Απάτσι ο... σημαδεμένος!

Στα Ανατολικά της ευρύτερης περιφέρειας του Μεγάλου Μπουένος Αϊρες (σ.σ.: όπως ονομάζεται γενικότερα η περιοχή που καλύπτει η πρωτεύουσα), έχει χτιστεί από την δεκαετία του '60 ένα συγκρότημα εργατικών κατοικιών. Το είπαν «Γειτονιά των Ανδεων» επειδή εκεί η κυβέρνηση είχε εγκαταστήσει με το σωρό τους «Μεστίσος», τους κρεολούς δηλαδή της πόλης. Αυτούς που οι λευκοί Αργεντινοί ακόμα ξέρουν να φωνάζουν ως ινδιάνους και πιο συγκεκριμένα ως «Απάτσι». Οπότε και η γειτονιά σταδιακά έμεινε γνωστή ως «Φουέρτε Απάτσι». Κάπου από εκεί μέσα λοιπόν ξεμύτισε και ο μιγάς Κάρλος Αλμπέρτο Μαρτίνες Τέβες.

Η ζωή του στο ξεκίνημα της υπήρξε σκληρή, σχεδόν με μία (ή κάμποσες) κατάρα να τη συνοδεύει. Μεγαλώνοντας με παρένθετους γονείς, ο Καρλίτος βίωσε την απόλυτη φτώχεια. Σα να μην έφτανε αυτό, σε ηλικία 10 ετών είδε το πρόσωπο και μεγάλο μέρος του κορμιού του να παραμορφώνεται. Καυτό νερό έπεσε πάνω του, προκαλώντας σοβαρά εγκαύματα τρίτου βαθμού, που απλώνονταν από το δεξί μάτι του έως και το στήθος. Ακόμα μπορεί κανείς εύκολα να διακρίνει τα σημάδια, καθώς ο ίδιος αρνείται πεισματικά να προβεί σε αισθητική αποκατάσταση.

«Εμαθα να ζω με τα κάψιμο. Είμαι αυτός που είμαι και σε όποιον δεν αρέσει το πρόσωπο μου, ας μην με κοιτάει», ήταν η απάντηση του σε συνέντευξη που παραχώρησε όταν το 2006 μετακόμισε στην Αγγλία. Αυτό το πείσμα του είναι που τον διακρίνει όχι μόνο σαν άνθρωπο, αλλά και ποδοσφαιρικά. Αυτό ήταν που τον έσωσε γενικότερα και τον οδήγησε στον... ίσιο δρόμο. Ας όψεται βέβαια και το ταλέντο που περίσσευε και του προσέφερε το δικαίωμα της επιλογής, καθώς το 1997 οι Ατλέτικο Ολ Μπόις τον έπαιρναν στα τμήματα υποδομής τους.

Ωστόσο, έως και το 2001, όταν δηλαδή στα 17 του μετακόμισε στη Μπόκα Τζούνιορς, ο κίνδυνος να μπλέξει σοβαρά παρέμενε αμετάβλητος. Στην εφηβεία του εκτός από το να παίζει μπάλα, του άρεσε να είναι και μέλος των "los Backstreet". Ηταν μία συμμορία που είχε συστήσει ο κολλητός του και που τους άρεσε να κλέβουν και να διακινούν ναρκωτικά. Τουλάχιστον ο Καρλίτος μπόρεσε να μην εμπλακεί πολύ σε όλο αυτό. Ετσι τη γλίτωσε, σε αντίθεση με τα δύο αδέρφια του, Χουάν Αλμπέρτο και Ντιέγκο που συνελήφθησαν και πέρασαν τα καλύτερα χρόνια τους πίσω από τα κάγκελα. «Εάν δεν ήταν το ποδόσφαιρο, τώρα θα ήμουν ναρκομανής και στη φυλακή», συνηθίζει να λέει ακόμα και τώρα.

Πείσμα και ταλέντο. Ηταν ο δικός του ιδανικός συνδυασμός που τον έφερε στα στόματα όλης της χώρας και απέναντι στον πιο υπέροχο και παράλληλα ασήκωτο παραλληλισμό που μπορεί να έχει ένας Αργεντινός πιτσιρικάς ποδοσφαιριστής. «Είναι ο διάδοχος του Ντιέγκο», έγραψε η «Ole», αφού είχε σκοράρει με τη Μπόκα στον τελικό του Κόπα Λιμπερταδόρες (2003) κόντρα στη Σάντος. Ακόμα και ο ίδιος ο Μαραντόνα τον... υιοθέτησε και τον λάτρεψε. Σταδιακά φάνηκε ότι δεν θα μπορούσε να φτάσει το «Χρυσό Αγόρι». Ωστόσο, μεγαλώνοντας γινόταν ένας εκπληκτικός επιθετικός, που όμως είχε ένα μεγάλο ελάττωμα.

Ηταν οξύθυμος και έπαιζε πολύ για τον εαυτό του, κάτι που δεν επέτρεπε στον εκάστοτε προπονητή να τον εντάξει στο σύστημα και να πάρει το καλύτερο που μπορούσε από τον Απάτσι. Η διαδρομή γνωστή: Μπόκα, Κορίνθιανς, Γουέστ Χαμ, Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ούτε καν κοτζάμ Αλεξ Φέργκιουσον δεν κατάφερε να υποτάξει τον ατίθασο ινδιάνο. Πως λοιπόν θα μπορούσε να το κάνει ο Ρομπέρτο Μαντσίνι στη συμπολίτισσα Σίτι. Εκείνη η άρνηση του στο Μόναχο (Σεπτέμβριος 2011) να μπει στο ματς με τη Μπάγερν στο 65', θα στοιχειώνει για πάντα την καριέρα του, καθώς ο Ιταλός κόουτς θα τον άφηνε εκτός ομάδας για σχεδόν όλη τη σεζόν, με τα γνωστά σε όλους αποτελέσματα, τα οποία θα έβγαζαν τελικά και απρόσμενα οφελημένη τη Γιουβέντους.

Τον Ιούνιο του 2013 ήρθε ο γάμος που έφερε την ευτυχία και στους δύο. Ο Τέβες έψαχνε να σώσει σε προσωπικό επίπεδο ό,τι μπορούσε να σωθεί και η Γιούβε έναν ηγέτη στην επίθεση της. Τότε μάλιστα ήταν πολλοί εκείνοι που αναρωτήθηκαν εάν τα 10 εκατ. ευρώ που πλήρωσε, θα έπιαναν σίγουρα τόπο. Οι διστακτικοί είχαν και το επιχείρημα του σκοραρίσματος στην Ευρώπη. Το νέο απόκτημα δεν είχε βρει δίχτυα σε ευρωπαϊκή διοργάνωση από τον Απρίλιο του 2009. Οπότε δεν ήταν και η καταλληλότερη επιλογή για έναν σύλλογο που είχε περάσει τόσα πολλά τα προηγούμενα χρόνια και ήθελε να... ψηλώσει και πάλι εκτός συνόρων.

Ο Αργεντινός όμως δικαίωσε την επιλογή του Μπέπε Μαρότα και πάνω απ' όλα τον ίδιο του τον εαυτό. Κόντρα σε κάθε αμφιβολία, εκείνος εμφανίστηκε με σιγουριά. «Το νούμερο δεν θα είναι πρόβλημα. Στη Μπόκα φορούσα το 10 του Μαραντόνα» είπε όταν τον ρώτησαν εάν θα αισθανόταν άνετα με αυτή την απαίτηση της διαδοχής του τεράστιου Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο. Τον Απρίλιο του 2014 ήρθε και το ευρω-γκολ, όταν στην ήττα από τη Μπενφίκα (2-1) βρήκε δίχτυα έπειτα από πέντε χρόνια! Η κατάρα είχε ξορκιστεί και ο Καρλίτος θα έπαιρνε τα πάνω του και σε αυτό το κομμάτι.

Γενικότερα πάντως ό,τι είπε το έκανε. Για την ακρίβεια δεν είπε μεγάλες κουβέντες. Προς έκπληξη όλων, έβαλε το κεφάλι κάτω και δούλεψε. Και όχι μόνο σαν φορ, αλλά βόλεψε τον εαυτό του σε οποιονδήποτε ρόλο σε αυτό που πέρσι ήθελε να εφαρμόσει ο Αντόνιο Κόντε. Σταδιακά έγινε καλύτερος ως δεύτερος επιθετικός και η πρώτη του σεζόν στη Σέριε Α' τον βρήκε ψηφισμένο από την «Gazzetta dello Sport» ως κορυφαίο παίκτη της χρονιάς στο Καμπιονάτο. Και όμως φέτος θα υπήρχε και καλύτερο. Ο Τέβες έχει γίνει πιο ομαδικός, πιο οργανωτικός, πιο ηγέτης και καθώς ο Μάξι Αλέγκρι φαίνεται να τον έχει απελευθερώσει ακόμα καλύτερα, οδηγεί την ομάδα σε σπουδαιότερα πράγματα. Ποιος θα πίστευε ότι αυτός ο μονίμως... θυμωμένος παίκτης, θα υπέτασσε το Εγώ του για το σύνολο!

«Παλαιότερα νόμιζα ότι για να είμαι καλός, θα έπρεπε να περάσω δύο ή τρεις αντιπάλους και να βάλω εγώ το γκολ. Τώρα όμως απολαμβάνω αλλιώς το παιχνίδι. Μου αρέσει που είμαι πιο απλός, πιο ομαδικός», επιβεβαίωσε πρόσφατα του λόγου το αληθές. Το τελευταίο show του στο Ντόρτμουντ έρχεται να δώσει και την επί χόρτου επαλήθευση. Εκεί όπου όχι απλά έδειξε ότι μπορεί να φοράει το 10 το καλό του Μεγαλέξανδρου, αλλά συνέχισε την παράδοση που έχει ξετρελάνει τους Γιουβεντίνους. Ακόμα και η επίσημη ιστοσελίδα του συλλόγου έσπευσε να μνημονεύσει το εγχείρημα των τριών 10αριών που έχουν σκοράρει στη Γερμανία, τοποθετώντας τον στο κάδρο ισότιμα στο πλάι των Ντελ Πιέρο και Ρομπέρτο Μπάτζιο.

Και έτσι πάει, την ξόρκισε και αυτήν την κατάρα που είχε και με δαύτους. Για τους Γερμανούς λέμε, με τους οποίους είχε τα θέματα του. Οι αποκλεισμοί στο Μουντιάλ του 2006, του 2010 και κυρίως του 2014, όπου δεν ήταν εκεί. Οπου θα έπρεπε να είναι, αλλά τον έφαγε ο χαρακτήρας και οι σχέσεις που -δεν- είχε με τον εκλέκτορα. Ποδοσφαιρικά αναμφίβολα θα ήταν τέλεια εάν στη φάση που ο Ροδρίγο Παλάσιο πήγε να κάνει -αν είναι δυνατόν- λόμπα με το κεφάλι απέναντι στον Μάνουελ Νόιερ, ήταν ο Τέβες. Επρεπε να είναι (σ.σ.: συγνώμη κιόλας για τους Νερατζούρι, μα ποιος Παλάσιο μπροστά στον Τέβες;). Ολοι οι μετά Χριστόν προφήτες ξέρουν ότι με τον Καρλίτος μέσα η Αργεντινή θα την είχε πάρει την μεγάλη κούπα.

Ας όψεται. Ο ίδιος είπε πως ούτε καν είδε τα ματς της Αλμπισελέστε. Με την τρέλα και το πείσμα που τον διαφεντεύει, πήρε την κόρη του και πήγε στη Ντίσνεϊλαντ. Γιατί είπαμε, μπορεί να συνετίστηκε, να υποτάχθηκε κόντρα στον χαρακτήρα του, αλλά ο αυθορμητισμός παραμένει ένα μεγάλο θέμα με αυτόν τον παράξενο τύπο. Με την ίδια άνεση που φόρεσε το μυθικό 10 της Vecchia Signora, με την ίδια ξεστόμισε και ότι δεν θα μείνει περισσότερο από τα τρία χρόνια που ορίζει το συμβόλαιο του. Κατά συνέπεια οι Γιουβεντίνοι έχουν αυτόν και ακόμα έναν χρόνο να τον απολαύσουν. Εκείνος θα είναι σίγουρα εξαιρετικός. Ισως και καλύτερος από φέτος, αφήνοντας με τη σειρά του το άγχος στον επόμενο που θα κληθεί να φορέσει το βαρύ νούμερο της Κυρίας. Θα είναι άραγε τόσο καλός όσο ο Τέβες;

Follow me: @jorgekaraman