Το μονοπάτι της εξιλέωσης

«Είναι απίστευτο. Γράψαμε ιστορία και τώρα όλα είναι στα χέρια μας», είπε ο Μπέιλ, παίρνοντας βαθιές ανάσες. Στη συνέχεια η κάμερα τον έπιασε να χτυπάει ξανά και ξανά το χέρι του στο σήμα στο στήθος στην πορεία προς την άκρη του γηπέδου, όπου βρέθηκε μαζί με τους συμπαίκτες του μπροστά στους οπαδούς. Τραγούδησαν μαζί τον ύμνο, πολλοί με δάκρυα στα μάτια.

Χαμόγελα, συγκίνηση, ανατριχίλα. Λίγο νωρίτερα ο Λέντελϊ είχε ελαφρύνει το κλίμα, χορεύοντας μπροστά τους, ενώ η καρδιά που σχημάτισαν οι παίκτες έκανε το γύρο του κόσμου. Μέχρι και τους Ισλανδούς αποφάσισαν να αντιγράψουν μέσα στο πάρτι που έστησαν για την ιστορική πρόκριση στα ημιτελικά του EURO. Ο Μπέιλ ρωτήθηκε επανειλημμένως για το επόμενο παιχνίδι και την κόντρα του με τον Κριστιάνο Ρονάλντο. «Είναι Ουαλία απέναντι σε Πορτογαλία. Τίποτα περισσότερο».

pic.twitter.com/Lmt3J09Oew

— footy (@footyviddd) July 2, 2016

Στο ματς με το Βέλγιο φάνηκε τελικά ότι η «χρυσή γενιά» ήταν άλλη. Το τελευταίο γκολ του Γουίλιας με την Ουαλία είχε έρθει πριν από 2.151 ημέρες, ενώ ο Ρόμπσον-Κανού, που έχει παίξει με την Αγγλία U20, πέτυχε το εκπληκτικό γκολ της ανατροπής. Οι κόκκινοι διάβολοι πλήρωσαν ένα πράγμα: τον φόβο τους. «Πιστεύω ότι η στρατηγική μας ήταν καλή. Από το πουθενά, όμως, οπισθοχωρήσαμε 15 μέτρα. Φώναζα να ανεβούμε, κουνούσα τα χέρια μου και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί οι παίκτες δεν το έκαναν. Ο φόβος ίσως επειδή είναι νεαροί, ίσως λόγω των απουσιών, δεν ξέρω. Δεν ξέρω», τόνισε ο Βίλμοτς, που έδειξε χαμένος.

Οι προσδοκίες σε αυτό του τουρνουά έχουν φέρει την καταστροφή. Είναι κάτι, που κάνει τα αουτσάιντερ να ξεχωρίζουν. Ειδικά, όταν το σύνολο κάνει τη διαφορά. Κι ας έχεις έναν σούπερ σταρ όπως ο Μπέιλ στο ρόστερ. «Το να κάνουμε τους παίκτες να παίζουν χωρίς φόβο και να μην ανησυχούν στο ενδεχόμενο της αποτυχίας ήταν ο στόχος μας», αποκάλυψε ο Κόουλμαν. «Το τελευταίο που θέλαμε ήταν να βρεθούμε πίσω στο σκορ απέναντι σε μία ομάδα με τόση ποιότητα. Ήταν ο χειρότερός μας φόβος».

Ο Ουαλός τεχνικός έπρεπε πρώτα να ξεπεράσει τους δικούς του φόβους, ώστε να μπορέσει να πείσει τους παίκτες του να τον ακολουθήσουν. Τον Σεπτέμβριο του 2012 η Ουαλία είχε διασυρθεί με 6-1 από την Σερβία. Ήταν η 5η ήττα στη σειρά από τη στιγμή που είχε αναλάβει ο Κόουλμαν μετά την τραγωδία και τον θάνατο του Γκάρι Σπιντ. Οι παίκτες ήταν ταπεινωμένοι και απαξιωμένοι. Ο βοηθός Κιτ Σάιμονς θυμάται έντονα εκείνες τις στιγμές.

Ο Κόουλμαν καθόταν μόνος του από τη μία πλευρά, οι παίκτες από την άλλη και κανένας δεν μιλούσε. Όλοι ήταν βυθισμένοι στις σκέψεις τους, στον πάτο της αποτυχίας. Πήρε την απόφαση να πάει δίπλα του. «Νιώσαμε και οι δύο ότι είναι κοντά στην απόλυση. Είμαι σίγουρος ότι πέρασε από το μυαλό του να παραιτηθεί», θα αποκαλύψει.

Ο Σπιντ με τον Κόουλμαν ήταν φίλοι και συμπαίκτες από 14 ετών. Ο τελευταίος είχε πει ότι όταν έκατσε για πρώτη φορά στη θέση του στον πάγκο ένιωσε ότι μαχαιρώνει στην πλάτη του παιδικό του φίλο. Εκείνο το βράδυ άλλαξαν τα πάντα. Από τον αρχηγό (Γουίλιαμς στη θέση του Ράμσεϊ) μέχρι και το σύστημα, που βλέπουμε σήμερα (από 4-3-3).

Αυτή η γενιά, που είχε βρεθεί στην απαξίωση, μεγάλωσε μαζί, ξεπέρασε τον θάνατο του Σπιντ και ο δεσμός τους είναι, πλέον, τόσο ισχυρός, που όλοι έχουν καταλάβει ότι στα όνειρα ο φόβος δεν χωράει. Όλοι τους ξύπνησαν από τον εφιάλτη. Το μότο είναι «Together, Stronger», «Μαζί, Δυνατότεροι», τίτλος του βιβλίου του Chris Wathan για την αναγέννηση του ουαλικού ποδοσφαίρου. Δεν απέχει καθόλου από την πραγματικότητα.

«Ποτέ δεν σκεφτήκαμε ότι θα φτάσουμε μέχρι εδώ. Θέλουμε να συνεχίσουμε, είναι σημαντικό να μπορούμε να ονειρευόμαστε», θα πει ο Κόουλμαν, που δικαίως παίρνει τα εύσημα για αυτό που παρουσιάζει η Ουαλία. «Είναι μεγάλο παράδειγμα για όλους. Αν έχεις πίστη και δουλεύεις σκληρά, όλα μπορούν να συμβούν. Απολαμβάνουμε κάθε λεπτό», ολοκλήρωσε.

Η Ουαλία αποτελεί έμπνευση εντός και εκτός αγωνιστικών χώρων για όλους. Ξεχάστε τις κλειστές προπονήσεις, τον αποκλεισμό των μίντια και τις στιγμές απομόνωσης. Οι Ουαλοί είναι η πιο φιλική ομάδα για τον Τύπο και αυτό δεν τους έχει αποσπάσει ούτε λεπτό την προσοχή. Από κάθε τραγωδία βγαίνουν ήρωες. Ακόμη και στην επιτυχία, ο Άαρον Ράμσεϊ, ο MVP του αγώνα με το Βέλγιο, συμπλήρωσε κάρτες και θα λείψει από τον ημιτελικό, όπως και ο Ντέιβις. Ο Κόουλμαν και οι παίκτες του αλλάζουν τη ροή της ιστορίας του ουαλικού ποδοσφαίρου.

Από τη στιγμή που η μοναδική παρουσία των Ουαλών μέχρι φέτος σε μεγάλη διοργάνωση ήταν στο Μουντιάλ του 1958, όταν έφτασαν μέχρι τα προημιτελικά, μπορούμε εύκολα να πούμε ότι την γράφουν από την αρχή. Ο Κόουλμαν και οι παίκτες του βρίσκονται στο τέλος του δρόμου της εξιλέωσης και ετοιμάζονται να χαράξουν νέα πορεία προς την κορυφή...