Στα τέλη του 2014 σε ένα κρύο βράδυ η Τότεναμ όδευε προς την ήττα στο ματς με την Άστον Βίλα. Ο Βάιμαν είχε δώσει το προβάδισμα στους χωριάτες και οι παίκτες του Ποκετίνο έμοιαζαν αποπροσανατολισμένοι και πλήρως αποδιοργανωμένοι.

Ήταν το 10^ο παιχνίδι του Αργεντίνου στο πάγκο και πέρα από τις νίκες επί των Σαουθάμπτον και ΚΠΡ, δεν υπήρχε καμία ένδειξη εξέλιξης και βελτίωσης στο White Hart Lane. Εκείνη η περίοδος έχει, πλέον, ξεχαστεί. Η ανατροπή είχε έρθει με δύο γκολ των Τσαντλί και Κέιν. Ήταν ένα από τα πρώτα βήματα του τελευταίου, για να φτάσει στο επίπεδο που είναι σήμερα.

Εκείνο το δύσκολο ξεκίνημα ήταν πλήρως κατανοητό. Ο Ποκετίνο προσπαθούσε να αλλάξει πολλά, έχοντας κληρονομήσει ένα ρόστερ, που δεν ήταν ακριβώς στα μέτρα του. Οι ατέλειες ήταν παραπάνω από εμφανείς. Τώρα, με πειθαρχία, με γρήγορο ποδόσφαιρο, με πρέσινγκ το πρότζεκτ εντυπωσιάζει, όμως χρειάστηκε να περάσουν 18 μήνες για να ανθίσει.

Το μάθημα είναι απλό: όταν δίνεις χρόνο στον προπονητή μπορεί να μη σημαίνει αυτομάτως την επιτυχία, όμως δείχνει ότι ακόμη και προπονητές με δεδομένη ποιότητα χρειάζονται πίστωση χρόνου. Η Τότεναμ μπορεί να τελείωσε τη σεζόν 2014-15 με έναν τελικό Λιγκ Καπ και μία θέση στην Ευρώπη, τίποτα δεν έδειχνε αυτό που θα ακολουθούσε. Τότε, ήταν απλά μία ομάδα με μεγάλο ταλέντο και χαμηλό μέσο όρο ηλικίας, που δούλευε σκληρά και που ήταν μέχρι την 5^η θέση. Αν έκανε την υπέρβαση, άντε 4^η.

Το μοντέρνο παιχνίδι έχει απλοποιήσει τη δουλειά των προπονητών. Είναι μία εποχή με δράματα, ισχυρές προσωπικότητες και οι λεπτομέρειες της δουλειάς του προπονητή έχουν χαθεί. Ο μέσος οπαδός συνεχίζει να βάζει στοιχήματα για το πόσο θα βρίσκεται στη θέση του. Ένας τύπος, που απλά κρατάει σημειώσεις στον πάγκο του. Αυτή η προκατάληψη είναι που καταδικάζει τους περισσότερους.

Όσο περισσότερο βρίσκεσαι στους πάγκους, τόσο περισσότερο καταλαβαίνεις ότι η σχέση με τους παίκτες παίζει πολύ σημαντικό ρόλο. Το να είσαι τακτικά σταθερός, φυσικά και είναι σημαντικό, όμως αποδεικνύεται ότι από μόνο του δεν κάνει τη διαφορά. Πρέπει να ξέρεις να κινηθείς στην αγορά και για το κάνεις σωστά, θα πρέπει να ξέρεις τι ακριβώς θέλεις.

Ο Ποκετίνο έχει πετύχει διάνα στις περισσότερες περιπτώσεις και όχι μόνο αυτό: έχει την ικανότητα να βελτιώνει τους παίκτες του. Πλέον, θα πρέπει να είσαι ειδικός στην ψυχολογία, για να επιβιώσεις στο υψηλότερο επίπεδο. Θα πρέπει να υπάρχει πίστη στους παίκτες και αμοιβαία εμπιστοσύνη. Οι παίκτες θα πρέπει να είναι σε θέση να εφαρμόσουν τη στρατηγική και να δώσουν σάρκα και οστά στη φιλοσοφία.

Αυτή η εμπιστοσύνη δεν είναι δυνατό να δομηθεί σε εβδομάδες ή ακόμη και μήνες. Χρειάζεται πολύς καιρός. Στην περίπτωση του Ποκετίνο, όσο περνούσε ο καιρός η σχέση με τους παίκτες γινόταν όλο και πιο βαθιά. Η πίστη τους σε εκείνον μεγάλωνε και σιγά-σιγά οι δικές του προτεραιότητες και αρετές έγιναν δικές τους.

Οι σύλλογοι συνήθως θέλουν να διορθώσουν πολύ γρήγορα μία κατάσταση, την οποία έχουν εκτιμήσεις ως «λάθος». Ο Ντάνιελ Λίβι, όμως, αποφάσισε να δώσει ελευθερία στον Ποκετίνο, ειδικά στις μεταγραφές. Ο Αργεντίνος επιδόθηκε σε έναν αγώνα να δώσει τη δική του προσωπικότητα στον σύλλογο. Το πιο πιθανό είναι ότι σε έναν άλλο σύλλογο, με πιο ακριβό ρόστερ και μεγαλύτερα συμβόλαια, η ισορροπία θα χαλούσε πολύ εύκολα.

Ο Λίβι είδε την ανάγκη να χτίσει το ρόστερ αποκλειστικά πάνω στις επιλογές του προπονητή και, τώρα, η Τότεναμ έχει το καλύτερο μομέντουμ εδώ και δεκαετίας. Είναι ένα ιδεατό παράδειγμα σε μία εποχή, που οι προπονητές στις περισσότερες των περιπτώσεων δεν έχουν την απαιτούμενη στήριξη της εκάστοτε διοίκησης. Είναι ένα παράξενο και αντιφατικό συναίσθημα στην εποχή της βραχυπρόθεσμης λογικής. Η τελευταία αντιπροσωπεύει την ανικανότητα να διακρίνει ο οποιοσδήποτε τα στοιχεία εντός καλού προπονητή.