Ο Χρυσός Αιώνας των Ισπανών

Είναι δεδομένο ότι ο ανταγωνισμός εντός La Liga δεν είναι ανάλογος της Premier League. Πιθανόν, ούτε ανάλογος της Serie A. Το δίπολο Ρεάλ Μαδρίτης - Μπαρτσελόνα έσπασε πρόπερσι από την εκπληκτική Ατλέτικο του Τσόλο Σιμεόνε, ωστόσο με εξαίρεση την σεζόν εκείνη μπλαουγράνα και blancos μονοπωλούν τις δύο πρώτες θέσεις του Πρωταθλήματος. Από εκεί και πέρα η Ατλέτικο που βρίσκεται λίγο πιο κάτω, η Σεβίλλη με την Βαλένθια, καθώς και άλλα πρότζεκτ που έχουν σκαμπανεβάσματα, όπως η Μπιλμπάο, η Μάλαγα, η Βιγιαρεάλ κάνουν αξιόλογες πορείες σε μια Πριμέρα όπου η διαφορά δυναμικής αντικατοπτρίζεται και από τον ανισομερή καταμερισμό των τηλεοπτικών εσόδων. Κι όμως. Στην Ευρώπη οι ομάδες από την Ισπανία τα τελευταία χρόνια κυριαρχούν.

«Κάθε φορά είναι και πιο δύσκολο να κατακτήσεις τίτλους και αυτός ο τελικός αποτελεί το παράδειγμα», είπε ο Λουίς Ενρίκε μετά το Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ που χάρισε στην Μπάρτσα τον 21ο διεθνή της τίτλο. Καμία άλλη ομάδα δεν έχει περισσότερους. Η Σεβίλλη, παρότι βρέθηκε με τέσσερα γκολ στην πλάτη στο πρώτο μέρος δεν τα παράτησε. Επέστρεψε, χτύπησε την Μπαρτσελόνα και έστειλε το ματς στην παράταση για να λυγίσει με το κεφάλι ψηλά. Δείγμα του πως αντιμετωπίζουν τέτοια ματς, τα οποία για άλλα κλαμπ δεν έχουν τόση σημασία. Ένα Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ; Σιγά το βάρος. Κ όμως.

Η Σεβίλλη έχει και εκείνη μεγάλη συμμετοχή στον κύκλο της κυριαρχίας τους τελευταίους μήνες. Κατέκτησε το Europa League το 2014 και το επανέλαβε πέρυσι. Στο μεταξύ, η Ρεάλ Μαδρίτης πήρε το Champions League και το Eυρωπαϊκό Σούπερ Καπ. Η Μπάρτσα ακολούθησε με Champions League και Supercopa. Συλλογή τίτλων στην Ισπανία.

Από το 2000 και μετά,η χώρα των Ταύρων έχει συγκεντρώσει 23 διεθνή τρόπαια. Αμέσως επόμενη είναι η Αγγλία με 6! Τρομερή διαφορά, αν σκεφτεί κανείς τα μπάτζετ, τα ρόστερ και τις προσδοκίες για τις ομάδες της Premier League. Η Ιταλία έχει 5 και η Γερμανία 3.

Γκαλάκτικος, tiki-taka, Europa League

Οι 23 αυτοί τίτλοι έχουν πρωταγωνίστρια την Μπαρτσελόνα, που έχει συνολικά 7. Τέσσερα Champions League, τρία Σούπερ Καπ. Το πρότζεκτ που ξεκίνησε ο Πεπ Γκουαρδιόλα από το 2008 και μετά έχει γείρει την πλάστιγγα. Η γενιά της Μασία, το tiki-taka, αλλά και η μετεξέλιξή της υπό τον Λουίς Ενρίκε έχει κάνει τις κούπες συνήθεια στο Καμπ Νόου και έχει δώσει στους Καταλανούς αέρα πρωταθλητή και στην Ευρώπη. Στους τίτλους αυτούς προστίθεται και το Champions League του 2006 υπό τις οδηγίες του Φρανκ Ράικαρντ. Μόνη της η Μπάρτσα έχει περισσότερα διεθνή κύπελλα στον αιώνα που διανύουμε από ότι όλες οι αγγλικές ομάδες μαζί!

Η Ρεάλ Μαδρίτης έβαλε το λιθαράκι της στο ξεκίνημα της συγκομιδής με τις κούπες του 2000 και του 2002, κατακτώντας παράλληλα και ένα Σούπερ Καπ εκείνες τις σεζόν. Η ομάδα των Γκαλάκτικος κυριαρχούσε σε όλα τα επίπεδα, φέρνοντας τίτλους και γεννώντας οπαδούς σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Το συγκρότημα του Αντσελότι έσπασε την κατάρα του 10ου και πρόσθεσε ένα ακόμα Σούπερ Καπ, παρότι ο Ιταλός δεν κατάφερε να στεριώσει. Τρίτη είναι η Σεβίλλη των back to back Europa League, ακολουθεί η Ατλέτικο και τον κύκλο κλείνει η Βαλένθια. Οι τρεις τελευταίες, μοιράζονται 5 Europa League. Όσους δηλαδή τίτλους έχουν συνολικά οι ιταλικές ομάδες!

Μέσι και Ρονάλντο

Σε κάθε έκφανση του παιχνιδιού είναι αντίπαλοι. Όχι όμως στην συγκεκριμένη, όπου και οι δύο αποτελούν «πυρηνικά όπλα» για ισπανικές ομάδες. Στις απανωτές κατακτήσεις των τελευταίων χρόνων οι δυο τους έχουν βάλει όχι απλά το λιθαράκι τους, αλλά αποτελούν τους απόλυτους performer, όντες στην πρώτη θέση των σκόρερ και έχοντας καταρρίψει πολλά ατομικά ρεκόρ. Η συγκυρία της παρουσίας των καλύτερων παικτών του 21ου αιώνα σε Ρεάλ και Μπαρτσελόνα παίζει επίσης τον ρόλο της.

To infographic των κατακτήσεων (πηγή: El Pais)

Η πτώση των Άγγλων και η «ατυχία» της Μπάγερν

Οι Άγγλοι έχουν αρκετές φορές προσπαθήσει να εξηγήσουν τους λόγους που οι ομάδες τους αποτυγχάνουν τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη. Όταν το 2013 δεν κατάφεραν να στείλουν εκπρόσωπο στα προημιτελικά τόσο του Champions League όσο και του Europa League, ήταν η πρώτη φορά μετά από 17 χρόνια που συνέβαινε κάτι τέτοιο. Στη συνέχεια, έγινε δύο φορές μέσα σε τρία χρόνια. Ο Αρσέν Βενγκέρ το 2012 είχε προβλέψει ότι τα πράγματα οδεύουν προς αυτή την κατεύθυνση: «Ίσως έχουμε λιγότερο χώρο, λιγότερο περιθώριο από ό,τι πριν, όπου το ερώτημα ήταν απλά πότε θα προκριθούμε. Το γερμανικό ποδόσφαιρο έχει αναδυθεί, το ισπανικό είναι εκεί κάθε χρόνο, ενώ έχουν επιστρέψει και γαλλικές ομάδες, όπως η Παρί Σεν Ζερμέν. Είναι πλέον λιγότερο προφανές για εμάς».

«Η μεγαλύτερη ανησυχία μου είναι πως όταν παρακολουθείς κάποιες από τις καλύτερες ομάδες στην Ευρώπη, στην πραγματικότητα δείχνουν ισχυρότερες πνευματικά, καλύτερες σωματικά και με περισσότερη ένταση στο παιχνίδι τους», είχε πει ο Γκάρι Νέβιλ, ένας από τους πιο οξυδερκείς αναλυτές αυτή τη στιγμή στην Αγγλία, συνεχίζοντας: «Μερικές φορές παρακολουθούμε ένα παιχνίδι το Σάββατο ή την Κυριακή και θεωρούμε ότι είναι εντυπωσιακό και με γρήγορο ρυθμό. Αυτό είναι σωστό, αλλά το επίπεδο στο Champions League είναι διαφορετικό, οπότε αυτό που θεωρούμε εμείς γρήγορο δεν ισχύει εκεί. Οι καλύτερες ομάδες μπορούν να εφαρμόσουν υψηλή πίεση σε όλη τη διάρκεια και δεν είμαι σίγουρος αν έχουμε αρκετές ομάδες που μπορούν να το κάνουν αυτό. Πρέπει να αυξήσουμε την ένταση των μεγάλων αγώνων σε αυτή τη χώρα».

Οι Ισπανοί γίγαντες είναι σε θέση πλέον να προσελκύουν top παίκτες από την Premier League (Σουάρες στην Μπάρτσα, Μπέιλ στην Ρεάλ, πιθανόν και Ντε Χέα). Καταφέρνουν να διαχειρίζονται πιο αποτελεσματικά τακτικά τα ευρωπαϊκά ματς, έχουν καλύτερη αμυντική παρουσία από τον Άγγλων (από 0.7 γκολ ανά ματς έφτασαν στο 1) και έχουν να αντιμετωπίσουν ένα σαφώς πιο βατό πρωτάθλημα. Είναι χαρακτηριστικό ότι ομάδες όπως η Τότεναμ στο Europa League ξεκούραζαν παίκτες. Ένα άλλο σημείο που τον τελευταίο καιρό συζητείται πολύ είναι η χειμερινή διακοπή. Τα ασταμάτητα παιχνίδια της Premier και των αγγλικών Κυπέλλων κάνουν σαφώς πιο δύσκολη την διαχείριση του προγράμματος και την διατήρηση της φόρμας στα κρίσιμα νοκ-άουτ ευρωπαϊκά ματς.

Τα πράγματα πιθανόν να ήταν καλύτερα για τους Γερμανούς, αν δεν έπεφταν πάνω στις τρομερές εκδοχές της Μπαρτσελόνα και της Ρεάλ Μαδριτης. Η κατάκτηση του τίτλου το 2013 με τον Γιουπ Χάινκες ήταν μια μεγάλη δικαίωση για τα μεγάλα βήματα που έχει κάνει το γερμανικό ποδόσφαιρο τα τελευταία χρόνια και η ίδια η Μπάγερν. Είναι η μοναδική ομάδα που... κρατάει τη σημαία για τους Γερμανούς, έχοντας από το 2000 και μετά 3 κούπες. Χωρίς υποστήριξη και με τα δύο ισπανικά μεγαθήρια να βρίσκονται σε ιστορικά υψηλά.

Το αν θα συνεχιστεί η τάση αυτή είναι δύσκολο να το προβλέψει κανείς, καθώς το ποδόσφαιρο κάνει κύκλους. Πιθανόν τα επόμενα χρόνια να δούμε μια αυτοκρατορία από τον Μουρίνιο στην Τσέλσι ή από τον Φαν Χάαλ στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Η καθολική κυριαρχία των Ισπανών όμως μετά το 2000 στην Ευρώπη είναι αναμφισβήτητη.