Ο «Γιαπωνέζος» αρχιτέκτονας Τσάβι

Δυστυχώς το τελευταίο πλάνο, αυτό που δεν είχε ευτυχισμένο τέλος, δεν ταίριαξε με όλο το έργο στο οποίος υπήρξε ο απόλυτος χαρούμενος πρωταγωνιστής. Την εικόνα με τον Τσάβι στον πάγκο να παρακολουθεί ανήμπορος, αδύναμος να βοηθήσει, την αγαπημένη του Ισπανία να διασύρεται και από τη Χιλή, δεν μπορούσες εύκολα να τη συνειδητοποιήσεις. Σίγουρα πάντως δεν μπορούσε εκείνος να την χωνέψει με τίποτα. Οπως μάλιστα ομολόγησε στο μεγάλο αντίο του, τότε ήταν που πήρε και την απόφαση. Κάτι που ούτως ή άλλως ο πανδαμάτωρ χρόνος θα τον ανάγκαζε πολύ σύντομα να κάνει...

Βαδίζοντας προς τα 35 του ο αρχηγός των Φούριας Ρόχας δεν αποχαιρέτησε με τον τρόπο που θα ήθελε. Εμφανίστηκε σκεπτικός, λυπημένος, ανικανοποίητος. Ναι και όμως έτσι ήταν αυτός που κατεύθυνε τους Ταύρους στις κορυφαίες στιγμές της ποδοσφαιρικής ιστορίας τους. Ο Τσάβι υπήρξε ο ηγέτης, ο κινητήριος μοχλός, ο Νο1 λόγος που οι Ιβηρες κατέκτησαν με το tiki taka -ή κάτι σαν αυτό τέλος πάντων- την αναγνώριση να μπορούν ιστορικά να συγκαταλέγονται μεταξύ των πιο legend Εθνικών στην ιστορία του αθλήματος.

Ο τρόπος με τον οποίο των αποχαιρέτησε ο Βιθέντε Ντελ Μπόσκε αποδίδει ένα μέρος της σχετικής πραγματικότητας: «Ο Τσάβι υπήρξε για την Ισπανία πιο σημαντικός ακόμα και από τον εκάστοτε προπονητή που είχε. Ηταν ο ίδιος ο αρχιτέκτονας των επιτυχιών και τις σχεδίασε με το εκπληκτικό μυαλό του εντός γηπέδου». Αυτό ειδικά με το «αρχιτέκτονας δεν μπορούσε να είναι πιο ταιριαστό, καθώς ο Τσάβι στα καλά του σου άφηνε την εντύπωση ότι είχε επιτόπου τη λύση στο κάθε πρόβλημα που του παρουσιαζόταν.

Ποια ήταν όμως τα καλά του με την Εθνική και γιατί ήταν τόσο θεμελιώδης η παρουσία του σε αυτή; Γαλουχημένος ως πρώτο βιολί με το εθνόσημο από τα 17 του, όταν και στο Μουντιάλ Νέων (1997) βρέθηκε στην 3η θέση, δύο χρόνια αργότερα θα οδηγούσε τις Ελπίδες της Ισπανίας στην κορυφή του κόσμου. Ηταν ο προάγγελος όσων θα ακολουθούσαν με την ποδοσφαιρική ενηλικίωση του. Αυτή που όπως ο ίδιος έχει ομολογήσει, ήρθε όχι από τον Πεπ Γκουαρδιόλα, μα ένα κλικ νωρίτερα από τον Λουίς Αραγονές.

Το φοβερό με τον τελευταίο μάλιστα ήταν πως όταν ανέλαβε την Εθνική, δεν τον κάλεσε αμέσως. Πέρασαν κάποια φιλικά, για να τον φωνάξει κοντά του. Αν και διεθνής από το Νοέμβριο του 2000 και έχοντας ήδη στις πλάτες του την εμπειρία ενός Μουντιάλ (2002) και της πίκρας από την Ελλάδα δύο χρόνια αργότερα, δεν βρέθηκε στις αρχικές κλήσεις του δάσκαλου Λουίς. Οταν όμως λίγο καιρό αργότερα τον συμπεριέλαβε σε μία αποστολή, ξεκίνησε η εκπληκτική μεταξύ τους σχέση που έθεσε και τις βάσεις για τα μετέπειτα εκπληκτικά που θα ακολουθούσαν.

«Ξέρω τι σκέφτεσαι. Οτι αυτός ο πουστ@@@ρος δεν με καλούσε στην Εθνική», ήταν η πρώτη κουβέντα που του είπε ο Αραγονές τον Οκτώβριο του 2004. Σταδιακά ο Τσάβι κέρδιζε όμως την απόλυτη εμπιστοσύνη του, με την απογείωση να έρχεται μετά από μία σφαλιάρα. Το Σεπτέμβριο του 2006 στα προκριματικά για το EURO, η Ισπανία διασύρθηκε με 3-2 από τη Βόρεια Ιρλανδία. Τότε ο Αραγονές αποφάσισε πως είχε φτάσει η ώρα των μεγάλων αλλαγών. Αφού απομάκρυνε τον Ραούλ, έχρισε τον Τσάβι όχι αρχηγό, μα ηγέτη της ομάδας, λέγοντας του την εξής δεύτερη μεταξύ τους εκπληκτική ατάκα: «Πλέον είμαι βέβαιος πως είσαι ο μοναδικός που ξέρει ξένες γλώσσες επειδή μόνο εσύ με καταλαβαίνεις. Ολοι οι υπόλοιποι προφανώς νομίζουν ότι μιλάω γιαπωνέζικα!»

Το ότι καταλάβαινε καλύτερα το παιχνίδι από τους υπολοίπους, έγινε αντιληπτό από τα 11 του. Τότε καταγράφηκε η πρώτη σχετική εντύπωση για τη διαφορετικότητα του. Ο προπονητής του στις ακαδημίες της Μπαρτσελόνα τον είχε ρωτήσει: «Γιατί εσύ δεν πηγαίνεις στην επίθεση όπως τα άλλα παιδάκια; Δεν θέλεις να βάλεις γκολ;» για να λάβει την αλά Τσάβι ρεαλιστική απάντηση που μόνο ένας ώριμος θα μπορούσε να δώσει: «Μα εάν πάω κι εγώ και χάσουμε τη μπάλα, ποιος θα είναι πίσω για να προστατεύσει τον δικό μας τερματοφύλακα;»

Αν και μεγαλώνοντας έμαθε τελικά να οργανώνει περισσότερο το επιθετικό κομμάτι, δεν έπαψε να νοιάζεται για τη συνολική ροή του παιχνιδιού. Το μαρτυρούν άλλωστε και τα νούμερα του με το εθνόσημο. Σε 133 συμμετοχές (σ.σ.: 2ος πίσω από τον Κασίγιας) σημείωσε μόλις 12 γκολ. Βέβαια εκείνο που ανέκαθεν τον έκανε ευτυχισμένο εξακολούθησε να μην είναι το σκοράρισμα, αλλά το να χαρίζει λάμψη στους συμπαίκτες του. Παραμένοντας πάντα ο απόλυτος ομαδικός παίκτης, έβγαζε τον καλύτερο εαυτό στους επιθετικούς του. Οταν εκείνος έδινε ασίστ, η διαφορά των γκολ για την Ισπανία απογειωνόταν στο εξαιρετικό 2,62 γκολ, ενώ όταν δεν έδινε ασίστ αυτή έπεφτε στο 1,16 γκολ. Συνολικά... κερνούσε ένα γκολ κάθε 2,5 ματς!

Εκείνο όμως που τον έκανε να ξεχωρίζει πάνω απ' όλα ήταν ο τρόπος που ενάλλασσε τον ρυθμό του παιχνιδιού της Εθνικής. Το πως υποδεχόταν τη μπάλα και το ότι ήξερε από πριν τι θα κάνει με δαύτη. Αλλαζε πασούλες για να μην του την πάρουν. Ηταν ο δικός του τρόπος για να επιβιώνει και να ξεχωρίζει στο υψηλότερο επίπεδο, καθώς δεν διέθετε ούτε μυώδες σώμα ούτε ταχύτητα. Και για όσους υποστηρίζουν ότι έδινε πάσες στο μισό μέτρο και γι αυτό απογείωνε το ποσοστό των σωστών μεταβιβάσεων σε επίπεδα του 97%, ως απάντηση θα μπορούσε να δοθεί τόσο αυτό που γράψαμε παραπάνω για τις ασίστ όσο και οι 212 επιτυχημένες πάσες του στο αντίπαλο ένα τρίτο του γηπέδου στο EURO του 2012, όπου μάλιστα έπαιζε και με τενοντίτιδα.

Εκείνος άλλωστε έδωσε τη δυνατότητα στον Φερνάντο Τόρες να ολοκληρώσει εκπληκτικά το νικητήριο γκολ στον τελικό του EURO 2008, όταν δηλαδή οι Ισπανοί συνειδητοποίησαν πως θα γίνονταν οι κορυφαίοι της εποχής που θα ακολουθούσε το πρώτο μεγάλο τρόπαιο τους μετά από 34 στείρα χρόνια. Σίγουρα όλα τα καλά δεν θα έρχονταν εάν δεν είχε στο πλάι του τεράστιους παίκτες. Πάνω απ' όλους οι Κασίγιας, Ινιέστα, Τσάμπι Αλόνσο, Σέρχιο Ράμος που ήταν βασικοί σε όλα τα επιτεύγματα και φυσικά οι Πουγιόλ, Βίγια, Τόρες, Πικέ, Μπουσκέτς, Φάμπρεγας, Σένα. Ειδικά ο τελευταίος ίσως να ήταν αδικημένος το 2008, όταν ο Τσάβι πήρε το βραβείο του κορυφαίου του EURO. Μάλλον θα έπρεπε να το είχε μοιραστεί με τον τότε μέσο της Βιγιαρεάλ.

Τον Τσάβι λοιπόν δεν θα τον ξαναδούμε ποτέ σε μεγάλη διοργάνωση. Μας τελείωσε κι αυτός όπως τόσοι και τόσοι legends του αθλήματος. Γιατί όσο και να διαφωνούν και να κοροϊδεύουν κάποιοι, ο Τσάβι ως τέτοιος θα παραμείνει στα κιτάπια της ιστορίας. Οσοι τυχεροί είδαν τόσες και τόσες φορές να πραγματοποιεί την αγαπημένη του «pelopina» (σ.σ.: αυτό που κάνει την περιστροφή γύρω από τον άξονα του και αλλάζει το παιχνίδι, δημιουργώντας χάος στους αντιπάλους και χώρο στους συμπαίκτες του), δεν πρόκειται να ξεχάσουν ότι αυτός ο κοντοπίθαρος υπήρξε τόσο τεράστιος παίκτης και μάλιστα κόντρα σε μία εποχή που θέλει πρωταγωνιστές τους μυώδεις αθλητικούς ποδοσφαιριστές. Πως κατάφερε να τους νικήσει όλους ξανά και ξανά μόνο και μόνο χάρη στο μυαλό του...

ΥΓ.: Η τριάδα Τσάμπι Αλόνσο, Ινιέστα, Τσάβι είναι από τις κορυφαίες όλων των εποχών σε επίπεδο Εθνικών ομάδων!

Follow me: @jorgekaraman