Τιτί, σ’ ευχαριστούμε πολύ! (vids)

Ευχαριστούμε: Που μαζί με τους Μπέργκαμπ, Βιεϊρά, Λιούνγκμπεργκ, Πιρές (και όλους τους άλλους) στήσατε αυτή την υπέροχη ομάδα των «ανίκητων», την Αρσεναλ του 2003-’04 που δεν χόρταιναν να τη βλέπουν ούτε οι αντίπαλοι.

Ευχαριστούμε: Για εκείνο το απίθανο τακουνάκι κόντρα στην Τσάρλτον το 2004, όταν ο αντίπαλος σου ήταν κρεμασμένος πάνω σου.

Ευχαριστούμε: Για τον αλαζονικό πανηγυρισμό σου με τα χέρια ψηλά και το ενδεικτικό κούνημα του κεφαλιού, με το οποίο ήθελες να υποδηλώσεις την ανωτερότητα σου. Που έτρεχες και σταματούσες απότομα, για να σε θαυμάσουν. Φυσικά και για τον πανηγυρισμό με τα γόνατα να σέρνονται στο χορτάρι.

Ευχαριστούμε: Για το γκολ που δεν έβαλες ποτέ. Σε εκείνη την προσπάθεια που κάνατε με τον Πιρές να μιμηθείτε την εκτέλεση του Κρόιφ και αποτύχατε παταγωδώς σε μία φοβερή ασυνεννοησία.

Ευχαριστούμε: Για το ότι τη στιγμή που έπρεπε υπήρξες ειλικρινής, παραδεχόμενος ότι έβαλες το…. χεράκι σου στο γκολ που έστειλε τη Γαλλία στο Μουντιάλ του 2010 και ζήτησες συγνώμη από τους αδικημένους Ιρλανδούς (αν και βέβαια αρχικά σαν κανονικός Ανρί το πανηγύρισες).

Ευχαριστούμε: Που εμφανίστηκε σε τέσσερα Παγκόσμια Κύπελλα, περισσότερα από κάθε άλλον Γάλλο στην ιστορία.

Ευχαριστούμε: Που σε ξαναείδαμε έστω και για μία στιγμή και μας θύμισες τα παλιά, βάζοντας το γκολ κόντρα στη Λιντς το 2012.

Ευχαριστούμε: Που ως πιτσιρικάς μας παρουσιάστηκες από το πουθενά, για να κάνεις τρέλες στο Champions League του 1997-’98, οδηγώντας την πρώτη αγάπη σου τη Μονακό στα ημιτελικά, βάζοντας επτά γκολ. Οσα δηλαδή δεν έβαλε ποτέ Γάλλος στον θεσμό.

Ευχαριστούμε: Για τα αμέτρητα σπριντ στη γραμμή, όταν ξεκινούσες από τη μεσαία γραμμή, έπαιζες το 1-2 με τον Κόουλ, τον Πιρές, τον Ρέγιες, τον Λιούνγκμπεργκ πριν το… καρφώσεις με τον απίθανο σου τρόπο.

Ευχαριστούμε: Για τον πανηγυρισμό που ανακάλυψες στην Αμερική, όταν έβαλες το 400ό γκολ σου και απλά άραξες να… ξαποστάσεις στο δοκάρι.

Ευχαριστούμε: Για τις μαγικές στιγμές που χάρισες και στη Μπαρτσελόνα, τους συνδυασμούς με τον Μέσι και τον Ετό και την γενικότερη παρουσία σου στην ίσως κορυφαία ομάδα που είδε ποτέ ο πλανήτης, την αρμάδα του Πεπ Γκουαρδιόλα που έκανε το τρεμπλ το 2009.

Ευχαριστούμε: Για το ότι πέρασες στην ιστορία ως ένας από τους λίγους που έχει χειροκροτήσει το κοινό στο «Σαντιάγο Μπερναμπέου», όταν τον Μάιο του 2009, έβαλες δύο στη Ρεάλ και (συν)οδήγησες τη Μπαρτσελόνα στο μυθικό 2-6.

Ευχαριστούμε: Για το ίσως κορυφαίο σπριντ της καριέρας σου, όταν το 2006 έκανες πλάκα στη μισή Ρεάλ, μέσα στο σπίτι της, ξεκινώντας από το κέντρο και ολοκληρώνοντας με χαλαρό πλασεδάκι. Ένα από τα 60 καλύτερα γκολ στην ιστορία του Champions League.

Ευχαριστούμε: Για τότε που το 2000 έκανες τον Αλεξ Φέργκιουσον να καταπιεί όλο το πακέτο με τις τσίχλες του μαζί, καθώς κόντρα στη Γιουνάιτεντ, έβαλες όλη τη μαγεία σου, σήκωσες τη μπάλα με πλάτη στο τέρμα και εκτός περιοχής και μονομιάς σημάδεψες το απέναντι παράθυρο!

Ευχαριστούμε: Για το γκολ από κόρνερ που έβαλες ηθελημένα πριν από δύο χρόνια με τη φανέλα της Νέας Υόρκης και που έκανες τους Αμερικανούς να αντιληφθούν πως είναι το πραγματικό παιχνίδι.

Ευχαριστούμε: Για την παραδοχή σου ότι όταν πήγες στην Αρσεναλ, μελέτησες τα τελειώματα του θρυλικού Ιαν Ράιτ και που τελικά τον Οκτώβριο του 2005 κόντρα στη Σπάρτα Πράγας τον ξεπέρασες, για να γίνεις εσύ ο μεγαλύτερος legend των Κανονιέρηδων.

Ευχαριστούμε: Για όσα γκολ βάλαμε, όταν επιλέγαμε την ομάδα σου στο Play Station, αλλά ακόμα και για όσες φορές βρίσαμε, όταν σε έπαιρνε ο αντίπαλος και έκανες άνω κάτω την άμυνα μας.

Ευχαριστούμε: Για όλες τις ντρίμπλες, τις ποδιές, τις στιγμές που έκανες και εσύ τη μπάλα να δακρύζει όταν δεν βρισκόταν στα πόδια σου.

Ευχαριστούμε: Για το ότι έπειτα από 130 χρόνια ποδοσφαιρικής ιστορίας, εμφανίστηκες εσύ για να μάθεις στον κόσμο πώς να πλασάρει.

Ευχαριστούμε: Που μας έβαλες ξανά και ξανά στη διαδικασία -ακόμα και όσους δεν είμαστε Αρσεναλ ή Μπαρτσελόνα- να πεταχτούμε, να ουρλιάξουμε, να συγκινηθούμε, να αγαπήσουμε με διαφορετικό τρόπο το ποδόσφαιρο. Που μας έχει κάνει από καιρό να αισθανόμαστε ότι μας λείπει να σε βλέπουμε να κάνεις τα δικά σου…

ΥΓ.: Ισως να είναι κάπως καθυστερημένο, αλλά μερικές φορές όλες αυτές οι σκόρπιες αναμνήσεις χρειάζονται τον χρόνο τους, για να μπουν σε μία σειρά!

Follow me: @jorgekaraman