Κωδικός Δέλτα-Δέλτα

Ο Λένι-Ρόκο Ούκιτς κοιμήθηκε χθες αγκαλιά με το τρόπαιο του Πολυτιμότερου Παίκτη και νόμιζε ότι ονειρεύεται. Αν υπήρχε βραβείο για τον «Χ factor», τον ξαφνικό ήρωα που αλλοιώνει τα δεδομένα ενός τελικού και ανατρέπει τα σχέδια του αντίπαλου προπονητή επειδή «απλώς» ξεπερνά τον συνηθισμένο εαυτό του, τότε ναι, ο συμπαθής Ούκιτς θα άξιζε να χαράξει το όνομά του στο έπαθλο.

Όπως εκείνος ο Άιβι Λέστερ τότε στο Παρίσι, ο απρόσκλητος ήρωας που έγινε πολύτιμο δεκανίκι για τη Γιουγκοπλάστικα του Παβλίτσεβιτς. Ή ο Λάζαρος το 2002 στη Μπολώνια. Ή ο Σοφοκλής στον ημιτελικό του 2006 στη Σαϊτάμα. Ο Μπράμος στο Καντού.

Όμως, ο MVPτου χθεσινού Παναθηναϊκού δεν ήταν ο Κροάτης με τα τρία ονόματα, όσο κι αν γέμισε το κορμί του Ολυμπιακού με καλάθια-μαχαιριές, όσο κι αν πάσχισε στα μετόπισθεν για να περιορίσει τον Σπανούλη. Ο πολυτιμότερος παίκτης ήταν φυσικά ο Δημήτρης Διαμαντίδης.

Ο μισός ήταν φτιαγμένος από φλόγες και ο υπόλοιπος από παγάκια. Απίστευτο πράγμα. Με εξαίρεση ένα πεντάλεπτο στο οποίο η φυσιολογική κόπωση θόλωσε το μυαλό, ο αρχηγός του Παναθηναϊκού ήταν ένα κομπιούτερ με σάρκα και οστά. Επαιρνε πάντοτε τις σωστές αποφάσεις, όπως εκείνος ο υπολογιστής που φτιάχτηκε από επιστήμονες για να κερδίζει αγώνες σκάκι απέναντι στους κορυφαίους.

Κουράστηκα να σημειώνω τον κωδικό «ΔΔ» στα χαρτιά μου. Τρίποντο στο ξεκίνημα, «ΔΔ». Ένα, δύο, τρία συνεχόμενα καλάθια του Λάσμε από pick’n’roll, «ασίστ ΔΔ». Εύστοχες βολές στο 17-9, ο «ΔΔ». Αιφνιδιασμός του Γκιστ, από «κλέψιμο του ΔΔ», θυμάστε, εκείνο που έμοιαζε σαν να είχε χέρι από λάστιχο. Η διαφορά στο +17, με 4/4 βολές του «ΔΔ». Και καλάθι με διείσδυση ο «ΔΔ» και κερδισμένα φάουλ ο «ΔΔ» και χώρια οι άμυνες που δεν φαίνονται στη στατιστική ο «ΔΔ».

Όταν ο τελικός έφτασε να κρίνεται στο νήμα, ο Διαμαντίδης διάβασε σωστά την άμυνα του Ολυμπιακού και κατάλαβε ότι το μειονέκτημά της βρισκόταν στην αφύλακτη πίσω πόρτα, στον αέρα, όπου ο ιπτάμενος Λάσμε δεν είχε αντίπαλο. Στις ηρωικές μπούκες του Έισι Λο, ο Διαμαντίδης απαντούσε με πάσες στη στρατόσφαιρα, όπου ο Αφρικανός εκτοξευόταν και κάρφωνε (στο 69-67 και ξανά στο 76-72) σαν 27χρονος Μπατίστ.

Πέτυχε και ένα καλάθι τίτλου ο «ΔΔ», στο 74-72, όταν μάζεψε το ριμπάουντ από άστοχο σουτ του Σπανούλη και διέσχισε το γήπεδο με ασυνήθιστη ταχύτητα και αποφασιστικότητα, για να φτάσει ως το λέι-απ. Με αυτό το coast-to-coastη διαφορά πήγε στους 4 πόντους 2:05 πριν το τέλος και ο Παναθηναϊκός πήρε την απόσταση που χρειαζόταν για να ξαναγίνει φαβορί.

Ο αλτρουιστής Διαμαντίδης είναι πολύτιμο εργαλείο του προπονητή και της ομάδας, αλλά ο Διαμαντίδης που κοιτάζει και το αντίπαλο καλάθι είναι άνθρωπος ορχήστρα. Ο Ούκιτς οφείλει να επιστρέψει το Οσκαρ α’ ανδρικού ρόλου στον πραγματικό πρωταγωνιστή του τελικού. Ο Κροάτης έπαιξε β’ ρόλο, αλλά τον διεκπεραίωσε στην εντέλεια.

Είχε και άλλους μικρούς ήρωες ο Παναθηναϊκός χθες, με πρώτο τον Αργύρη Πεδουλάκη που παρουσίασε μία ομάδα βαμμένη στα χρώματα του πολέμου, πεισμωμένη στα όρια του θυμού και σίγουρη για τον εαυτό της σαν να ήταν ο ΠΑΟ του Ομπράντοβιτς.

Ο Σοφοκλής Σχορτσανίτης βασάνισε και χθες μία άμυνα που τον αντιμετωπίζει σαν να τον συναντά πρώτη φορά. Ο Τζέιμς Γκιστ τελείωσε φάσεις με τρίποντα αλλά και με πτήσεις. Ο Στεφάν Λάσμε εξιλεώθηκε για τις χαμένες βολές του πρώτου φετινού ντέρμπι και υπενθύμισε πόσο λείπει από τον Ολυμπιακό ένας Ντόρσεϊ. Ο Τζέισον Καπόνο έβαλε τα κρύα σουτ με τα οποία έφτιαξε το όνομά του.

Το τρικ του Πεδουλάκη αμέσως μετά τη διακοπή του τελικού πέρασε απαρατήρητο, αλλά ήταν βγαλμένο από το ρεπερτόριο μεγάλου προπονητή. Την πρώτη επίθεση της παγωμένης από την αναμονή ομάδας του την έδωσε όχι στον Διαμαντίδη ή τον Ούκιτς, αλλά στον παίκτη που μια ζωή σκοράρει με κρύα χέρια. Ο Καπόνο δεν είχε παίξει ούτε δευτερόλεπτο μέχρι τότε. Μπήκε, πήρε ένα σουτ καταφανώς βγαλμένο από το μπλοκάκι του προπονητή και φυσικά το έβαλε! Μέσα στα επόμενα δύο λεπτά, η διαφορά είχε εκτοξευτεί από τους 7 πόντους στους 17.

Ο Παπανικολάου και ο Πρίντεζης έπαιζαν σαν να προτιμούσαν να βρίσκονται κάπου αλλού. Ο Πάουελ εξελίσσεται σιγά σιγά σε τουρίστα πολυτελείας. Ο Σερμαντίνι έχασε σχεδόν όλες τις μονομαχίες στην άμυνα. Ο Λο ήταν καλός στο τέλος, αλλά κακός στα πρώτα 30 λεπτά. Γεννημένος πολεμιστής ο Αντιτς, ήταν ο μοναδικός «ερυθρόλευκος» που ένιωθε άνετα όσο μύριζε μπαρούτι.

Οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους μου θύμισαν την εποχή της αυτοκαταστροφής, όταν οι φτηνές δικαιολογίες για τη διαιτησία ήταν έτοιμες πριν το τζάμπολ. Ηταν βραδιά πισωγυρίσματος η χθεσινή για τον Ολυμπιακό, σε όλα τα επίπεδα. Δεν είχε λόγο να παρασυρθεί σε κατηφόρα για ένα χαμένο Κύπελλο.

Ο Σπανούλης ήταν αρνητικός στα πρώτα 17 λεπτά, άριστος από τη στιγμή που πέτυχε το πρώτο του καλάθι (στο 23-37) ως το τελικό βιράζ και ξανά αρνητικός στην τελική ευθεία, όταν αισθάνθηκε την ανάγκη –ή μάλλον την επιθυμία- να γίνει ήρωας.

Από το 67-69 κι έπειτα, ο απολογισμός του ένα στρογγυλό κουλουράκι, τρία άστοχα σουτ (τα δύο σε βιαστική απόπειρα για προσπέρασμα και το τρίτο στο φινάλε) και μία χαμένη άμυνα καθοριστικής σημασίας απέναντι στον Ούκιτς. Οι τελευταίοι πόντοι του Σπανούλη σημειώθηκαν στο 46-56.

Στην τέταρτη περίοδο, σκόραραν για τον Ολυμπιακό –που έπαιζε με τρεις κοντούς- μόνο ο Λο (13π), ο Αντιτς (5π), ο Χάινς (4π) και ο Σλούκας (3π). Οι «κόκκινοι» πέτυχαν εικοσιπέντε πόντους στο δεκάλεπτο της κρίσης, έντεκα καλάθια εντός παιδιάς μάλιστα, χωρίς βολές, και όμως έχασαν. Θα πρέπει να είναι κάποιου είδους ρεκόρ αυτό.

Οσο για τις φρικαλεότητες των φανατικών, μη με σκοτίζετε άλλο. Αφού δεν νοιάζονται αυτοί που αύριο θα πεθάνουν μέσα στο γήπεδο, δεν θα σκάσω εγώ. Εμένα άλλωστε μου το έκοψαν το γήπεδο εδώ και χρόνια οι τραμπούκοι και οι προστάτες αυτών: πηγαίνω μόνο όταν δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Βαρέθηκα να γράφω τα ίδια και τα ίδια, εικοσιπέντε χρόνια τώρα. Ας μείνει ο αθλητισμός έρμαιο των κακοποιών και των παραβατικών, όπως άλλωστε η υπόλοιπη κοινωνία.

Ειλικρινά πιστεύω ότι η μοναδική λύση –εκτός της απόλυτης κατάργησης των πρωταθλημάτων και των κυπέλλων- είναι η διεξαγωγή των τελικών στο εξωτερικό, εκεί που θα δυσκολευτεί να φτάσει η χολέρα του νεοέλληνα: στην Αυστραλία, στην Αμερική, στη Νότια Αφρική, στον Καναδά, στη Βραζιλία, στο Πουέρτο Ρίκο. Στη Γερμανία έστω, στην Αγγλία.

Το ωραίο μας μπάσκετ αξίζει κάτι πολύ καλύτερο. Η Ελλάδα όχι.