Το γαλατικό χωριό της Εϊμπάρ

Παίρνοντας τον αυτοκινητόδρομο που οδηγεί από τη Μαδρίτη προς το Μπιλμπάο και μετέπειτα στο Σαν Σεμπαστιάν, υποχρεωτικά σε φέρνει λίγο έξω από το Εϊμπάρ. Η μικρή ομώνυμη πόλη των 27.000 κατοίκων στην είσοδο της επαρχίας Γκιπουθκόα δεν αποτελούσε όμως ποτέ ποδοσφαιρικό προορισμό του ταξιδιού. Το μόνο που έβλεπε κανείς προσπερνώντας με προορισμό το «Σαν Μαμές» και το «Ανοέτα», ήταν το… αδιάφορο γηπεδάκι της «Ιπουρούα». Ένα αθλητικό κτίσμα που με τα σπίτια να εξέχουν πίσω από τις χαμηλές εξέδρες των μόλις 5.200 θέσεων, έμοιαζε πιότερο με γηπεδάκι της ερασιτεχνικής αγγλικής Northern League. Που να το διανοηθεί λοιπόν κάποιος ότι τη σεζόν 2014-’15 θα φιλοξενούσε τη Ρεάλ, τη Μπαρτσελόνα και όλα τα… θηρία της Primera Division;

Αναμφίβολα ούτε ο πιο τρελός από τους λιγοστούς οπαδούς της δεν θα μπορούσε καν να το ονειρευτεί, καθώς ξεκινούσε η προηγούμενη περίοδος (2013-’14). Τότε η Εϊμπάρ είχε μόλις προβιβαστεί στη Segunda και θεωρούνταν το μεγάλο φαβορί να υποβιβαστεί εκ νέου. Βλέπετε είχε το χαμηλότερο μπάτζετ απ’ όλες τις ομάδες και θα της ήταν πολύ δύσκολο να σωθεί. Τελικά όσοι πίστευαν ότι ο άσημος βασκικός σύλλογος δεν θα παρέμενε στη Β’ Κατηγορία της Ισπανίας για 28η φορά στην ιστορία της, δικαιώθηκαν. Μόνο που συνέβη για τον εντελώς αντίθετο λόγο, μιας και πέτυχε το θαύμα της μοναδικής ανόδου στην Λα Λίγκα!

Από το πουθενά λοιπόν βρέθηκε να πρέπει να στήσει προϋπολογισμό για τα σαλόνια. Ηταν από τις φορές που το αγωνιστικό σκέλος ενός club ξεπερνούσε το διοικητικό. Αφού ξενύχτησαν και γλέντησαν με την ψυχή τους την απρόσμενη τεράστια επιτυχία, ήρθε ο εύλογος προβληματισμός: Πως θα μπορούσαν να σταθούν οικονομικά στα νέα τεράστια δεδομένα που ξεδιπλώνονταν μπροστά τους; Αμέσως ήρθε η πρώτη αυστηρή επιταγή της διοργάνωσης της Primera. Οι νεοφώτιστοι όφειλαν να αυξήσουν το μετοχικό κεφάλαιο τους στα 1,7 εκατ. ευρώ.

Ηταν ένα νούμερο που και πάλι κανείς δεν πίστευε ότι θα φτάσουν. Εάν μάλιστα δεν τα κατάφερναν, θα υποβιβάζονταν όχι στην από κάτω Κατηγορία, αλλά στη Segunda B’, δηλαδή στη Γ’. Αμέσως ανέλαβε δράση ο εκπληκτικός πρόεδρος της, Αλεξ Αρανθάμπαλ. Ο εν λόγω Κύριος μπόρεσε να κάνει και αυτό το θαύμα, δίχως φυσικά να πάρει δάνεια και γενικότερα να χρεώσει το σύλλογο. Κάτι δηλαδή που έκανε από τότε που ανέλαβε, καταφέρνοντας να φτάσει σε όλα τα επιτεύγματα, κρατώντας υγιή και χωρίς χρέη τα ταμεία!

Το πρώτο που έκανε, ήταν να προσφέρει μέσω της ιστοσελίδας της ομάδας, μετοχές στο κοινό σε μορφή δωρεάς των 50 ευρώ. Η ανταπόκριση ήταν σημαντική και έτσι συγκεντρώθηκαν τα αρχικά 300.000 ευρώ. Ηταν μία καλή βάση για τη συνέχεια αν και ο χρόνος πίεζε. Είχαν περιθώριο έως τις 20 Αυγούστου και οι μέρες περνούσαν. Τότε πήρε σβάρνα όλες τις μεγάλες πόλεις της χώρας και μπόρεσε να συγκεντρώσει όλο το ποσό μέσω χορηγιών. Καθώς λοιπόν τα μέλη της από 2.500 έφτασαν τις 8.000, το θαύμα είχε ολοκληρωθεί και η Εϊμπάρ όφειλε πλέον να σχεδιάσει το αγωνιστικό κομμάτι για την παρθενική συμμετοχή της κόντρα στους κορυφαίους.

Πώς όμως θα το έπραττε τούτο; Χρήματα δεν υπήρχαν ούτε για δείγμα. Όλα είχαν πάει στον αγώνα για το μετοχικό κεφάλαιο. Η μοναδική λύση ήταν οι δανεικοί και οι ελεύθεροι που κυκλοφορούσαν στο παζάρι. Ηταν συνολικά σαρωτικές οι αλλαγές που πραγματοποιήθηκαν στο ρόστερ, αλλά και πάλι οι στοιχηματισμοί ήταν εναντίον της. Είχε γίνει για ακόμα μία φορά το μεγάλο φαβορί για τον υποβιβασμό. Λογικό εάν αναλογιστεί κανείς ότι δόθηκαν μόλις 143.000 ευρώ για μεταγραφές και το δυναμικό της αποτελείται από μόλις τρεις ξένους και 21 Ισπανούς!

Οι τρεις αλλοδαποί είναι ο γνωστός μας Γκανέζος, Ντέρεκ Μπόατενγκ και οι επιθετικοί, Ντέγιαν Λέκιτς (Σέρβος), Φεδερίκο Πιοβακάρι (Ιταλός). Όχι κάτι σπουδαίο δηλαδή για τα τεράστια δεδομένα του εν λόγω ανταγωνισμού. Ο τελευταίος είναι και το μεγάλο όνομα, καθώς πέρσι συστήθηκε σε ευρωπαϊκό επίπεδο με τα τέσσερα γκολ του στο Champions League με τη φανέλα της Στεάουα Βουκουρεστίου και στα 30 του είναι ο μοναδικός που η αξία του αγγίζει το ένα εκατ. ευρώ. Κανείς άλλος από τους 24 παίκτες της δεν θα μπορούσε να πιάσει αυτό το ποσό. Αλλωστε μιλάμε για την ομάδα με τον τρίτο γηραιότερο Μ.Ο. στην Primera με 28,5 έτη.

Ακόμα όμως και με όλες αυτές τις αντιξοότητες της σημερινής δύσκολης ποδοσφαιρικής εποχής. Ακόμα και τώρα που παραμένει η μοναδική ομάδα στην μεγάλη ισπανική Κατηγορία με προϋπολογισμό κάτω του ενός δισ. ευρώ, η Εϊμπάρ αντιστέκεται και ζει το παραμύθι της. Εχοντας τρεις εκτός έδρας νίκες από τις έξι τις συνολικά, απέχει πλέον 10 ολάκερους βαθμούς από την επικίνδυνη ζώνη και διδάσκει σε όλο τον κόσμο με μοναδικά όπλα τα υγιή ταμεία, την τοπικιστική φιλοσοφία, μα πάνω απ’ όλα την αληθινή αγάπη για το παιχνίδι, ότι τα θαύματα μπορούν να διαδέχονται το ένα το άλλο.

Και κάπως έτσι γίνεται πράξη το μότο που ακούγεται στα πέριξ, αλλά και τα ενδότερα του «Ιπουρούα». Εκεί όπου ο εκπληκτικός σύνδεσμος οπαδών «Eskozia La Brava» (σ.σ.: Scotland the Brave) επηρεασμένος συνειδητά από τη φιλοσοφία των Σκοτσέζων να τραγουδούν στην ήττα, κάνει σαματά, φωνάζοντας το δικό τους ισπανοποιημένο… «contra el futbol modernο»!

ΥΓ.: Η Εϊ μπάρ φοράει τα μπλαουγκράνα χρώματα επειδή όταν ιδρύθηκε το 1940, τις έκανε δώρο τις δικές της εμφανίσεις η Μπαρτσελόνα!

ΥΓ.1: Οταν το 2001 μία μερίδα οπαδών της Εϊμπάρ παρακολούθησε στη Γλασκώβη έναν αγώνα ράγκμπι της Εθνικής Σκωτία, εντυπωσιάστηκε από το κοινό και υιοθέτησε την οπαδική λογική των highlanders, με συνέπεια στο «Ιπουρούα» να εμφανίζονται πάντα σκωτσέζικες σημαίες!

Follow me: @jorgekaraman