Από τη δεκαετία το ’90 κι έπειτα καθιερώθηκε στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο η επιλογή συγκεκριμένου αριθμού στη φανέλα, από τον κάθε ποδοσφαιριστή, για ολόκληρη τη σεζόν. Μέχρι τότε, οι παίκτες επέλεγαν σε κάθε αγώνα νούμερα από το 1 έως το 11, ενώ οι αναπληρωματικοί από το 12 έως το 16 (αργότερα καθιερώθηκε η 18αδα). Αυτό δε σήμαινε απαραίτητα πως σε κάθε αγώνα, ο εκάστοτε παίκτης επέλεγε διαφορετικό αριθμό στη φανέλα, αφού και τις περασμένες δεκαετίες υπήρχαν ποδοσφαιριστές, που καθιερώθηκαν στη μνήμη του κόσμου με ένα συγκεκριμένο νούμερο.

Εκτός από το κλασικό «10» ή το «9» του επιθετικού, ένα από τα... αγαπημένα νούμερα ποδοσφαιριστών ήταν το «7». Συνήθως το φορούσαν παίκτες, που έπαιζαν στη δεξιά πτέρυγα της μεσαίας γραμμής, χωρίς αυτό να είναι απαραίτητο πάντως. Στη σημερινή εποχή, ο Ρονάλντο έχει σήμα κατατεθέν του το Νο7 σε Ρεάλ Μαδρίτης και εθνική Πορτογαλίας, ενώ λίγα χρόνια νωρίτερα, Ραούλ, Σεφτσένκο και Φίγκο ταυτίστηκαν με το «7» στην πλάτη. Ο Αντουάν Γκριεζμάν της Ατλέτικο Μαδρίτης αποκάλυψε πως επέλεξε το συγκεκριμένο αριθμό στη φανέλα του, καθώς ήταν θαυμαστής του Ντέιβιντ Μπέκαμ, ο οποίος φορούσε το «7» σε Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και εθνική Αγγλίας. Με αφορμή αυτή τη δήλωση του Γάλλου άσου, το FourFourTwo του gazzetta.gr θυμίζει επτά «θρύλους» της Γιουνάιτεντ, με αυτό το νούμερο.

Τζορτζ Μπεστ (1963-1974)
Ο πρώτος ποδοσφαιριστής, που καθιερώθηκε στη μνήμη των φίλων της Γιουνάιτεντ με το Νο7, δε επέλεγε πάντα το ίδιο νούμερο στη φανέλα. Ο Μπεστ φορούσε το «7», όταν αγωνιζόταν στη θέση του δεξιού εξτρέμ, ενώ όταν έπαιζε στα αριστερά, προτιμούσε το «11». Είχε φορέσει, επίσης, σε κάποια παιχνίδια το «8» και το «10», αλλά και μία φορά το «9», όταν ήταν τραυματίας ο Μπόμπι Τσάρλτον. Ένας από τους λόγους, που το Νο7 συνδέθηκε τόσο πολύ με τον Βορειοϊρλανδό, είναι το γεγονός πως το φορούσε στον τελικό του κυπέλλου πρωταθλητριών το 1968, όταν η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ νίκησε με 4-1 την Μπενφίκα και ανέβηκε για πρώτη φορά στην κορυφή της Ευρώπης.

Γουίλι Μόργκαν (1968-1975)
Υπήρξε συμπαίκτης με τον Μπεστ, αμέσως μετά την κατάκτηση του κυπέλλου πρωταθλητριών από την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Όταν συνυπήρχαν και οι δύο στον αγωνιστικό χώρο, συνήθως ο Μόργκαν φορούσε το «7», καθώς αυτός αγωνιζόταν στη θέση του δεξιού χαφ. Στα επτά χρόνια παρουσίας του στην ομάδα, ο Σκωτσέζος δεν κατέκτησε κανένα τρόπαιο και το όνομά του συνδέθηκε με μία από τις πιο «μαύρες» περιόδους, στην ιστορία του συλλόγου, αν και ο ίδιος ήταν ένας σπουδαίος εξτρέμ και δύο φορές ψηφίστηκε MVP της σεζόν. Παρέμεινε στην Γιουνάιτεντ ακόμα και όταν αυτή υποβιβάστηκε, σημειώνοντας 34 τέρματα στη δεύτερη κατηγορία, βοηθώντας τη να ανέβει άμεσα.

Στιβ Κόπελ (1975-1983)
Η δική του άφιξη στο Ολντ Τράφορντ ήταν και ο λόγος της αποχώρησης του προκατόχου του στον αριθμό της φανέλας, Γουίλι Μόργκαν. Από την πρώτη του κιόλας σεζόν, ο Κόπελ έκανε δικό του το Νο7, το οποίο και φορούσε για τα επόμενα χρόνια. Συνολικά με την Γιουνάιτεντ αγωνίστηκε σε 373 παιχνίδια, σημειώνοντας 70 τέρματα, ενώ μέχρι σήμερα κατέχει ένα μοναδικό ρεκόρ. Είναι ο μόνος παίκτης στην ιστορία των «μπέμπηδων», που έχει αγωνιστεί σε 207 συνεχόμενα παιχνίδια, σε όλες τις διοργανώσεις, από το 1977 έως το 1981. Στο πρώτο παιχνίδι, που απουσίασε, έχασε για πάντα το Νο7.

Μπράιαν Ρόμπσον (1981-1994)
Στην αυτοβιογραφία του έγραψε ακριβώς πως «έκλεψε» το Νο7 από τον Στιβ Κόπελ. Από την εποχή που αγωνιζόταν στην Γουέστ Μπρομ, φορούσε διάφορα νούμερα στη φανέλα, χωρίς να τον νοιάζει ο αριθμός, αφού το μόνο που τον απασχολούσε, ήταν να παίζει όσο το δυνατόν περισσότερο. Μέχρι που συνειδητοποίησε πως τις καλύτερες εμφανίσεις του, τις πραγματοποιούσε με το «7» στην πλάτη, οπότε το θεώρησε ως το τυχερό του νούμερο. Όταν, όμως, πήγε στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, το Νο7 είχε κάτοχο. Στο πρώτο παιχνίδι που απουσίαζε ο Στιβ Κόπελ, ο Μπράιαν Ρόμπσον ρώτησε αν είχε κανείς πρόβλημα να φορέσει εκείνος το «7». Όπως κι έγινε, με το συγκεκριμένο νούμερο να αποκτά νέο κάτοχο, αφού ο Κόπελ δεν είχε πρόβλημα να το αφήσει. Πάντως, ο Ρόμπσον δεν κράτησε το «7», όταν καθιερώθηκε η επιλογή συγκεκριμένου αριθμού από κάθε ποδοσφαιριστή.

Ερίκ Καντονά (1992-1997)
Η έλευσή του στο Ολντ Τράφορντ τον Νοέμβριο του 1992 ήταν ουσιαστικά και ο λόγος, που η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ κατέκτησε την πρώτη Πρέμιερ Λιγκ, τη σεζόν 1992-93. Στην πρώτη του συμμετοχή (σε ένα φιλικό κόντρα στην Μπενφίκα) ο Καντονά φόρεσε το Νο10, ενώ στον πρώτο επίσημο αγώνα του μπήκε ως αλλαγή, φορώντας το «12». Η αμέσως επόμενη σεζόν ήταν και αυτή που καθιερώθηκε στην Αγγλία η επιλογή συγκεκριμένου αριθμού φανέλας από κάθε ποδοσφαιριστή. Ο Γάλλος πήρε το «7», παρά το γεγονός πως στην ομάδα βρισκόταν ακόμη ο Μπράιαν Ρόμπσον, στον οποίο κατέληξε το «12». Η αλήθεια είναι πως ο Ρόμπσον δε χρησιμοποιούταν ως βασικός από την προηγούμενη σεζόν, οπότε δε φορούσε ποτέ το Νο7 πλέον. Ο συγκεκριμένος αριθμός είχε ήδη βρει κάτοχο για τα επόμενα χρόνια.

Ντέιβιντ Μπέκαμ (1992-2003)
Την τελευταία σεζόν του Ερίκ Καντονά στην ομάδα, ο Ντέιβιντ Μπέκαμ φορούσε το Νο10, ενώ στα πρώτα του χρόνια στην Γιουνάιτεντ είχε το «24» και το «28». Εκτός από την αποχώρηση του Καντονά, το καλοκαίρι του 1997 αφίχθη στο Ολντ Τράφορντ ο Τέντι Σέρινγχαμ. Πολλά ακούστηκαν και πολλά γράφτηκαν, τότε, για το παρασκήνιο με τους αριθμούς στη φανέλα. Άλλοι είπαν πως ο Σέρινγχαμ απαίτησε το Νο10, άλλοι πως ο Μπέκαμ ήταν θαυμαστής του Καντονά και του Ρόμπσον, οπότε εγκατέλειψε το «10», προτιμώντας το «7». Σημασία έχει πως ο Άγγλος ήταν ο διάδοχος του Ερίκ Καντονά στο συγκεκριμένο αριθμό φανέλας για όσα χρόνια παρέμεινε στην ομάδα.

Κριστιάνο Ρονάλντο (2003-2009)
Αν και φαίνεται κάπως εκτός πραγματικότητας σήμερα (λόγω χαρακτήρα), ο Κριστιάνο Ρονάλντο όταν πήγε στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ δεν απαίτησε να πάρει το αγαπημένο του «7». Αν και ήταν... ορφανό, αφού ο Μπέκαμ είχε αποχωρήσει, ο Πορτογάλος δε θέλησε να γίνει ο διάδοχός του στον αριθμό της φανέλας. Ίσως, βέβαια, να παίζει ρόλο πως τότε ήταν μόλις 18 ετών. Ποιον αριθμό ήθελε τότε ο Πορτογάλος; Το «28»! Ο λόγος είναι πως αυτό τον αριθμό φορούσε στην προηγούμενη ομάδα του, την Σπόρτινγκ Λισαβόνας, οπότε ο χαμηλών τόνων (!) Ρονάλντο ήθελε αυτόν. Τότε, ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον σχεδόν επέβαλε στον Κριστιάνο να είναι ο διάδοχος των Μπεστ, Καντονά και Μπέκαμ στη φανέλα, καθώς θεωρούσε πως μέσα σε λίγα χρόνια θα είναι ένας από τους καλύτερους ποδοσφαιριστές στον πλανήτη. Και δεν είχε άδικο...