Ενα στέμμα που ξεθωριάζει...

Ρεάλ Μαδρίτης. Δεκάδες χιλιάδες και βάλε επαγγελματίες ποδοσφαιριστές ανατριχιάζουν στο άκουσμά της και από τότε που ήταν παιδιά έχουν όνειρο να φορέσουν κάποια μέρα τη φανέλα της. Η Βασίλισσα της Ευρώπης, η κυρίαρχος της Ισπανίας, η ομάδα με τους περισσότερους Galacticos ever, εκείνη που αποκτά ό,τι καλύτερο κυκλοφορεί, αυτή με τους κορυφαίους προπονητές. Τίποτα όμως δεν κρατά για πάντα. Τα τελευταία χρόνια οι σωστές αποφάσεις χάνονται σε έναν ωκεανό με άλλες ανεξήγητες σε βαθμό παρανοϊκό και οι Merengues από αδιαμφισβήτητο Νο1 κλαμπ στον κόσμο έχουν βρεθεί να γκρεμίζουν σιγά-σιγά το τείχος που τους χωρίζει από τους κοινούς θνητούς. Φέτος, ένα ακόμα πρωτάθλημα έγινε δώρο στην Μπαρτσελόνα, όμως το καμπανάκι δεν ηχεί την ώρα που η ιστορία αρχίζει να την ξεπερνά...

Δείγματα για το τι μπορεί να κάνει, ο Φλορεντίνο Πέρεθ είχε δώσει και στο παρελθόν. Σε μια επιλογή η οποία ίσως μνομονεύεται για πάντα, ο τότε και σήμερα πρόεδρος, είχε αφήσει τον Κλοντ Μακελελέ στην Τσέλσι δηλώνοντας ότι θα βρει δέκα σαν τον Γάλλο και αντικαθιστώντας τον τελικά με παίκτες τύπου Γκράβεσεν. Το 2009 φάνηκε να επανέρχεται δυναμικά με την απόκτηση των Κριστιάνο Ρονάλντο και Κακά, όμως οι αποφάσεις του αποτυπώνονται στα αποτελέσματα και εκείνα κάνουν την κυριαρχία της Ρεάλ να φθείρεται επικίνδυνα.

Υστερα από τρία χρόνια στον πάγκο, ο άνθρωπος που χάρισε το τελευταίο πρωτάθλημα στην Ρεάλ, ο Ζοσέ Μουρίνιο, είδε το 2013 την πόρτα της εξόδου ύστερα από την αποτυχία να κατακτήσει το περιβόητο δέκατο Champions League. Ο Πέρεθ τον αντικατέστησε με ό,τι καλύτερο μπορούσε, με τον Κάρλο Αντσελότι να παίρνει τη δουλειά στο Santiago Bernabeu. Στον τελικό της Λισαβόνας το 2014 το άλμα και η κεφαλιά-μύθος του Σέρχιο Ράμος ήταν η τελευταία φορά που η τύχη χαμογέλασε στην Βασίλισσα. Η κατάκτηση της μεγάλης κούπας έκανε άκρως επιτυχημένο τον Καρλέτο εκείνη τη στιγμή, όμως έναν χρόνο αργότερα απολύθηκε επειδή δεν κατάκτησε κανέναν τίτλο. «Κάποιες φορές την πληρώνει απλά ο προπονητής».

Ουσιαστικά ο Πέρεθ έκανε την ίδια του την ομάδα να πληρώσει, φέρνοντας στη θέση του Ιταλού, τον Μπενίτεθ, που από το 2004 έχει ξεχάσει τι θα πει μάχη για τον τίτλο. Εχοντας απολύσει Μουρίνιο και Αντσελότι το θέμα ήταν πόσο θα αντέξει στον πάγκο ο Ράφα, που αν και αρχικά παρουσίασε μια σφιχτή άμυνα, όταν πράγματα ζόρισαν επιβεβαίωσε αυτούς που περίμεναν ότι θα αποτύχει. Σε μια υποτιθέμενη αναζήτηση του νέου Γκουαρδιόλα, ο Ζινεντίν Ζιντάν ανέλαβε πρώτος προπονητής και ύστερα από έναν μόλις μήνα παρουσίας διάβασε στην El Pais ότι ο Πέρεθ όλο το τελευταίο διάστημα προσπαθούσε να φέρει πίσω τον Ζοσέ Μουρίνιο.

Ο Μπενίτεθ άφησε την Ρεάλ στο -5 από την Μπαρτσελόνα και ο Ζιζού την πήγε στο -9, διαφορά που όπως έχει δείξει η ιστορία δεν καλύπτεται. Εκτός κι αν συμβεί κάτι απίθανο, αφού και η Ατλέτικο είναι μακριά, οι Μπλαουγκράνα θα μειώσουν τη διαφορά στα πρωταθλήματα σε 32-24 ενώ μόλις πριν 7 χρόνια η διαφορά ήταν 13. Η Marca ξεσκόνισε τα βιβλία της La Liga και βρήκε ότι από τότε που η Ρεάλ πέρασε 17 χρόνια χωρίς να κατακτήσει το πρωτάθλημα (1933-1953), η σημερινή εποχή είναι η χειρότερη της ιστορίας της.

Σε κάτι το οποίο παραδέχεται ακόμα και ο μεγαλύτερος hater, είναι περισσότερο από αντικειμενικό γεγονός ότι η Μπαρτσελόνα τα πρόσφατα χρόνια έχει γίνει το αφεντικό. Τα τελευταία 26 η Ρεάλ έχει κατακτήσει 7 πρωταθλήματα και οι Μπλαουγκράνα τα διπλάσια ενώ η Primera Division δεν είναι είναι το μοναδικό πεδίο που όσο πιο κοντά στο σήμερα τόσο και χειρότερα. Τα τελευταία 25 χρόνια οι Merengues έχουν πανηγυρίσει 4 Champions League αντί 5 των Καταλανών, οι οποίοι αν πάρουν το φετινό Copa del Rey (στον τελικό με Μπιλμπάο) θα πάνε το σκορ των τελευταίων ετών στο 6-3.

Τις απίθανες επιλογές για το μέλλον των προπονητών, συνοδεύουν και άλλες που έχουν να κάνουν με τους παίκτες που έρχονται και φεύγουν. Η Ρεάλ συνεχίζει να δίνει την εντύπωση ότι οι όποιες αποφάσεις δεν παίρνονται με αποκλειστικό γνώμονα την δημιουργία ενός δυνατού συνόλου. Τα τελευταία χρόνια αποχώρησαν από το Santiago Bernabeu παίκτες παγκόμιας κλάσης όπως Γκονσάλο Ιγουαΐν, Μεσούτ Οζίλ, Ανχελ Ντι Μαρία, οι δύο τελευταίοι για να έρθουν στη θέση τους αντίστοιχα Χάμες Ροδρίγες (80) και Γκάρεθ Μπέιλ (100). Ολο αυτά ενώ λίγο παλιότερα έφυγαν από το κλαμπ για 'κάτι ψιλά' οι Ρόμπεν και Σνάιντερ.

Σε αυτά τα χρόνια οι Blancos έχουν την τύχη να διαθέτουν έναν από τους κορυφαίους σκόρερς όλων των εποχών, όμως παρότι ο Κριστιάνο Ρονάλντο έχει περάσει τα καλύτερα χρόνια της καριέρας του στην Μαδρίτη και σπάει κάθε ατομικό ρεκόρ σε ατομικό επίπεδο, έχει κατακτήσει μόλις δύο major τίτλους. Στο ίδιο διάστημα η Μπαρτσελόνα έχει γίνει το αφεντικό εντός και εκτός συνόρων και το ακόμα πιο ανησυχητικό για την Ρεάλ είναι πως φέτος απέδειξε ότι μπορεί να είναι υπερηχητική ακόμα και αν χάσει τον Λιονέλ Μέσι για σημαντικό διάστημα. Μια Ρεάλ χωρίς τον CR7, είναι δύσκολο ακόμα και να την φανταστεί ένας οπαδός της.

Ούσα πλέον η ομάδα με τους περισσότερους διεθνείς τίτλους στον κόσμο (πάνω από Μίλαν και Μπόκα Τζούνιορς), η Μπάρτσα στέλνει με κάθε τρόπο το μήνυμα στην Ρεάλ. Εκμεταλλευόμενοι το peak της ιστορίας τους οι Καταλανοί σε συνολικές κούπες είναι πλέον 88-82 πάνω από τους Merengues και έχουν σχεδόν ισορροπήσει τη χασούρα στα clasico σε όλες τις διοργανώσεις. Δεδομένης της εικόνας των ομάδων όσο πιο κοντά στο σήμερα, η διαφορά που τις χωρίζει κάθε άλλο παρά απίθανο μοιάζει να καλυφθεί τις επόμενες δεκαετίες...