«Καθρέφτης» το Ισλανδία-Ολλανδία

Βλέποντας χθες στον OTE TV την αναμέτρηση της Ισλανδίας με την Ολλανδία, κατάλαβα πολύ καλά πως αυτή η προκριματική φάση είναι διαφορετική από όλες τις προηγούμενες. Η απόφαση της UEFA (μετά από εισήγηση των ποδοσφαιρικών ομοσπονδιών της Ιρλανδίας και της Σκωτίας) για μια τελική φάση ευρωπαϊκού πρωταθλήματος με 24 ομάδες για πρώτη φορά στην ιστορία της διοργάνωσης ετοιμάζεται να αλλάξει τον ποδοσφαιρικό χάρτη.

Μια παθιασμένη Ισλανδία που μάσαγε σίδερα και οι παίκτες της έπεφταν στη φωτιά σε κάθε διεκδίκηση της μπάλας απέναντι σε μια Ολλανδία άνευρη, άνοστη και... μπλαζέ. Οι «ψαράδες»... ψάρεψαν τρεις ακόμη βαθμούς, έφτασαν στους 9 και μετά από τρεις αγωνιστικές απέχουν 6 ολόκληρους πόντους από τους «οράνιε».

Το δικαίωμα στο όνειρο και η «σιγουριά»

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Δεν ξέρω αν οι μικροί... μεγάλωσαν ξαφνικά, όμως σίγουρα οι ίδιοι γνωρίζουν πολύ καλά πως αυτή είναι η στιγμή τους. Με δύο ομάδες να προκρίνονται απευθείας στα γήπεδα της Γαλλίας και την 3η κάθε ομίλου (εκτός της καλύτερης 3ης που παίρνει απευθείας το εισιτήριο) να παίζει μπαράζ, πολλές ομάδες έχουν βάσιμες ελπίδες για πρόκριση σε τελική φάση για πρώτη φορά στην ιστορία τους.

Εκτός της Ισλανδίας, αντίστοιχες περιπτώσεις είναι η Ουαλία, η Σλοβακία, η Λιθουανία, το Μαυροβούνιο, η Αλβανία και η Κύπρος. Αυτό το σύστημα δίνει στους μικρούς δικαίωμα στο όνειρο, όμως την ίδια ώρα αποδυναμώνει τα προκριματικά από άποψη θεάματος. Γιατί πολύ απλά οι ισχυροί ξέρουν πως εύκολα ή δύσκολα θα βρουν μια θέση στην πρώτη δυάδα του ομίλου τους. Με αποτέλεσμα να μην αποδίδουν τα αναμενόμενα στον αγωνιστικό χώρο και να απογοητεύουν τους φιλάθλους. Τρανό παράδειγμα δεν είναι μόνο η Ολλανδία, αλλά και η Γερμανία με την Ισπανία.

«Αστέρια» δύο διαφορετικών κατηγοριών

Τα μεγάλα αστέρια των ισχυρών δεν τα δίνουν όλα, προσέχουν τα πόδια τους και μάλλον το μυαλό τους είναι περισσότερο στους συλλόγους τους. Τι γίνεται όμως με τους αστέρες της μπάλας, που δεν είναι ούτε Γερμανοί, ούτε Ισπανοί, ούτε Ολλανδοί; Ξέρουν πως τους δίνεται η δυνατότητα να φωνάξουν «παρών» για πρώτη φορά στην καριέρα τους σε τελική φάση. Γκάρεθ Μπέιλ, Ζλάταν Ιμπραϊμοβιτς και Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι είναι τρεις χαρακτηριστικές περιπτώσεις ποδοσφαιριστών που βρίσκονται ανάμεσα στους κορυφαίους, όμως δεν αγωνίστηκαν στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας, αφού Ουαλία, Σουηδία και Πολωνία, αντίστοιχα, αποκλείστηκαν.

Πλέον, οι πιθανότητες για συμμετοχή όλων των κορυφαίων ποδοσφαιριστών σε μια διοργάνωση εθνικών ομάδων αυξάνονται. Αυτό όμως μπορεί να προεξοφλήσει πως το EURO 2016 θα είναι το κορυφαίο από άποψη θεάματος; Φυσικά και όχι. Γιατί πολύ απλά το ποδόσφαιρο δεν είναι ατομικό σπορ, αλλά ομαδικό. Και ένας παίκτης-κούκος δεν μπορεί να φέρει την ποδοσφαιρική άνοιξη.

Ποσότητα εναντίον (;) ποιότητας

Με 16 ομάδες (από το 1996 έως το 2012) τα περισσότερα παιχνίδια της τελικής φάσης ήταν ντέρμπι. Τώρα με 24 ομάδες, θα υπάρχουν και αγώνες που ένας ισχυρός θα έρχεται αντιμέτωπος με μια πρωτάρα. Καλό ή κακό αυτό; Από άποψης ποσότητας (αγώνων) πολύ καλό, όμως από άποψη ποιότητας (θεάματος) ενδεχομένως όχι και τόσο. Αν και πάλι ούτε αυτό είναι δεδομένο. Αρκεί να θυμηθούμε πως το 2004 η «μικρή» Ελλάδα μεγάλωσε και κατασπάραξε όλα τα μεγαθήρια, φτάνοντας στην κατάκτηση του τροπαίου. Τώρα, με περισσότερες ομάδες, μάλλον λιγοστεύουν οι πιθανότητες για ένα αντίστοιχο ποδοσφαιρικό θαύμα.

Για όλα τα παραπάνω υπάρχουν διαφορετικές απόψεις και ο καθένας έχει τη δική του. Σίγουρα η προκριματική φάση έχει πολύ δρόμο ακόμη μπροστά της, ώσπου να βρεθούν οι 23 ομάδες που θα πλαισιώσουν τη διοργανώτρια Γαλλία το καλοκαίρι του 2016. Μέχρι τότε υπομονή, ενώ ευχή όλων είναι μέσα στις 24 να βρίσκεται η εθνική μας ομάδα.