Ο ένας κλειστός τύπος. Δεν θα χαμογελάσει εύκολα. Θαρρείς πως είναι μόνιμα χαμένος στις σκέψεις του. Προσηλωμένος σε αυτό που κάνει. Την ώρα που το κάνει. Κάποιοι έλεγαν ότι είναι τόσο συγκεντρωμένος κατά την διάρκεια του αγώνα που αν τον φωνάξεις δεν θα σε ακούσει. Δεν του φαίνεται αλλά ζει με πάθος το ποδόσφαιρο. Την δουλειά του. Ο Ερνέστο Βαλβέρδε (περί ου ο λόγος) παρά την εσωστρέφεια του λατρεύτηκε από τους φιλάθλους του Ολυμπιακού, κέρδισε το respect όλων των Ελλήνων...

Ο άλλος πιο... αλέγκρο. Ταυτόχρονα και πιο γρήγορα συμπαθής σε όσους τον γνώριζαν σε τετ α τετ. Είναι τέτοια η προσωπικότητά του που δεν γίνεται να μη σε κερδίσει. Ενα χαμόγελο, μια ατάκα και σ' έκανε δικό του άνθρωπο. Χωρίς να σε αφήσει να τον... πλησιάσεις πολύ αλλά μέχρι εκεί που σε άφηνε αυτός. Δεν κέρδισε τον κόσμο αμέσως, γιατί δεν είχε την αμεσότητα μαζί του. Το έκανε όμως κι αυτός μέσω της ομάδας. Ο Μίτσελ αποχαιρέτησε από την Ελλάδα φτάνοντας κοντά στον... μυθό που είχε αφήσει ο «Τσινγκούρι».

Η κλήρωση του Γιουρόπα Λιγκ τα έφερε έτσι ώστε ο Βαλβέρδε να βρει αντίπαλο τον Μίτσελ. Κάτι το οποίο είχε ξαναγίνει ένα βράδυ του Αυγούστου. Τότε όμως ήταν φιλικό το ματς. Ο Ολυμπιακός του Μίτσελ κόντρα στην Μπιλμπάο του Βαλβέρδε. Τώρα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Η Μπιλμπάο του Βαλβέρδε κόντρα στην Μαρσέιγ του Μίτσελ. Και με τον «Τσινγκούρι» να έχει το προβάδισμα του 1-0 από το πρώτο παιχνίδι στην Μασσαλία με το απίστευτο γκολ του Αντούριθ.

Πριν το τελευταίο τους 90λεπτο (ή 120λεπτο εάν χρειαστεί) έχει ενδιαφέρον να θυμηθούμε όχι τόσο τις πορείες τους στην Ελλάδα και τον Ολυμπιακό (είναι γνωστοί οι τίτλοι τους) αλλά τα πρόσωπα με τα οποία είχαν συνεργαστεί. Με καλό ή... κακό τέλος.

Η ΥΠΟΘΕΣΗ «ΚΩΣΤΑΣ ΜΗΤΡΟΓΛΟΥ»
Αν μη τι άλλο ήταν ένα πρόσωπό που σημάδεψε και τους δύο προπονητές. Τον Βαλβέρδε αρνητικά, τον Μίτσελ θετικά. Είναι εντυπωσιακή η διαφορά αντιμετωπίσης των δύο απέναντι στον «πιστολέρο».

Για τον μεν Βαλβέρδε ήταν ένας παίκτης με απίστευτο ταλέντο χωρίς όμως να έχει τα υπόλοιπα στοιχεία που θα τον έκανε έναν σπουδαίο ποδοσφαιριστή. Ισως και να φταίει το χαμένο πέναλτι του Μήτρογλου στο παιχνίδι με την Ανόρθωση. Πρώτο επίσημο ματς του Ερνέστο με τον Ολυμπιακό για τα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Οι «ερυθρόλευκοι» πίσω στο σκορ με 2-0, ο Γκαλέτι κερδίζει το πέναλτι και ο τότε 20χρονος Μήτρογλου αποφασίζει να πάρει αυτός την μπάλα για την εκτέλεση. Δοκάρι και τελικό σκορ 3-0 (και στη ρεβάνς αποκλεισμός από τους ομίλους).



Ο Βαλβέρδε δεν τον έδωσε δανεικό εκείνη την σεζόν, αλλά το έκανε όταν επέστρεψε στον Ολυμπιακό δύο χρόνια μετά. Αρχικά στον Πανιώνιο και την επόμενη χρονιά στον Ατρόμητο. Ουσιαστικά ο «Τσινγκούρι» δεν έδωσε ποτέ την ευκαιρία στον Μήτρογλου. Σε αντίθεση με τον Μίτσελ που όχι μόνο τον έκανε βασικό επιθετικό (παρά το γεγονός ότι αποκτήθηκε το ίδιο καλοκαίρι ο Σαβιόλα) αλλά ουσιαστικά ήταν κι αυτός που τον... έσωσε στις Βρυξέλλες.



Την μέρα που αποκτήθηκε ο Σαβιόλα, ο Μίτσελ δήλωνε πως «έχουμε ήδη ένα πολύ μεγάλο αστέρι και αυτό είναι ο Κώστας». Οι περισσότεροι πίστεψαν ότι έχει να κάνει με ψυχολογικό... τρικ του Ισπανού. Ομως ήταν η αλήθεια. Ο Μήτρογλου θα ήταν το βασικό όπλο του Ισπανού. Με αυτόν στην κορυφή της επίθεσης, ο Ολυμπιακός προκρίθηκε στους «16» του Τσάμπιονς Λιγκ και στο πρώτο μισό εκείνης της σεζόν έκανε ρεκόρ από γκολ ο Μήτρογλου ο οποίος πουλήθηκε έναντι 15 χαρτιών στην Φούλαμ.

Η ΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ
Στο συγκεκριμένο κομμάτι ο Βαλβέρδε συνεργάστηκε με δύο διαφορετικές διοικήσεις. Και με αυτήν του Σωκράτη Κόκκαλη και με αυτήν του Βαγγέλη Μαρινάκη. Μάλιστα με την δεύτερη έγιναν... μυθικά πράγματα για να επιστρέψει στην Ελλάδα. Ο Μαρινάκης βλέποντας τον Ολυμπιακό να μένει εκτός Ευρώπης από την Μακάμπι Τελ Αβίβ πήρε το αεροπλάνο πήγε στην Ισπανία και τον έπεισε να επιστρέψει στην Ελλάδα (παρά τα προσωπικά του προβλήματα).

Δεν ήταν μυστικό ότι εάν μπορούσε να πείσει τον «Τσινγκούρι» να μείνει για πάντα στον Ολυμπιακό ο Μαρινάκης θα το έκανε με συμβόλαιο... εφ' όρου ζωής. Είναι χαρακτηριστική η εμπιστοσύνη που του είχε όταν ο Ολυμπιακός έμεινε 5 βαθμούς πίσω από τον Παναθηναϊκό Φλεβάρη μήνα (!) μετά την ήττα από την Ξάνθη. Οχι μόνο δεν τον απέλυσε αλλά τον στήριξε κατακτώντας στο τέλος το πρωτάθλημα.

Σε αντίθεση με τον Μίτσελ. Οχι ότι ο Μαρινάκης δεν εκτιμούσε τον Ισπανό. Αλλά σε ανάλογη περίπτωση του έκανε τα εισιτήρια για Μαδρίτη. Οταν δηλαδή ο Ολυμπιακός έμεινε 5 βαθμούς πίσω από τον ΠΑΟΚ (και στην θέση του πήγε ο Βίτορ Περέιρα).

ΚΛΑΣΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ
Ομως στο τέλος έμειναν στις μνήμες μας για το πόσο σπουδαίοι άνθρωποι ήταν. Πόσο μεγάλη κλάση είχαν ως άνθρωποι. Ως προσωπικότητες. Σ' ένα (ελληνικό) ποδόσφαιρο που γίνεσαι αγαπητός ανάλογα με το οπαδιλίκι που πουλάς οι δυο τους κέρδισαν το respect του φίλαθλου κόσμου για την δουλειά τους αλλά κυρίως για τον χαρακτήρα τους.

Γι' αυτό αγαπήθηκαν και γι' αυτό ακόμα ασχολούμαστε μαζί τους. Εστω και αν είναι μια ρεβάνς για τους «32» του Γιουρόπα Λιγκ.