Υπάρχουν ορισμένες φορές που στη ζωή σου πάνε όλα... στραβά. Σε απλά ελληνικά, «έχεις φάει μούντζα». Ολοι μας το έχουμε ζήσει. Η τύχη να σου γυρνά παρατεταμένα την πλάτη και τίποτα να μην λειτουργεί όπως το σχεδιάζεις ή το δουλεύεις. Που νιώθεις σαν κάποιος να σου έχει κάνει μάγια. Κάπως έτσι πέρασε ο τελευταίος ημερολογιακός χρόνος του «ήρωα» της ιστορίας μας. Του Μιχάλη Γρηγορίου.

Ας μπούμε στο ψητό και μετά ας προσπαθήσουμε να «ανακαλύψουμε» τον μόλις 43 ετών τεχνικό, που όμως «μετρά» ήδη 335 επαγγελματικά παιχνίδια ως πρώτος προπονητής. Αριθμός τεράστιος για την ηλικία του. Οι Παράσχος και Ματζουράκης που «ηγούνται» τις σχετικές λίστας στην Σούπερ Λιγκ έχουν 657 και 569 αντίστοιχα, αλλά είναι και περισσότερα από 20 χρόνια μεγαλύτεροί του. Αν συνεχίσει με ανάλογους ρυθμούς, είναι μαθηματικά βέβαιο πώς θα τους ξεπεράσει. Στο θέμα μας όμως...

Από τον περασμένο Σεπτέμβριο μέχρι και τον φετινό Οκτώβριο, εκεί στα άστρα υπήρχε κάποιος που του έκανε... βουντού. Εκείνο το διάστημα, ένας χρόνος, τον βρήκε στον πάγκο του Ατρόμητου με δύο νίκες σε ισάριθμα ματς και με «προίκα» την πρώτη ευρωπαϊκή πρόκριση στην ιστορία της ομάδας. Τον... άφησε με την πλάτη στον τοίχο και την Κέρκυρα να υποδέχεται τον Αστέρα Τρίπολης. Συνολικά σε 12 παιχνίδια στην Σούπερ Λιγκ είχε μόνο δύο νίκες και 10 ήττες, εκ των οποίων ορισμένες ήταν «τρελές». Π.χ. με την ομάδα του Περιστερίου έχασε από τον ΠΑΟΚ στις καθυστερήσεις, από τον Ηρακλή με 2-0 ενώ ο Λε Ταλέκ έχασε πέναλτι στο 1-0, από την Ξάνθη με 1-0 έχοντας διπλάσιες τελικές. Με τους Φαίακες γνώρισε την ήττα από τον Πλατανιά με 1-0 ενώ οι Κρητικοί σκόραραν στη μία και μοναδική τελική τους μέσα από την αντίπαλη περιοχή, από τον Λεβαδειακό με 2-1 ενώ δέχθηκε «απίστευτα» γκολ και είχε δοκάρι στις καθυστερήσεις, ενώ από τον ΠΑΣ με 1-0, δεχόμενος πρώτη τελική στο 81'. Οπότε και σκόραρε ο Βιδάλ. Κουραστήκατε να μετράτε ατυχίες; Λογικά. Που να της ζούσατε κιόλας.

Εκείνος όμως το «πάλεψε». Δεν τον πήρε από κάτω και πλέον οδηγεί τους Φαίακες σε ακόμη μία άνετη παραμονή. Στα τελευταία τρία ματς πήραν επτά βαθμούς και δεν έχουν δεχθεί γκολ. Το ότι και στον Ατρόμητο και στην Κέρκυρα είχε την απόλυτη στήριξη παρά το ντεμαράζ αρνητικών αποτελεσμάτων, «λέει» πολλά. Στο Περιστέρι το «διαζύγιο» ήταν άκρως φιλικό και μετά από έξι ήττες σε επτά παιχνίδια. Οταν πλέον έπρεπε κάτι να αλλάξει σε επίπεδο ψυχολογίας. Στο νησί παρά το «άτυχο» ξεκίνημα, ουδέποτε τέθηκε ζήτημα αντικατάστασής του. Τυχαίο; Μάλλον όχι. Αλλωστε κάποια στιγμή το... χαρτί γυρίζει. Στο πόκερ δεν γίνεται να πιάνεις συνέχεια «7-2», θα έρθουν και τα καλά χαρτιά.

Ετσι λοιπόν ο νεαρός κόουτς συνεχίζει το... ταξίδι του. Που ξεκίνησε πολλά χρόνια πριν. Οχι, δεν έχει γίνει κάποιο λάθος. Είναι όντως 43 και το «πολλά χρόνια πριν» που διαβάσατε είναι πραγματικότητα. Ολοι μας μικροί θέλαμε να γίνουμε κάτι. Γιατροί, δικηγόροι, ποδοσφαιριστές, αστροναύτες... κάτι. Εκείνος είχε διαλέξει από νωρίς τον δρόμο του. Ο πάγκος του προπονητή. Μάλλον έγινε ποδοσφαιριστής για δύο λόγους. Επειδή στα 20 ή 25 του χρόνια ήταν δύσκολο μία ομάδα να τον «εμπιστευτεί» και ο δεύτερος, για να μάθει πώς λειτουργούν τα αποδυτήρια. Το 1997 βρέθηκε στην Ξάνθη του Γιάννη Ματζουράκη και ήταν σε εκείνη την «φουρνιά» που βγήκαν πολλοί τεχνικοί (π.χ. Χάβος, Καραγεωργίου αλλά και Λουτσιάνο, Βενετίδης και άλλοι). Η ομάδα της Θράκης αλλά κυρίως εκείνη του Εθνικού ήταν το «μεγάλο σχολείο» για εκείνον. Λέγεται πως μετά από την προπόνηση κάθονταν και συζητήσουμε με τους εκάστοτε προπονητές του ζητήματα τακτικής, εκγύμνασης κτλ. Οταν στα 30 του βρέθηκε στον Αγιο Δημήτριο, πλέον ήξερε ότι ήταν έτοιμος. Τότε κρέμασε τα παπούτσια του και ανέλαβε τις τύχες της ομάδας. Το νερό έμπαινε στο αυλάκι.

Λόγω του νεαρού της ηλικίας του, στα πρώτα βήματά του είχε το εξής «ζήτημα». Πολλές φορές κλήθηκε να διαχειριστεί αποδυτήρια που είχαν παίκτες μεγαλύτερους από εκείνον. Ομως τα πήγε αρκετά καλά. Ωστόσο μεγαλύτερο credit παίρνει στους πιτσιρικάδες. Γενικότερα δείχνει μεγάλη εμπιστοσύνη στους παίκτες του. Δεν είναι τυχαίο πως στην καλοκαιρινή του επιστροφή στην Κέρκυρα βρήκε πολλούς που ο ίδιος είχε πάει στο νησί το 2013, ενώ επέστρεψαν λίγο αργότερα και ορισμένοι άλλοι (π.χ. Διμιτρόφσκι).

Στην ως τώρα καριέρα του «μετρά» δύο ανόδους (με Κέρκυρα, Δόξα στα περιβόητα πλέι οφ του Ιουλίου του 2011 που κατέβηκαν οι «μαυραετοί» με 12 παίκτες), ενώ ακόμη δύο φορές βρέθηκε κοντά στο να πετύχει κάτι ανάλογο με Εθνικό και Πανσερραϊκό. Με τον πρώτο πήγε στα πλέι οφ του 2009, ενώ στα «λιοντάρια» βρέθηκε πολύ κοντά στο να κάνει την έκπληξη. Ηταν εκεί τη σεζόν που έφυγε ξαφνικά από τη ζωή ο Πέτρος Θεοδωρίδης, η ομάδα για πολλούς μήνες ήταν στον «αέρα», οι παίκτες ήταν απλήρωτοι, υπήρχε αβεβαιότητα, αλλά πάλεψε για την είσοδό της στα μπαράζ και την «έχασε» στον πόντο. Την σεζόν 2013/14 αναδείχθηκε καλύτερος τεχνικός στην Football League. Τα τελευταία χρόνια έχει πλέον «μονιμοποιηθεί» στη μεγάλη κατηγορία. Εξάλλου είπαμε...Η... κατάρα έφυγε. Εκείνο που δεν φεύγει και λένε όσοι τον ξέρουν, είναι το τσιγάρο. Αν και μανιώδης καπνιστής, το είχε κόψει για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, αλλά... ξανακύλησε πριν από περίπου 1,5 χρόνο.