Ρε Ιγουαΐν βάλε ένα. Ενα ρε φίλε!

Θυμάμαι πάντοτε τον στήριζα. Ακόμα και στην κουβέντα εδώ στο γραφείο για το ποιον έπρεπε να πουλήσει η Ρεάλ: εκείνον ή τον Μπενζεμά, εγώ μάλωνα για χάρη του. Γούσταρα που τα τελείωνε με τη μία, χωρίς κοντρόλ. Εδινα ψήφο που σκύλιαζε να γυρίζει και να μαρκάρει. Χωρίς να τον θεωρώ κορυφαίο σέντερ φορ, τον είχα αρκετά, τίμια ψηλά. Πλέον όμως ο Γκονσάλο Ιγουαΐν δεν μπαίνει στην κατηγορία των λουζεριών, αλλά πραγματικά δεν πρόκειται να βγει ποτέ από εκεί χάμω.

Εάν μου επέτρεπε το site, θα έβριζα πολύ. Πολύ όμως. Οσο και χθες το βράδυ. Μα ρε παλικάρι μου μπαίνεις στον τελικό και αντί να τα δώσεις όλα και να κλείσεις στόματα, κάνεις τρεις στις τρεις λάθος πάσες σε αντίπαλο, δεν έχεις ούτε ένα κλέψιμο και ο Λαβέτσι σου δίνει τη μπάλα -έστω και- χωρίς τα σωστά φάλτσα, μα προλαβαίνεις και κάνεις την προβολή. Γίνε ρε μάγκας, ήρωας εκεί στο 93' να τρελαθούμε. Κάνε αυτό που πλέον δεν περιμένει κανείς από σένα. Εσένα που έριξε ο άλλος ο ΠαΤάτας αντί του Απάτσι που είναι φτιαγμένος.

Ακόμα και για την ψυχολογία του νικητή, τον Κάρλος Τέβες έπρεπε να επιλέξει. Ο παικταράς έρχεται εντελώς winner μετά τη σεζόν του με τη Γιούβε, ενώ ο loser έχασε ακόμα μία ευκαιρία στην καριέρα του να γίνει πρώτη μούρη. Καλά δεν συζητάω εκείνο το τετ α τετ που πέταξε στα σκουπίδια στο ξεκίνημα της ρεβάνς με τη Ντνίπρο στα ημιτελικά του Europa League. Για την τελευταία αγωνιστική του Καμπιονάτο είναι η κουβέντα. Τότε που έχει κάνει με δύο δικά του γκολ το Νάπολι-Λάτσιο από 0-2, 2-2 και πάει η παιχτούρ στο 78' και αντί να κάνει μόνος του την επική ανατροπή, τη στέλνει στον Θεό. Το τελικό 2-4 άφησε φυσικά την ομάδα του εκτός Champions League.

Και εννοείται ότι με τη μπεκατσιά του Σαββατόβραδου, όλο το μπινελίκι και οι κατάρες που ξεστόμισα περιλάμβαναν και τον περσινό τελικό του Μουντιάλ. Ρε Γκονσάλο, ρε φιλαράκι. Εσένα που για τα κάλλη σου ο πρόεδρας στη Νάπολι, Αουρέλιο Ντε Λαουρέντις, αξιώνει λέει 94 εκατ. ευρώ! Εσένα που σου τη δίνει τη μπάλα ο Κρόος εκεί στο 20'. Να τη σου λέει, πάρτη και γίνε ο ένας, ο μοναδικός ο εις τον αιώνα των αιώνων. Εσύ εκεί, τα δικά σου, να τη στείλεις άουτ.

Ωσπου φτάνουμε στο φινάλε με τη Χιλή. Δεν λέω και ο λατρεμένος κοντός μόνο καλός δεν ήταν. Εκείνος είναι για άλλο κράξιμο, καλύτερο και θα έρθει η ώρα του, αν και στα δικά μου μάτια δεν θα πέσει ποτέ. Αλλωστε σε αυτήν την κόντρα με τον Ντιεγκίτο, τον Μαραντόνα, αιωνίως ένα κλικ από κάτω θα είναι. Ακόμα και εάν έπαιρνε τρία σερί Μουντιάλ (λέμε τώρα).

Προφανώς η κρίση μου παραμένει θολή. Δεν υπάρχει όμως κανένας λόγος να ηρεμήσω και να γράψω ένα νηφάλιο κείμενο για το τι έφταιξε και δεν μπορούμε εμείς οι τρελοί με την Αργεντινή να πάρουμε μία χαρά. Το μόνο που θέλω, είναι το να κράξω. Και δεν είναι ότι φταίει μόνο ο Ιγουαΐν, αλλά που μου γυρίζει συνεχώς αυτή η ατάκα στο θυμωμένο το κεφάλι μου: «Ε μα βάλτο ρε μα@@@@ επιτέλους να τελειώνουμε»!

Υ.Γ.: Μπουρουσάγα, Μπατιγκόλ, Κανίγια... Ιγουαΐν!

Follow me: @jorgekaraman