Χριστούγεννα; #NOT!

Αχ! Λίγες ημέρες έμειναν μέχρι τα Χριστούγεννα! Τι χαρά!

Φωτάκια, τραγουδάκια, «Ω έλατο, Ω έλατο!»...

Χαμογελάκια, Καλαντάκια, «Καλήν εσπέραν άρχοντες!»....

Μελομακάρονα, Κουραμπιέδες! Οικογενειακό τραπέζι, Γαλοπούλα!

Οι Μάγοι, Τα Δώρα! Ο Άγιος Βασίλης! Αγάπες, λουλούδια!

Η εορταστική καμπάνια του JUMBO! Καταπληκτικά!

«Χριστούγεννα – Χριστούγεννα ευτυχισμένα», που λεει και το άσμα.

#ΝΟΤ.

Έχω το θάρρος -και το θράσος, ναι- να δηλώσω πως δεν τα πάω καλά με τα Χριστούγεννα!

Φωτάκια παντού. Μέσα, έξω, σε τοίχους σε δέντρα, σε μπαλκόνια, σε κολώνες. Παντού. Κόκκινα, κίτρινα, μπλε, πράσινα, πορτοκαλί.Όλα μαζί. Σα να μαζεύαμε όλο το χρόνο χρώματα. Τα χρώματα και το φως, που μας έλειπαν από την ‘ασπρόμαυρη’ ζωή μας, και θυμηθήκαμε ξαφνικά πως υπάρχουν. Για δέκα ημέρες όμως. Όσο διαρκούν τα Χριστούγεννα. Προς Θεού, ούτε λεπτό παραπάνω...

Αλλά όχι, σας παρακαλώ! Έχουμε τα κάλαντα! Πόσο υπέροχα! Παιδάκια, με τη συνοδεία γονέων πλέον, σου χτυπάνε το κουδούνι από τις 7 τα ξημερώματα. Ξυπνάς από το χθεσινό μεθύσι. Κάθιδρος, μέχρι να θυμηθείς τι έκανες την προηγούμενη νύχτα. Μέχρι να συνειδητοποιήσεις ότι το κουδούνι δεν χτυπάει γιατί έμπλεξες σε καβγά. Πως δεν είναι η αστυνομία. Πως δεν κεράτωσες τον γκόμενό σου. Περνάνε δέκα λεπτά. Είσαι σπίτι όντως. Στο κρεβάτι σου. Το κουδούνι συνεχίζει και χτυπάει επίμονα. Μέχρι που ακούς το «γκλιν γκλιν» από τα τριγωνάκια και καταλαβαίνεις. Ήρθε το τέλος σου...

Ευτυχώς, σκέφτηκα! Ευτυχώς που ακολουθεί το οικογενειακό τραπέζι! Και θα μαζευτούμε όλοι μαζί αγαπημένοι. Τριτοξάδερφα, συννυφάδες, γαμπροί, κουμπάροι. Χαμογελαστοί. Μονιασμένοι. Και να οι γαλοπούλες και να τα φαγητά. Και να τα κρασιά και τα ποτά. Στην υγεία μας ρε παιδιά! Τι; Όχι; Δεν είστε χαρούμενοι; Μα δε γίνεται. Είναι Χριστούγεννα. Επιβάλλεται. Είναι η γιορτή της αγάπης. Της οικογένειας. Σας παρακαλώ. Φορέστε το χαμόγελό σας. Βάλτε την τουαλέτα σας. Βάψτε κόκκινα τα νύχια. Αγκαλιαστείτε! Είναι Χριστούγεννα! Τις άλλες μέρες; Τις άλλες ημέρες, τι; Δεν έχουμε λόγους να φαμε όλοι μαζί; Δεν έχουμε λόγους να αγαπηθούμε; Να αγκαλιαστούμε; Να βάψουμε κόκκινα τα χείλη και τα νύχια; Η καθημερινότητα βλέπεις... Δεν έχουμε χρόνο.

Αλλά είναι κι ο Άγιος Βασίλης. Εκείνον τον αγαπώ. Γιατί είναι χοντρούλης, κάτι που σημαίνει πως - μια χαρά- τη ζει τη ζωούλα του. Φέρνει και δώρα. Πολλά δώρα. Αλλά μάλλον δε συχνάζει στη Φιλαδέλφεια. Ας είναι. Τον συγχωρώ γιατί είναι παππούλης...

Όπως μου λέει κι ένας πολύ αγαπημένος μου, «είσαι ο 'γκρινιάρης’ των Χριστουγέννων».

Ναι, μπορεί. Γιατί δεν αντέχω αυτή την ‘επιβολή’ της ευτυχίας. «Είναι Χριστούγεννα. ΠΡΕΠΕΙ να είσαι ευτυχισμένος». Την επιδίωξη όμορφων στιγμών που κρατούν ένα δεκαπενθήμερο. Το φορεμένο χαμόγελο. Τα φωτάκια, που αναβοσβήνουν για να σου υπενθυμίζουν τι ΠΡΕΠΕΙ να κάνεις αυτές τις Άγιες ημέρες...

Ας είναι τα Χριστούγεννα η αφορμή, να γιορτάζουμε τα ‘Χριστούγεννα’ πιο συχνά. Με φως στις σκέψεις και στα βήματά μας. Με τραπέζι γεμάτο αγάπη καθημερινά. Με αγκαλιά διαρκείας. Με τραγούδια σαν τη μελωδία της ευτυχίας. Δεν θα παρεξηγηθεί ο Χριστούλης...