Πριν λίγες ημέρες ο Μπέπε Μαρότα θυμήθηκε μία διαδρομή που δεν πρόκειται να ξεχάσει ποτέ στη ζωή του. Ήταν στο αυτοκίνητο μαζί με τους Αλέγκρι και Ανιέλι και πήγαιναν για πρώτη φορά στο προπονητικό κέντρο μετά την παραίτηση του Κόντε και την υπογραφή συμβολαίου με τον πρώτο. «Μας υποδέχθηκαν με αυγά και με κλωτσιές στο αυτοκίνητο, φτύνοντάς μας».

Οι οπαδοί είχαν χάσει έναν δικό τους άνθρωπο, έναν θρύλο της Γιουβέντους και ο κόσμος ήταν διχασμένος για τις ικανότητες του Αλέγκρι. Κανένας, άλλωστε, δεν ήθελε να φύγει ο Κόντε. Γι’ αυτό και φώναζαν ρυθμικά το όνομά του εκείνη τη μέρα, βρίζοντας όλους τους υπόλοιπους. Πέρυσι, το πάρτι στον αγωνιστικό χώρο μετά τη νίκη επί της Σαμπντόρια στο φινάλε του πρωταθλήματος είχε τελειώσει, με τους παίκτες να τον σηκώνουν στον αέρα.

Στη συνέχεια, ήρεμος όπως πάντα βρέθηκε στη συνέντευξη τύπου, θυμίζοντας σε όλους το πρώτο του ματς στον πάγκο των μπιανκονέρι. Όχι κάποιο επίσημο. Ένα φιλικό με την Λουτσένκο, το οποίο η ομάδα του έχασε με 3-2, παρότι στην ενδεκάδα ήταν – μεταξύ άλλων – Τέβες και Γιορέντε. Η κριτική είχε ενταθεί πριν καν ξεκινήσει η σεζόν. Αυτή η υπενθύμιση του Αλέγκρι δεν ήταν καθόλου τυχαία, καθώς όλοι φαίνεται να έχουν ξεχάσει τις προϋποθέσεις με τις οποίες ξεκίνησε στην Γιουβέντους.

Prendere in mano la squadra il 15 luglio e riportarla alla vittoria, è per fare questo che ci vogliono le palle! Grazie Max, #finoallafine

— Andrea Agnelli (@andagn) May 2, 2015

Η Gazzetta dello Sport το θύμισε και πάλι, όταν έβαλε τους αριθμούς κάτω για να διαπιστώσει απλά ότι ο Αλέγκρι έχει τον καλύτερο μέσο όρο βαθμών στην ιστορία του συλλόγου (2,8)! Η αφετηρία στον τίτλο του κειμένου ήταν εκείνο το φιλικό. Στο τέλος της πρώτης του σεζόν ο Ανιέλι έδειχνε δικαιωμένος και ήθελε να δώσει την απάντησή του σε όλους εκείνους που αποδοκίμαζαν το καλοκαίρι. «Να αναλαμβάνεις μία ομάδα στις 15 Ιουλίου και να την οδηγείς στον θρίαμβο χρειάζεται... μπάλες! Ευχαριστώ Μαξ», έγραψε στο twitter.

Ο Αλέγκρι δεν είπε τίποτα ανάλογο. Πάντα προσπαθεί να υποβαθμίσει τον ρόλο του προπονητή. Όταν νωρίτερα στη σεζόν οι δημοσιογράφοι του Sky Italia τον αποθέωναν για τις αλλαγές που έφεραν τη νίκη επί της Κιέβο, εκείνος χαλαρός τους θύμισε ότι αυτή ήταν αποτέλεσμα ενός αριστοτεχνικού φάουλ του Πιάνιτς. «Δεν είναι κάτι που μπορείς να του μάθεις. Είναι σαν να μαθαίνεις στα πουλιά να πετάνε», είχε πει. Είναι μέρος της ιδιοσυγκρασίας του. Ακόμη και όταν ένιωσε την ανάγκη να εξωτερικεύσει το αίσθημα της δικαίωσης το έκανε απλά με μία ανάμνηση. Τίποτα περισσότερο.

Σεβάστηκε τη δουλειά του Κόντε, έβαλε στην άκρη το εγώ του και πήρε το χρόνο του για να κάνει την ομάδα «δική» του. Βρήκε την κατάλληλη στιγμή να αλλάξει σύστημα και το ρίσκο απέδωσε. Καμία άλλη ομάδα αυτή τη στιγμή δεν έχει την ικανότητα να προσαρμοστεί όπως η δική του. «Στην Ευρώπη κερδίζεις με την ικανότητά σου, όχι με το τρέξιμο», έλεγε πέρυσι. «Δεν είναι όπως στο πρωτάθλημα. Μπορείς να τρέξεις πολύ, αλλά κάποια στιγμή θα πρέπει να πάρεις και ανάσες. Τότε είναι που θα χτυπήσει η πιο ποιοτική ομάδα. Έτσι είναι τα πράγματα». Παραδόξως, όμως, οι παίκτες του έτρεξαν περισσότερο όταν έβαλε στην αρχική ενδεκάδα τους Ιγουαΐν, Ντιμπάλα, Κουαδράδο, Μάντζουκιτς και Πιάνιτς. Όλους μαζί!

​

Όταν συναντήθηκε με τη διοίκηση για πρώτη φορά, ξάφνιασε ζητώντας μπόνους για την κατάκτηση του Champions League. Ή ήταν ονειροπόλος ή είχε τρομερή εμπιστοσύνη στις δυνατότητές του. Ακόμη και ο Ανιέλι με τον Μαρότα δεν μπορούσαν τότε να το ξεχωρίσουν. Τώρα, οδηγεί την Γιουβέντους στον τελικό για δεύτερη φορά σε τρία χρόνια. «Η Ευρώπη σέβεται ξανά την Γιουβέντους και αυτό είναι το σπουδαιότερο αποτέλεσμα της δουλειάς μου εδώ», θα πει μετά το 3-0 του πρώτου προημιτελικού με την Μπαρτσελόνα. Και τώρα, μπροστά στο τρεμπλ, μπορεί να δώσει ακόμη μία σιωπηρή απάντηση σε όλους.

Η αγωνία στη La Liga από την άλλη κράτησε μέχρι την τελευταία αγωνιστική. Η Ρεάλ είχε κερδίσει την Μάλαγα, κατακτώντας το πρώτο της πρωτάθλημα μετά το 2012. Ο Ζιντεντίν Ζιντάν βρέθηκε στην αίθουσα για την καθιερωμένη συνέντευξη τύπου και εκεί ρωτήθηκε για το ποια είναι η πιο χαρούμενη ημέρα στην καριέρα του. Πριν απαντήσει, ο Μαρσέλο, ο Μοράτα, ο Βάθκεθ και ο Ντανίλο μπήκαν, διέκοψαν για λίγο τις δηλώσεις, έπαιξαν μπουγέλο... σαμπάνιας με τον προπονητή τους, χόρεψαν για λίγο μαζί του και αποχώρησαν.

Ο Ζιντάν σταμάτησε απότομα να χαμογελάει, έκανε μία κίνηση σαν να καθαρίζει το σακάκι του, που ήταν μούσκεμα και έκατσε στη θέση του. Πιθανότατα κανένας δεν θυμόταν την ερώτηση. Ο Γάλλος, όμως, απάντησε: «Αυτή». Στον ενικό, όχι στον πληθυντικό. Και μιλάμε για ολόκληρη την καριέρα του. Για τον άνθρωπο που έχει πετύχει το καλύτερο γκολ στην ιστορία των τελικών του Champions League. Που κατέκτησε τα πάντα. «Θα ήθελα να σηκωθώ και να χορέψω. Δεν πρόκειται να το κάνω, όμως μέσα μου είμαι πολύ πολύ χαρούμενος. Ειλικρινά», συνέχισε.

Κατά τη διάρκεια της σεζόν επαναλάμβανε συνεχώς τα «βάσανα», που συνεπάγεται η θέση του. Την πίεση, τα προβλήματα, το πώς έπρεπε να χωρέσει «δύο σεζόν σε μία», κάνοντας εκπληκτική διαχείριση. Ο Ζιντάν αποπνέει μία ήσυχη δύναμη, μία ήσυχη εξουσία. «Αυτό που λατρεύω είναι το ποδόσφαιρο, αυτό που καταλαβαίνω είναι το ποδόσφαιρο, σε αυτό που είμαι καλός είναι το ποδόσφαιρο. Μπορώ να δώσω κάτι σε κάποιον; Μπορώ να πάρω κάτι πίσω;». Πρέπει να πάμε πολύ πίσω για να καταλάβουμε τις δηλώσεις του. Ήταν πριν πάρει την απόφαση να ζητήσει από τον Πέρεθ να τον βάλει δίπλα στον Αντσελότι στον πάγκο.

Και κάπως έτσι η ιστορία ξεκίνησε για τον προπονητή, που φιλοδοξεί να κατακτήσει συνεχόμενα Champions League. Πριν τέσσερα χρόνια, λοιπόν, ο Ζιντάν έλεγε ότι δεν ξέρει αν θα γίνει καλός προπονητής. «Θέλω, τουλάχιστον, να το μάθω». Και προετοιμάστηκε κατάλληλα για αυτό. Δεν εξέλιξε μόνο τις ικανότητές του στην προπονητική, αλλά και τον χαρακτήρα του. «Έχει χάσει αυτή τη ντροπαλότητα», αποκάλυπτε ο Ζαν Λουί Τριό, μέχρι πρότινος πρόεδρος της Μπορντό, όταν τον είχε προσεγγίσει, προκειμένου να αναλάβει τους Γιρονδίνους την εποχή που ήταν ακόμα προπονητής της Καστίγια (της δεύτερης ομάδας της Ρεάλ).

Ο Ζιντάν δεν βρίσκεται στον πάγκο της βασίλισσας μόνο για την τακτική. Το περασμένο καλοκαίρι έπιασε τον Κριστιάνο Ρονάλντο και του είπε ότι δεν τον ενδιαφέρει πόσα γκολ θα πετύχει, αλλά το ποια γκολ θα πετύχει. Του εξήγησε το πλάνο, ώστε να τον προφυλάξει, καθώς ο Πορτογάλος είναι πλέον 33 ετών, κάτι που πολλοί δείχνουν να ξεχνούν. Του εξήγησε ότι αυτό είναι το μονοπάτι, προκειμένου να επιμηκύνει την καριέρα του. Το ίδιο έκανε και με όλους τους παίκτες του. Άλλωστε, ούτε λίγο ούτε πολύ 19 από αυτούς βρήκαν δίχτυα φέτος!

Στην παρουσίασή του το 2016 τον είχαν ρωτήσει κάτι πολύ απλό: τι θέλει να κατακτήσει στον πάγκο της βασίλισσας. «Τα πάντα». Ήταν μία απάντηση που έμοιαζε προφανής, όμως ο Γάλλος κυριολεκτούσε. Κάθε φορά που η Ρεάλ βρισκόταν σε αναζήτηση προπονητή, οι ισπανικές εφημερίδες έκαναν την καθιερωμένη ψηφοφορία. Ακόμη και αν ο Ζιντάν και ο Πέρεθ συμφωνούσαν ότι ο Γάλλος δεν είναι έτοιμος για αυτή την ευθύνη, πάνω από το 70% των οπαδών της Ρεάλ τον ψήφιζαν. Σταθερά. Είχαν δει αυτό που ο ίδιος δεν έβλεπε ακόμα στον εαυτό του. Αυτό που είδε τώρα στην πιο ευτυχισμένη στιγμή της πλούσιας καριέρας του...