Λίβερπουλ-Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ: Αυτό δεν θα... ξεγράψει ποτέ

Η πρώτη φορά που έκλαψα για την ομάδα μου, δεν ήταν σε κάποιον χαμένο τελικό ή σε ένα χαμένο πρωτάθλημα. Η χειρότερη εμπειρία ήταν εκείνη που βίωσα με την ήττα εκτός συνόρων από αντίπαλο ελληνικό club. Πραγματικά όμοιο του άσχημο ζόρι δεν θυμάμαι σε πρώτη σκέψη να έχω ξαναβιώσει. Πρόκειται για το υπέρτατο οπαδικό ξενέρωμα και κάπως έτσι θα πρέπει λογικά να αισθάνονται από το βράδυ της Πέμπτης εκείνοι της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ μετά την ασήκωτη σφαλιάρα.

Με τη Λίβερπουλ στήνουν το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό ζευγάρωμα στο Νησί. Τα 150 χρόνια της μεταξύ τους σύγκρουσης έχουν ατελείωτες ιστορίες να διηγηθούν. Τα πιο σημαντικά πρόσφατα όμως και μιλώντας πάντα για τους οπαδούς, δεν είχαν όμως να κάνουν με τις εκατέρωθεν επιτυχίες ή αποτυχίες. Δύο πανό είναι εκείνα που μαρτυρούν τα συναισθήματα και μέσα από τα λιγοστά τους γράμματα, είναι ικανά να αφηγηθούν με χιλιάδες λέξεις την σύγχρονη εκ διαμέτρου αντίθετη ιστορία-πορεία των δύο συλλόγων.

Το πρώτο υψώθηκε στο «Ανφιλντ», όταν το επισκέφτηκε το 1994 ως πρωταθλήτρια η Γιουνάιτεντ: «Au revoir Cantona and Man United... Come back when you've won 18», ήταν το ειρωνικό μήνυμα των Κόκκινων, οι οποίοι ακόμα αισθάνονταν αφεντικά στο αγγλικό παιχνίδι, με την μεγάλη αντίπαλο τους να έχει μόλις εννέα, ενώ κείνοι τα διπλάσια. Τότε η αλήθεια είναι πως κανείς δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι η Λίβερπουλ δεν θα σήκωνε ποτέ ξανά την μεγάλη εγχώρια κούπα και ότι οι Κόκκινοι Διάβολοι θα κατάφερναν να την ξεπεράσουν.

Ωστόσο, η δυναστεία που έστησε ο Αλεξ Φέργκιουσον, έφερε την ομάδα του στο ασύλληπτο νούμερο των 20 τίτλων. Και κάπως έτσι κάποιο απόγευμα του Μαΐου του 2011, στο «Ανφιλντ» εμφανίστηκε η πληρωμένη απάντηση: «In '94 you said 'Come back when it's 18. Well here we are sat on your perch», έγραψαν οι φιλοξενούμενοι που πανηγύριζαν το 19ο τους πρωτάθλημα, για να φτάσουν το 2013 τα 20. Το μόνο που είχε απομείνει στους Κόκκινους για να καμαρώνουν, ήταν τα πέντε Πρωταθλητριών/ Champions League έναντι τριών της Γιουνάιτεντ και συνολικά το οκτώ αντί τεσσάρων συνολικών ευρωπαϊκών τροπαίων.

Για να φτάσουμε στο πρώτο ραντεβού τους εκτός συνόρων. Ηταν τέτοια η ένταση στην εξέδρα, που όπως μεταφέρθηκε και από τις εικόνες, δεν γινόταν να μην παρασύρει με την ορμή της τους παίκτες τους Γίργκεν Κλοπ και να μην ισοπεδώσει εκείνους του Λουίς Φαν Χάαλ. Η έδρα κόχλαζε όπως ποτέ και αυτό ώθησε τους γηπεδούχους στο να μοιάζουν κάποιες στιγμές με τη Μπαρτσελόνα και τους φιλοξενούμενους με την Μπέρνλι. Ας είναι καλά δηλαδή ο Νταβίδ Ντε Χέα που το σκορ έμεινε στο χαμηλό «ψεύτικο» 2-0 και έμειναν ζωντανές ελπίδες για τη ρεβάνς.

Σίγουρα στο Μάντσεστερ μπορεί να είναι αλλιώς. Ωστόσο, αυτή η ομάδα δεν ε πείθει ότι μπορεί να συνέλθει και να κάνει αντίστοιχη ματσάρα και ανατροπή. Η αλήθεια είναι ότι η Λίβερπουλ έδειξε ότι δεν διαπραγματεύεται αυτό το ευρωπαϊκό εισιτήριο. Για την ακρίβεια όμως έχει να κάνει με πολλά περισσότερα από την πρόκριση. Εφόσον ολοκληρωθεί η δουλειά, θα πρόκειται για μία ιστορική ταπείνωση που δεν θα ξεγράψει ποτέ. Αλλωστε το μόνο σίγουρο είναι πως δεν μένει καιρός στην ιστορία για να είναι δίκαιη. Δουλειά της είναι να καταγράφει τις επιτυχίες, δίχως να ασχολείται με την ηθική τους αξία. Έχει τα μάτια της στυλωμένα στους νικητές κι αφήνει στη σκιά τους αφανισμένους...

ΥΓ.: Η εικόνα-έκφραση του Φέργκιουσον στην εξέδρα ίσως και να εκφράζει και να επιβεβαιώνει από μόνη της τα συναισθήματα και τις σχετικές φοβίες των Κόκκινων Διαβόλων!

ΥΓ1: Οφείλω να ομολογήσω ότι πάντοτε ξενερώνω να γράφω καλά πράγματα για τη Λίβερπουλ, αλλά αυτόν τον θρίαμβο με τη Γιουνάιτεντ δεν γίνεται να μην τους τον παραδεχτείς!

Follow me: @jorgekaraman