Στο ξεκίνημα της φετινής Πρέμιερ Λιγκ, όλα τα φώτα στράφηκαν στο Μάντσεστερ. Δεν ήταν μόνο ο «γαλαξίας αστέρων» μέσα στον αγωνιστικό χώρο για Γιουνάιτεντ και Σίτι, αλλά και η έλευση των Ζοσέ Μουρίνιο και Πεπ Γκουαρδιόλα σε Ολντ Τράφορντ και Ετιχάντ, αντίστοιχα. Η άφιξη του Αντόνιο Κόντε στο Στάμφορντ Μπριτζ δεν πέρασε απαρατήρητη, όμως σίγουρα δεν είχε τη «λάμψη» των δύο προαναφερθέντων. Ελάχιστοι μπορούσαν να χρίσουν την Τσέλσι φαβορί για τον τίτλο και το μοναδικό «συν», που της προσέδιδαν έναντι των βασικών αντιπάλων της ήταν το γεγονός πως δεν είχε ευρωπαϊκές υποχρεώσεις και θα μπορούσε να επικεντρωθεί στις εγχώριες διοργανώσεις και κυρίως στο πρωτάθλημα. Αυτό ήταν – όντως – πλεονέκτημα, όμως υπήρξε και μία σειρά άλλων σημαντικότερων λόγων, που έδωσαν στην Τσέλσι και μαθηματικά τον τίτλο. Αν ο πρώτος είναι ο Αντόνιο Κόντε, το FourFourTwo του gazzetta.gr παρουσιάζει πέντε ακόμη λόγους, σε συνδυασμό και με την παρουσία του Ιταλού τεχνικού.

Ιταλικό... στυλ
Η έλευση του Αντόνιο Κόντε το περασμένο καλοκαίρι στο Λονδίνο είχε προκαλέσει ερωτήματα σχετικά με το σύστημα που θα παρατάσσεται η Τσέλσι μέσα στο γήπεδο. Το... παρελθόν του Ιταλού τεχνικού στην Γιουβέντους και την εθνική ομάδα της χώρας του «έδειχνε» τρεις κεντρικούς αμυντικούς, όμως στο ξεκίνημα της σεζόν ο Κόντε προτίμησε να προσαρμοστεί στο αγγλικό στυλ παιχνιδιού, με τετράδα στην άμυνα. Στις έξι πρώτες αγωνιστικές είχε ήδη δύο ήττες και μία ισοπαλία, με τον Κόντε να αποφασίζει μετά το 3-0 από την Άρσεναλ να... εμπιστευθεί το σχήμα που έφερε την υπογραφή του σε Γιουβέντους και εθνική Ιταλίας, το 3-4-3. Αθπιλικουέτα, Νταβίντ Λουίς και Κέιχιλ έγιναν οι τρεις «σωματοφύλακες» μπροστά από την εστία του Κουρτουά. Αυτό ήταν. Ακολούθησαν 13 συνεχόμενες νίκες, που έφεραν την Τσέλσι στην κορυφή, απ’ όπου δεν έπεσε ποτέ.

Σταθερός «κορμός»
Η αλλαγή του σχήματος από 4-3-3 σε 3-4-3 επέφερε επιπλέον αλλαγές στον καταρτισμό της ενδεκάδας. Ο δεξιός οπισθοφύλακας, Μπράνισλαβ Ιβάνοβιτς, δεν ξαναβρέθηκε ποτέ στο αρχικό σχήμα (αργότερα αποχώρησε από την ομάδα), ο Τέρι το ίδιο, Μόουζες και Αλόνσο ανέλαβαν ρόλο μπακ-χαφ δεξιά και αριστερά, αντίστοιχα, ενώ Πέδρο και Αζάρ βρέθηκαν πιο κοντά στον Ντιέγκο Κόστα. Ο Αντόνιο Κόντε είχε βρει τους παίκτες, που «κούμπωναν» ιδανικά σε αυτό που είχε στο μυαλό του και δεν είχε λόγο να τους αλλάξει. Κουρτουά στο τέρμα, Αθπιλικουέτα-Νταβίντ Λουίς-Κέιχιλ στην άμυνα, Αλόνσο-Μάτιτς-Καντέ-Μόουζες στο κέντρο, Αζάρ-Πέδρο-Ντιέγκο Κόστα στην επίθεση. Ο Ιταλός τεχνικός παρέταξε σε 13 αναμετρήσεις τη συγκεκριμένη ενδεκάδα, με τους Γουίλιαν-Φάμπρεγας να ακολουθούν σε χρόνο συμμετοχής. Από ‘κει και πέρα... το χάος, με τους Λονδρέζους να κατακτούν τον τίτλο με «κορμό» 13 παικτών.

Απόκτηση Καντέ
Το καλοκαίρι του 2003, η Ρεάλ Μαδρίτης είχε κάνει το τραγικό λάθος να διώξει τον Κλοντ Μακελελέ, αφού δεν... ταίριαζε στο προφίλ των “galacticos” του Φλορεντίνο Πέρεθ. Η Τσέλσι εκμεταλλεύθηκε το «δώρο» των Μαδριλένων, αποκτώντας τον Γάλλο, με τα υπόλοιπα να αποτελούν ιστορία. Ο Μακελελέ ήταν από τους πρωταγωνιστές στην επιστροφή των «μπλε» στους τίτλους, ενώ η «βασίλισσα» άργησε πολύ να ξαναδεί κούπα. Η ιστορία επαναλήφθηκε 13 χρόνια μετά. Με τη διαφορά ότι η Λέστερ εκτιμούσε και με το παραπάνω τις ικανότητες του Ενγκολό Καντέ. Απλά δεν μπορούσε να κόψει το δρόμο του Γάλλου αμυντικού μέσου, ούτε να αντισταθεί στα 32 εκατομμύρια λίρες, που της πρόσφερε η Τσέλσι. Οι Λονδρέζοι και κυρίως ο προπονητής τους ήξεραν καλά τι σημαίνει να υπάρχει ένα «μηχανάκι» στη μεσαία γραμμή και δικαιώθηκαν απόλυτα. Ο Καντέ δεν ήταν απλά ο πολυτιμότερος παίκτης της ομάδας του Αντόνιο Κόντε, αλλά αναδείχθηκε MVP του πρωταθλήματος.

Ενεργοποίηση Μόουζες
Ο Νιγηριανός είναι ποδοσφαιριστής της Τσέλσι από το 2012, όμως μέχρι φέτος δεν τον είχε... εκτιμήσει κανείς. Στην πρώτη του σεζόν στο Στάμφορντ Μπριτζ είχε ελάχιστες εμφανίσεις στο αρχικό σχήμα και στη συνέχεια ξεκίνησε το “tour” του δανεισμού. Το 2013-14 στην Λίβερπουλ, το 2014-15 στην Στόουκ και το 2015-16 στην Γουέστ Χαμ. Πέρσι το καλοκαίρι, ο Αντόνιο Κόντε εισηγήθηκε την παραμονή του Μόουζες στο ρόστερ των «μπλε» και δικαιώθηκε απόλυτα. Μετά τα πρώτα ανεπιτυχή αποτελέσματα και την αλλαγή του σχήματος σε 3-4-3, ο Νιγηριανός ακραίος καθιερώθηκε στη θέση του δεξιού μπακ-χαφ, καλύπτοντας με επιτυχία όλη τη δεξιά πλευρά της Τσέλσι. Ένα ρόλο, που επί εποχής Αντόνιο Κόντε σε Γιουβέντους και εθνική Ιταλίας είχαν οι Λιχτστάινερ και Καντρέβα, αντίστοιχα. Ο Βίκτορ Μόουζες ήταν τόσο απαραίτητος στη φετινή Τσέλσι, που από τη στιγμή της καθιέρωσής του, μόλις σε δύο αγώνες δε βρέθηκε στην αρχική ενδεκάδα κι αυτό λόγω τραυματισμού.

Limit up Αζάρ-Κόστα
Η κατάκτηση του προηγούμενου πρωταθλήματος (2014-15) για την Τσέλσι έφερε την υπογραφή δύο παικτών. Του Εντέν Αζάρ και του Ντιέγκο Κόστα. Ο Βέλγος μέσος είχε 14 γκολ, 10 ασίστ και αναδείχθηκε MVP του πρωταθλήματος, ενώ ο Βραζιλιάνος επιθετικός είχε σημειώσει 20 τέρματα. Αντίθετα, η περσινή σεζόν βρήκε τους δύο αστέρες στα... κάτω τους και με κάκιστες σχέσεις με τον Ζοσέ Μουρίνιο. Αυτό είχε αντίκτυπο και στην εικόνα της ομάδας στον αγωνιστικό χώρο, αφού με τους Αζάρ και Ντιέγκο Κόστα να είναι σκιά του εαυτού τους, η Τσέλσι δεν μπόρεσε καν να βγει στην Ευρώπη. Φέτος, οι δυο τους επέστρεψαν στα νούμερα της προπέρσινης σεζόν, αποδεικνύοντας – δικαιολογημένα – πως αποτελούν βαρόμετρο για τους «μπλε». Και δεν είναι μόνο τα νούμερα, αλλά η γενικότερη παρουσία τους στο παιχνίδι της ομάδας τους. Ο «κανονικός» Αζάρ είναι ο κορυφαίος Ευρωπαίος ποδοσφαιριστής μετά τον Ρονάλντο και ο «κανονικός» Ντιέγκο Κόστα είναι ένας από τους καλύτερους επιθετικούς του πλανήτη. Και αυτό αρκεί για την κατάκτηση της Πρέμιερ Λιγκ.