Οι παθογένειες της Μπαρτσελόνα

Στις 15 Αυγούστου είχα ανεβάσει ένα Ball Boy blog με τίτλο «Η άμυνα της Μπαρτσελόνα… μυρίζει αίμα» Θυμάμαι ακόμα τα σχόλια πολλών που μου άσκησαν ιδιαίτερα αυστηρή κριτική για το κείμενο. Εγώ πάλι έγραψα τότε ότι πρόκειται μεν για πρώιμο συμπέρασμα, αλλά ότι κάτι φαινόταν ότι δεν λειτουργούσε καλά μετά και την «τεσσάρα» στο Μπιλμπάο για το ισπανικό Σούπερ Καπ. Η αλήθεια είναι ότι στατιστικά, αλλά και με βάση την εικόνα της Τετάρτης, μάλλον δεν έπεσε και τόσο εκτός. Η Μπάρτσα δεν έχει δεχτεί τρεις «τεσσάρες» (Σεβίλλη, Μπιλμπάο, Θέλτα) στα πρώτα εννέα παιχνίδια της σεζόν για πρώτη φορά εδώ και 20 χρόνια. Επίσης ήταν η βαρύτερη ήττα της στο πρωτάθλημα από το 2008 και το 4-1 από τη Ρεάλ, ενώ από τη Θέλτα τέσσερα δέχτηκε τελευταία φορά το 1957!

Αυτά τα ίδια λοιπόν που λένε τα νούμερα, τα είπε από μόνο του το ίδιο το παιχνίδι με τους Γκαγιέγκος. Στην πραγματικότητα εκείνοι έκαναν ό,τι και η Αθλέτικ στο Μπιλμπάο στα μέσα Αυγούστου. Ο Ερνέστο Βαλβέρδε, όπως και ο Ουνάι Εμερι νωρίτερα (Σούπερ Καπ Ευρώπης), αλλά και τώρα ο Εδουάρδο Μπερίσο, το είδαν σωστά το έργο. Το πρόβλημα των Μπλαουγκράνα είναι συνολικά ανασταλτικό και όχι μόνο αμυντικό. Όλα ξεκινούν από την επίθεση που δεν πιέζει όσο πρέπει, ενώ στη μεσαία γραμμή φαίνεται σε κάποια ματς ότι δεν υπάρχει ενέργεια, αλληλοκαλύψεις και σωστό παιχνίδι με τις πάσες.

Ωστόσο, οι εν λόγω τρεις αντίπαλοι προπονητές αυτό που έκαναν, ήταν να πιέσουν ψηλά, στην πρώτη πάσα. Όταν μπορεί μία ομάδα να το κάνει (γιατί δεν μπορούν όλες ποιοτικά), τότε δημιουργούν πρόβλημα. Αυτό για παράδειγμα δεν το τόλμησε ο Ντιέγο Σιμεόνε της Ατλέτικο, που είχε προτιμήσει να περιμένει και ηττήθηκε στη Μαδρίτη. Ο Μπερίσο λοιπόν έριξε τρεις επιθετικούς (Ορεγιάνα, Νολίτο, Ιάγο Ασπας), ενώ είχε και τον ταλαντούχο Βας από πίσω τους να ξεπετάγεται διαρκώς. Αυτό φάνηκε πολλές φορές να πνίγει τους Καταλανούς που έκαναν διαρκώς λάθος στην πρώτη πάσα.

Κατά συνέπεια, σε μεγάλα διαστήματα η Μπαρτσελόνα δεν κυκλοφόρησε καθόλου τη μπάλα. Και αυτό συνέβαινε επειδή διαρκώς πάλευε η άμυνα της να την μεταβιβάσει σωστά στη μεσαία γραμμή και ούτω καθ’ εξής. Το τόπι το πουλούσαν συνεχώς και όλα τα καύσιμα έπρεπε να ξοδευτούν στην ανάκτηση του. Ετσι δεν φτιάχτηκαν ούτε σωστά δομημένες επιθέσεις και δεν εμφανίστηκε η περίφημη δική της εύρυθμη σειρά λειτουργίας. Οι Μπλαουγκράνα ΔΕΝ είχαν συνοχή. ΔΕΝ κράτησαν τη μπάλα ή τέλος πάντων ΔΕΝ μπόρεσαν με αυτούς τους μαχητές απέναντι τους. ΔΕΝ είχαν καμία μεταξύ τους συνεννόηση στο μεγαλύτερο μέρος του αγώνα.

Το λάθος όμως που έπραξε ο Λουίς Ενρίκε συνδυαστικά με τα παραπάνω, ήταν ότι προσπαθώντας να μειώσει τους ελεύθερους χώρους για τους παίκτες της Θέλτα, η άμυνα βρισκόταν στη μεσαία γραμμή. Εκεί λοιπόν χτύπησε ο ταχύτατος Ιάγο Ασπας και σκότωσε στην κόντρα, διασχίζοντας κάτι στρέμματα ολομόναχος. Οι πλάγιοι αμυντικοί… πετούσαν χαρταετό, ενώ το κεντρικό δίδυμο ποτέ του δεν βρέθηκε σε τόσο μεγάλη σύγχυση όσο τώρα. Κανονικά Πικέ-Μασεράνο συνεννοούνται. Με την επιστροφή του όμως ο Πικέ φάνηκε εκτός τόπου και χρόνου τόσο στο 2-0, το οποίο δωρίζει, όσο και στο 4-1, όπου ο Γκουιντέτι τον αδειάζει με τρομερή ευκολία. Οσο για τον Μασεράνο, σε όλες τις φάσεις απλά και μόνο κυνηγούσε από πίσω τον Ιάγο Ασπας.

Στο κέντρο δεν υπήρχε τάξη. Ο Σέρζι Ρομπέρτο δεν μπορεί να παίξει στη Μπαρτσα. Βρίσκεται σε πιο χαμηλό επίπεδο και τώρα με τον τραυματισμό του Ραφίνια, δεν υπάρχει άλλος για το rotation, κάτι που αναμφίβολα θα κοστίσει και άλλους βαθμούς. Μπουσκέτς, Ινιέστα, Ράκιτιτς θα πρέπει να παίζουν πάντα και παντού τουλάχιστον μέχρι τον Γενάρη, όταν και θα επιτραπούν οι μεταγραφές. Για την ποιότητα της επίθεσης δεν μπορείς να πεις το οτιδήποτε, αν και ο Λουίς Σουάρες δεν έχει μπει καλά στη χρονιά και με τη Θέλτα έκανε την χειρότερη εμφάνιση του με τα μπλαουγκράνα.

Το χειρότερο όμως είναι άλλο. Εχει να κάνει με αυτό που γράψαμε πιο πριν: το rotation. Στην άμυνα οι λύσεις δεν είναι πραγματικά επιπέδου Μπαρτσελόνα, ενώ τον Βερμάελεν με τους τραυματισμούς του δεν γίνεται να τον υπολογίζεις κανονικά. Για τη μεσαία γραμμή τα είπαμε και στην επίθεση, μετά την πώληση του Πέδρο, οι επιλογές είναι οι Μουνίρ, Σάντρο. Χαρακτηριστικό είναι ότι κόντρα στη Θέλτα στον πάγκο βρίσκονταν οι Μάσιπ (τέρμα), Αντριάνο, Μπαρτρά, Ντάγκλας, Γκουμπάου, Μουνίρ και ο μόνος καλός Ράκιτιτς. Δεν υπάρχει δηλαδή η δυνατότητα να έρθει κάποιος ως αλλαγή και να αλλάξει πραγματικά τη ροή ενός παιχνιδιού!

Μερικές φορές αυτή η ιστορία με τις δηλώσεις σε… ξεπερνάει. Μία μέρα πριν την αναμέτρηση με τη Θέλτα στο Βίγκο, ο Λουίς Ενρίκες είπε το εξής: «Τέτοιο καιρό πέρσι άπαντες ήθελαν να πέσουν πάνω μου και να με φάνε». Προφανώς, με το αήττητο σερί και την 1η θέση στα υπέρ του, αισθάνθηκε ότι μπορούσε να μιλήσει καβάλα στ’ άλογο. Ελα όμως που με τον διασυρμό που ακολούθησε στο «Μπαλαΐδος», ο κόουτς εκτέθηκε. Βλέπετε αυτή ήταν η πρώτη εκτός έδρας ήττα έπειτα από 12 εξόδους, δηλαδή από εκείνο το διαβόητο περσινό 1-0 στη Σοσιεδάδ. Θα μπορούσαμε δηλαδή να πούμε ότι έκλεισε ένα κύκλος επιτυχιών και τώρα ο Λουίς Ενρίκε οφείλει να φροντίσει ώστε να ανοίξει ένας νέος. Όπως συνέβη και τότε δηλαδή…

Follow me: @jorgekaraman