Οι δύο πιο χαρακτηριστικές στιγμές στην καριέρα του Ντιέγκο Μαραντόνα ήταν το «χέρι του Θεού» και το γκολ που πέρασε όλη την αντίπαλη άμυνα, ξεκινώντας πίσω από το κέντρο του γηπέδου. Κανείς, όμως, δε θυμάται τον «Ντιεγκίτο» μόνο από αυτές τις δύο συγκεκριμένες φάσεις, γιατί πολύ απλά ήταν ο κορυφαίος όλων των εποχών και κάθε στιγμή του στον αγωνιστικό χώρο ήταν «μαγική». Όπως και σήμερα, στο άκουσμα του ονόματος του Λιονέλ Μέσι, κανείς μπορεί να σκεφτεί τις Χρυσές Μπάλες, τα Τσάμπιονς Λιγκ με την Μπαρτσελόνα, την έλλειψη τίτλων με την εθνική Αργεντινής και ένα σωρό άλλα πράγματα. Υπάρχουν, όμως, ποδοσφαιριστές, οι οποίοι δε θα έμπαιναν ποτέ στο «πάνθεον», λόγω του ποδοσφαιρικού ταλέντου τους, όμως έχουν μείνει στην ιστορία από μία και μόνο συγκεκριμένη κίνηση ή φάση εντός αγωνιστικού χώρου, ακόμα για μια ιδιαιτερότητά τους.

Αντονίν Πανένκα
Η εκτέλεση πέναλτι «αλά Πανένκα» πήρε την ονομασία του από – ποιόν άλλον; – τον Τσέχο ποδοσφαιριστή, Αντονίν Πανένκα. Κανείς δε θα θυμόταν ποτέ το όνομα του συγκεκριμένου παίκτη, αν στον τελικό του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος του 1976, ανάμεσα σε Τσεχοσλοβακία και Δυτική Γερμανία, δεν αποφάσιζε να «κλέψει» μόνος του όλη τη δόξα. Οι δύο φιναλίστ βρίσκονταν στη διαδικασία των πέναλτι, με τον Πανένκα να έχει επιλεχθεί για να σουτάρει το τελευταίο πέναλτι της ομάδας του. Το σκορ στη «ρώσικη ρουλέτα» ήταν 4-3 υπέρ της Τσεχοσλοβακίας και αν ο Πανένκα ευστοχούσε, θα έδινε στη χώρα του το τρόπαιο. Παρά την τεράστια πίεση, εκείνος έκανε ένα σκαφτό σουτ στο κέντρο της εστίας, με τον Μάιερ να πέφτει στη γωνία και την μπάλα να καταλήγει αργά και βασανιστικά στα δίχτυα. Όχι μόνο έδωσε με αυτόν τον τρόπο το κύπελλο στην εθνική του, αλλά έμεινε και στην ιστορία, με πολλούς ποδοσφαιριστές να κάνουν μέχρι και σήμερα εκτελέσεις πέναλτι «αλά Πανένκα».

Ρενέ Χιγκίτα
Τον παλιό γκολκίπερ της εθνικής Κολομβίας μπορεί να τον θυμάται κανείς για αρκετούς λόγους. Για την... τρέλα του (το παρατσούκλι του ήταν El Loco), για τα μαλλιά του, ακόμα και για τα δεκάδες τέρματα που πέτυχε στην καριέρα του, αν και τερματοφύλακας. Ο Νο1 λόγος, όμως, που ο Ρενέ Χιγκίτα έμεινε στην ιστορία ήταν για το «χτύπημα του σκορπιού» στον αγώνα της Αγγλίας με την Κολομβία. Ο... τρελάρας, αντί να αποκρούσει την μπάλα με τα χέρια, έσκυψε και την έδιωξε εντυπωσιακά με ανάποδο χτύπημα των ποδιών του.

Ρόνι Ρόζενταλ
Να είσαι ποδοσφαιριστής από το Ισραήλ, που έχει αγωνιστεί σε Λίβερπουλ και Τότεναμ, να έχεις συμβάλλει τα μέγιστα στην κατάκτηση του τελευταίου πρωταθλήματος στην ιστορία των «κόκκινων» και παρόλα αυτά να έχεις μείνει στην ιστορία για ένα γκολ που δεν έβαλες. Αυτό συμβαίνει με τον Ρόνι Ρόζενταλ, ο οποίος σε έναν αγώνα Άστον Βίλα-Λίβερπουλ κυριολεκτικά... κατάφερε να χάσει – ίσως – τη μεγαλύτερη ευκαιρία όλων των εποχών, στέλνοντας σε κενή εστία την μπάλα στο οριζόντιο δοκάρι.

Χάραλντ Σουμάχερ
Μπορεί το ταλέντο του να μην ήταν ποτέ στο επίπεδο των Ζεπ Μάιερ ή Όλιβερ Καν, όμως οι παλαιότεροι τον θυμούνται από την παρουσία του κάτω από τα δοκάρια της Δυτικής Γερμανίας στην κατάκτηση του ευρωπαϊκού πρωταθλήματος το 1980, αλλά και στη συμμετοχή στους τελικούς των Παγκοσμίων Κυπέλλων του 1982 και 1986. Κι όμως, αυτές του οι επιτυχίες δεν αποτελούν το λόγο για τον οποίο ο Χάραλντ Σουμάχερ έμεινε στην ιστορία. Στον ημιτελικό του Μουντιάλ της Ισπανίας, ο Γερμανός τερματοφύλακας έκανε το πιο αντιαθλητικό φάουλ στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Θύμα της «δολοφονικής» εξόδου του Σουμάχερ ήταν ο Γάλλος, Πατρίκ Μπατιστόν, ο οποίος έπεσε αναίσθητος στο έδαφος από το χτύπημα, με τον απολογισμό να είναι διάσειση, κάταγμα στη γνάθο και μερικά σπασμένα δόντια.

Γκάμπορ Κίραλι
Σε μία εποχή που το styling των αθλητών έχει εισβάλει στο χώρο του ποδοσφαίρου, ο τερματοφύλακας της εθνικής Ουγγαρίας επιλέγει να αγωνίζεται με... πιτζάμες. Για την ακρίβεια, ο Γκάμπορ Κίραλι δε φοράει ποτέ του σορτσάκι, αλλά φόρμα χρώματος γκρι. Το συγκεκριμένο look δεν το αλλάζει ποτέ, αφού νιώθει άνετα και προστατευμένος μέσα σε αυτή τη φόρμα-πιτζάμα, η οποία, όπως ο ίδιος δηλώνει, είναι και γούρικη. Σίγουρα, πάντως, είναι χαρακτηριστική.

Ζαν-Μαρκ Μποσμάν
Ένας άγνωστος Βέλγος ποδοσφαιριστής, ο οποίος όμως κατάφερε να αλλάξει τον ποδοσφαιρικό χάρτη και να μείνει για πάντα στην ιστορία, χωρίς να κάνει τίποτα το αξιοσημείωτο εντός αγωνιστικού χώρου. Το 1990 η Λιέγη αρνήθηκε να τον παραχωρήσει στη γαλλική Ντουνκέρκ, αν η τελευταία δεν πλήρωνε κάποιο αντίτιμο. Το συμβόλαιο του Μποσμάν είχε εκπνεύσει, με τον «επαναστάτη» να λύνει τις διαφορές του με τη βελγική ποδοσφαιρική ομοσπονδία στα ευρωπαϊκά δικαστήρια, τα οποία πέντε χρόνια αργότερα τον δικαίωσαν (λόγω του άρθρου 48 της Συνθήκης της Ρώμης του 1957 περί ελεύθερης μετακίνησης εργαζομένων) και επέτρεψαν την ελεύθερη μετακίνηση κοινοτικών ποδοσφαιριστών σε οποιαδήποτε ομάδα χώρας-μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Με την «απόφαση Μποσμάν» κάθε ποδοσφαιριστής είχε δικαίωμα, επίσης, να διαπραγματευτεί με όποιον σύλλογο επιθυμούσε, από τη στιγμή που εξέπνεε το συμβόλαιό τους. Χάρις στην επιμονή και το πείσμα του Μποσμάν, πολλοί ποδοσφαιριστές πλούτισαν, αντίθετα με τον ίδιο, που ζει σήμερα απένταρος.