Η επιτυχία των ανώνυμων

«Τι μπορείς να κάνεις; Γι’ αυτό παίζει στην Μπάγερν. Γι’ αυτό κερδίζουν τόσο συχνά». Ο τεχνικός της Φράιμπουργκ ήξερε γιατί η ομάδα του γνώρισε την ήττα στις καθυστερήσεις από την Μπάγερν (1-2). «Η διαφορά έχει όνομα: Λεβαντόφσκι», επιβεβαίωσε η Badische Zeitung. Παρόλα αυτά, εκείνοι που κέρδισαν τις εντυπώσεις ήταν οι γηπεδούχοι, που έκλεισαν με εξαιρετικό τρόπο τους Βαυαρούς και δεν άξιζαν την ήττα.

Η Φράιμπουργκ έκανε αυτό που λέει το μότο της: «πάρε την τύχη στα χέρια σου». Έπαιξε θαραλλέα, πίεσε, πάλεψε για κάθε μπάλα. «Δεν κάναμε τόσα λάθη. Δεν είναι ότι η Μπάγερν είχε 15 ευκαιρίες στο πρώτο μέρος. Τώρα, θα πρέπει να κρατήσουμε όλα τα θετικά και να χρησιμοποιήσουμε στην καθημερινότητά μας. Κερδίσαμε αυτοπεποίθηση, όμως θα πρέπει να την χρησιμοποιήσουμε σωστά», θα πει ο Κρίστιαν Στράιχ, που έμοιαζε ως συνήθως στη συνέντευξη τύπου: λίγο κουρασμένος, όμως περήφανος.

Το τελευταίο είναι ένα συναίσθημα που γνωρίζει πολύ καλά, καθώς έχει καταφέρει να κάνει τους παίκτες του να δίνουν τα πάντα σε κάθε παιχνίδι. Μία ήττα, άλλωστε, από την Μπάγερν δεν λέει και πολλά για την Φράιμπουργκ, που με το τέλος του πρώτου γύρου βρίσκεται στην 9η θέση. Πολύ μακριά από την ζώνη του υποβιβασμού και μία ανάσα από τον στόχο της παραμονής.

Καθόλου άσχημα αν σκεφτεί κανείς ότι όταν πέρυσι υποβιβάστηκε, επέλεξε τον δύσκολο τρόπο. Δεν απέκτησε παίκτες με εμπειρία στη δεύτερη κατηγορία, αναγκάστηκε να πουλήσει κάποιους από τους δικούς της καλύτερους και στηρίχθηκε σε νεαρούς με προοπτική. Ήταν ένα ρίσκο που πήρε με ευχαρίστηση. Η μοναδική «σιγουριά» που επιδιώκει ο σύλλογος είναι στο οικονομικό κομμάτι και κατάφερε να επιστρέψει άμεσα στην Bundesliga, τη στιγμή που άλλες ομάδες με ανάλογη δυναμική πιθανότατα θα είχαν καταρρεύσει.

Εκείνος που ενσαρκώνει την ψυχή της Φράιμπουργκ είναι ο Στράιχ, ο μακροβιότερος προπονητής στην κατηγορία. Ανάλαβε πριν από περίπου 5 χρόνια και αν εξαιρέσουμε το μελανό σημείο του υποβιβασμού, την έχει οδηγήσει μέχρι την Ευρώπη το 2013. Το μυστικό του; Η επικοινωνία και το οικογενειακό κλίμα. Άλλωστε, στις περισσότερες περιπτώσεις αυτό φέρνει την επιτυχία στους συλλόγους με μικρή δυναμική. «Δεν βρίσκομαι σε έναν πύργο από ελεφαντόδοντο και παρακολουθώ από ψηλά όσα συμβαίνουν. Μου μοιάζει πολύ μοναχικό», όπως λέει χαρακτηριστικά ο Στράιχ, που έχει απαγορεύσει τα social media στα αποδυτήρια. «Μπορούμε να μιλάμε», όπως λέει χαρακτηριστικά.

Βρίσκεται στη Φράιμπουργκ από το 1995 και πήρε προαγωγή από τις ακαδημίες, όταν απολύθηκε ο Ζοργκ (νυν βοηθός του Λεβ). Χλευάστηκε αρχικά για την προφορά και την διάλεκτό του και προσπάθησε να την αλλάξει μπορστά στις κάμερες, κάτι που τον οδήγησε σε προσωρινή απομόνωση. Χρειάστηκε να περάσουν πολλοί μήνες, προκειμένου να συμφιλιωθεί με αυτό που είναι και να γίνει γνωστός για το γεγονός ότι δεν φοβάται να πει την άποψή του.

Τα σχόλιά του κατά του AfD και της ξενοφοβίας ήταν μοναδικά στο γερμανικό ποδόσφαιρο, ενώ όταν ολοκληρώνει τις δηλώσεις του για την Φράιμπουργκ, οι δημοσιογράφοι πάντα αρχίζουν τις ερωτήσεις για τα κοινωνικά θέματα. «Έχει γίνει η συνείδηση του πρωταθλήματος», όπως έγραψε η Welt. Ενός πρωταθλήματος και μίας βιομηχανίας που αντιμετωπίζει με σκεπτικισμό. Είτε συμφωνείς είτε διαφωνείς μαζί του, λίγοι προπονητές μπορούν να εκφράσουν άποψη όπως εκείνος.

«Μας εξιτάρει με τον αντισυμβατικό τρόπο του», είπε ο επιθετικός Πέτερσεν πριν λίγες ημέρες. Ο Στράιχ είναι ανθρώπινος, ένα εκκεντρικό μυαλό, που έχει εξελιχθεί στο πρόσωπο του συλλόγου. Διότι ακόμη και έναν Γερμανό να ρωτήσεις εκτός της πόλης, δεν πρόκειται να ξέρει την ενδεκάδα της Φράιμπουργκ. Όπως πολύ εύστοχα έγραψε η Süddeutsche ο σύλλογος ενσαρκώνει την «επιτυχία των ανώνυμων».

Υπάρχουν άκρως αντιπροσωπευτικά παραδείγματα για το πόσο «ομάδα» είναι η Φράιμπουργκ. Από τους οπαδούς, που το καλοκαίρι του 2015 έκαναν ρεκόρ στα εισιτήρια διαρκείας ενόψει της δεύτερης κατηγορίας, μέχρι τους Φίλιπ, Νίντερλεχνερ και Σεγιουνσού. Παντελώς άγνωστοι στο ευρύ κοινό. Οι δύο πρώτοι ήταν από τους καλύτερους στο ματς με την Μπάγερν, ενώ ο τελευταίος δεν έπαιξε λόγω τραυματισμού.

Αμφότεροι είχαν απορριφθεί σε μικρή ηλικία. Ο Φίλιπ βρέθηκε εκτός των ακαδημιών της Χέρτα στα 14, καθώς ήταν μόλις 1,55 και είχε κάποια κιλά παραπάνω, ενώ ο Νίντερλεχνερ από το Μόναχο 1860 όταν ήταν 12. Τώρα, είναι πρωταγωνιστές της εξαιρετικής πορείας της Φράιμπουργκ. Όσο για τον Σεγιουνσού; Ο 20χρονος Τούρκος αποκτήθηκε το καλοκαίρι, δεν μιλούσε ούτε λέξη στα γερμανικά και στα αγγλικά και όταν οι τραυματισμοί τον έφεραν στην αρχική ενδεκάδα, άρπαξε την ευκαιρία από τα μαλλιά.

«Είναι καλό ότι δεν τραβάμε την προσοχή, καθώς μπορούμε να δουλεύουμε με ησυχία», θα πει ο Νίντερλεχνερ. Η ηρεμία είναι κάτι που επιδιώκει ο ίδιος ο σύλλογος. Δεν είναι τυχαίο ότι όλα τα αιτήματα για συνέντευξη του Στράιχ, όταν συμπλήρωσε πέντε χρόνια στον πάγκο, απορρίφθηκαν. Κάποτε, είχε αποκαλύψει το όνειρο που είχε όταν ήταν μικρός. «Να παίξω στο Olympiastadion». Έπειτα από τόσα χρόνια, τα κατάφερε αλλά από τον πάγκο. «Απλά λατρεύω το ποδόσφαιρο. Αυτό που συμβαίνει είναι δώρο για μένα», απάντησε όταν του το επεσήμαναν.

Κάποια στιγμή η Φράιμπουργκ θα πρέπει να μάθει να ζει χωρίς τον προπονητή της. «Αυτά τα πέντε χρόνια, μου μοιάζουν σαν δέκα», τόνισε ο Στράιχ, που έχει κάνει τα πάντα, ώστε η επόμενη μέρα να εξασφαλίσει την επιτυχία. Ο επόμενος «ανώνυμος» περιμένει στην ουρά...