Οσες φορές έκλαψε ο Πεπίτο

Ηταν η δεύτερη κλήση του στην Εθνική. Στις 19 Νοεμβρίου του 2008, στο ξεκίνημα της δεύτερης θητείας του στον πάγκο της Σκουάντρα Ατζούρα, ο Μαρσέλο Λίπι τον έριξε βασικό στο φιλικό με την Ελλάδα. Ο 21χρονος που τότε ακόμα ήταν ένα αστεράκι στη Βιγιαρεάλ, δεν εντυπωσίασε και έγινε αλλαγή σχετικά γρήγορα. Σε κάποιο τηλεοπτικό στούντιο όμως κάποιος είχε μάτια μόνο για εκείνον. «Αυτός μου αρέσει πάρα πολύ. Μου θυμίζει τον δικό μου Παμπλίτο Ρόσι και θα μπορούσε να γίνει ο Πεπίτο Ρόσι του Λίπι», ακούστηκε βαριά, βραχνή η φωνή του νικητή εκλέκτορα στο Μουντιάλ του 1982. Το πολύπειρο μάτι του θρυλικού Εντσο Μπεαρζότ είχε κρίνει σωστά. Και όχι μόνο αυτό. Απαντες στην Ιταλία τον πιτσιρικά θα τον αποκαλούσαν πλέον μόνο ως Πεπίτο.

Γεννημένος στην Αμερική, έμαθε πρώτα το ποδόσφαιρο δίπλα στον πατέρα του. Ο Φερνάντο Ρόσι ήταν προπονητής σε κολέγιο του Νιου Τζέρσεϊ και έπειτα επέστρεψε για δουλειά στις ακαδημίες της Πάρμα. Από κοντά ακολούθησε και ο μικρός. Στα 17 του κιόλας είχε κλέψει την καρδιά της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, που έσπευσε να τον κάνει δικό της. Μόνο που εκεί τον εκτίμησαν λάθος. Βέβαια για τους Κόκκινους Διαβόλους το deal παρέμεινε τέλειο, καθώς τρία χρόνια αργότερα τον μοσχοπούλησαν για 10 εκατ. ευρώ στη Βιγιαρεάλ. Οι Ισπανοί τον είχαν δει όταν έπαιξε δανεικός στην Πάρμα και τον ήθελαν.

Το περιβάλλον αποδείχτηκε τέλειο για τον Ρόσι. Με τον Βραζιλιάνο Νίλμαρ στο πλευρό του και τους Μπόρχα Βαλέρο, Σάντι Καθόρλα και Αριέλ Ιμπαγάσα από πίσω να του μοιράζουν, άρχισε να ξεδιπλώνει το πόσο παικταράς θα μπορούσε να γίνει. Εβαλε 11, 12 και 10 γκολ στις τρεις πρώτες του χρονιές στη La Liga, ώσπου ήρθε η εκτίναξη το 2010-'11. Με 18 τέρματα σε 36 ματς πρωταθλήματος έγραψε στο κοντέρ του συνολικά 32 σε 56 αγώνες και μπήκε για τα καλά στο μάτι όλων, καθώς οδήγησε την ομάδα του στα προκριματικά του Champions League. Ο Ιταλός ήταν πλέον 24 και τα καλύτερα του φαίνονταν ότι ακόμα δεν είχαν έρθει.

Η επόμενη χρονιά ξεκίνησε με την ίδια φούρια, αλλά στις 26 Οκτωβρίου του 2011 έπεσε στο χορτάρι του «Σαντιάγο Μπερναμπέου». Λίγο αργότερα η κάμερα τον έπιασε δακρυσμένο. Είχε καταλάβει ότι η ζημιά ήταν πολύ σοβαρή. Εκεί, στα ντουζένια του τον βρήκε το κακό. Επειτα από πέντε μήνες αποθεραπείας στην ολική ρήξη χιαστών, ετοιμαζόταν να επιστρέψει. Και το ίδιο ακριβώς κακό τον ξαναβρήκε στην προπόνηση, για να τον αφήσει έξι μήνες εκ νέου να παλεύει με τους δαίμονες των ποδοσφαιριστών.

Η Βιγιαρεάλ χωρίς εκείνον και με κάποιες λάθος επιλογές βρέθηκε από την 4η θέση της προηγούμενης περιόδου, να τερματίζει 18η και να υποβιβάζεται. Τότε ήταν που ήρθε η απρόσμενη πρόταση. Τον ήθελε ο Βιτσέντσο Μοντέλα στην Φιορεντίνα. Και όχι απλά τον ήθελε, αλλά οι Βιόλα πλήρωσαν τον Γενάρη του 2013 για τον αποκτήσουν 10 εκατ. ευρώ, βάζοντας μπόνους ακόμα τέσσερα. Πάρα πολλά χρήματα για κάποιον που ακόμα δεν είχε καν επιστρέψει. Μέχρι το καλοκαίρι έπαιξε μόλις μία φορά και άπαντες σχολίασαν αρνητικά για εκείνη την δαπανηρή μεταγραφή που δεν είχε αποδώσει τίποτα.

Το ξεκίνημα όμως του 2013-'14 ήταν μαγικό και θύμισε σε όλον τον καλό ποδοσφαιρικό κόσμο το πόσο παικταράς ήταν ο Ρόσι. Στις 26 Αυγούστου έβαλε γκολ κόντρα στην Κατάνια. Ηταν το πρώτο του έπειτα από 23 μήνες αποχής. Το κορυφαίο θα ερχόταν λίγο αργότερα. Στις 20 Οκτωβρίου, μέσα σε 14 λεπτά σημείωσε ένα ονειρεμένο χατ τρικ και οδήγησε τη Φιορεντίνα στο επικό 4-2 επί της Γιουβέντους, την πρώτη νίκη της επί της Γηραιάς Κυρίας μετά από 15 χρόνια. Με 17 γκολ σε 21 αγωνιστικές έμοιαζε βγαλμένος μέσα από τα πιο τρελά όνειρα των Βιόλα και δεν άργησαν οι παραλληλισμοί ακόμα και με τον τεράστιο Γκάμπριελ Μπατιστούτα (σ.σ.: εννοείται υπερβολή).

Τον Γενάρη όμως το γόνατο του τραυματίστηκε ξανά, από χτύπημα αυτή τη φορά. Επέστρεψε τον Μάιο, έκλεισε τη σεζόν και ξεκίνησε προετοιμασία για την επόμενη. Τον Αύγουστο του 2014 η Φιορεντίνα ωστόσο, ανακοίνωνε επισήμως ότι το αστέρι της θα έπρεπε να χειρουργηθεί για μηνίσκο και να μείνει μακριά από τη δράση για πέντε μήνες. Για όλο το 2014-'15 δεν εμφανίστηκε ποτέ. Πέρασε μία ολόκληρη περίοδο της καριέρας του στα ιατρεία και τα φυσιοθεραπευτήρια, καθώς πλέον αντιμετώπιζε διαδοχικούς μυϊκούς τραυματισμούς στα ταλαιπωρημένα πόδια του.

Γύρισε φέτος. Ποτέ του όμως δεν μπόρεσε να μπει στο ρυθμό της ομάδας. Ο Πάουλο Σόουζα τον έχει χρησιμοποιήσει ελάχιστα και έτσι ο ίδιος ο Ρόσι ζήτησε να φύγει. Εστω για λίγο. «Το παιχνίδι είναι η ίδια μου η ζωή. Δεν αναπνέω όταν δεν παίζω. Ελπίζω οι οπαδοί μας να καταλάβουν το γιατί αποχωρώ. Θέλω να ξαναβρώ το χαμόγελο, την ευτυχία που δίνει η μπάλα. Φεύγω, ελπίζω για λίγο, αλλά θα έχω στην καρδιά μου όλα τα υπέροχα συναισθήματα που με κάνατε να νιώσω, καθώς τραγουδούσατε το όνομα μου τις Κυριακές», έγραψε και μετακόμισε δανεικός στη Λεβάντε.

Εκεί το αρχικό πλάνο ορίζει ότι θα μείνει μέχρι το καλοκαίρι. Ο μεγάλος στόχος του δεν είναι μόνο το να βρει απλά ρυθμό, αλλά η Εθνική. «Θέλω όσο τίποτ' άλλο να μπορέσω να φωνάξω παρών για το EURO της Γαλλίας», είπε στην πρώτη συνέντευξη τύπου ως παίκτης των Λεβαντίνων. Στο «Θιουτάτ Βαλένθια» πάλι δεν ασχολήθηκαν με τους τραυματισμούς του. Για εκείνους είναι legend. Το γήπεδο της μικρής Λεβάντε είναι ένα τσιγάρο δρόμος από το «Μαδριγάλ». Εκεί όπως έκανε τα δικά του με τη Βιγιαρεάλ. Οπότε σε εκείνη τη γειτονιά τον γνωρίζουν κάτι παραπάνω από καλά. Κατά την παρουσίαση του έσπευσαν λοιπόν κατά 100άδες να τον δουν. Εκεί που εμφανίστηκε ο παππούς και τον αγκάλιασε συγκινημένος, λέγοντας του: «Ευχαριστούμε πολύ που ήρθες σε εμάς. Θα ερχόμαστε να σε βλέπουμε κάθε μέρα»!

Ο Ρόσι ήταν μεγάλο γούστο στα καλά του. Το αριστερό του έχει τηλεκατευθυνόμενο φάλτσο, αλλά και το δεξί μόνο κακό δεν το λες. Η σύγκριση τον θρυλικό Πάολο Ροσι ή τον Μπατιστούτα φυσικά είναι άκυρη. Εκείνοι ήταν κλασικοί σέντερ φορ, ενώ ο Τζουζέπε περισσότερο περιφερειακός, που εννοείται ότι μπορεί να αγωνιστεί φουνταριστός. Κάνει όμως και ένα σωρό άλλες ομορφιές. Οι κινήσεις, ο τρόπος που δημιουργεί από πίσω, που ανοίγει το παιχνίδι και πάνω απ' όλα τα ονειρικά τελειώματα του. Ο Πεπίτο υπήρξε καψούρα για πολλούς από εμάς. Μακάρι να ξαναβρεί τον εαυτό του, να επιστρέψει στους Βιόλα, την Εθνική. Η αλήθεια όμως είναι ότι στα 28 του και με τόσα βαρίδια στα πληγωμένα γόνατα του, δύσκολα θα ξαναγίνει εκείνος ο παικταράς. Ας ελπίσουμε να μας στείλει στον... κουβά!

ΥΓ. Οταν πριν από δύο χρόνια ο Ολυμπιακός κληρώθηκε με τη Λεβάντε στους «32» του Europa League, το gazzetta με έστειλε στη Βαλένθια να κάνω κάποια σχετικά θέματα-αφιερώματα. Εκεί έπαθα πλάκα με το feelingπου έβγαζαν οι οπαδοί της για την ομάδα. Δεν είχε φανατικούς υποστηρικτές, καυτό κοινό. Κάτι τέτοιοι ήταν σαν τον μπάρμπα στο βιντεάκι με τον Ρόσι. Και κάτι πιτσιρίκια με τις οικογένειες τους. Οταν όμως μιλούσαν για την ομάδας τους, ξεχείλιζαν αληθινή αγάπη και εγώ ο Ελληνάρας που έχω βρεθεί σε εξέδρες με καπνογόνα και συνθήματα, αισθάνθηκα ζήλια. Απλά ο παππούς μου το θύμισε αυτό!

Follow me: @jorgekaraman