Ο πρώτος ποδοσφαιρικός μετανάστης

Δεν είναι απλά χιλιάδες, αλλά πρέπει να είναι πολλές δεκάδες χιλιάδες. Δεν γίνεται πραγματικά να υπολογιστεί το πόσοι Αργεντινοί, Βραζιλιάνοι και γενικότερα Λατινοαμερικάνοι έχουν μεταναστεύσει στην Ευρώπη για να κλωτσήσουν εδώ το τόπι. Στις δικές μας μέρες φαίνεται λογικός αυτός ο ποδοσφαιρικός κατακλυσμός. Ωστόσο, στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, τούτο ήταν κάτι που βρισκόταν εκτός ακόμα και από τη σφαίρα της φαντασίας. Κάποιος λοιπόν θα έπρεπε να γίνει ο πιονέρος της μπάλας. Και ο κλήρος έπεσε σε έναν επιθετικό που στα μέσα των 20s σάρωνε στα ξερά γήπεδα του Ροζάριο.

Βέβαια ούτε καν ο ίδιος ο Χούλιο Λιμπονάτι είχε ονειρευτεί το πόσο απίθανα θα εξελισσόταν η τεράστια καριέρα του. Πριν όμως φτάσει στο σημείο να κλέψει την καρδιά ενός Ευρωπαίου προέδρου, το είχε ήδη κάνει με τις αλήτικες ψυχές των οπαδών της Νιουέλς Ολντ Μπόις και της Εθνικής Αργεντινής. Γεννημένος το 1901, βρέθηκε στα 16 του βασικός στους «Λεπρούς» και μαζί με τους Τσέγι, Μπανταλίνι, Σαπούρε, Φράνσια σχημάτισαν την πρώτη θρυλική επιθετική πεντάδα στην ιστορία της χώρας (σ.σ.: τότε έπαιζαν με σύστημα 2-3-5).

Το 1921 η Νιούελς κατέκτησε το πρωτάθλημα, με τον ήρωα μας να σημειώνει 17 γκολ σε 25 αγώνες. Νωρίτερα, όταν δηλαδή εκείνος ήταν ακόμα 17, είχε έρθει και η πρώτη κλήση στην Εθνική Αργεντινής. Από το 1918 έως και το 1925 έπαιξε 15 φορές και έβαλε οκτώ γκολ. Μάλιστα έδωσε το παρών σε τρία Κόπα Αμέρικα 1920, 1921, 1922) και συγκεκριμένα το 1921 βρήκε δίχτυα τρεις φορές, για να βάλει και το νικητήριο 1-0 στον τελικό κόντρα στην Ουρουγουάη. Ο αστικός μύθος της εποχής περιγράφει ότι μετά τη λήξη οι συμπατριώτες του τον σήκωσαν στα χέρια και τον περιέφεραν για πέντε χιλιόμετρα, τραγουδώντας το όνομα του.

Ολα αυτά όμως στην Αργεντινή τελείωσαν το 1925. Ο πρόεδρος της Τορίνο, Ενρίκο Μαρόνι που είχε ταξιδέψει στο Ροζάριο για επαγγελματικούς λόγους, τον είδε σε ένα ματς και ξετρελάθηκε. Αμέσως μετά τη λήξη ρώτησε τον ομόλογο του της Νιούελς, τι θα ήθελε σαν αντάλλαγμα για να τον αφήσει να πάει στην Ιταλία. «Να πληρώσεις όλα τα ταξίδια μας για μία διετία και να μπει χορτάρι στο γήπεδο», ήταν η μυθική απάντηση του Αργεντινού παράγοντα. Και έτσι ακριβώς συνέβη, με τον σούπερ επιθετικό της εποχής να μπαίνει στο βαπόρι για να διασχίσει τον ωκεανό, έχοντας στις αποσκευές του 164 γκολ σε 278 αγώνες. Το εν λόγω νούμερο μάλιστα τον κράτησε ως πρώτο σκόρερ στην ιστορία του club για πάρα πολλές δεκαετίες, έως ότου τον προσπεράσει στα τέλη των 70s ο θρυλικός Πάμπλο Πουλίτσι.

Και κάπως έτσι λοιπόν το καλοκαίρι του 1925 ο Λιμπονάτι έφτασε στο Τορίνο, όπου θα γινόταν και εκεί λαϊκός ήρωας. Μαζί με τους Μπαλοντσιέρι, Ροσέτι (στη φώτο με τον Λιμπονάτι στη μέση) έκαναν πλάκα στις αντίπαλες άμυνες. Το 1927 με 35 γκολ αναδείχτηκε capocannoniere του Καμπιονάτο και οδήγησε την Γκρανάτα στον πρώτο τίτλο της ιστορία της. Ωστόσο, τελικά αυτός της αφαιρέθηκε, επειδή ένας παράγοντας της βρέθηκε ένοχος για «πλησίασμα» σε έναν παίκτη της Γιουβέντους. Την επόμενη χρονιά όμως ήρθε εν τέλει το πρωτάθλημα. Το 1929 πήγαν για το repeat, αλλά στον διπλό τελικό το έχασαν από την Μπολόνια. Μέχρι το 1934 που αποχώρησε από το Τορίνο, ο Λιμπονάτι είχε προλάβει να σκοράρει 150 φορές σε 239 ματς.

Ηταν πλέον 33 ετών όταν μετακόμισε στη Τζένοα της Β' Κατηγορίας. Αν και με διαλυμένο το γόνατο, την οδήγησε στην Σέριε Α' που είχε δημιουργηθεί λίγα χρόνια νωρίτερα. Δεν μπορούσε όμως να συνεχίσει άλλο, καθώς έπαιζε με χαλασμένους συνδέσμους. Είχε προλάβει ωστόσο, εκτός από τα μεγαλεία με την Τορίνο, να φορέσει και τη φανέλα της Εθνικής Ιταλίας. Με τη Σκουάντρα Ατζούρα έβαλε 15 γκολ σε 18 παρουσίες και έγινε ο πρώτος «Οριούντο» (σ.σ.: έτσι ονομάζονται οι ιταλοποιημένοι Αργεντινοί που έχουν παίξει με την Εθνική). Ο λόγος όμως που πραγματικά έμεινε στην ιστορία ο Χούλιο Λιμπονάτι είναι ότι εκείνος υπήρξε ο πρώτος ποδοσφαιρικός μετανάστης από τη Νότια Αμερική προς την Ευρώπη...

Follow me: @jorgekaraman