Άνηκε σε μια κατηγορία ποδοσφαιριστών, που δεν ήταν ποτέ τους ιδιαίτερα αθλητικοί, γρήγοροι, δυνατοί, αλτικοί ή... φαντεζί. Διέθετε, όμως, το πιο απαραίτητο χαρακτηριστικό, που οφείλει να έχει ένα κλασικό σέντερ-φορ... έστελνε με μεγάλη ευκολία την μπάλα στα δίχτυα! Η έφεσή του στο σκοράρισμα ήταν το... μέσον, με το οποίο πορεύθηκε στην καριέρα του, αν και στο ξεκίνημά του ήταν πιο γνωστός για τον οικογενειακό «εμφύλιο» με τον αδερφό του, Γκάμπριελ, στα ντέρμπι της Αβεγιανέδα, ανάμεσα στην Ρασίνγκ Κλουμπ (που αγωνιζόταν ο Ντιέγκο) και την Ιντεπεντιέντε (που αγωνιζόταν ο Γκάμπριελ). Δε χαρακτηρίστηκε ποτέ από τους συμπατριώτες του «νέος Μαραντόνα» (άλλωστε με την Αργεντινή αγωνίστηκε 25 φορές και πέτυχε μόλις 4 γκολ), όμως το παρατσούκλι του ήταν “Il Principe”, λόγω της ομοιότητάς του στην εξωτερική εμφάνιση με τον Έντσο Φραντσεσκολι, που είχε το προσωνύμιο «Πρίγκιπας». Στην πραγματικότητα, όμως, ήταν ένας πρίγκιπας εντός αγωνιστικού χώρου...

Τον Ιανουάριο του 2004, ο Ντιέγκο Μιλίτο άνοιξε για πρώτη φορά τα φτερά του εκτός Αργεντινής. Πρώτος σταθμός ήταν η Τζένοα, η οποία τότε αγωνιζόταν στη Serie B, με τον Αργεντινό να σκοράρει στο πρώτο του παιχνίδι κόντρα στην Άσκολι και να... στέλνει μήνυμα για το τι θα επακολουθήσει. Πριν την άφιξη του Μιλίτο στη Γένοβα, οι «ροσομπλού» βρίσκονταν κάτω από τη ζώνη του υποβιβασμού, όμως τα 12 γκολ του 25χρονου – τότε – επιθετικού σε 20 παιχνίδια έδωσαν μια άνετη παραμονή στην ομάδα.

Η επόμενη σεζόν για τον ίδιο ήταν ακόμη πιο εντυπωσιακή. Με 22 τέρματα σε 42 παιχνίδια οδήγησε την Τζένοα στην κορυφή της Serie B, όμως η άνοδος στα μεγάλα σαλόνια δεν ήρθε ποτέ. Οι «ροσομπλού» κατηγορήθηκαν για στήσιμο του τελευταίου αγώνα της σεζόν, κόντρα στην Βενέτσια και αντί να ανέβουν κατηγορία, τελικά υποβιβάστηκαν. Για την ιστορία, εκείνο το ματς είχε έρθει 3-2 υπέρ της Τζένοα και ο Μιλίτο είχε πετύχει δύο τέρματα.

Ο υποβιβασμός της Τζένοα ανάγκασε τον Μιλίτο να αποχωρήσει από την ομάδα και να αναζητήσει αλλού την τύχη του. Επόμενος σταθμός στην καριέρα του η Σαραγόσα, που αγωνιζόταν ο αδερφός του, Γκάμπριελ. Μετά την πρώτη σεζόν, που αγωνιζόταν ως δανεικός, η ισπανική ομάδα προχώρησε στην απόκτησή του, με τον Αργεντινό να μένει στα Σαραγόσα συνολικά τρία χρόνια, βγάζοντας... μάτια. Συνολικά αγωνίστηκε σε 120 παιχνίδια σε όλες τις διοργανώσεις, πετυχαίνοντας 59 τέρματα. Δηλαδή, σχεδόν ένα γκολ κάθε δύο αγώνες. Το μεγαλύτερο βράδυ του, σε αυτές τις τρεις σεζόν, ήταν στις 8 Φεβρουαρίου του 2006. Η Σαραγόσα διέσυρε την Ρεάλ Μαδρίτης με 6-1 για τον κύπελλο Ισπανίας, με τον Ντιέγκο Μιλίτο να πετυχαίνει τέσσερα (!) γκολ.

Η ποδοσφαιρική αξία του Μιλίτο χρόνο με το χρόνο ανέβαινε κατακόρυφα, αντίθετα με την Σαραγόσα, η οποία υποβιβάστηκε στη Segunda Division το 2008. Ωστόσο, η ισπανική ομάδα πρόλαβε να κάνει ένα πολύ καλό deal, αφού το 2006 είχε δώσει 5 εκατομμύρια ευρώ στην Τζένοα για να τον αποκτήσει και δύο χρόνια αργότερα, οι «ροσομπλού» έδωσαν 13 εκατομμύρια για να τον πάρουν πίσω. Ήδη, όμως, το Λουίτζι Φεράρις ήταν πολύ μικρό για να χωρέσει το ταλέντο του Αργεντινού. Μόλις μία σεζόν έμεινε στην Τζένοα, αφού τα 24 γκολ του σε 31 αγώνες (δεύτερος σκόρερ πίσω από τον Ιμπραϊμοβιτς) «τρέλαναν» τον Ζοσέ Μουρίνιο. 25 εκατομμύρια ευρώ και πέντε (!) ποδοσφαιριστές ως αντάλλαγμα έδωσε το καλοκαίρι του 2009 η Ίντερ για να τον αποκτήσει από την Τζένοα. Και το... μάτι του Special One – φυσικά - δεν έκανε λάθος.

Από το ξεκίνημά του στους «νερατζούρι», ο Μιλίτο έδειξε την ερωτική του σχέση με τα αντίπαλα δίχτυα και το... μένος του για τη συμπολίτισσα Μίλαν. Το δεύτερο του παιχνίδι με την Ίντερ ήταν στο «Ντέρμπι Ντελά Μαντονίνα» στις 29 Αυγούστου 2009, με τον Αργεντινό όχι μόνο να σκοράρει, αλλά να μοιράζει και δύο ασίστ. Συνολικά αγωνίστηκε σε οκτώ ντέρμπι του Μιλάνου, πετυχαίνοντας έξι τέρματα. Τα τρία από αυτά τα σημείωσε στο νικηφόρο 4-2, στις 6 Μαΐου 2012, με τον Μιλίτο να γίνεται μόλις ο τέταρτος ποδοσφαιριστής, που πέτυχε χατ-τρικ σε παιχνίδι Μίλαν-Ίντερ, μετά τους Αλταφίνι, Αμαντέι και Νάιερς.

Φυσικά, τα «παράσημά» του με τη φανέλα της Ίντερ δεν ήταν μόνο τα γκολ του απέναντι στην Μίλαν, ούτε το γεγονός πως για χάρη του ο Σάμουελ Ετό... εξορίστηκε από τον Μουρίνιο στη θέση του ακραίου επιθετικού. Η πρώτη σεζόν του στο Μιλάνο ήταν ονειρεμένη. Όχι μόνο για τον ίδιο, αλλά και για την ομάδα. Οι «νερατζούρι» κατέκτησαν και τους τρεις τίτλους, με τον Αργεντινό να έχει τεράστια συμβολή σε αυτή την επιτυχία. Με 22 γκολ στη Serie A, οδήγησε την ομάδα του στην κατάκτηση του πρωταθλήματος, ενώ ήταν ο άνθρωπος που της χάρισε και το Coppa Italia, αφού με δικό του γκολ, η Ίντερ νίκησε 1-0 την Ρόμα στον τελικό.

Η απόλυτη καταξίωση, όμως, ήρθε στο Τσάμπιονς Λιγκ. Αν και άργησε να βρει τα πατήματά του, ήταν αυτός που «μίλησε» στα κρίσιμα. Ο ημιτελικός με την Μπαρτσελόνα δεν ήταν απλά μία «τιτανομαχία» Μουρίνιο-Γκουαρδιόλα, αλλά ένας ενδοοικογενειακός εμφύλιος ανάμεσα σε Γκάμπριελ και Ντιέγκο. Και φυσικά, νικητής ήταν ο τελευταίος. Μπορεί όλοι να θυμούνται τον επαναληπτικό και την επική πρόκριση της Ίντερ μέσα στο Καμπ Νου, όμως αυτό δε θα είχε συμβεί, αν ο Μιλίτο δεν είχε πρωταγωνιστήσει στο 3-1 υπέρ της Ίντερ στο πρώτο παιχνίδι, με ένα γκολ και δύο ασίστ.

Τα... καλύτερα, όμως, δεν είχαν έρθει ακόμα για τον Αργεντινό. Στον τελικό της 22ης Μαϊου 2010 (κρατήστε την ημερομηνία) στο Μπερναμπέου το απόλυτο φαβορί ήταν η Μπάγερν Μονάχου. Οι Βαυαροί, όμως, υπολόγιζαν χωρίς τον... ξενοδόχο Μιλίτο. Δύο δικά του γκολ έδωσαν τη νίκη με 2-0 στην Ίντερ, η οποία επέστρεψε στην κορυφή της Ευρώπης, έπειτα από 45 χρόνια. Ένα απίθανο τρεμπλ ολοκληρωνόταν δια χειρός... Ντιέγκο Μιλίτο.

Ο Μουρίνιο μπορεί να έφυγε το ίδιο καλοκαίρι, όχι όμως και ο Μιλίτο, ο οποίος υπέγραψε ηγεμονικό συμβόλαιο διάρκειας τεσσάρων ετών. Αναδείχθηκε, άλλωστε, ο κορυφαίος παίκτης του Τσάμπιονς Λιγκ τη σεζόν 2009-10. Και όχι άδικα. Η επόμενη σεζόν δεν ήταν όπως την περίμενε ο Αργεντινός, καθώς ταλαιπωρήθηκε από προβλήματα τραυματισμών. Την περίοδο 2011-12 ο Μιλίτο «επέστρεψε». Ξαναβρήκε τα πατήματα του, ολοκληρώνοντας το πρωτάθλημα με 24 γκολ (πάλι δεύτερος πίσω από τον Ιμπραϊμοβιτς).

Οι τραυματισμοί έκαναν και πάλι την εμφάνισή τους – άλλωστε ο Αργεντινός είχε αρχίσει να μεγαλώνει – με αποτέλεσμα τις σεζόν 2012-13 και 2013-14 ο Μιλίτο να χάσει πολλά παιχνίδια και να σημειώσει συνολικά έντεκα τέρματα, ένας αριθμός πολύ μικρός για την εκτελεστική του δεινότητα. Όλα αυτά είχαν ως αποτέλεσμα, το καλοκαίρι του 2014, ο 35χρονος – τότε – επιθετικός να επιστρέψει στην πατρίδα του και τη μεγάλη του αγάπη. Την Ρασίνγκ Κλουμπ. Και μπορεί στην καριέρα του να πήρε μέχρι και το Τσάμπιονς Λιγκ, όμως το Transicion, που κατέκτησε το 2014 με την Ρασίνγκ ήταν το μεγαλύτερο όνειρό του Μιλίτο, που έγινε πραγματικότητα, όπως δήλωσε τότε ο ίδιος.

Ώσπου κάποια στιγμή έφτασε το πλήρωμα του χρόνου. Το περασμένο Σάββατο 21 Μαΐου, ο Ντιέγκο Μιλίτο «κρέμασε» τα παπούτσια του. Στις 22/5/2010 ήταν ο άνθρωπος που έστελνε την Ίντερ στην κορυφή της Ευρώπης, γνωρίζοντας την αποθέωση από τους φίλους των «νερατζούρι» και ακριβώς έξι χρόνια μετά, παρά μία ημέρα, ο «Πρίγκιπας» έζησε πρωτόγνωρες στιγμές λατρείας από τους φίλους της Ρασίνγκ Κλουμπ. Αφού έβαλε το κερασάκι στην τούρτα, σκοράροντας από το σημείο του πέναλτι στο 17’ απέναντι στην Τεμπερλέι, στο 22ο λεπτό το γήπεδο σηκώθηκε στο... πόδι για το αγαπημένο του Νο22. Το παιχνίδι σταμάτησε προσωρινά, ενώ μετά τη λήξη του, ο Μιλίτο ξέσπασε σε λυγμούς και οι συμπαίκτες του τον σήκωσαν στα χέρια. Μία μεγαλειώδης καριέρα μόλις είχε φτάσει στο τέλος της, με τον Αργεντινό να τρέχει κατευθείαν... στο μαιευτήριο. Η σύζυγός του, Σοφία, έφερε στον κόσμο την τρίτη τους κόρη, Μορένα. Πλέον, ο Ντιέγκο θα είναι ο απόλυτος «Πρίγκιπας» για τις τέσσερις γυναίκες της ζωής του! Αντίο Principe, σε ευχαριστούμε για όλα...