«Δε χρειαζόμασταν τον Ντι Μαρία». Αυτό ήταν το τελευταίο σχόλιο του Κάρλο Αντσελότι, όταν ρωτήθηκε για τους λόγους της παραχώρησης του αργεντινού άσου στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Πως γίνεται όμως σε μια ομάδα να... περισσεύει ο ποδοσφαιριστής, ο οποίος ήταν μέσα στους 2-3 κορυφαίους της προηγούμενης χρονιάς; Κι όμως γίνεται. Όταν πρόεδρος του συλλόγου είναι ο Φλορεντίνο Πέρεθ.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Πέρεθ θυσιάζει ένα πολύτιμο γρανάζι στη μηχανή της Ρεάλ, προκειμένου να προσθέσει ένα «διαμάντι» στο στέμμα της βασίλισσας. Φέτος ο Ντι Μαρία... την πλήρωσε μετά την άφιξη πρωτίστως του Χάμες Ροντρίγκεζ και δευτερευόντως του Τόνι Κρόος. Πρώτος σκόρερ του πρόσφατου Μουντιάλ ο ένας, παγκόσμιος πρωταθλητής ο άλλος. Γι’αυτό και ο αργεντινός δε χωρούσε πλέον στη μεσαία γραμμή των Μαδριλένων.

Πρώτο θύμα της γκαλάκτικο... πολιτικής του Φλορεντίνο Πέρεθ ήταν το 2003 ο Κλοντ Μακελελέ, ένας εκ των κορυφαίων (ίσως ο κορυφαίος) αμυντικών χαφ εκείνης της εποχής. Το 2001 η Ρεάλ είχε αποκτήσει τον Ζινεντίν Ζιντάν, το 2002 τον Ρονάλντο, με τον πρόεδρο της βασίλισσας να δημιουργεί μια νέα δυναστεία από πλευράς ονομάτων. Όταν ο Μακελελέ (πού ήταν ένας εκ των χαμηλόμισθων της ομάδας) ζήτησε αύξηση αποδοχών, ο Πέρεθ ούτε καν που μπήκε στη διαδικασία να το συζητήσει μαζί του. Απέρριψε το αίτημά του, με τον Γάλλο να ζητά να αποχωρήσει. Ένα δώρο που δεν άφησε ανεκμετάλλευτο ο Αμπράμοβιτς και η Τσέλσι.

«Δεν πρόκειται να μας λείψει ο Μακελελέ, ένας παίκτης με περιορισμένη τεχνική και ταχύτητα», είχε πει τότε ο Πέρεθ, ο οποίος δεν απέκτησε ούτε τον Πατρίκ Βιεϊρά (με τον οποίο βρισκόταν σε συζητήσεις) αφού δεν έβρισκε το λόγο να δαπανήσει πολλά χρήματα για κάποιον αμυντικογενή ποδοσφαιριστή. Και αντί για τους δύο Γάλλους αμυντικούς μέσους, ο Φλορεντίνο Πέρεθ προτίμησε να στρώσει χαλί εκατομμυρίων στα πόδια του Ντέιβιντ Μπέκαμ.

Μια κίνηση απόλυτα επιτυχημένη από πλευράς μάρκετινγκ, όμως στον αγωνιστικό χώρο τα πράγματα ήταν εντελώς διαφορετικά. Η Ρεάλ έμεινε εκτός τίτλων την ίδια σεζόν, με τους Μακ Μάναμαν και Μοριέντες να λένε λίγα χρόνια αργότερα: «Η φυγή του Μακελελέ ήταν αρχή του τέλους των γκαλάκτικος».

Ήταν όμως μόνο Μακελελέ και Ντι Μαρία οι ποδοσφαιριστές που θυσιάστηκαν για χάρη των γκαλάκτικος; Ένα ακόμη θύμα της συγκεκριμένης πολιτικής του Φλορεντίνο Πέρεθ ήταν ο Φερνάντο Μοριέντες. Πρώτα η άφιξη του Ρονάλντο το 2002 και στη συνέχεια η απόκτηση του Μάικλ Όουεν το 2004 οδήγησαν στην πόρτα της εξόδου έναν από τους πιο αποτελεσματικούς επιθετικούς της Ρεάλ την τελευταία 20ετία. Με πιο πρόσφατη την περσινή αποχώρηση του Μεζούτ Οζίλ για χάρη του Γκάρεθ Μπέιλ.

Σε σχέση με την πρώτη του θητεία στον προεδρικό θώκο της Ρεάλ, ο Πέρεθ δεν εμφανίζεται τόσο σαρωτικός. Πλέον ο πρόεδρος της βασίλισσας δαπανά χρήματα και για αμυντικογενείς ποδοσφαιριστές. Όμως όπως λέει και η παροιμία «πρώτα φεύγει η ψυχή του ανθρώπου και μετά το χούι του». Και το χούι του Φλορεντίνο Πέρεθ δεν είναι άλλο από τη δαπάνη εξωπραγματικών ποσών για την απόκτηση των κορυφαίων ποδοσφαιριστών. Με τους Ντι Μαρία, Οζίλ, Μακελελέ και Μοριέντες να αποτελούν... παράπλευρες απώλειες αυτής της ακριβής συνήθειας.