Από τις κοινές τους μέρες στην Μπαρτσελόνα έχουν μείνει μόνο οι φωτογραφίες. Η ουσία και η δυναμική της σχέσης τους έχει αλλάξει τόσο, που δίκαια θεωρούνται «ξένοι». Η τελευταία τους μάχη ήταν πριν από τρία χρόνια στο ευρωπαϊκό Super Cup, όταν η Τσέλσι του Μουρίνιο αντιμετώπισε την Μπάγερν του Γκουαρδιόλα.

Κι όμως, ο Τύπος και η συνείδηση των οπαδών θα μπορούσαν να πουν ότι συγκρούονται συνέχεια. Ότι δεν έχει περάσει μία σεζόν, που να μην έχουν αντιμετωπίσει ο ένας τον άλλον. «Είναι κάποιος με τον οποίο δουλέψαμε μαζί για τέσσερα χρόνια. Τον ξέρω και με ξέρει. Αυτό είναι όλο», είχε πει ο Καταλανός το 2011. Η σχέση εκείνων των ημερών, πλέον, χαρακτηρίζεται «επαγγελματική». Ο Πεπ λάτρευε την προσοχή στη λεπτομέρεια του Μουρίνιο, ενώ ο Πορτογάλος είχε αναγνωρίσει στο πρόσωπό του τον ηγέτη των αποδυτηρίων και ήθελε να είναι κοντά του.

Στον τελευταίο κοινό τους χρόνο στη Βαρκελώνη ο Γκουαρδιόλα ήταν αρχηγός και πριν καν κλείσει τα 30 έμοιαζε με βετεράνο. Στην ουσία εκείνος ένιωθε έτσι. «Η έμφαση στο ποδόσφαιρο σήμερα είναι η δύναμη και η αντοχή. Δεν είναι το στυλ μου. Αν έβγαινα σήμερα στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, πιθανότατα θα βρισκόμουν στην τρίτη κατηγορία», είχε αποκαλύψει ο ίδιος το 2004 στο FourFourTwo.

Οι τραυματισμοί τον είχαν φέρει ήδη κοντά στην έξοδο και είχε τη διάθεση να τραβηχτεί μακριά από το ποδόσφαιρο. Ένιωθε ότι υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος να ανακαλύψει, γι’ αυτό και η πρώτη του στάση μετά την αποχώρηση από την Μπαρτσελόνα ήταν το Μανχάταν. Σε αντίθεση με τον Μουρίνιο, που ήταν σε ανοδική πορεία και είχε ήδη αποφασίσει το μονοπάτι που θα ακολουθούσε. Ζούσε για το ποδόσφαιρο και είχε πολύ μεγάλες φιλοδοξίες.

«Ήμουν βοηθός για 12 χρόνια σε κορυφαίους συλλόγους με κορυφαίους παίκτες. Όταν έχεις αυτόν τον ρόλο, η σχέση με τους παίκτες είναι διαφορετική. Ζούσα μαζί τους, δούλευα μαζί τους, κοιμόμουν μαζί τους. Ήταν σαν να είμαι κι εγώ παίκτης με τη μόνη διαφορά ότι δεν έβγαινα στον αγωνιστικό χώρο», έλεγε το 2004 στους Times ο Μουρίνιο. Στο τέλος έγινε αυτό που όλοι περίμεναν: προπονητής των παικτών. Με ελάχιστες εξαιρέσεις πεθαίνουν για εκείνον στο γήπεδο.

Ο Γκουαρδιόλα βρέθηκε στην Μπρέσια, στο Κατάρ και στο Μεξικό στην αναζήτηση της δικής του αλήθειας. Αντιθέτως, ο Μουρίνιο μέσα σε λίγους μήνες είχε οδηγήσει την Πόρτο στην κορυφή της Ευρώπης και έπαιρνε διαβατήριο για την Τσέλσι των εκατομμυρίων του Αμπράμοβιτς. Παρόλα αυτά, τα πρώτα χρόνια δεν αποξενώθηκαν. Φαίνεται ότι η πρώτη «παρεξήγηση» ήρθε το 2007. Ο Πεπ είχε ζητήσει άδεια να ταξιδέψει στο Λονδίνο και να παρακολουθήσει προπονήσεις της Τσέλσι, όμως αντ’ αυτού του προτάθηκε απλά να συναντήσει τον Μουρίνιο πριν το ματς με την Βαλένθια για τα προημιτελικά του Champions League. Την αρνήθηκε χωρίς δεύτερη σκέψη.

Η πραγματική τους κόντρα δεν άργησε να αρχίσει. Ήταν στα ματς της Μπαρτσελόνα με την Ίντερ κάποιους μήνες αργότερα. Κάπου εκεί ξεκίνησε η μεγάλη μάχη του κακού με το καλό. Έτσι, τουλάχιστον παρουσιάστηκε και συνέχισε να παρουσιάζεται στον Τύπο. Η ομάδα του Γκουαρδιόλα ήταν μία ποδοσφαιρική ουτοπία και ο ίδιος μία ιδιοφυΐα, ένας οραματιστής. Ο Μουρίνιο από την άλλη ήταν ένας πραγματιστής, που θα έκανε τα πάντα για τη νίκη. Τα δύο αντίθετα μίας πολύπλοκης εξίσωσης.

Αυτό το image του έδωσε και τη δουλειά στην Ρεάλ. Ποτέ δεν τον πείραζε να είναι ο «κακός» της υπόθεσης και να ταρακουνάει τα νερά, καθώς αυτό στο τέλος δεν είχε καμία επίπτωση στην δημοτικότητά του. «Δεν είμαι καθόλου σαν εκείνον!», έλεγε ο Πεπ πριν το Clasico στη Μαδρίτη το 2011. Ο Μουρίνιο πολλές φορές μοιάζει να επιλέγει τον τρόπο που θα παρουσιάσει τον εαυτό του. Πάντα διαλέγει την μορφή που έχει περισσότερες πιθανότητες να του δώσει τη νίκη. Και αυτό ήθελε εκείνη την περίοδο η Ρεάλ στην προσπάθεια να εκθρονίσει την Μπαρτσελόνα.

Για τον Πορτογάλο η ιδεολογία είναι απλά ένα μέσο για να φτάσεις στη νίκη και επεκτείνεται εκτός αγωνιστικού χώρου. Για τον Γκουαρδιόλα η νίκη είναι επιβράβευση της ιδεολογίας μόνο στις γραμμές του γηπέδου. Το ποδόσφαιρο του Μουρίνιο είναι η αναζήτηση της νίκης, ενώ εκείνο του Καταλανού η αναζήτηση της τελειότητας. Τώρα, βρίσκονται σε συλλόγους που αντανακλούν πλήρως αυτό που πρεσβεύουν. Η Γιουνάιτεντ ψάχνει την επιστροφή στους τίτλους, ενώ η Σίτι μία νέα ταυτότητα.

Στο τέλος, οι πολίτες βρήκαν επιτέλους τον προπονητή που ήθελαν διακαώς, ενώ στους κόκκινους διάβολους ο προπονητής βρήκε την ομάδα που ήθελε διακαώς. Η μάχη τους προφανώς δεν θα κρίνει τον τίτλο, όμως η αντιπαλότητά τους θα δώσει άλλο χρώμα στην Premier League. Και σίγουρα θα είναι απολαυστική.