Η απαγωγή του Ντι Στέφανο

«Ηταν έξι το πρωί. Ακόμα δεν είχα κοιμηθεί, όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Υπέθεσα πως θα ήταν κάποιος συμπαίκτης που θα ήθελε να μου κάνει πλάκα. Βλέπετε ήμουν στο μπαρ μέχρι αργά και είχα κατεβάσει μερικά παραπάνω ποτάκια. “Οχι, δεν πρόκειται για κάποιο αστείο. Είμαστε από την αστυνομία και θα πρέπει να κατεβείτε στην είσοδο του ξενοδοχείου”, ακούστηκε αυστηρή μία φωνή στην άλλη άκρη του τηλεφώνου και εγώ έκανα το λάθος και κατέβηκα.

Μπροστά μου λοιπόν εμφανίστηκαν δύο τύποι με πολιτικά και μου είπαν ότι ήταν αστυνομικοί που ερευνούσαν μία υπόθεση. Καθώς μου μιλούσαν μάλιστα μου έδειξαν τα σήματα τους. Με κάλεσαν να τους συνοδεύσω στο τμήμα. Εγώ δεν ήθελα και τότε με έπιασε ο ένα σφικτά από το χέρι και μου έδειξε το πιστόλι του. Τον ακολούθησα χωρίς φασαρία και προφανώς έκανα και το δεύτερο λάθος.

Ο Αλφρέδο Ντι Στέφανο στην πρεσβεία μόλις έχει αφεθεί ελεύθερος

Στην είσοδο υπήρχε ένα αυτοκίνητο, στο οποίο με έσπρωξαν μέσα. Με έβαλαν στη μέση στο πίσω κάθισμα και ο ένας μου είπε ότι πρόκειται για απαγωγή! Αμέσως μου έδεσαν τα μάτια και με ρώτησαν εάν βλέπω κάτι. Από τη μία ανησυχούσα και από την άλλη όλο αυτό μου φαινόταν πολύ ερασιτεχνικό για απαγωγή. Επίσης μου μιλούσαν πολύ ευγενικά. Μέχρι τον τελικό προορισμό μας, αλλάξαμε τρία αυτοκίνητα και το τρίτο ήταν σίγουρα φορτηγό.

Με έβαλαν σε ένα δωμάτιο και πάντοτε υπήρχε κάποιος μαζί μου. Το φοβερό ήταν ότι αντί να με προσέχει, κοιμόταν όλη την ώρα και ροχάλιζε πολύ δυνατά. Κάποια στιγμή ήρθε κάποιος που προφανώς ήταν ο αρχηγός και μου εξήγησε τι ακριβώς συνέβαινε. “Δεν πρόκειται να πάθεις κάτι, μην φοβάσαι. Απλά θέλουμε όλος ο υπόλοιπος κόσμος να μάθει ποιοι είμαστε. Η δική μας χώρα, η Βενζουέλα είναι υποχείριο των μεγάλων δυνάμεων εξαιτίας του πετρελαίου και εμείς προσπαθούμε να παλέψουμε για την κοινωνική δικαιοσύνη”.

Οπως ήταν λογικό, εγώ δεν ηρέμησα με αυτά τα λόγια. Την δεύτερη μέρα, έχοντας ακόμα το μαντήλι στα μάτια, άρχισα να σκέφτομαι όλα τα αρνητικά σενάρια. Οτι θα με σκοτώσουν ή ότι θα μα κρατήσουν εκεί για μήνες. Συνολικά η απαγωγή είχε διάρκεια τρεις ημέρες. Για την ακρίβεια 72 ώρες. Σε όλο αυτό το διάστημα μου φέρθηκαν πολύ καλά. Μου έβαζαν μουσική, μιλούσαν μαζί μου, με ρωτούσαν ακόμα και το τι θα ήθελα να φάω, αλλά εμένα από τον φόβο μου είχε κοπεί η όρεξη.

Του έλεγα συνεχώς να με αφήσουν ελεύθερο. Πως δεν θα κερδίσουν κάτι με το να έχουν απαγάγει κάποιον σαν εμένα. Τότε ο αρχηγός μου είπε ότι η αρχική σκέψη τους ήταν να απαγάγουν τον διάσημο μουσικό Ιγκόρ Στραβίνσκι, ο οποίος βρισκόταν εκείνη την εποχή στο Καράκας, αλλά δεν το έκαναν επειδή είχε πρόβλημα υγείας και φοβήθηκαν ότι δεν θα άντεχε την ταλαιπωρία. Πως εκείνοι δεν ήταν δολοφόνοι.

Την τρίτη μέρα μου ανακοίνωσαν ότι θα με ελευθέρωναν. Πως είχαν πετύχει τον στόχο τους και θα τον άφηναν στο κέντρο της πόλης. Τελικά με έντυσαν με διαφορετικά ρούχα, μου φόρεσαν ένα σομπρέρο και με άφησαν λίγο έξω από την πρεσβεία της Ισπανίας. Χτύπησα αγχωμένος το κουδούνι και βγήκε ένας νεαρός. Με αναγνώρισε και τρελάθηκε από την χαρά του. Το ίδιο κι εγώ. Μου είπε ότι ήταν οπαδός της Ρεάλ και βρεθήκαμε αγκαλιασμένοι να κλαίμε και οι δύο. Μόλις είχε τελειώσει η πιο δύσκολη περιπέτεια της ζωής μου»!

Με αυτό τον τρόπο περιέγραψε ο Αλφρέδο Ντι Στέφανο την απαγωγή του τον Αύγουστο του 1963. Είχε μεταβεί με τη Ρεάλ Μαδρίτης στην πρωτεύουσα της Βενεζουέλας για το λεγόμενο τότε «Μικρό Μουντιάλ», που ήταν μία διοργάνωση στα πρότυπα του τωρινού Μουντιάλ Συλλόγων. Η αφορμή όμως για αυτό το μικρό αφιέρωμα σε εκείνη την περίεργη υπόθεση που συντάραξε τον ποδοσφαιρικό κόσμο, είναι ο θάνατος του αρχηγού των απαγωγέων.

Πρόκειται πραγματικά για μία ιδιαίτερη μορφή στα πράγματα της Βενεζουέλας. Ο Πολ Ντελ Ρίο (έφυγε σε ηλικία 72 ετών) δεν ήταν απλά ένας απαγωγέας και σε καμία περίπτωση δεν αναζητούσε το χρήμα. Τότε ήταν φοιτητής και Αριστερός εξτρεμιστής και ήθελε την πατρίδα του ελεύθερη από τις πολυεθνικές που κέρδιζαν εις βάρος της. Τον Ντελ Ρίο τον συνέλαβαν τελικά 10 χρόνια μετά την απαγωγή, αλλά είχε παρέλθει το αδίκημα και έμεινε ελεύθερος.

Σταδιακά έγινε διάσημος στην χώρα του για άλλους λόγους. Μεγαλώνοντας εξελίχθηκε σε σπουδαίο ζωγράφο, γλύπτη και γενικότερα εικαστικό. Μάλιστα ήταν τέτοια η φήμη του στους απανταχού Λατίνους, που ακόμα και η επίσημη Ρεάλ αποφάσισε να τον συγχωρέσει. Οταν κυκλοφόρησε η ταινία της ομάδας «Real, the movie», τον κάλεσε στην πρώτη προβολή της. Ο Ντελ Ρίο δέχτηκε και τον Αύγουστο του 2005 βρέθηκε ανάμεσα σε Ζιντάν, Ραούλ, Μπέκαμ, Ρονάλντο και όλα τα μεγάλα αστέρια των Μερένγκες.

O Πολ Ντελ Ρίο

Λίγο πιο δίπλα στεκόταν ο Αλφρέδο Ντι Στέφανο. Ο απαγωγέας του πήγε να τον χαιρετήσει, αλλά ο θρύλος των Μαδριλένων αρνήθηκε. «Κάποτε έκανες την οικογένεια μου να φοβηθεί πολύ. Δεν υπάρχει κάτι να πούμε εμείς οι δύο», είπε και απομακρύνθηκε ακριβώς 42 χρόνια μετά από την πρώτη τους συνάντηση...

Follow me: @jorgekaraman