Και ύστερα ήρθαν οι μέλισσες!

Για κάποιον λόγο που κανείς δεν πρόκειται να καταλάβει ποτέ, οι Αγγλοι εξιδανικεύουν την ποδοσφαιρική εκδοχή του εαυτού τους. Μόνο που κάθε φορά φροντίζουν από μόνοι τους να μην ανταποκρίνονται στις προσδοκίες που δημιουργούν. Μόνοι τους είναι που αυτο-αποκαλούνται φαβορί σε κάθε διοργάνωση και μόνοι τους τα κάνουν σκ@@@. Το φοβερό στην όλη υπόθεση είναι ότι κανείς απ' όλους τους άλλους δεν τους παίρνει στα σοβαρά. Εκείνοι ελπίζουν κι εκείνοι αποτυγχάνουν. Ενώ στο μεταξύ αυτό που συμβαίνει, είναι να σηκώνουν τις κούπες τα αληθινά φαβορί ή ακόμα και κάποια απίθανα αυτσάιντερ τύπου Ελλάδας και Δανίας. Δηλαδή να εμφανίζεται το ρεαλιστικό παιχνίδι...

Και ενώ γράφεται τούτο το κείμενο, τα Λιοντάρια μπορεί κάλλιστα να κατακτήσουν το τουρνουά. Καμία σημασία όμως δεν έχει αυτό και δεν αλλάζει την εξής απορία: Πώς και γιατί θεωρούνται φαβορί σε κάθε διοργάνωση; Επειδή έχουν την Premier League ή επειδή... Football it's coming home? Οπως και να το πιάσεις, να το γυρίσεις από εδώ, να το φέρεις από εκεί, δεν γίνεται να αιτιολογήσουν τον χαρακτηρισμό. Στοιχηματικά δίνονται στην τέταρτη θέση με απόδοση 9,5. Η Γαλλία (4), η Γερμανία (5) και η Ισπανία (6) βρίσκονται αρκετά μπροστά στις προτιμήσεις και αυτό είναι το λογικό. Το περίεργο όμως είναι η Αγγλία να θεωρείται πιο κοντά στον τίτλο απ' ότι π.χ. η Πορτογαλία του Κριστιάνο, το σούπερ ταλαντούχο Βέλγιο ή η Κροατία (σ.σ.: αλήθεια είδατε πόσο τέλειο κέντρο έχουν οι Βαλκάνιοι;)

Αν το πάρεις ιστορικά, δεν αιτιολογείται με τίποτα. Μόνο το 1968, όταν το EURO είχε τέσσερις ομάδες, έπαιξε ημιτελικό overseas που λένε και στο Νησί. Η άλλη ήταν το 1996 στην πατρίδα. Εκείνη η ομάδα παρεμπιπτόντως ήταν δυνατή και θα μπορούσε, αλλά είναι και αυτή η κατάρα με τα πέναλτι. Αλλες τρεις φορές έχει τερματίσει στην 5η θέση. Δηλαδή τίποτα το φοβερό σε αυτά τα εννέα τουρνουά (από τα 15 που έχουν διεξαχθεί) που έχει δώσει το παρών. Μία από τα ίδια ισχύει και για τα Μουντιάλ, με εξαίρεση την κούπα του 1966 και πάλι εντός έδρας και τον χαμένο ημιτελικό του 1990 (αχ αυτοί οι Γερμανοί από την άσπρη βούλα). Με βάση τα παραπάνω, εάν το σκεφτείς αντικειμενικά, δεν γίνεται να την συμπεριλάβεις αντικειμενικά στις μεγάλες Εθνικές,, επειδή γουστάρεις το αγγλικό παιχνίδι ή το πρωτάθλημα τους.


Αν και αδύναμη στο τέρμα, αυτή ήταν πραγματικά μία καλή Αγγλία, σίγουρα ανώτερη της τωρινής

Αν τώρα το πάρεις σε επίπεδο ποιότητας, ούτε εκεί μπορείς να δικαιολογήσεις τον τίτλο του φαβορί. Σκεφτείτε εάν εξαιρουμένου του Ρούνεϊ, ο οποίος δεν είναι στα καλύτερα της καριέρας του (σ.σ.: έκανε αρκετά καλό ματς ως οργανωτής, αλλά κουράστηκε γρήγορα), ποιος άλλος από αυτό το ρόστερ είναι πραγματικά world class και μπορεί να θεωρηθεί ο καλύτερος ή από τους κορυφαίους στη θέση του; Σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί ο εκλέκτορας. Μα καλά με τον Ρόι Χόντσον; Γίνεται; Πλήρως αποτυχημένος από το Μουντιάλ κιόλας που δεν την οδήγησε καν μετά τον όμιλο. Και τον κράτησαν και τον έχουν και τον πιο ακριβοπληρωμένο σε αυτό το EURO.

Εκεί είναι που μπορείς να συναντήσεις και να εξηγήσεις την υπερβολή στην εσωστρέφεια που έχουν οι Αγγλοι για το ποδόσφαιρο τους, για κάθε τι δικό τους. Δεν γίνεται ο Χόντσον με το τίποτα να εισπράττει κοντά στα 5 εκατ. ευρώ, τι στιγμή που ο Γιόακιμ Λεβ που το σήκωσε πριν δύο χρόνια, παίρνει λίγο παραπάνω από τρία εκατ. ή ο Βιθέντε Ντελ Μπόσκε των σερί τίτλων, κατιτίς λιγότερα. Το ίδιο π.χ. μπορείς να διακρίνεις και από την περίπτωση του Ραχίμ Στέρλινγκ, ο οποίος κόστισε στη Σίτι 64 εκατ. ευρώ. Αυτός που κόντρα στη Ρωσία τα έκανε όλα, μα όλα λάθος. Μα είναι δυνατόν να έχει δώσει ομάδα ένα καράβι φράγκα για τον πιτσιρικά που φοβάται στα ζόρικα;

Η αλήθεια είναι ότι η Αγγλία έχει καλούτσικη ομάδα και με τους Ρώσους έπαιξε κατά διαστήματα σχετικά καλό παιχνίδι. Είχε την ξεκάθαρη υπεροχή, έκανε φάσεις και θα άξιζε να πάρει το ματς. Ελα όμως που έχει τα δαιμόνια της. Ενα από αυτά είναι και οι πρεμιέρες σε EURO, όπου δεν έχει νικήσει ποτέ, μετρώντας πέντε ισοπαλίες και τέσσερις ήττες. Και όμως εκεί, τα Λιοντάρια να είναι φαβορί. Με τον Λαλάνα εξτρέμ και τον Ρόουζ αριστερό μπακ, τον Χαρτ στο τέρμα (σ.σ.: ο πιο ποιοτικός τους είναι ο Ντέλε-Αλι).

Θα πρέπει λοιπόν να γυρίσει αρκετά πίσω τον χρόνο, όποιος θελήσει να βρει νίκη τους κόντρα σε μεγάλο αντίπαλο σε EURO ή Μουντιάλ. Ισως όμως αυτή να είναι η διοργάνωση της και να τα καταφέρει. Αλλα πώς γίνεται να είναι ακόμα φαβορί; Αυτό δεν εξηγείται από πουθενά. Και μπορεί μέχρι την μεγάλη επιτυχία που προσμένουν, να παραμένουν αισιόδοξοι, μα όπως ισχυρίζεται και ο δικός τους σπουδαίος μυθιστοριογράφος, JR Tolkien του «Αρχαντα των Δακτυλιδιών»: «Η ελπίδα δεν είναι νίκη»!

Follow me: @jorgekaraman