TOP-10: Ισπανοί πλάγιοι χαφ-εξτρέμ

Συμβαίνει κάθε Κυριακή και μέχρι να ολοκληρωθούν οι θέσεις (τέρμα, άμυνα, κέντρο, επίθεση). Πρόκειται για τη δική μας λίστα με τους κορυφαίους στα μεγάλα πρωταθλήματα. Ποιοι, πως, γιατί; Τα κριτήρια είναι οι τίτλοι, η διάρκεια καριέρας, η προσφορά, οι μαρτυρίες (για τους πιο παλιούς), η δική μας αίσθηση (για όσους έχουμε δει). Η αντίστροφη μέτρηση είναι φυσικά υποκειμενική, μιας και ο κάθε ένας από εμάς θα μπορούσε να έχει τη δική του διαφορετική άποψη. Διαβάστε, συμφωνείστε και πάνω απ' όλα διαφωνήστε: καταγράψτε τις επιλογές σας με επιχειρήματα, έτσι για να περάσουμε όμορφα και ποδοσφαιρικά...

Μετά το αφιέρωμα στη Μπουντεσλίγκα και το Καμπιονάτο, σειρά παίρνει η Λα Λίγκα. Ξεκινήσαμε λοιπόν με τους τερματοφύλακες, τους κεντρικούς αμυντικούς, τους πλάγιους μπακ τους κεντρικούς μέσους (6άρια, box to box 8άρια, deep-lying playmakers και επιτελικούς) και τώρα μετράμε αντίστροφα τους πλάγιους χαφ-εξτρέμ του ισπανικού ποδοσφαίρου...

* Σε αυτή τη λίστα ξεκάθαρα το πάνω χέρι το έχει η ΡΕΆΛ, ενώ φαίνεται η απουσία σύγχρονων Ισπανών εξτρέμ!

10. Γκαΐθκα Μεντιέτα (1993-'08)
Εάν είχε μεγαλύτερη διάρκεια στην καριέρα του, από άποψη ποιότητας θα έμπαινε πιο ψηλά στη λίστα μας. Ωστόσο, τα καλά του χρόνια ήταν λίγα, αλλά ήταν μαγικά. Αυτά που έκανε με την φανταστική Βαλένθια του Εκτορ Ραούλ Κούπερ, έχουν γράψει ιστορία, καθώς οδήγησε την ομάδα στους δύο σερί χαμένους τελικούς του Champions League (2000, 20001). Αν και βρέθηκε στους ηττημένους, εκείνος ήταν που ψηφίστηκε ως κορυφαίος μέσος στην Ευρώπη και τις δύο αυτές χρονιές. Ντριμπλαδόρος, με εξαιρετική σέντρα, εκτελέσεις φάουλ και άνεση και με τα δύο πόδια, ανέβαινε συνήθως από τα δεξιά. Απογοήτευσε όμως, όταν το 2001 μετακόμισε στη Λάτσιο για 48 εκατ. ευρώ. Με τη Βαλένθια πήρε μόνο το Κύπελλο και το Σούπερ Καπ (1999), ενώ πήρε και το Λιγκ Καπ Αγγλίας με τη Μίντλεσμπρο (2004). Φόρεσε το Εθνόσημο 40 φορές (8 γκολ).

9. Επιφάνιο Φερνάντεθ (1940-'55)
Εκπληκτικός δεξιός εξτρέμ που έλαμψε στα 40ς, τότε που η Βαλένθια ήταν μάλλον η κορυφαία ομάδα στην Ισπανία. Με 124 γκολ έγραψε ιστορία, καθώς την οδήγησε σε τρία πρωταθλήματα (1942, 1944, 1947) και δύο ακόμα Κύπελλα. Στην Εθνική έπαιξε μόνο 15 φορές (4 γκολ), καθώς στην εποχή του μαινόταν ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος και δεν υπήρχαν αντίπαλοι.

8. Τζουζέπ Σαμιτίερ (1919-'39)
Υπήρξε ο πρώτος μεγάλος σούπερ σταρ στην ιστορία της Μπαρτσελόνα. Μπορούσε να παίξει σε όλες τις θέσεις από τη μέση και μπροστά και ήταν φανταστικός ντριμπλέρ. Οι ιστορικοί κυρίως των 20ς τον αποκαλούν «Μάγο» για τα ζογκλερικά που έκανε με τη μπάλα. Αυτά όμως δεν ήταν ανούσια, αλλά κατέληγαν στα δίχτυα. Ετσι έφτασε τα 333 γκολ και είναι ο 3ος σκόρερ στην ιστορία του συλλόγου. Επεσε όμως σε δύσκολη περίοδο και πήρε μόνο ένα πρωτάθλημα (1929) και πέντε Κύπελλα. Πέρασε ωστόσο, για δύο χρόνια και από τη Ρεάλ, κατακτώντας από ένα ακόμα τρόπαιο. Με την Εθνική (21/ 2) είχε βρεθεί στον χαμένο τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων του 1920.

7. Γκιγιέρμο Γκοροστίθα (1927-'49)
Ο καλύτερος ποδοσφαιριστής στη χώρα στα 30ς και στις αρχές των 40ς. Αγωνιζόταν και στις δύο πλευρές, αλλά και ως σέντερ φορ. Χαρακτηριστικό είναι ότι οι σύγχρονοι τον αποκαλούν ως τον Τζορτζ Μπεστ της Ισπανίας. Εκτός από τρομερός ντριμπλέρ, που έκανε εκπληκτικές επελάσεις, υπήρξε φοβερός ηγέτης, οδηγώντας δύο σπουδαίες ομάδες. Αφού πήρε πρώτα με την Αθλέτικ Μπιλμπάο τέσσερα πρωταθλήματα (1930, 1931, 1934, 1936) και άλλα τόσα Κύπελλα (τα δύο ήταν νταμπλ), μετακόμισε στη Βαλένθια, για να πάρει ακόμα δύο φορές τη Λα Λίγκα (1942, 1944) και ένα Κύπελλο. Επίσης βγήκε δύο φορές πρώτος σκόρερ (1930, 1932), σκοράροντας στην καριέρα του στη Λίγκα 185 φορές.

6. Νταβίδ Σίλβα (2004-'10)
Αν και είναι μόλις 29 ετών, αξίζει αναμφίβολα μία θέση και μάλιστα σχετικά ψηλά στη λίστα. Δεν είναι καθαρόαιμος εξτρέμ, αλλά έχει περισσότερο επιτελικές ιδιότητες, παίζοντας όμως συνήθως από δεξιά, για να συγκλίνει και να μοιράζει ή να σκοράρει (60 γκολ στο πρωτάθλημα). Πανέξυπνος, με άριστη αίσθηση του χώρου και εκπληκτικός πασέρ, ξέρει να ξεδιπλώνει, να ξεκλειδώνει όσο λίγοι το παιχνίδι. Με τη Βαλένθια πήρε μόνο ένα Κύπελλο, αλλά βρέθηκε στην καλύτερη Μάντσεστερ Σίτι όλων των εποχών. Με αυτήν πανηγύρισε δύο φορές την κορυφή της Premier League (2012, 2014), και από ένα Κύπελλο, Λιγκ Καπ, Σούπερ Καπ Αγγλίας. Τα σπουδαιότερα όμως τα έχει ζήσει με τον εθνόσημο (87/ 22) ως μέλος της κορυφαίας Ισπανίας στην ιστορία. EURO (2008, 2012) και Μουντιάλ (2010) έχει στο παλμαρέ του, ενώ το 2012 ήταν η χρονιά του, καθώς συμπεριλήφθηκε στην all star 11άδα της Premier League και του EURO. Τι ωραίος παίκτης που είναι ο Σίλβα...

5. Λουίς Ενρίκε (1989-'04)
Οταν ξεκίνησε στη Σπόρτινγκ Χιχόν, ήταν αριστερός μπακ. Σταδιακά στην καριέρα του έπαιξε σε όλες τις θέσεις εκτός από τερματοφύλακας και σέντερ μπακ. Ηταν ένας απόλυτα ολοκληρωμένος παίκτης, ο οποίος βρέθηκε πολύ στα πλάγια, αλλά και ως δεύτερος επιθετικός. Επειδή λοιπόν κάπου έπρεπε να τον εντάξουμε, τον βάλαμε σε αυτή τη λίστα. Αν και άρχισε να παίζει στη Ρεάλ (πρωτάθλημα 1995), Κύπελλο, Σούπερ Καπ (1993), μετακόμισε στη Μπαρτσελόνα και εκεί έγινε διάσημος. Δύο φορές στην κορυφή (1998, 1999), άλλα τόσα Κύπελλα, ένα Σούπερ Καπ και το UEFA του 1997, με το Σούπερ Καπ Ευρώπης. Με την Εθνική (62/ 12) ξεκίνησε κατακτώντας το Χρυσό στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1992 και συνέχισε με παρουσία σε τρία Μουντιάλ και ένα EURO.

4. Εστανισλάου Μπασόρα (1943-'56)
Ο δεύτερος ταχύτερος της λίστας πίσω μόνο από τον άπιαστο Χέντο. Κοντούλης, δαιμόνιος, έπαιζε και από τις δύο πλευρές, αλλά και ως δεύτερος επιθετικός. Ο καλύτερος εξτρέμ της εποχής του, ψηφίστηκε μαζί με τον Βραζιλιάνο Αλσίντες Τζίτζια ως οι κορυφαίοι πλάγιοι επιθετικοί του Μουντιάλ του 1950, όπου η Ισπανία τερμάτισε 4η. Πέρασε όλη την καριέρα του στη Μπαρτσελόνα (88 γκολ στο πρωτάθλημα), κατακτώντας την Primera τέσσερις φορές (1948, 1949, 1952, 1953) και άλλα τόσα Κύπελλα. Επίσης πήρε το Κύπελλο Εκθέσεων (σ.σ.: πρόδρομος του UEFA) και ήταν βασικός συντελεστής στην 2η καλύτερη -μετά την τωρινή- εποχή της Μπάρτσα, εκείνη με τα πέντε τρόπαια σε μία σεζόν. Στην Εθνική έπαιξε 22 φορές (13 γκολ).

3. Μίτσελ (1982-'97)
Ο τέως προπονητής του Ολυμπιακού συμπεριλαμβάνεται στους θρυλικούς ποδοσφαιριστές στην ιστορία της Ρεάλ. Δυναμικός, ευφυής, καλός πασέρ και ντριμπλέρ, αλλά πάνω απ' όλα ακούραστος εργάτης στα δεξιά. Απ' όλους τους παίκτες της λίστας αυτός ήταν που γυρνούσε πίσω να μαρκάρει και στο τέλος της καριέρας του έπαιξε και αμυντικός μέσος. Πέρασε όλη την καριέρα του στη Μαδρίτη και έβαλε 124 γκολ στο πρωτάθλημα, αποτελώντας επίτιμο μέλος της σπουδαίας «Quinta den Buitre». Εκείνη η εκπληκτική φουρνιά κατέκτησε πέντε σερί φορές τη Λα Λίγκα (1986-'90), με τον Μίτσελ να σηκώνει ακόμα μία κούπα (1995), αλλά και δύο Κύπελλα, τέσσερα Σούπερ Καπ και δύο UEFA στη σειρά (1985, 1986). Στην Εθνική έπαιξε 61 ματς (21 γκολ) και σε προσωπικό επίπεδο είχε σημαντικές διακρίσεις. Κορυφαίος Ισπανός γενικά (1986), κορυφαίος σκόρερ του Πρωταθλητριών (1988), 2ος σκόρερ στο Μουντιάλ του 1990 (4 γκολ) και 4ος στην «Χρυσή Μπάλα» (1987), ψηφίστηκε δύο φορές (1987, 1988) κορυφαίος εξτρέμ στην Ευρώπη.

2. Αμάνθιο Αμάρο (1958-'76)
Αποκτήθηκε από τη Ρεάλ το 1962, όταν τελείωνε η γενιά του Ντι Στέφανο και του Πούκσας, για να γίνει ο ηγέτης της ομάδας των «Ye-Ye», όπως ονομάστηκε εκείνη που σήκωσε το Πρωταθλητριών του 1966. Ο Αμάνθιο θεωρείται ο κορυφαίος Ισπανός ντριμπλέρ όλων των εποχών και κάλπαζε στα δεξιά, σημειώνοντας πολλά και σημαντικά γκολ (155 μόνο στο πρωτάθλημα). Οδήγησε τη Βασίλισσα σε εννέα Πρωταθλήματα, τρία Κύπελλα, ενώ ηττήθηκε στον τελικό του Πρωταθλητριών το 1964 και στου Κυπελλούχων το 1971. Ωστόσο, εκείνη τη χρονιά πήρε με την Εθνική (42/ 11) το EURO και βγήκε 3ος στην «Χρυσή Μπάλα». Το 1969 και 1970 αναδείχτηκε πρώτος σκόρερ του πρωταθλήματος και τρεις φορές καλύτερος Ισπανός παίκτης γενικά.

1. Πάκο Χέντο (1952-'71)
Πριν γίνει ποδοσφαιριστής, ήταν σπρίντερ. Ισως ο ταχύτερος ποδοσφαιριστής της εποχής του, έτρεχε τα 100 μέτρα σε λιγότερο από 11 δευτερόλεπτα. Ηταν ένας τρομερός αθλητής και μαχητής, που όμως ήξερε και πολύ μπάλα. Απιαστος από τα αριστερά, κάλπαζε και μοίραζε γκολ στους Ντι Στέφανο-Πούσκας και όχι μόνο. Η «Καταιγίδα της Καντάμπρια» κατάφερε να κάνει τρομερά πράγματα και όταν αποχώρησαν εκείνοι δύο θρύλοι. Μαζί τους είχε ήδη κατακτήσει τα πέντε διαδοχικά Πρωταθλητριών (1956'-60) και αφού έχασε δύο τελικούς (1962, 1964), ξανασήκωσε την κούπα το 1966 με τη Ρεάλ των «Ye-Ye» (σ.σ.: του αποκάλεσαν έτσι επειδή είχαν μακριά μαλλιά από το τραγούδι των Beatles που έχει τον στίχο... she loves you ye ye ye). Μόνο αυτός και ο Πάολο Μαλντίνι έχουν οκτώ τελικούς, αλλά μονάχα ο Πάκο έχει έξι τρόπαια! Συνολικά φόρεσε τη λευκή φανέλα 605 φορές και έβαλε 183 γκολ. Επίσης έχει το ρεκόρ σε τίτλους της Primera (12), δύο ακόμα Κύπελλα και ένα Διηπειρωτικό. Κορυφαίος Ευρωπαίος εξτρέμ για τέσσερις φορές, έκλεισε την καριέρα του με τον χαμένο τελικό του Κυπελλούχων το 1971. Ενδιάμεσα, με την Εθνική (43/ 5) σήκωσε το EURO (1964). Πρόκειται για τον δεύτερο -μετά τον Ντι Στέφανο- μεγαλύτερο θρύλο της Ρεάλ.

* Επιλαχόντες οι... Σιλβέστρε Ιγκόα (Βαλένθια), Κάρλες Ρέσακ (Μπαρτσελόνα), Χουάν Σαντιστέμπαν (Ρεάλ), Φραν Γκονθάλεθ (Λα Κορούνια), Χοσέμπα Ετσεμπερία (Αθλ. Μπιλμπάο), Χοσέ Ουφάρτε (Ατλέτικο Μ.), Χοσέ Λουίς Καμινέρο (Ατλέτικο Μ.)!

Follow me: @jorgekaraman