#Justice for Aylan…

Αν ο μικρός Αιλάν και ο αδερφός του είχαν πνιγεί σε ναυάγιο κάποιου επιβατηγού πλοίου, ή ενός κρουαζιερόπλοιου, αν η εικόνα με το άψυχο κορμί ενός τρίχρονου αγοριού που το ξέβρασε η θάλασσα, ήταν η εικόνα ενός ναυαγίου στο δυτικό κόσμο, σύσσωμος ο πλανήτης θα ζητούσε την παραδειγματική τιμωρία των υπευθύνων. Θα ζητούσε να παραπεμφθούν όλοι οι υπεύθυνοι σε δίκη.

Ο Αιλάν όμως δεν… είχε την τύχη να ξεψυχήσει πέφτοντας στη θάλασσα από ένα πολυτελές καράβι. Πνίγηκε γιατί γλίστρησε από το χέρι του πατέρα του που το κρατούσε μέσα στη βάρκα. Μια βάρκα που δεν ανήκει σε πλοιοκτήτρια εταιρεία. Μία βάρκα που δεν ήταν ναυλωμένη για ταξίδι αναψυχής, αλλά ήταν ναυλωμένη με την απελπισία για να ξεφύγουν από έναν πόλεμο, να περάσουν απέναντι, να φτάσουν στον Καναδά, όπου η θεία θα τους περίμενε με ένα ζεστό πιάτο φαΐ.

Στις βάρκες της απελπισίας λοιπόν που κάθε μέρα κάνουν το ταξίδι για απέναντι, δεν υπάρχουν σωσίβια, δεν υπάρχουν μέτρα ασφαλείας, δεν υπάρχει τίποτα. Συνεπώς δεν υπάρχει και έγκλημα, όταν γυρίσουν ανάποδα και πνιγούν οι επιβαίνοντες. «Ηταν ένα τραγικό δυστύχημα…» είναι το μότο που συνοδεύει την κάθε αναποδογυρισμένη βάρκα, τον κάθε νεκρό…

Κι’ όμως δεν είναι ένα τραγικό δυστύχημα, είναι ένα γαμημένο στυγνό έγκλημα που τελείται εν ψυχρώ και καθημερινά. Ένα έγκλημα που το αίμα του πλημμυρίζει τις θάλασσες και λερώνει τα χέρια όλων αυτών που εκφράζουν τη θλίψη τους, αλλά δεν κάνουν τίποτα για αυτό.

Ένα έγκλημα για το οποίο θα έπρεπε να παραπεμφθούν σε δίκη, χώρες ολόκληρες και κυβερνήσεις. Ένα έγκλημα για το οποίο πρέπει να λογοδοτήσουν όλοι όσοι συμμετείχαν σε αυτό και κυρίως οι ηθικοί αυτουργοί του…

Αλλά όπως είπε κάποτε και ο Ναπολέων Βοναπάρτης «τα συλλογικά εγκλήματα δεν ενοχοποιούν κανέναν». Κάτι θα ήξερε…

Αλλά από πού να ξεκινήσουμε αυτή τη δίκη; Και σε ποιο διάολο δικαστήριο να την κάνουμε; Που θα χωρέσουν τόσες χιλιάδες κατηγορούμενοι; Και από πού να ξεκινήσουμε τις κατηγορίες; Μήπως να το πιάσουμε από την αρχή. Μήπως να δούμε πρώτα όλους αυτούς που αυτό το παιδάκι τον Αιλάν, το αποκαλούσαν «λαθραίο»;

Ο μικρός Αιλάν έγινε με τον θάνατό του, το σύμβολο ενός λαού που χάνει τα παιδιά του, λόγω της αδιαφορίας όλων των υπολοίπων λαών. Ο μικρός Αιλάν έγινε το παιδί που βλέποντας την φωτογραφία του, όλοι μας είδαμε το δικό μας παιδί και σοκαριστήκαμε. Το είδαμε να είναι ξαπλωμένο όπως όταν κοιμάται, με αυτήν την ηρεμία και την γαλήνη που ακόμη και όταν είναι στο κρεβάτι τους θέλεις να κάτσεις από πάνω τους με τις ώρες για να τα προσέχεις. Μόνο που ο Αιλάν δεν κοιμόταν και κυρίως δεν θα ξυπνήσει ποτέ...

Ας ξυπνήσουμε επιτέλους όλοι οι άλλοι… Η παγκόσμια απαίτηση πρέπει να είναι μία. Δικαιοσύνη για τον Αιλάν. Και επειδή πλέον τις… επαναστάσεις παγκοσμίως τις κάνουμε όλοι μας, μόνο μέσα από τα social media, ας το γράψω και στη σύγχρονη γλώσσα…

#Justice_for_Aylan