Διπλή ταρίφα!

Υπάρχουν όνειρα που προκύπτουν απ’ το ταλέντο. Υπάρχουν εκείνα που γεννιούνται μπροστά σε μία τηλεόραση κι εκείνα που σιωπηλά κρύβονται πίσω από μια βουβή διαδρομή. Εκείνα, όμως, που τα συνδυάζουν όλα είναι κι εκείνα που μπορούν πιο εύκολα να πραγματοποιηθούν. Ένα ψηλό παιδί, που έμοιαζε να έχει λάθος αθλητικό προσανατολισμό, μια αμίλητο παιδί στο πίσω κάθισμα ενός αυτοκινήτου και ένα γκολ στο Άμστερνταμ ενώνονται σε μια ιστορία με απεριόριστες διαδρομές. Ακριβώς, όσες κάνει ένας οδηγός ταξί καθημερινά.

Στο Π. Φάληρο ο Αντώνης Πετρόπουλος θα κάνει τα πρώτα του βήματα. Επηρεασμένος από την αγάπη του για τον Παναθηναϊκό θα αποφασίσει παρά το ύψος του, να γραφτεί στις ακαδημίες του συλλόγου της γειτονιάς του. «Ξεκίνησα να παίζω μπάλα στο Παλαιό Φάληρο σε ηλικία 10 ετών. Σε ξερό γήπεδο. Δεν είχε χλοοτάπητα τότε», θυμάται για το γήπεδο στο Τροκαντερό, δίπλα στο μετέπειτα κλειστό του τάε κβο ντο. «14 ετών βρέθηκα να αγωνίζομαι στην αντρική ομάδα στο Β’ τοπικό, ακολούθως, πήγα στη Μικτή Αθηνών, ενώ στην ηλικία των 17 με απέκτησε το Αιγάλεω».

Η περιγραφή του άμεση και σύντομη. Όσο και η διάρκεια της διαδρομής από το σπίτι του στο πρώτο γήπεδο που έκανε προπόνηση. Σιγά-σιγά, όμως, τα πράγματα θα δυσκόλευαν. «Δε θα γινόταν τίποτα αν δεν είχα τη στήριξη της οικογένειάς μου. Ειδικά του πατέρα μου. Είχε ταξί και με πήγαινε στα γήπεδα». Δεν ήταν, όμως, μόνο τα γήπεδα που έπρεπε να κάνει προπόνηση ο Αντώνης, που τον πήγαινε ο πατέρας του. «Πήγαινα από μικρός στο γήπεδο. Θυμάμαι το γκολ του Βαζέχα στο Άμστερνταμ και ανατριχιάζω. Θυμάμαι τον Βαζέχα, τον Λύμπε και τον Κωνσταντίνου. Παίκτες που αγωνίζονταν στην ίδια θέση με εμένα». Άλλοτε ήταν η Λεωφόρος, άλλοτε ήταν το ΟΑΚΑ, στην πορεία θα ήταν και η Παιανία. Μόνο που τότε, ο Πετρόπουλος θα είχε το δικό του αυτοκίνητο και θα είχε δει το ρίσκο που πήρε από παιδί να δικαιώνεται.

«Το σχολείο δε μου άρεσε ιδιαίτερα. Έβγαλα τεχνικό λύκειο και έμαθα την τέχνη του ηλεκτρονικού υπολογιστών, ως καβάτζα στην περίπτωση που δεν πήγαιναν καλά τα πράγματα με τη μπάλα. Το αγαπούσα αυτό που έκανα από μικρός και ο πρώτος στόχος μου ήταν να γίνω επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Από τα 15 που αρχίζεις σιγά-σιγά και συνειδητοποιείς τι θέλεις να κάνεις στο μέλλον, αν θα σπουδάσεις και τα λοιπά, εγώ έβλεπα αυτό. Δεν σπούδασα, ασχολήθηκα ολοκληρωτικά με το ποδόσφαιρο».

Ράδιο ταξί…

Η εξέλιξή του θα έμοιαζε να δικαιώνει την επιλογή του, πριν καν ενηλικιωθεί. Πήρε μεταγραφή στο Αιγάλεω το 2003 κι έκανε εκείνο που άλλοι περιμένουν για χρόνια να συμβεί. Στις 5 Οκτωβρίου του ίδιου χρόνου έπαιξε για πρώτη φορά στη Super League, με αντίπαλο την Προοδευτική, έστω κι αν η συμμετοχή του ήταν για δύο λεπτά. Ακολούθησαν τρία ακόμα παιχνίδια και ο πρώτος δανεισμός. Στα 18 του θα βρεθεί να αγωνίζεται στο Κερατσίνι στη Γ’ Εθνική και μετά από 27 συμμετοχές και πέντε γκολ θα ακολουθήσει το Χαϊδάρι και η Β΄Εθνική. 25 συμμετοχές, τέσσερα γκολ και ο Βασίλης Βούζας να είναι μέχρι και σήμερα εκείνος που έχει καρπωθεί το ξεπέταγμα του Αντώνη Πετρόπουλου.

«Είχα πάει στο δεύτερο γύρο της σεζόν 2005-06 στην ομάδα του Χαϊδαρίου. Βρήκα εκεί τον Πετρόπουλο και είχα διακρίνει ότι αυτό το παλικάρι είχε τεράστια προσόντα. Η πλάκα είναι ότι πριν πάω εγώ, ο προηγούμενος προπονητής δεν του είχε δώσει χρόνο συμμετοχής και μου είχε προκαλέσει κατά κάποιο τρόπο απορία. Εγώ τον έβαλα κατευθείαν να παίξει και με έβγαλε ασπροπρόσωπο. Από τότε παίζει ασταμάτητα, όπου και αν έχει πάει». Η αλήθεια, βέβαια, δεν είναι ακριβώς όπως την περιέγραφε πριν μερικά χρόνια ο νυν τεχνικός του Ηρακλή Ψαχνών. Ο 19χρονος τότε επιθετικός είχε παίξει σε 15 ματς με τον Γιάννη Παπακώστα, είχε ξεκινήσει βασικός σε τρία εξ αυτών και είχε σκοράρει τρεις φορές. Ο Βούζας ανέλαβε για εννέα παιχνίδια, ξεκίνησε βασικό τέσσερις φορές τον Πετρόπουλο κι εκείνος πέτυχε δύο γκολ.

«Μόλις πήγα στην ομάδα κατάλαβα με τι παίκτη είχα να κάνω. Έβλεπες στις προπονήσεις ότι είχε κάτι το ιδιαίτερο αυτό το παιδί», θα προσθέσει σε εκείνη τη συνέντευξη, καρφώνοντας λιγάκι τον πρώην παίκτη του. «Τότε ήταν λιγάκι τεμπελάκος», θα έλεγε για εκείνη την εποχή που συνεργάστηκαν. Ο… τεμπελάκος, αφού έκανε το αγροτικό του, επέστρεψε εκεί που ξεκίνησε για να αρχίσει από εκεί που θα συνέχιζε! Πρεμιέρα στην Α’ Εθνική του 2006 και στη σκιά του εντυπωσιακού ντεμπούτου που έκανε ο Δημήτρης Σαλπιγγίδης με τη φανέλα του Παναθηναϊκού, ο Αντώνης Πετρόπουλος θα πετύχει το πρώτο του γκολ στη μεγάλη κατηγορία. Ακολούθησαν τρία ακόμα εκείνη τη σεζόν και τέσσερα στο μισό της επόμενης, πριν έρθει εκείνο που από παιδί περίμενε. Η δικαίωση!

Αλλαγή βάρδιας!

«Τώρα είμαι 24, μετά από 9 χρόνια θέλω να είμαι σε θέση να σου πω ότι δικαιώθηκα. Αυτό ήθελα από μικρός και το ήξεραν όλοι, οι γονείς μου, οι φίλοι μου και μετά από μερικά χρόνια μου βγήκε». Τον Ιανουάριο του 2008 ο Αντώνης Πετρόπουλος ήταν ακόμα 22 χρονών. Τα είχε κλείσει, μάλιστα, μια μέρα πριν ολοκληρωθεί η μεταγραφή του. Ο Παναθηναϊκός έψαχνε έναν αντικαταστάτη για τον Βαγγέλη Μάντζιο και στις 29 του μήνα ερχόταν η επίσημη ανακοίνωση για το συμβόλαιο διάρκειας 4,5 χρόνων που θα υπέγραφε ο νεαρός επιθετικός. Στις 30 Ιανουαρίου θα κάνει την πρώτη προπόνηση στην Παιανία. Στις 31/1 τη δεύτερη. Την τρίτη θα την έκανε το Ηράκλειο!

«Από την πρώτη στιγμή που με ρώτησαν από τον Παναθηναϊκό πού θέλω να πάω δανεικός, εγώ ήθελα τον ΟΦΗ». Στο Ηράκλειο θα συνεχίσει πιστός στους αριθμούς του. Δώδεκα συμμετοχές, τέσσερα γκολ και η ευκαιρία που ονειρευόταν. Το καλοκαίρι επιστρέφει στο τριφύλλι και η πρώτη του σεζόν θα είναι και η καλύτερη. «Ουσιαστικά ολοκλήρωσα το όνειρό μου. Πώς βλέπουμε τα μικρά παιδιά που λένε «είμαι Παναθηναϊκός, θέλω κάποια στιγμή να παίξω στον Παναθηναϊκό»; Ε, όταν το καταφέρνεις αυτό, τότε είσαι διπλά ικανοποιημένος και διπλά χαρούμενος. Πέρασα και δύσκολα χρόνια, πήγα δανεικός αρκετές φορές, αλλά ποτέ δεν σταμάτησα να προσπαθώ».

Η προσπάθειά του την πρώτη σεζόν θα επιβραβευτεί με εφτά γκολ σε 17 συμμετοχές, έξι εκ των οποίων σε οκτώ συμμετοχές του ως βασικός. Μπορεί να μην έφτανε ποτέ τον Κριστόφ Βαζέχα, τον Ρουντ Φαν Νίστελροϊ ή τον Ζλάταν Ιμπαϊμοβιτς, οι οποίοι αποτελούν τα είδωλά του, αλλά έφτιαχνε τη δική του εικόνα στον Παναθηναϊκό. Δημιουργούσε χώρο για να παίζει εκεί που φαινομενικά δεν υπήρχε. Μόνο που η συνέχεια θα έμοιαζε σε κάτι μεσημέρια που ψάχνεις για ταξί σε ώρα αιχμής. Πάντα για κάποιον λόγο θα σε προσπερνάνε…

Ο πρώτος λόγος ήταν ο Τζιμπρίλ Σισέ. Τη χρονιά του νταμπλ, ο Αντώνης Πετρόπουλος θα μείνει – φυσιολογικά – στη σκιά του Γάλλου σταρ και θα παίξει μόλις σε δέκα ματς, στα περισσότερα δε ως αλλαγή. Την επόμενη σεζόν θα ξεκινήσει με γκολ, κόντρα στην Ξάνθη, αλλά ένας τραυματισμός θα τον αφήσει εκτός για σχεδόν δύο μήνες. «Έλεγα και στους δικούς μου ανθρώπους τότε και το γιατρό ότι αν κάνω την επέμβαση αυτή με βλέπω να χάνω όλη τη σεζόν. Όπως είπες και εσύ ήταν μια κρίσιμη καμπή, έπαιρνα ευκαιρίες, ήμουν καλά, αλλά έπρεπε να γίνει. Ταξιδεύαμε και στη Ρουμανία τότε για το ματς με την Ντιναμό και τα πράγματα εκεί ίσως ήταν πιο επικίνδυνα. Το ήξερα ότι θα πήγαινα πολύ πίσω με την επέμβαση, αλλά προείχε η υγεία». Στη συνέχεια της σεζόν θα πάρει κι άλλες ευκαιρίες, θα ολοκληρώσει με 18 ματς και τέσσερα γκολ.

Ίδιο αριθμό γκολ πέτυχε και τη σεζόν 2011-12, σε 15 συμμετοχές και το προηγούμενο καλοκαίρι η πόρτα της Παιανίας έμοιαζε ανοικτή. Η ΑΕΚ και ο Ατρόμητος ήταν απ’ τις ομάδες που ενδιαφέρθηκαν, όμως ο Αντώνης Πετρόπουλος θα αποφάσιζε να διεκδικήσει την τελευταία του ευκαιρία. Επιπλέον, στις 3 Ιουλίου θα γινόταν γνωστό ότι συμφώνησε για την επέκταση του συμβολαίου του για τρία ακόμα χρόνια, κάτι που ουδέποτε έγινε πράξη. Η συμφωνία δεν ενεργοποιήθηκε, το συμβόλαιο δεν υπογράφηκε και σε μερικές μέρες ο 26χρονος επιθετικός θα είναι ελεύθερος.

«Κάναμε κάποιες συζητήσεις το καλοκαίρι, όμως αυτές έχουν «παγώσει». Είμαι επαγγελματίας, τιμώ την φανέλα που φοράω. Έχω συμβόλαιο με την ομάδα για άλλον ένα μήνα και θα δίνω τον καλύτερο μου εαυτό. Είναι γνωστό ότι έχω δεθεί με αυτή την ομάδα. Το ξέρουν όλοι. Ελπίζω να είμαι υγιής, να κάνω τη δουλειά μου όσο καλύτερα γίνεται και να σκοράρω». Λόγια τα οποία απέδειξε στο γήπεδο, ανοίγοντας το σκορ απέναντι στον Πανιώνιο. Έστω κι αν έπαιξε βασικός σε αγώνα πρωταθλήματος μετά από σχεδόν εκατό μέρες. Γιατί όπως του είπε κάποτε κι ένας προπονητής του «οι καλοί παίκτες, αυτοί που πιστεύουν στις δυνατότητές τους, δεν έχουν άγχος».

Κατεβασμένη σημαία…

Όταν η διαδρομή δεν είναι προς το γήπεδο, ο Αντώνης Πετρόπουλος έχει εναλλακτικές ασχολίες. Το σπίτι που έχει αγοράσει στο Π. Φάληρο, την κοπέλα του Ηρώ, την κολύμβηση που είναι το δεύτερο αγαπημένο του άθλημα, τη Ρεάλ Μαδρίτης ή τη Μάντσεστερ που είναι οι έτερες αγαπημένες του ομάδες, το καναδέζικο λυκόσκυλο που έχει από το 2010, την Πάρο, όπου κάθε καλοκαίρι περνάει τις διακοπές του. Εκεί, σίγουρα αντιλαμβάνεται περισσότερα για το… καλοκαίρι και το «λιωμένο παγωτό».

Το τραγούδι συμπεριλήφθηκε στο cd «Πέρα απ’ τις πόλεις της ασφάλτου», που κυκλοφόρησε το 1995. Ήταν η επιτυχία του άλμπουμ, μαζί με ένα ακόμα τραγούδι. «Φωτιά στο λιμάνι»! Να χτυπάει το νερό, να χτυπάει τον αέρα…