας μία νίκη πειστική. Όχι αγκομαχώντας, όχι με φιάλες οξυγόνου. Νίκησαν γιατί στο δεύτερο ημίχρονο ήταν καλύτεροι… Κι αυτό, κατά τη γνώμη μου, στην δικαίως φουσκωμένη αυτοπεποίθηση των παικτών του Ολυμπιακού, ήταν το πρώτο σημαντικό πλήγμα που κατάφερε ο Παναθηναϊκός. Και κυρίως η αίσθηση, ότι όντως τα …κουρέλια τραγουδούν ακόμα.

Το βάρος πλέον μεταφέρεται… Εξαιτίας (και) αυτής της κατάστασης. Δεν έγιναν μαγικά στο ΟΑΚΑ από πλευράς τακτικής. Και η επικράτηση του Παναθηναϊκού έχει συγκεκριμένες παραμέτρους… Η πρώτη από αυτές είναι η αποφασιστικότητα στην άμυνα, που κατά τη γνώμη μου (η άμυνα) δεν ήταν το μείζον πρόβλημα του Παναθηναϊκού στα προηγούμενα ματς… Όχι τόσο μεγάλο τουλάχιστον, όσο ήταν η επίθεση.

Δεύτερον, ο πολυτιμότατος εναλλακτικός πόλος… Ο Στίβεν Σμιθ αυτή τη φορά είδε το παιχνίδι να του βγαίνει. Τόσο έμπροσθεν, όσο και στα μετόπισθεν… Και η χρησιμότητά του ήταν τεράστια.

Τρίτον, η ζώνη, που χρησιμοποίησε (έστω και για λίγο) ο Ντούσαν Ιβκοβιτς, έδωσε την ευκαιρία στον Παναθηναϊκό να πάρει ανάσα. Να κυκλοφορήσει καλύτερα τη μπάλα, να γεννήσει φάσεις πιο εύκολα, να βρει ρυθμό και να ξεφύγει από τις δαγκάνες που κρύβει ο Ολυμπιακός σε κάθε περίπτωση που παίζει μαν του μαν και οι πράσινοι προσπαθούν να παίξουν ένας εναντίον ενός. Εκεί, που δηλώνουν αδυναμία να βγάλουν καθαρές φάσεις, αφού δεν έχουν βρει το αντίδοτο στις αλλαγές των ερυθρόλευκων. Με τη ζώνη, οι γηπεδούχοι βρήκαν χώρο να παίξουν όπως ακριβώς ξέρουν.

Τέταρτον, ο …Μάικ Μπατίστ! Το παιχνίδι που χρωστούσε, το έδωσε. Κατέθεσε τον ιδρώτα, την προσωπικότητα, την καρδιά του σε μία νίκη που του ανήκει σχεδόν ολοκληρωτικά. Και ο Μάικ αυτή τη φορά, πήρε τις φάσεις με τη διαφορά ότι τις τελείωσε, όπως ακριβώς έκανε όλα τα προηγούμενα χρόνια. Εστω κι αν στο πρώτο ημίχρονο έμοιαζε να είναι τυλιγμένος σε …μάγια, σε αυτά που τον δέσμευαν από το Φάιναλ Φορ κιόλας.

Πέμπτον, ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους. Με τον Σάρας στην πεντάδα, ο Παναθηναϊκός είναι μία τελείως διαφορετική ομάδα, με φαντασία, μυαλό, προσωπικότητα, ηγετικό ένστικτο. Ο Σάρας προσφέρει αυτό ακριβώς που λείπει από τον Ζοτς. Τη δημιουργία και την εκτέλεση, ακόμα και σε σκληρές συνθήκες…

Και τώρα, έχουμε τον πέμπτο τελικό… Έναν αγώνα για πραγματικούς άντρες. Τον αγώνα του …αιώνας για το ελληνικό μπάσκετ. Ας το απολαύσουμε!

Υ.Γ. Θέλει τρομερά …καρύδια για να ευστοχήσει ο Καλάθης σε εκείνο το τρίποντο μετά από ένα άστοχο κι ένα δοκάρι. Με αυτό το σουτ έδειξε ότι αν μη τι άλλο έχει μεγάλη ψυχή.

ΣΠΥΡΟΣ ΚΑΒΑΛΙΕΡΑΤΟΣ

Ο τίτλος κρίνεται σπίτι του. Τι άλλο θέλει;

Ο νόμος της έδρας επικρατεί στο απόλυτο στους τελικούς της Α1 κι αυτό το στοιχείο από μόνο του δίνει στον Ολυμπιακό το ρόλο του φαβορί για τον τίτλο. Άλλωστε αν στην αρχή της σεζόν έλεγαν στον Ντούσαν Ιβκοβιτς και τους παίκτες του ότι το πρωτάθλημα θα κριθεί σε ένα ματς, παρουσία 15.000 οπαδών της ομάδας τους στο ΣΕΦ, θα χοροπηδούσαν από την χαρά τους. Ε, να λοιπόν που ο Ολυμπιακός έχει φέρει τη μάχη για τον τίτλο εκεί ακριβώς που θα ήθελε.
Θα πει κανείς ότι είχε μια ευκαιρία και την έχασε. Όντως, έτσι είναι. Ο Ολυμπιακός ήταν καλύτερος μέχρι το 27' και έδειχνε ικανός για να πάρει το πρώτο του πρωτάθλημα μετά το 1997, μέσα στο OAKA. Προηγήθηκε με 8 πόντους διαφορά, όμως δεν την κράτησε, όπως συνέβη και στο πρώτο μέρος, όταν βρέθηκε στο +11. Και έχασε το προβάδισμα γιατί δεν ήταν συγκεντρωμένος, έπαψε να μάχεται και συνάμα έκανε και πειράματα. Η δίλεπτη είσοδος του Λάζαρου Παπαδόπουλου ήταν ικανή να αλλάξει τη ροή, είναι ξεκάθαρο πως τρίτη επιλογή στη θέση "5" πρέπει να είναι ο Αντιτς. Όπως επίσης, η ζώνη του Ιβκοβιτς στο πρώτο μέρος μάλλον δεν θα πρέπει να επιστρατευτεί ξανά στους τελικούς.
Κάπως έτσι ο Ολυμπιακός έχασε την ευκαιρία για το 3-1, αλλά τουλάχιστον έμαθε κάτι. Ξέρει ότι είναι πιο δυνατός, έχει μεγαλύτερη ενέργεια, είναι καλύτερος από τον Παναθηναϊκό. Αν τα τέσσερα παιχνίδια ήταν ένα, ο Ολυμπιακός θα ήταν μπροστά στο σκορ τούτη τη στιγμή. Στα σημεία είναι ξεκάθαρος νικητής, είναι σαφές ότι έχει φτάσει πολύ πιο κοντά στο μπρέικ απ' ό,τι ο αντίπαλός του. Μάλλον δεν το πολυπίστεψε και δεν τα κατάφερε, αλλά έχει την εικόνα του καλύτερου. Σε αντίθεση με τον Παναθηναϊκό, που είναι αν μη τι άλλο ικανοποιημένος από το 2-2 και πλέον θα παλέψει για την υπέρβαση. Διότι με ό,τι έχει παρουσιάσει ως τώρα, μοιάζει δύσκολο να αλώσει το ΣΕΦ.
Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι ο Ολυμπιακός είναι ανίκητος ή ότι είναι υπερομάδα. Αν το πιστέψει αυτό, θα βρεθεί σε δύσκολη θέση το Σάββατο. Στα τελευταία 13 λεπτά οι ερυθρόλευκοι έχασαν τη συγκέντρωσή τους, έπαψαν να παίζουν ομαδικά, χαλάρωσαν σαν να μην έχουν αντίπαλο τον Παναθηναϊκό. Αυτά τα 13 λεπτά πρέπει να είναι οδηγός για ό,τι δεν πρέπει να κάνει ο Ολυμπιακός στο πέμπτο ματς. Αλλωστε θα έχουν έναν αντίπαλο που θα παίξει το τελευταίο του ματς με την τωρινή του μορφή και θα δώσει ό,τι του έχει απομείνει ως ψυχικό απόθεμα, για να μην παραδώσει τα σκύπτρα. Ο πέμπτος τελικός δεν θα είναι σαν όλους τους άλλους, θα είναι η υπέρτατη μάχη. Μια μάχη μέχρι τελικής πτώσης...Και ο Ολυμπιακός θέλει να εκμεταλλευτεί το ότι τούτος ο αγώνας θα γίνει στο σπίτι του. Στο γήπεδο που τόσο μόχθησε για να εξελιχθεί από μια ομάδα που κανείς δεν πίστευε, σε μια ομάδα που πήρε το πρωτάθλημα Ευρώπης και έκανε τον Παναθηναϊκό να είναι το αουτσάιντερ για τον τίτλο.