Η δικαίωση για τις οικογένειες των νεκρών του Χίλσμπορο ήταν εκκωφαντική. Μετά το πόρισμα της ανεξάρτητης επιτροπής ήρθε και το δικαστήριο, έπειτα από 27 χρόνια αναμονής, για να τερματίσει την αγωνία και τις ενοχές των συγγενών εκείνων που έχασαν τη ζωή τους στο γήπεδο του Σέφιλντ και στη συνέχεια λοιδορήθηκαν από ΜΜΕ και τις αρχές.

Το δικαστήριο απεφάνθη ότι δεν ήταν η συμπεριφορά των οπαδών που προκάλεσε την τραγωδία στο Leppings Lane. Τα θύματα προκλήθηκαν από μια σειρά θεσμικών αποτυχιών, όπως η αστυνομία του Νοτίου Γιόρκσαϊρ και οι χειρισμοί της, καθώς και οι άνθρωποι της Γουένσντεϊ για την κατάσταση του γηπέδου. O δικαστής διάβασε ξεχωριστά το όνομα του κάθε νεκρού. Ανάμεσά τους δεν βρισκόταν όμως εκείνο του Στίβεν Γουίτλ, του οπαδού που πήρε αργότερα την ονομασία από fora των Ρεντς ως ο 97ος νεκρός του Χίλσμπορο.

Οι εφιάλτες της τραγωδίας στοίχειωσαν για αρκετά χρόνια αρκετό κόσμο, που για τον έναν ή τον άλλο λόγο δεν κατάφεραν να δώσουν το παρών σε εκείνο τον καταραμένο ημιτελικό της Λίβερπουλ με τη Νότιγχαμ Φόρεστ. Ο Στίβεν Γουίτλ, ήταν από εκείνους που είχαν προγραμματίσει τα πάντα για να βρεθούν στο πέταλο με τους υπόλοιπους Ρεντς. Τρελαμένος με την ασπρόμαυρη θεά από μικρός, κληρονόμησε από τη μητέρα του την αγάπη για τη Λίβερπουλ. Και σταδιακά έμαθε να την ακολουθεί παντού. Θα έκανε το ίδιο και σε εκείνο το ματς του Σέφιλντ. Η μοίρα όμως είχε διαφορετική άποψη.

Ο Στιβ, εργαζόμενος σε εργοστάσιο υαλικών, έπεσε στις 26 Φεβρουαρίου του 2011 στις ράγες του τρένου. Είχαν περάσει 22 χρόνια από την καταστροφή που στοίχισε τη ζωή σε 96 άτομα. Οι γονείς του ήταν σοκαρισμένοι. Δεν ήξεραν, μέχρι να γίνει η επίσημη ανακριτική διαδικασία για το θάνατό του, τον λόγο που τον οδήγησε στην αυτοκτονία. «Ήταν πάντα ένα χαρούμενο, ευχάριστο άτομο. Τρελαμένος με το ποδόσφαιρο και τη μουσική», είπε η μητέρα του, ενώ ο πατέρας του τόνισε: «Δεν είχε ποτέ τάσεις αυτοκτονίας. Είχε μόλις αγοράσει ένα νέο σετ τηλεόρασης. Δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε».

Ήταν ο γιατρός του, Άσοκ Άτρεϊ, που αποκάλυψε μέσα στο 2012 την φρικτή αλήθεια: «Πούλησε το εισιτήριό του σε έναν φίλο του, ο οποίος πήγε στο Χίλσμπορο για να παρακολουθήσει τη Λίβερπουλ και δυστυχώς ήταν ανάμεσα στα θύματα. Του προσφέραμε θεραπεία, αλλά δεν ήταν θετικός. Μας είπε ότι είχε στήριξη και δεν χρειαζόταν τη δική μας. Τον ρωτήσαμε για πιθανές αυτοκτονικές διαθέσεις, αλλά δεν είχε καμία». Ήταν την ημέρα του ματς, όπου προέκυψε μια έκτακτη υποχρέωση, η οποία και τον απέτρεψε από το ταξίδι στο Χίλσμπορο. Η υποχρέωση, που του χάρισε τελικά τη ζωή.

Ο Γουίτλ όμως δεν κατάφερε να το συγχωρέσει ποτέ στον εαυτό του. Μπορεί να επιβίωσε όλα αυτά τα χρόνια, αλλά οι τύψεις τον έτρωγαν. Μείωναν σταδιακά τις αντοχές του και έθρεφαν την κατάθλιψή του. Δεν μιλούσε σε κανέναν, όμως σταδιακά μονολογούσε για εκείνες τις ψυχές που τόσο άδικα χάθηκαν. Άντεξε μέχρι το 2011. Ήταν προγραμματισμένο να δουλέψει νυχτερινή βάρδια, οταν πήρε τον πατέρα του να μην ακολουθήσει τη συνηθισμένη ρουτίνα και να μην του πάει φαγητό. Είπε ότι δεν ένιωθε καλά και ότι θα έπεφτε για ύπνο, παίρνοντας αναρρωτική άδεια. Σε ηλικία 50 ετών έπεσε στις ράγες του τραίνου.

Η αστυνομία πήρε τηλέφωνο τους γονείς του 5 ώρες μετά το τραγικό συμβάν, για να τους ενημερώσει που βρήκε το πτώμα του γιους τους. Την επόμενη μέρα ανακάλυψαν ότι είχε αφήσει όλα τα χαρτιά της ασφάλειάς του στο τραπέζι, ενώ είχε σπρώξει και τα κλειδιά κάτω από την πόρτα, δείχνοντας ότι δεν πρόκειται να επιστρέψει. Είχε φροντίσει φεύγοντας να κάνει το καθήκον του, αφήνοντας στις οικογένειες των θυμάτων 61.000 λίρες που συγκέντρωνε επιμελώς όλο εκείνο το διάστημα. Ο Στίβεν ήταν στο Χέιζελ, όπου οι γονείς του τον είχαν χαμένο για τρεις μέρες. Είχε δει από κοντά το πως το ποδόσφαιρο μπορεί να εξελιχθεί σε τραγωδία. Δεν άντεξε δεύτερη φορά, ξέροντας ότι θα μπορούσε ο φίλος του να είχε σωθεί και εκείνος να ήταν στην τραγική λίστα.

O Άντι Μπέρναμ, εκ των πρωτεργατών για τη δικαίωση των θυμάτων και μέλος του Κοινοβουλίου είπε: «Η ιστορία του Στίβεν Γουίτλ είναι από τις πιο λυπηρές που έχω ακούσει. Δείχνει ότι ο τραγικός απολογισμός συνεχίζεται». Η ιστορία του έγινε γνωστή και μέσω των Social Media o κόσμος εξέφρασε τις σκέψεις του για το 97ο θύμα του Χίλσμπορο, το οποίο ποτέ δεν συμπεριελήφθη στον αριθμό των νεκρών.

Από την πλευρά τους, οι γονείς του ποτέ δεν έδωσαν στη δημοσιότητα το όνομα του ανθρώπου που πήρε το εισιτήριο και τελικά έχασε τη ζωή του. Ο λόγος ήταν πως στο ενδεχόμενο να μάθαιναν ότι ο δικός του άνθρωπος ήταν πιθανόν να ζούσε ακόμα, αν δεν συνέβαινε το έκτακτο περιστατικό στο γιο τους, μπορεί να τους προκαλούσε νέα αναστάτωση, τόσα χρόνια μετά.

«Το τραγικό περιστατικό που συνέβη τόσο καιρό πριν ακόμα αγγίζει τους ανθρώπους. Κυρίως για έναν άνθρωπο που ήταν τόσο ενθουσιώδης για το ποδόσφαιρο. Ήταν ένα μεγάλο μέρος της ζωή του και το να συσχετίζεις ένα τόσο τραγικό γεγονός με μία τόσο ευχάριστη ενασχόληση πρέπει να δημιούργησε πολλά προβλήματα στα χρόνια που ακολούθησαν», είπε η δικαστής Τζένιφερ Λίμινγκ.

«Οι οικογένειες το αξίζουν. Και νομίζω ότι ο Στίβεν επιτέλους βρίσκει δικαίωση», τόνισε ο πατέρας του και πρόσθεσε ότι αν η ετυμηγορία για τις ευθύνες των νεκρών είχε βγει νωρίτερα, είναι πιθανόν ο γιος του να ζούσε ακόμα, καθώς οι τύψεις θα είχαν υποχωρήσει. «Ο Στίβεν πίστευε πάντα ότι το λάθος δεν ήταν των οπαδών. Αν η αλήθεια είχε αποκαλυφθεί όσο ζούσε ακόμα δεν θα είχε αυτοκτονήσει. Αισθανόταν ένοχος που είχε δώσει το εισιτήριό του, αλλά θα ήταν χαρούμενος για το φίλο του αν οι οπαδοί είχαν αθωωθεί. Και αυτό θα τον σταματούσε από το να έπεφτε σε κατάθλιψη».

Αν η διαδικασία είχε προχωρήσει γρηγορότερα, το 97ο θύμα του Χίλσμπορο θα ήταν ακόμα ζωντανό. Αξίζει πάντως να σημειωθεί πως και ένας οπαδός της Νότιγχαμ Φόρεστ είχε οδηγηθεί στην αυτοκτονία μερικές εβδομάδες μετά το τραγικό συμβάν, μη μπορώντας να χωνέψει τα όσα συνέβησαν στην απέναντι κερκίδα...