Ο τραυματισμός του Αργεντίνου επιθετικού της Μάντσεστερ Σίτι προστίθεται σε αυτούς που έχουν αντιμετωπίσει στο παρελθόν κι άλλοι, αρκετοί, ποδοσφαιριστές λόγω αυτοκινητιστικού ατυχήματος. Αλλοι έφταιγαν, άλλοι όχι. Αλλοι έμειναν για πολύ καιρό εκτός δράσης, άλλοι για λιγότερο. Ολα αυτά τα περιστατικά, φυσικά, προκάλεσαν τον σχετικό θόρυβο αλλά κανένα τρακάρισμα δεν προκάλεσε μεγαλύτερο ντόρο από αυτό της 2ας Αυγούστου 1993, όταν ουσιαστικά έλαβε τέλος η καριέρα του πιο ακριβοπληρωμένου, τότε, ποδοσφαιριστή του κόσμου...

Ο Τζανλουίτζι Λεντίνι γεννήθηκε κοντά στο Τορίνο, έγινε οπαδός της Γκρανάτα από την παιδική ηλικία και από τα τμήματα υποδομής της ξεκίνησε την πορεία του στο ποδόσφαιρο. Ο Τζίτζι Ραντίτσε ήταν ο προπονητής που τον πίστεψε αμέσως, βλέποντας σε αυτόν ένα εξτρέμ που μπορούσε να γοητεύσει τους πάντες. Με τεχνική, δύναμη, ταχύτητα και στυλ, ο Λεντίνι ήταν ουσιαστικά ένας star in the making, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να κάνει το μπαμ. Και η κατάλληλη στιγμή ήταν όταν επέστρεψε στην Τορίνο έπειτα από τον δανεισμό του στην Ανκόνα. Ηταν μια εποχή που η Τόρο δοκιμαζόταν στη Serie B αλλά αυτό που θα ακολουθούσε, δεν το περίμενε ούτε ο πιο αισιόδοξος οπαδός της.

Το καλοκαίρι του '90 η Γκρανάτα επέστρεψε στη Serie A και ο 21χρονος Λεντίνι έκανε μαγικά πράγματα. Οι εμφανίσεις του θα τον φέρουν σε χρόνο-ρεκόρ στην εθνική Ιταλίας, όπως θα φέρουν την Τορίνο σε χρόνο-ρεκόρ στην Ευρώπη αφού τερμάτισε στην 5η θέση. Ο νεαρός Τζανλουίτζι έχει ήδη γίνει ένας από τους ποδοσφαιριστές που θέλει να παρακολουθήσει κάθε Κυριακή η Ιταλία -και μιλάμε για μια εποχή που δεν ήξεραν ποιον να πρωτοδούν- και σε όλη τη διάρκεια της σεζόν 1991-92 οι φήμες για μεταγραφή του δίνουν και παίρνουν. Η Μίλαν του Σίλβιο Μπερλουσκόνι που αγοράζει τους πάντες και η μισητή συμπολίτισσα Γιουβέντους είναι οι δύο που ενδιαφέρονται, με τον πρόεδρο της Τόρο, Τζιαν Μάουρο Μπορσάνο, να παίρνει θέση δημοσίως.

«Ο Λεντίνι δεν πωλείται, έχει συμβόλαιο ως το 1995», έλεγε τον Μάρτιο του 1992 κι ενώ η ομάδα ήταν εκείνη την στιγμή στην 4η θέση της Serie A, στον τελικό του Coppa Italia και όδευε ολοταχώς για τον τελικό και του κυπέλλου UEFA, όπου θα έχανε τελικά την κούπα στις λεπτομέρειες (τουλάχιστον αγωνιστικά) από τον Αγιαξ. Ο Λεντίνι είναι πλέον, για αναλυτές και δημοσιογράφους, ο διάδοχος του Ρομπέρτο Ντοναντόνι και όχι τυχαία η πρώτη πρόταση της Μίλαν είναι στα 13 δισ. λιρέτες συν τον Ντοναντόνι. Η απάντηση θα είναι αρνητική κι από εκείνο το σημείο θα αρχίσει μια ιστορία που θα φτάσει ως την κυβέρνηση και τα δικαστήρια!

Το γεγονός, είναι ότι στις 30 Ιουνίου 1992 η Μίλαν ανακοίνωσε την απόκτηση του Λεντίνι. Τα γύρω-γύρω, όμως, ήταν καλύτερα. Με τις επιχειρήσεις του προέδρου Μπορσάνο να πάνε από το κακό στο χειρότερο, οι μετοχές της Τορίνο έγιναν αντικείμενο διάφορων φημών, οι οποίες έφτασαν μέχρι και τον... Μπετίνο Κράξι. Παντοδύναμος πολιτικός ακόμη τότε, μέχρι να τον παρασύρει το σκάνδαλο για ένα δίκτυο διοχέτευσης μαύρου πολιτικού χρήματος που συγκλόνισε την Ιταλία, δεν έκρυψε ποτέ ότι ήταν φανατικός οπαδός της Τορίνο και επιστήθιος φίλος του Μπερλουσκόνι, ο οποίος δεν είχε δείξει ακόμη φανερά τις πολιτικές φιλοδοξίες του. Ο Κράξι φέρεται να πίεζε τον Μπορσάνο, ο οποίος κατέρρεε επιχειρηματικά, για την πώληση του Λεντίνι στη Μίλαν, προκαλώντας την αντίδραση του Τζάνι Ανιέλι.

Αυτή η αντίδραση θα γινόταν σαφής όταν η La Stampa, η εφημερίδα της οικογένειας, ανακοίνωσε κι αυτή με την σειρά της την μεταγραφή. «Ο Μπερλουσκόνι παίρνει τον Λεντίνι με 65 δισ. (λιρέτες). Τα 42 πάνε στον ποδοσφαιριστή, τα 23 στην Γκρανάτα», έγραφε η La Stampa, παίζοντας το ως βασικό θέμα. Αυτό, ουσιαστικά, ήταν η... εντολή προς τον υπόλοιπο Τύπο για να ακολουθήσει το παράδειγμα της, με αποτέλεσμα η υπόθεση να καταλήξει στα δικαστήρια αφού υπήρξε ένα όργιο φημών για μαύρο χρήμα από τον Μπερλουσκόνι προς τον Μπορσάνο ή για βοήθεια του Καβαλιέρε ώστε να αντεπεξέλθει στις οικονομικές υποχρεώσεις που τον έπνιγαν.

Στα δικαστήρια τελικά, έπειτα από κάποια χρόνια και συγκεκριμένα το 1998, δεν αποδείχθηκε τίποτα, το θέμα ουσιαστικά έκλεισε αλλά όταν έγινε αυτό, δεν είχε απολύτως καμία σημασία. Και δεν είχε καμία σημασία γιατί ο Λεντίνι ουσιαστικά ήταν τελειωμένος από το ποδόσφαιρο... Εξέλιξη που δεν μπορούσε να φανταστεί κανείς όταν οι οπαδοί της Τορίνο έκαναν επίθεση για να καταστρέψουν τα γραφεία του κλαμπ δείχνοντας την οργή τους για την πώληση του ποδοσφαιριστή που προοριζόταν για σημαία της, σύμφωνα με τον τότε γενικό κουμανταδόρο της Γκρανάτα, τον Λουτσιάνο Μότζι. Εξέλιξη που δεν μπορούσε να φανταστεί κανείς, όταν όλη η Ιταλία συζητούσε επί μήνες για την συγκεκριμένη μεταγραφή, την πιο ακριβή στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Μεταγραφή με ένα ποσό που είχε δίνει δεκτό από τον ιταλικό Τύπο σαν «vergogna», αφού θεωρήθηκε ότι ξεπεράστηκε κάθε όριο και ότι αποτελούσε πρόκληση για την ιταλική κοινωνία.

«Η υπόθεση Λεντίνι ξεπερνούσε τα στενά όρια μιας ποδοσφαιρικής μεταγραφής, έγινε ουσιαστικά κοινωνική υπόθεση λόγω του ποσού, χωρίς να υπάρχουν τα social media τότε. Συζητούσαν για αυτό σε κάθε μπαρ, ήταν πρώτο θέμα καθημερινά στον Τύπο, αποτελούσε αντικείμενο σχολιασμού ακόμη και για τις γυναίκες στα κομμωτήρια γιατί ο Λεντίνι ήταν όμορφος, διάσημος, συναρπαστικός, νέος και πλούσιος», ανέφερε σε σχετικό αφιέρωμα το Sky Italia στις 30 Ιουνίου, πριν τρεις μήνες, με αφορμή την συμπλήρωση 25 χρόνων από την ημέρα που ο Τζανλουίτζι ντύθηκε Ροσονέρο.

Από όλες τις Ιταλίδες που συζητούσαν για τον όμορφο ακριβοπληρωμένο ποδοσφαιριστή με το μακρύ μαλλί και το σκουλαρίκι, είτε στα κομμωτήρια, είτε στα σούπερ μάρκετ, είτε στο κρεβάτι τους, εμάς μας ενδιαφέρει μόνο μία: Η Ρίτα Σκιλάτσι. Στο Τορίνο ήταν κοινό μυστικό ότι ο Λεντίνι τα έλεγε καλά με την σύζυγο του Σαλβατόρε, ο οποίος αγωνιζόταν στη Γιουβέντους τότε, και αυτός φέρεται να ήταν ο λόγος που δεν ήθελε να πάρει μεταγραφή. «Ο Μπερλουσκόνι μου έστειλε το ελικόπτερο για να με μεταφέρει στη βίλα του. Πήγαμε, τα είπαμε, μου έκανε μια τρελή πρόταση και του είπα "όχι" πρόσωπο με πρόσωπο. Επέμεινε, έστειλε δεύτερη φορά το ελικόπτερο και έκανε μια ακόμη πιο τρελή πρόταση, την οποία δεν μπορούσα να αρνηθώ. Δεν ήθελα να φύγω, είχα καταλάβει όμως ότι αυτό ήθελε για οικονομικούς λόγους η διοίκηση, παρά το γεγονός ότι έλεγαν άλλα δημοσίως», είπε ο ίδιος για να απαντήσει στους οπαδούς, οι οποίοι κατηγορούσαν και τον ίδιο και όχι μόνο τον πρόεδρο.

Τα κουτσομπολιά στο Τορίνο, την ίδια εποχή, έλεγαν ότι ο Λεντίνι είχε... αγκαλιαστεί με κάτι τοίχους κοντά στο σπίτι του Σκιλάτσι ένα απόγευμα, όταν ο «Τότο» επέστρεφε νωρίτερα από το συνηθισμένο και ο Τζανλουίτζι έφυγε με... 1000 όταν μπήκε τρέχοντας στο αυτοκίνητο. Μικρό το κακό, σε σχέση με αυτό που θα ακολουθούσε την βραδιά της 2ας Αυγούστου 1993. Η Μίλαν είχε παίξει στη Γένοβα και ο Λεντίνι επέστρεφε με την Porsche του στο Τορίνο, όταν έχασε τον έλεγχο τρέχοντας με 200 χλμ/ώρα και κατέληξε στο νοσοκομείο με σοβαρό χτύπημα στο κεφάλι.

Από τους πρώτους που έτρεξαν για να είναι δίπλα του, ήταν η ξανθιά Ρίτα, η οποία ουσιαστικά επιβεβαίωνε τα πάντα, όπως ανέφεραν και πρωτοσέλιδα της εποχής, κάνοντας τάμα: «Ας σωθεί και θα τον αφήσω ήσυχο». Ο Τζανλουίτζι Λεντίνι τελικά σώθηκε, η ιστορία με την Ρίτα τελείωσε, ο Σκιλάτσι έφυγε ντροπιασμένος για την Ιαπωνία λίγο καιρό μετά ώστε να είναι όσο πιο μακριά γίνεται από την Ιταλία και ο πιο ακριβοπληρωμένος ποδοσφαιριστής του κόσμου βρέθηκε σε μια κατάσταση που εύχεται, ακόμη και σήμερα όταν σπάνια παραχωρεί συνεντεύξεις, να μην βρεθεί ποτέ κανείς. «Μιλούσα σαν μικρό παιδάκι, με συλλαβές, οι κινήσεις μου ήταν αργές, αντανακλαστικά δεν είχα...», ήταν τα λόγια με τα οποία περιέγραψε το πρώτο διάστημα της αποθεραπείας του.

Το μεγαλύτερο χτύπημα όμως, όχι στον άνθρωπο αλλά στον ποδοσφαιριστή Λεντίνι, όπως λέει ο ίδιος, δεν ήταν αυτό στο κεφάλι στο ατύχημα του '93, αλλά αυτό του... Φάμπιο Καπέλο στον τελικό του Champions League του 1995, ανάμεσα στη Μίλαν και τον Αγιαξ. «Ημουν σίγουρος ότι θα έπαιζα στον τελικό του '95, Μίλαν-Αγιαξ στη Βιέννη. Ο Καπέλο όμως με άφησε εκτός και δεν μου έδωσε ποτέ καμία εξήγηση. Εκεί κατέρρευσαν τα πάντα. Εχασα κάθε θέληση πια. Εκείνη την βραδιά τελείωσε η καριέρα μου», έχει πει σχετικά, με τον απολογισμό της 4ετίας του στη Μίλαν να λέει 96 συμμετοχές και 16 γκολ.

Σήμερα, περισσότερο από δύο δεκαετίες μετά, ο Λεντίνι είναι μακριά από τον κόσμο του ποδοσφαίρου. «Δεν ήθελα ποτέ να γίνω προπονητής, βασικά δεν με ενδιέφερε τίποτα άλλο στο ποδόσφαιρο παρά μόνο η καριέρα μου ως ποδοσφαιριστής. Δεν σκεφτόμουν το μετά, μπάλα ήξερα να παίζω, αυτό έκανα. Σπάνια πάω στο γήπεδο πλέον, η Τορίνο με καλεί σε διάφορες εκδηλώσεις αλλά συνήθως δεν ενδιαφέρομαι. Εχω τους φίλους μου, έχω ανοίξει ένα μπαρ και απολαμβάνω να παίζω μπιλιάρδο πλέον», είπε πριν δύο χρόνια σε συνέντευξη του στη Gazzetta dello Sport.

Σε αυτή, ρωτήθηκε για το τι συμβουλές δίνει στον γιο του, Νίκολας, ο οποίος ασχολείται με το ποδόσφαιρο ως τερματοφύλακας. «Μόνο μία. Να μην τρέχει όταν οδηγεί», ήταν η απάντηση...