Είναι μια φράση που ακούς κάθε φορά που ένας προπονητής δυσκολεύεται να πάρει αποτελέσματα, όμως είναι απλά ένα κενό κλισέ ή ένα φαινόμενο της πραγματικής ζωής;

Είχε κατακτήσει τρία πρωταθλήματα και είχε κάνει τον εαυτό του τον καλύτερο προπονητή στην ιστορία της ομάδας, όμως τίποτα από αυτά δεν είχε πια σημασία. Παρότι οι οπαδοί τον αγαπούσαν ακόμα, η δύναμη των παικτών ήταν εκείνη που βγήκε από πάνω. «Δεν θα φύγω ποτέ, εκτός αν απολυθώ» είχε πει μερικές βδομάδες πριν δει την πόρτα της εξόδου. Για την απόφαση αυτή, η διοίκηση σχεδόν απολογήθηκε. «Οι διευθυντές δεν θα έπαιρναν ποτέ μια τέτοια απόφαση λόγω των αρνητικών αποτελεσμάτων, όμως ο προπονητής είχε χάσει την εμπιστοσύνη και τον σεβασμό των παικτών». Ο Σταν Κούλις, που έχτισε μια από τις καλύτερες ομάδες που είδε ποτέ το αγγλικό ποδόσφαιρο, είχε μόλις απολυθεί από την Γουλβς. Η σπουδαία εποχή του Μολινό είχε τελειώσει. Με τη βοήθεια του Μπίλι Ράιτ και της παρέρας του, ο Κούλις έκανε την Γουλβς κυρίαρχο στην Αγγλία. Ανεπίσημα τους έλεγαν ακόμα και «πρωταθλητές κόσμου» μετά τη νίκη επί της Χόνβεντ της Πολωνίας σε αγώνα επίδειξης το 1954. Μια κερκίδα στο Μολινό έχει ακόμα το όνομα του πρώην προπονητή.

Οταν όμως κάποια από τα αστέρια του Κούλις άρχισαν να χάνουν την λάμψη τους, τα πράγματα έγιναν άσχημα στις αρχές της δεκαετίας του '60. Ακριβώς όταν οι παίκτες απέκτησαν μεγαλύτερη δύναμη με την κατάργηση του ανώτατου μισθού, ο σκληρός λάτρης της πειθαρχίας άρχισε να χάνει την επιρροή του στην ομάδα. Τα προβλήματα στην Γουλβς δεν άργησαν να έχουν επιπτώσεις στην υγεία του Κούλις. Ασθένεια κράτησε τον 47χρονο έξω από κάποια παιχνίδια στο πρώτο κομμάτι της σεζόν 1964-65. Το κλαμπ βρέθηκε στον πάτο της First Division και ούτε η πρώτη νίκη στάθηκε ικανή να διώξει τη δυσαρέσκεια που είχε δημιουργηθεί.

«Το όλο θέμα ξεκίνησε μετά τα παράπονα και τα αιτήματα μεταγραφών από παίκτες-κλειδιά. Αυτά ανάγκασαν τη διοίκηση να πιστέψει ότι είναι αποτελέσματα της συμπεριφοράς του προπονητή προς τους παίκτες» εξήγησε το κλαμπ.

Στη σύγχρονη εποχή, τα media θα περιέγραφαν την κατάσταση με το «έχασε τα αποδυτήρια». Μια αμφιλεγέμενη ετικέτα την οποία συχνά οι τεχνικοί δεν δέχονται. «Ο κόσμος έλεγε ότι είχα χάσει τα αποδυτηρια» είπε ο Ιαν Χόλογουεϊ μετά την άνοδο της Κρίσταλ Πάλας. «Ομως ξέρω που είναι. Είναι όλο ευθεία στον διάδρομο και αριστερά». Αρα τι σημαίνει πραγματικά το να χάνεις τα αποδυτήρια; Συμβαίνει όντως; «Μπορώ να σας διαβεβαιώσω, όντως συμβαίνει» δήλωσε ο assistant manager της Σεντ Μίρεν και συγγραφέας, Ντέιβιντ Φάρελ, ο οποίος το είδε δύο φορές με τα μάτια του, σαν παίκτης και σαν προπονητής της Νοτς Κάουντι. «Το να χάνεις τα αποδυτήρια είναι όταν ένας προπονητής έχει χάσει τον σεβασμό των παικτών, όταν οι παίκτες δεν πιστεύουν πια σε αυτά που λέει ή θεωρεί ο προπονητής. 'Γιατί παίζουμε με αυτό το σύστημα;' Από τη στιγμή που χάνεις τον σεβασμό που έχεις για τον προπονητή όλα αρχίζουν να περιστρέφονται γύρω από αυτό».

Είναι μια κατάσταση η οποία μπορεί να ταλαιπωρήσει ακόμα και τον πιο διάσημο τεχνικό. Ο Ρόι Χόντγκσον είχε κατακτήσει 7 πρωταθλήματα Σουηδίας, είχε οδηγήσει στην Ελβετία στους «16» του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1994, είχε πάει την Ιντερ στον τελικό του Κυπέλλου UEFA πριν αναλάβει την Μπλάκμπερν το 1997. Στο μισό της πρώτης του σεζόν, οι Rovers ήταν δεύτεροι στην Premier League. Η Μπλάκμπερν τερμάτισε στην 6η θέση και εξασφάλισε έξοδο στην Ευρώπη. Ομως τον Νοέμβριο της δεύτερης χρονιάς του, μπλέχτηκαν στη μάχη για την αποφυγή του υποβιβασμού και το κλίμα στα αποδυτήρια γύρισε. Ο Χόντγκσον αρνήθηκε να παραιτηθεί και απολύθηκε.

Το ποδόσφαιρο δεν έχει καμία σχέση με τις υπόλοιπες βιομηχανίες - Η δύναμη πηγαίνει όλο και περισσότερο προς την πλευρά των παικτών

Ο Χόντγκσον κατηγόρησε έντονα τον Τιμ Σέργουντ, τον αρχηγό ο οποίος αρνήθηκε να συνεχίσει την καριέρα του στην Τότεναμ νωρίτερα εκείνη τη σεζόν. «Απογοητεύτηκε με το κλαμπ και τα πάντα στην ομάδα» είπε ο Αγγλος τεχνικός. «Και αυτό πέρασε στους υπόλοιπους παίκτες. Εκείνοι οι άνθρωποι δεν είχαν τον χαρακτήρα να σταθούν απέναντι σε κάποιον που τα έβλεπε όλα λάθος». Πάντως, ο Κέλβιν Γκάλαχερ, μέλος της ομάδας της Μπλάκμπερν είπε θέσει διαφορετικά το θέμα λέγοντας στο FFT πως «είναι σημαντικό να είσαι καλά με τον άλφα-παίκτη στην ομάδα σου. Συνήθως αυτός είναι ο αρχηγός, ο ηγέτης των υπόλοιπων. Στα σεμινάρια προπονητικής σήμερα σε διδάσκουν και για την ψυχολογική πλευρά των πραγμάτων. Μπορούσες να πεις ότι κάτι συμβαίνει στα αποδυτήρια, οι παίκτες παραπονιούνται και δείχνουν με το δάχτυλο. Εκείνο το καλοκαίρι ο Ρόι Χόντγκσον είχε φέρει τους δικούς του παίκτες και κάποιες μύτες δεν έλεγαν να πέσουν, οι παίκτες δεν ήταν πια συγκεντρωμένοι στο ποδόσφαιρο. Οταν οι νέοι παίκτες δεν φέρνουν αποτελέσματα που οι προηγούμενοι είχαν, αρχίζουν να γίνονται ερωτήσεις».

Οι μέθοδοι του Χόντγκσον τέθηκαν επίσης υπό αμφισβήτηση. Εδινε μεγάλη έμφαση στην τακτική και συχνά σταματούσε τις προπονήσεις για να εξηγήσει τις ιδέες του. «Ο Ρόι έκανε ένα ιταλικό σύστημα προπόνησης στην ομάδα, όμως αυτό γινόταν σε ένα πιο κρύο περιβάλλον απ' ότι στην Ιταλία» λέει ο Γκάλαχερ. «Είχαμε συνηθίσει να παίζουμε 5x5 και να προπονούμαστε με χαμόγελο. Εκείνη ήταν μια ευρωπαϊκή νοοτροπία. Χαμογελούσες πριν και μετά, όμως όταν έκανες προπόνηση δούλευες. Ηταν πολύ δύσκολο για εμάς να το κάνουμε αυτό. Προς το τέλος της θητείας του στο κλαμπ ένας δημοσιογράφος έγραψε ότι ήθελα να φύγω. Ο Ρόι συμπέρανε ότι εγώ άφησα να διαρρεύσει αυτή η ιστορία - δεν το είχα κάνει εγώ, δεν θα το έκανα ακόμα και αν ήθελα όντως να φύγω - και τότε υπήρξε κόντρα. Εγώ έδινα ακόμα το 100% και εκείνος ποτέ δεν με άφηνε εκτός. Αυτό είναι το θέμα, ότι συνήθως οι παίκτες που δεν θέλουν να παίξουν για έναν προπονητή καταλήγουν τραυματίες. Πάντα έχουν έναν τραυματισμό έτσι ώστε να μην παίξουν».

Κάποιοι προπονητές χάνουν τα αποδυτήρια πιο γρήγορα από άλλους - άλλοι με μετά την πρώτη κιόλας ομιλία προς τους παίκτες. Η ιστορία δείχνει ότι δεν πρέπει να αναφέρεσαι σε προηγούμενες επιτυχίες. Οπως το «μπορείτε να ρίξετε όλους τους τίτλους σας στο καλάθι» του Μπράιαν Κλαφ στην Λιντς έγινε διάσημο, τα πράγματα πήγαν άσχημα για τον Γκρέιαμ Γουέστλεϊ ο οποίος όταν παρουσιάστηκε από την Πρέστον είπε στους παίκτες του ότι «τα παιδιά μου δεν με φωνάζουν μπαμπά, με φωνάζουν συλλέκτη μεταλλείων».

Στην Ρεάλ Μαδρίτης του 2004, ο Χοσέ Αντόνιο Καμάτσο δεν χρειάστηκε πολύ για να προκαλέσει αναστάτωση στις τάξεις των παικτών. Για την ακρίβεια άντεξε 115 μέρες στον πάγκο των Merengues αφού δεν του άρεσε η galactico κουλτούρα του κλαμπ και πλήρωσε τις αποφάσεις όπως να αφήσει έξω τους Ντέιβιντ Μπέκαμ και Ραούλ. Οι συζητήσεις με κάποιους από τους παίκτες-αστέρια βοήθησαν στο να βγει το συμπέρασμα ότι δεν μπορεί να βγάλει ό,τι καλύτερο από την ομάδα και παραιτήθηκε.

«Οταν χτυπάς τη γροθιά σου στο τραπέζι ή θα το σπάσεις ή θα σπάσεις το χέρι σου» ήταν ο τρόπος με τον οποίο είχε περιγράψει ο Ρομπέρτο Κάρλος την προσέγγιση του Καμάτσο. Ο Μάικλ Οουεν ήταν στο Santiago Bernabeu όταν βρισκόταν εκεί ο Καμάτσο και θυμάται. «Είχα μόλις υπογράψει και δεν ήξερα ισπανικά. Εμεινε μόλις για τρία ματς και έφυγε, πρέπει να είχε αποκτήσει προβλήματα με τους παίκτες πολύ γρήγορα. Οι παίκτες πάντα αντιδρούν άσχημα αν μένουν στον πάγκο και με τα ρόστερ να γίνονται όλο και μεγαλύτερα, υπάρχουν όλο και περισσότεροι απογοητευμένοι».

Βάλτερ Σάμουελ και Μίτσελ Σαλγάδο αποβλήθηκαν στο τελευταίο ματς του Καμάτσο, στην ήττα 1-0 από την Εσπανιόλ. Ο Φάρελ της Σεντ Μίρεν εξηγεί σε βιβλίο του ότι η κόκκινη κάρτα είναι σημάδι ότι ο προπονητής έχει χάσει τους παίκτες του. «Το πρώτο πράγμα που δείχνει ότι ένας προπονητής έχει χάσει τα αποδυτήρια είναι η έλειψη πειθαρχίας εντός αγωνιστικού χώρου και γενικότερα» λέει. «Παίρνεις κάρτες, κόκκινες κάρτες για πράγματα που στην πραγματικότητα δεν αξίζουν αποβολή. Η τακτική του κόουτς τίθεται υπό αμφισβήτηση και όλοι λένε ότι η προπόνηση είναι σκατά. Πολλά πράγματα μπορούν να δώσουν στους παίκτες δικαιολογίες. Αντί να κοιτάξουν τους εαυτούς τους, κατηγορούν τον προπονητή. Και αυτό είναι κάτι που μεγαλώνει. Υπάρχει ένα συναίσθημα ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά».

Ο Οουεν επιμένει. «Είναι σαν κάθε άλλη βιομηχανία, Κάποιες φορές σκέφτεσαι ότι το αφεντικό δεν κάνει καλά τις δουλειές. Πάντα έχεις γνώμη για το τι θα ήταν καλύτερο, το ποδόσφαιρο δεν είναι διαφορετικό. Υπάρχουν φορές που οι παίκτες λένε 'δεν μας αρέσει ο προπονητής, δεν θα παίξουμε καλά γι' αυτόν'. Ετσι περιγράφεται η κατάσταση από τον Τύπο, όμως δεν είναι ποτέ έτσι. Φαίνεται ξεκάθαρα στον αγωνιστικό χώρο το αν σου αρέσει ο προπονητής, όμως δεν είναι κάτι που γίνεται συνειδητά από τους παίκτες. Από τότε που είσαι ένα αθώο 7χρονο παιδί βγαίνει στο γήπεδο και προσπαθείς να σκοράρεις. Δεν υπάρχει κανείς που να βγαίνει στο τερέν και να μην προσπαθεί. Δεν σκέφτεσαι 'δεν μου αρέσει ο προπονητής, άρα θα δώσω πάσα στον αντίπαλο σήμερα'. Ομως αν πράγματικά γουστάρεις τον τεχνικό που έχει η ομάδα σου, τους συμπαίκτες και τους οπαδούς και είσαι χαρούμενος στη ζωή σου τότε θα παίξεις καλύτερα. Κάνεις τα πάντα για τον προπονητή σου».

Ο Μαρκ Βίντουκα διαμαρτυρήθηκε στα αποδυτήρια στο ημίχρονο του αγώνα Κυπέλλου της Σέλτικ με την Ινβερνές τον Φεβρουάριο του 2000. Ο Αυστραλός αρνήθηκε να παίξει το δεύτερο μέρος ύστερα από κόντρα που είχε με τον προπονητή. «Πήρε τα ρούχα του και είπε ότι δεν πρόκειται να παίξει. Μπήκε για ντους και έπρεπε να κάνω αλλαγή» είπε ο τότε προπονητής, Τζον Μπαρνς, ο οποίος δεν άργησε να απολυθεί. «Οι παίκτες είχαν χάσει την πίστη τους σε μένα».

Ο Ραϊμόν Ντομενέκ πέρασε χειρότερα στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010 στην Νότιο Αφρική, με μια ομιλία στο ημίχρονο να καταλήγει με το «άντε γαμ**ου, γιε της πουτ***ς» του Νικολά Ανελκά. Ο Γάλλος επιθετικός πήγε σπίτι του, κάτι το οποίο όμως δεν ηρέμησε τα πράγματα, αφού την επόμενη μέρα η ομάδα αρνήθηκε να προπονηθεί. Ο Ντομενέκ δεν το πήρε καλά όλο αυτό. «Δεν θα έδινα ούτε δεκάρα για αυτό το μάτσο ηλιθίων. Κουράστηκα με τα ξεσπάσματά τους, δεν έχω άλλη ενέργεια. Τα έκανα όλα λάθος, νιώθω ταπεινωμένος που τα έκανα όλα λάθος».

Ο Εγκιλ Ολσεν πιθανότατα δεν απόλαυσε το διάστημά του στην Γουίμπλεντον που κινδύνευε με υποβιβασμό από τη στιγμή που οι ποδοσφαιριστές άρχισαν να ζητούν την αποχώρησή του μέσω του Τύπου. «Εχει γίνει γνωστό ότι δεν τα πάμε καλά με τον προπονητή, την συμπεριφορά του και την προσέγγισή του» είπε ο Τζον Χάρτσον δίνοντας συνέχεια σε προηγούμενη κριτική από τον Καρλ Κορτ σχετικά με το μη δημοφιλές 4-5-1. «Τρεις ή τέσσερις από τους παίκτες τον έθαβαν και είχαν δίκιο. Χρειαζόμαστε αλλαγή προπονητή». Αργότερα, ο Βίνι Τζόουνς, θα πει ότι το πράγμα που έχει μετανιώσει περισσότερο σχετικά με τον Ολσεν ήταν ότι «ποτέ δεν είχαν την ευκαιρία να τον χτυπήσω». Ο Τζόουνς δεν ήταν καν στην Γουίμπλεντον εκείνη την εποχή. Οπως ο Χόντγκσον, ο Ολσεν πήρε το ρίσκο να βγάλει παίκτες-κλειδιά από την ομάδα για να βάλει τις μεταγραφές. Δεν δούλεψε.

Σύμφωνα με έναν ειδικό, το να χάσει σήμερα ένας προπονητής τα αποδυτήρια είναι πιο εύκολο από ποτέ. «Το βλέπουμε να συμβαίνει όλο και συχνότερα» λέει ο Νιλ Κάρτερ, ερευνητής του Πανεπιστημίου του Μόντφορτ, που δημοσίευσε την πρώτη ακαδημαϊκή μελέτη για τους προπονητές. «Τα οικονομικά δεδομένα έχουν αλλάξει για τους παίκτες και έχουν αλλάξει τη δυναμική στα αποδυτήρια. Πριν το 1960 ο μέγιστος μισθός σήμαινε ότι οι προπονητές έχουν μεγαλύτερο έλεγχο. Ομως όταν σταμάτησε να υπάρχει όριο και από τότε που ίσχυσε ο νόμος Μπόσμαν, οι παίκτες απέκτησαν μεγαλύτερη ελευθερία και η ένταση είναι μεγαλύτερη».

Οι παίκτες είναι σήμερα περισσότερο μορφωμένοι, καλύτερα ενημερωμένοι και έχουν μάνατζερ να τους δίνουν συμβουλές. Υπάρχει μικρότερη υπομονή από τους προέδρους. «Οι παίκτες ήταν πάντα περιουσιακά στοιχεία των ομάδων, όμως η αξία τους εκτοξεύτηκε στα τελευταία 20 χρόνια και οι προπονητές και οι μάνατζερ άρχισαν να τους φέρονται με τον κατάλληλο τρόπο. Το ποδόσφαιρο, δεν είναι όπως όλες οι υπόλοιπες βιομηχανίες. Η δύναμη περνά όλο και περισσότερο στα χέρια των παικτών...».