«Τα γήπεδα, που δεν έχουν κερκίδες για όρθιους έχουν καταστρέψει το ποδόσφαιρο», λέει ο Τζιμ. Δεν είναι κάτι που λέει χωρίς να το σκεφτεί. Άλλωστε, το παιχνίδι είχε τελειώσει εδώ και μία ώρα. Ο Τζιμ είχε σταθεί ανάμεσα σε 25.000 τρελαμένους οπαδούς στην ίσως πιο εντυπωσιακή εξέδρα στο ποδόσφαιρο, την Südtribüne στο Ντόρτμουντ.

Ο Τζιμ ήθελε να σιγουρευτεί ότι κρατάω σημειώσεις. «Έλεγα στον Τομ ότι τα γήπεδα, που δεν έχουν κερκίδες για όρθιους έχουν καταστρέψει το ποδόσφαιρο», επαναλαμβάνει. «Έχω ακούσει ξανά διάφορους να το λένε, όμως ποτέ δεν το πίστευα. Σήμερα πείστηκα». Ο Τόνι μπαίνει στη συζήτηση. «Δεν ξέρεις τι έχεις χάσει μέχρι να το δεις. Δεν πρόκειται να βρεις πλέον ατμόσφαιρα σαν και αυτή στην Αγγλία. Είναι αδύνατο». Κάνει κίνηση για την τσέπη του. «Έγινα μούσκεμα από μπύρα όταν μπήκε το πρώτο γκολ. Τέλεια! Λάτρεψα κάθε δευτερόλεπτο. Μου ήρθαν μνήμες από τα νιάτα μου στο Holte End».

Ο Τζιμ και ο Τόνι κατάγονται από το Μπέρμιγχαμ και είναι οπαδοί της Άστον Βίλα, όπως και οι οικογένειές τους. Μάλιστα, η γυναίκα του Τζιμ είχε ταξιδέψει, όταν ήταν έφηβη, στο Ρότερνταμ το 1982 για να δει τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών με την Μπάγερν. «Μου είχαν προσφέρει ένα εισιτήριο για το παιχνίδι με την Στόουκ την προηγούμενη εβδομάδα. Τους είπα: δεν πρόκειται να πληρώσω 41 λίρες για μας δω να χάνουμε από την Στόουκ», αποκάλυψε ο Τζιμ, που μένει μόλις 6 μίλια μακριά από το Villa Park.

Ίσως τώρα να πιστεύετε ότι ο Τζιμ και ο Τόνι ανήκουν στο γκρουπ των Άγγλων οπαδών που μποϊκοτάρουν το πρωτάθλημα. Δεν είναι έτσι. Απλά, πριν λίγους μήνες το BBC είχε κάνει ολόκληρο θέμα για την Μπορούσια Ντόρτμουντ και για το γεγονός ότι προσελκύει τουλάχιστον 1.000 Άγγλους σε κάθε ματς.

Όταν ρώτησα τον Γιενς Φόλκε, έναν από τους 5 υπεύθυνους για τα εισιτήρια, για το αν το νούμερο είναι όντως τόσο υψηλό, αρνήθηκε να μου κάνει κάποιο σχόλιο. Παρόλα αυτά, ο συνάδελφός του Λέρχερ μου θύμισε ότι η Ryannair έχει εισάγει πακέτα προσφορών για τις πτήσεις με επιστροφή την ίδια ημέρα από το Λονδίνο στο Ντόρτμουντ τις ημέρες των αγώνων. «Η Ντόρτμουντ έχει φτιάξει τη δική της βάση οπαδών στην Αγγλία», είχε πει τον περασμένο Νοέμβριο ο Ρόμπιλ Κίλι, εκπρόσωπος τύπου της αεροπορικής εταιρείας.

Παρότι οι Τζιμ και Τόνι ταξίδεψαν στην Γερμανία με τη συγκεκριμένη προσφορά, δεν είναι «ποδοσφαιρικοί πρόσφυγες». Ή τουλάχιστον όχι ακόμα. Η ιστορία του πως βρέθηκαν στο ντέρμπι της κοιλάδας του Ρουρ είναι πολύ απλή. Πριν λίγους μήνες είχαν ταξιδέψει από το Μπέρμιγχαμ στο Ζεστ, μία μικρή πόλη στην Βεστφαλία, όπου ο Τόνι έκανε μέρος της θητείας του στον στρατό. Όταν συνειδητοποίησαν ότι η πόλη είναι μόλις 30 μίλια μακριά από το Ντόρτμουντ, αστειευόμενοι είχαν πει ότι κάποια μέρα θα επιστρέψουν για να δουν έναν αγώνα, όταν ένας φίλος τους τους είπε ότι θα μπορούσε να τους βρει εισιτήρια.

Άλλωστε, χρειάζεται βοήθεια για να βρείτε εισιτήριο για ματς της Μπορούσια, ακόμη και αν το στάδιο χωράει περισσότερους από 80.000 οπαδούς (τα διαρκείας είναι 55.000). Παραδόξως, τα εισιτήρια που αξίζουν περισσότερο σαν εμπειρία είναι και τα πιο φθηνά. Κάποιες φορές διαβάζεις ότι η Bundesliga είναι ο παράδεισος του οπαδού και ότι μπορείς εκπληκτικό θέαμα με μόλις 12 λίρες. Στη θεωρία αυτό είναι αλήθεια. Στην πράξη, όμως, δεν πρόκειται να βρεις τέτοιο εισιτήριο, γιατί η ζήτηση είναι τεράστια.

Στην πραγματικότητα, αν δεις κάποιες θέσεις άδειες στο Signal Iduna Park δεν είναι επειδή τα εισιτήρια δεν πουλήθηκαν. Συνήθως, κάποιος αγοράζει ένα από τα ακριβά εισιτήρια, όμως στη συνέχεια προσπαθεί να μπει σε μία θύρα, που γίνεται χαμός. Έτσι, όταν ο Τζιμ και ο Τόνι έμειναν με το στόμα ανοιχτό, μπορείτε να καταλάβετε γιατί συμβαίνει το παραπάνω φαινόμενο.

Το ματς ήταν υψηλού κινδύνου και όπως ήταν φυσικό η παρουσία της αστυνομίας ενισχυμένη. Ο Τόνι θυμάται τα επεισόδια στο Μπέρμιγχαμ πριν λίγα χρόνια, όταν η Βίλα έπαιζε στη Σίτι στο ντέρμπι της πόλης. Παρόλα αυτά, στην Γερμανία δεν υπήρξαν επεισόδια μετά την ένταση του πρώτου δεκαλέπτου. Μία πέτρα έπεσε πίσω μας, μασκοφόροι οπαδοί της Μπορούσια είχαν ανέβει στα κιγκλιδώματα, έχοντας πανό και φανέλες της Σάλκε, που είχαν κλέψει από τους αντίπαλους οπαδούς.

Στον κόσμο των Ultras αυτό σημαίνει πολλά. Βλέπεις τους οπαδούς της Σάλκε να κινούνται απειλητικά προς εκείνους των γηπεδούχων και δεν μιλάμε για ένα μικρό γκρουπ, καθώς στο γήπεδο βρέθηκαν 8.000 οπαδοί των μπλε. Η τάξη, όμως, αποκαταστάθηκε γρήγορα και όλοι έστρεψαν την προσοχή τους στο ματς.

Αυτό γίνεται κυρίως, γιατί οι παίκτες του Κλοπ ξεκίνησαν δυνατά από την αρχή. Ήταν μικρή έκπληξη το γεγονός ότι η Μπορούσια όχι απλά κυριάρχησα, αλλά διέλυσε τη Σάλκε. «Δε με ενδιαφέρει ποιος θα κερδίσει», λέει ο Τζιμ, όταν πηγαίναμε στο γήπεδο. «Θέλω απλά να δω καλό ματς». Από τη στιγμή, όμως, που βρέθηκε ανάμεσα σε 25.000 οπαδούς, που δεν σταμάτησαν να ουρλιάζουν και να τραγουδούν, ενώθηκε μαζί τους.

Από το ξεκίνημα η ατμόσφαιρα ήταν εκπληκτική. Λίγα λεπτά πριν τη σέντρα ακούστηκε το You'll Never Walk Alone, ο Τόνι σήκωσε το φρύδι με έκπληξη, πριν σκάσει ένα χαμόγελο. Του εξήγησα ότι οι περισσότεροι άνθρωποι στην Γερμανία δεν καταλαβαίνουν ότι αυτό είναι τραγούδι της Λίβερπουλ. Το θεωρούν κάτι σαν παγκόσμιο ποδοσφαιρικό ύμνο. Λίγες στιγμές αργότερα, μπόρεσα να τον δω να τραγουδάει και εκείνος. «Δεν το έχω τραγουδήσει ξανά», μου εκμυστηρεύτηκε. «Και δε θα το ξανατραγουδήσω».

Στο ημίχρονο το σκορ ήταν ακόμα στο 0-0. Μετά από ένα απόγευμα γεμάτο εκπλήξεις για τους δύο Άγγλους – από το πόσο νωρίς φτάνουν οι οπαδοί στο γήπεδο μέχρι το τραγούδι της Λίβερπουλ – ήρθε η σειρά μου να εντυπωσιαστώ. Ο Τόνι και ο Τζιμ αποφασίζουν να πάνε στην τουαλέτα, κάτι που δεν είναι και τόσο εύκολο σε τέτοιες κερκίδες.

Προς έκπληξή μου, έφτασαν στην ώρα τους για τη σέντρα στο δεύτερο 45λεπτο. «Εκπληκτικό γήπεδο», μου είπε ο Τζιμ. «Αλλά χάλια τουαλέτες. Δεν τις πετυχαίνουν πουθενά είναι η αλήθεια». Οι άνθρωποι γύρω αρχίζουν και γίνονται ανυπόμονοι, καθώς η Μπορούσια χάνει τη μία ευκαιρία μετά την άλλη. Βέβαια, αυτό είναι κάτι που απλά προσθέτει στον ενθουσιασμό των δύο Άγγλων. Γιατί, όταν τελικά ήρθε το γκολ 12' πριν το τέλος, τα συναισθήματα ήταν τόσο έντονα, που δεν έβρισκαν λέξεις. Η εξέδρα απλά εκρηγνύεται. Ο Τόνι δεν είναι ο μοναδικός άνθρωπος στην εξέδρα που έγινε μούσκεμα με μπύρα, όμως δεν ένοιαζε κανέναν.

Η Ντόρτμουντ φτάνει τελικά στη νίκη με 3-0. Κανένας δε φεύγει από το γήπεδο μετά το τελευταίο σφύριγμα. Οι παίκτες έρχονται μπροστά στην εξέδρα και πανηγυρίζουν μαζί με τους οπαδούς. Ο Τζιμ λέει ότι οι παίκτες των ομάδων της Premier League δε θα το έκαναν ποτέ. Του λέω ότι ποτέ δεν μπορεί να είναι σίγουρος.

Όταν ο Ραούλ υπέγραψε στη Σάλκε κανένας δεν περίμενε ότι θα ευχαριστηθεί τόσο πολύ αυτή τη σχέση με τους οπαδούς. Στο τέλος, όμως ο Ισπανός βρέθηκε μέχρι και στις εξέδρες, παίρνοντας το μεγάφωνο για να τραγουδήσει μαζί τους.

Αργότερα στην pub ο Τζιμ και ο Τόνι έχουν επιτέλους χρόνο να αναλογιστούν όλα αυτά που έζησαν και να καταλάβουν τι είχε συμβεί. «Ήταν εκπληκτική εμπειρία», είπε ο Τόνι. «Τώρα μπορώ να καταλάβω γιατί οι άνθρωποι στην Αγγλία αγοράζουν εισιτήρια διαρκείας και έρχονται κάθε εβδομάδα. Ήταν μία από τις καλύτερες ατμόσφαιρες που έχω ζήσει. Και όλα έχουν να κάνουν με την κερκίδα. Εκεί είναι όλη η μαγεία».

Ο Τζιμ κουνάει το κεφάλι του. «Αν γίνει σωστά, τότε δεν υπάρχει καμία ανησυχία για την ασφάλεια. Και οι οπαδοί εδώ είναι τρελοί. Γεμάτοι πάθος. Αυτό, όμως, που μου άρεσε περισσότερο ήταν ότι δεν τραγουδούσαν μόνο εκείνοι που βρίσκονταν στο πέταλο».