Ψιλοσκισμένα γάντια, ποδοσφαιρικά (λέμε τώρα) παπούτσια με βενζινόκολα για να μην ανοίγει η σόλα και τα πρώτα μπλουζάκια με τυπωμένο το όνομα μας. Οταν ήμασταν πιτσιρικάδες, νομίζαμε πως το να κλοτσάμε τη μπάλα είχε πολλές δυσκολίες.

Τις περισσότερες φορές αυτή ήταν σκασμένη, μπαλωμένη, ενώ σε άλλες περιπτώσεις δεν υπήρχε καν τόπι και σουτάραμε οτιδήποτε βρισκόραν διαθέσιμο μπροστά μας. Από τενεκεδάκια έως πέτρες, με τη μητέρα μας να μας τις βρέχει επειδή χαλούσαμε τα παπούτσια.

Τότε νομίζαμε πως το ποδόσφαιρο είχε ζόρια. Που να φανταζόμασταν ότι σε κάποια μέρη μακρινά, που τότε ούτε που τα είχαμε ακουστά, η μπάλα θα ήταν ένα καυτό πράγμα. Βλέποντας όμως τις συνήθειες που έχουν οι μαθητές στην ανατολική πλευρά της νήσου Τζακάρτας στην Ινδονησία, άπαντες οφείλουμε να αναθεωρήσουμε για το είναι πραγματικά δύσκολο στο ποδόσφαιρο του δρόμου.

Εκεί λοιπόν κάθε 21 μέρες, ορισμένοι μαθητές, οι πιο γενναίοι προφανώς, προετοιμάζονται επί δύο 24ωρα για το μεγάλο ραντεβού. Αφού βουτάν τα πόδια τους σε αλατόνερο και αλείφουν κρέμες από τοπικά βότανα, μπαίνουν στο παιχνίδι.

Σε αυτό υπάρχει μία τεράστια ιδιαιτερότητα που έχει να κάνει με τη μπάλα, η οποία δεν είναι δερμάτινη ή πλαστική, αλλά στην ουσία είναι μία καρύδα. Φυσικά δεν πρόκειται για έναν απλό καρπό, αλλά για ένα φλεγόμενο τόπι. Η καρύδα που έχει επιλεγεί, τοποθετείτε για δύο μέρες σε ένα βαρέλι με κηροζίνη και την ώρα που ξεκινάει το καυτό αυτό ματς, εκείνη παίρνει φωτιά.

«Σκοπός του παιχνιδιού είναι να δοκιμαστούν τα κότσια των μαθητών. Απαιτείται πνευματική δύναμη και αυτοσυγκέντρωση για να κάνεις κάτι τέτοιο και τα παιδιά δυναμώνουν εσωτερικά», υποστηρίζει ο διευθυντής ενός τοπικού σχολείου.

Τσαλιμάκια, ντρίμπλες, κόντρες, ποδηλατάκια και ό,τι μπορεί κάποιος να κάνει με μία κανονική μπάλα, αυτά τα παιδιά τα κάνουν με την φλεγόμενη καρύδα και μάλιστα το ευχαριστιούνται, αποδεικνύοντας πως το ποδόσφαιρο πάνω απ' όλα είναι παιχνίδι... ένα καυτό παιχνίδι!