Κακά τα ψέματα και πέραν του -κατά τα φαινόμενα- θετικού αποτελέσματος, ο ΠΑΟΚ στην Ιταλία κέρδισε μόνο στην εξέδρα, όπου οι οπαδοί του έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην ψυχολογία του αγώνα, αλλά όχι και στην τελική έκβασή του.

Απέναντι σε μια ομάδα που έπαιζε ...εκτός έδρας στην έδρα της και αγωνιζόταν χωρίς τον φυσικό της ηγέτη (ο Ντι Νατάλε είναι για την Ουντινέζε σχεδόν ό,τι για τον ΠΑΟΚ ο Πάμπλο Γκαρσία, με τη διαφορά ότι αυτός σκοράρει κιόλας), ο ΠΑΟΚ έπαιξε με τη σωστή τακτική για να μη χάσει, αλλά και για να μην κερδίσει. Έπαιξε όπως έπρεπε για να κινδυνέψει όσο λιγότερο γινόταν (και αφού γλίτωσε το σοκ στα πρώτα λεπτά όταν η μπάλα «σφύριζε», η τακτική του βγήκε), αλλά δεν ζήτησε σχεδόν τίποτα από το ματς, καθώς η απειλή του ήταν μόνο το «βρωμοπόδαρο» του Φωτάκη, που πάλεψε να βάλει γκολ ...από τη σέντρα σε δυο-τρεις περιπτώσεις.

Έτερον ουδέν. Ο ΠΑΟΚ έπαιξε άμυνα, με τον Γκαρσία περισσότερο τρίτο σέντερ μπακ παρά οργανωτή, με τον Γεωργιάδη να μαζεύει τις τρικυμίες του -τσαμπουκά και ταλαντούχου, αλλά άπειρου για τέτοια ματς- Σταφυλίδη, τον Σαλπιγγίδη επίσης περισσότερο σε ρόλο μπακ και τον Κλάους ...επιπλέον χαφ, σε ρόλο Φωτάκη, επειδή ο Φωτάκης γύρναγε να γίνει Γκαρσία κι επειδή ο Γκαρσία παραγύρναγε για να γίνει Κοντρέρας.

Εκ του αποτελέσματος, λοιπόν, αφού ο ΠΑΟΚ μπήκε στην ...μικρή Τούμπα για να πάρει την ισοπαλία, ο Μπόλονι πέτυχε το στόχο του. Αλλά δεν απλοποίησε ούτε στο ελάχιστο την αποστολή της ...μεγάλης Τούμπας. Εκεί ο ΠΑΟΚ δεν αρκεί να περιμένει την Ουντινέζε. Πρέπει να παίξει μπάλα, να δημιουργήσει και να σκοράρει. Άλλο παιχνίδι, άλλη λογική παιχνιδιού και άλλη Ουντινέζε, βέβαια, στο παιχνίδι που της αρέσει. Να βγαίνει στην κόντρα και να χτυπάει.

Και σε αυτό το ματς ο Μπόλονι δεν θα έχει την πολυτέλεια του Γκαρσία σέντερ μπακ, ούτε φυσικά την πολυτέλεια ανάλωσης του Σάλπι, του Γεωργιάδη και του Κλάους σε ανασταλτικούς ρόλους. Εκεί θα πρέπει όλοι να παίξουν στις θέσεις τους, εκεί θα πρέπει η Τούμπα να πανηγυρίσει για ουσιαστικό λόγο κι όχι μόνο για να εμψυχώνει τους παίκτες που έκαναν τη δουλειά τους στην Ιταλία.

Επί της ουσίας, ο ΠΑΟΚ στην Ιταλία «έφαγε» 90 λεπτά που έπρεπε να φαγωθούν. Τώρα πρέπει να φάει την αντίπαλο και να μη φάει γκολ. Αυτός ο κόσμος, πάντως, θα δαγκώσει και πάλι όσο μπορεί!

Μέχρι να δούμε ποιος, ποιος, ποιος θα φαγωθεί, οέ, οέ, οέ, εγώ, ο Μίλτος να ΄μαι καλά...