Μια καριέρα σαν ταινία δράσης!

Θάνος Σαρρής Θάνος Σαρρής
Μια καριέρα σαν ταινία δράσης!

bet365

Μαγεία στη Νότιο Αφρική, κυνηγητό και απόδραση από τη Ζιμπάμπουε, απαγορευμένες διαμονές, ταξίδι στους πάγους, πρόταση από την Ελλάδα! Ο Τομ Σέντφιετ μιλάει στο ελληνικό FourFourTwo για μια προπονητική καριέρα βγαλμένη από ταινία!

Ο Τομ Σέντφιετ δεν είναι ένας συνηθισμένος προπονητής ποδοσφαίρου. Έχοντας από μικρός το μικρόβιο της προπονητικής, φρόντισε να καταρτιστεί όσο το δυνατόν περισσότερο από νεαρή ηλικία. Στα 24 του ήταν ο νεαρότερος τεχνικός στο Βέλγιο. Μάζεψε εφόδια, έμαθε γλώσσες, πήρε διπλώματα και ξεκίνησε τα ταξίδια! Ταξίδια, πέραν του συνηθισμένου, που αρκετές φορές δεν υπάρχουν καν στο μυαλό ενός Ευρωπαίου προπονητή.

Πήγε στα Νησιά Φερόε και τη Φινλανδία, πέρασε από το Κατάρ και την Ιορδανία, κατέβηκε στη Νότιο Αφρική και πραγματοποίησε καριέρα ως Ομοσπονδιακός στην ηπειρο. Ναμπίμπια, Ζιμπάμπουε, Αιθιοπία, Υεμένη, Μαλάουι, Τόγκο. Πήγε στην Ασία και το Μπαγκλαντές, ενώ πρόσφατα αποχώρησε από το Τρινιντάντ και Τομπάγκο μετά από μόλις τέσσερα ματς. Στα 43 του, ο Σέντφιετ έχει προπονήσει σε 4 ηπείρους και έχει συγκεντρώσει εμπειρίες ζωής, στην προσπάθειά του να αναβαθμίσει τον τρόπο δουλειάς και τον επαγγελματισμό σε χώρες με σημαντικά προβλήματα υποδομών και τεχνογνωσίας.

Πλέον βρίσκεται στο Βέλγιο, αναζητώντας τον επόμενο σταθμό της καριέρας του και διηγήθηκε στο ελληνικό FourFourTwo του gazzetta.gr μερικές από τις περιπέτειές του, που μοιάζουν βγαλμένες από ταινία! Παράλληλα, αναφέρεται στο μεγάλο ταλέντο των Αφρικανών, αναφέρεται στην εξέλιξη των Νησιών Φερόε που νίκησαν την Ελλάδα και δίνει τα δικά του φαβορί για το Κόπα Άφρικα.

Πώς αποφάσισες να ξεκινήσεις την προπονητική σε ομάδες άλλων ηπείρων;

«Ήμουν 17 όταν έγραψα μια έκθεση για το ποδόσφαιρο και την προπονητική. Σπούδασα ψυχολογία και αθλητική ψυχολογία προκειμένου να τα χρησιμοποιήσω αργότερα ως προπονητής, έπαιξα επαγγελματικά και ημί-επαγγελματικά στο Βέλγιο και τα Νησιά Φερόε, αλλά δεν ήμουν και σπουδαίος παίκτης. Στα 23 σταμάτησα και ξεκίνησα τα μαθήματα προπονητικής. Στα 24 έγινα ο νεότερος πρώτος προπονητής στο Βέλγιο, αλλά είχα τη φιλοδοξία να δουλέψω σε επαγγελματικό επίπεδο. Επειδή αυτή η ευκαιρία δεν μου δινόταν στο Βέλγιο, αποφάσισα να φύγω στο εξωτερικό και στα 27 μου ξεκίνησα την επαγγελματική προπονητική μου καριέρα».

Ήσουν προπονητής και στα Νησιά Φερόε. Κατάφεραν δύο φορές να νικήσουν την Ελλάδα στα προκριματικά του Euro. Το περίμενες; Βλέπεις εξέλιξη στο ποδόσφαιρό τους;

«Τα Νησιά Φερόε είναι πανέμορφα, έπαιξα και προπόνησα εκεί, αγαπώ τη χώρα και εκείνοι αγαπούν το ποδόσφαιρο. Έχουν δύο βασικά σπορ, το ποδόσφαιρο και το χάντμπολ και άντα η προσέγγισή τους στο ποδόσφαιρο είναι πολύ επαγγελματική. Έχουν καλές εγκαταστάσεις, δυνατούς προπονητές, παίκτες που εξελίσσονται και καλά δομημένα κλαμπ. Αυτή είναι η βάση της πορείας τους, σε συνδυασμό με την τυπική βόρεια νοοτροπία της επιτυχίας, της επίτευξης των στόχων. Ήμουν εκεί όταν έχασαν μόνο 2-0 στην έδρα τους από τη Γερμανία και 2-1 στο Αννόβερο, επίσης στο 2-2 με τη Σκωτία στο γήπεδό τους. Αυτό ήταν το 2002-03, οπότε το ποδόσφαιρό τους είναι αξιοπρεπές εδώ και χρόνια. Θυμάμαι το πρώτο τους επίσημο ματς, νίκησαν 1-0 την Αυστρία το 1990. Είναι μια μικρή χώρα, αλλά με μεγάλο ποδοσφαιρικό πνεύμα. Σε όλο τον κόσμο τα μικρότερα κράτη έχουν αναπτυχθεί, οι εποχές των μεγάλων ηττών ανήκουν στο παρελθόν. Η παγκοσμιοποίηση του ποδοσφαίρου δεν σου επιτρέπει να υποτιμάς κανέναν αντίπαλο. Τα Νησιά Φερόε είναι ένα παράδειγμα, αλλά επίσης αυτό το δείχνει και η Ισλανδία και πριν από λίγα χρόνια η Λετονία, αλλά και άλλες χώρες όπως το Πράσινο Ακρωτήρι, η Ταϊτή κτλπ...».

Η Ναμίμπια ήταν η πρώτη σου δουλειά σε Εθνική. Σε αποκάλεσαν «Μεσσία». Τι ποδοσφαιρική κουλτούρα συνάντησες εκεί; Υπήρξαν περίεργες συμπεριφορές ή τελετουργίες σχετικές με το ποδόσφαιρο;

«Η Ναμίμπια είναι η Ευρώπη της Αφρικής, πολύ σύγχρονη, αναπτυγμένη και ασφαλής. Είναι πρώην γερμανική αποικία και είναι πολύ καλά οργανωμένη, με δομές και μαζί με τα Νησιά Φερόε το ομορφότερο μέρος που έζησα ποτέ. Ο κόσμος αγαπά το ποδόσφαιρο, οι παίκτες είναι πρόθυμοι να μάθουν και πολλοί παίζουν εξωτερικό. Παίκτες όπως ο Μπέντζαμιν (Αμβούργο) και ο Τιτζκούκου Ραζουντάρα (Βέρντερ, Τραμπζονσπόρ). Πριν φτάσω είχαν χάσει τα 11 από τα 12 τελευταία ματς τους. Εγώ έφερα οργάνωση και πειθαρχία και έτσι αλλάξαμε μοίρα. Ξεκινήσαμε αμέσως με νίκη και ανεβήκαμε στη βαθμολογία της FIFA. Είχαμε τον καλύτερο μέσο όρο βαθμών στην ιστορία τους. Γι' αυτό με αποκάλεσαν Μεσσία και Άγιο (σ.σ Saint-fiet). Γενικά το νότιο κομμάτι της Αφρικής είναι πολύ όμορφο, οργανωμένο και επαγγελματικό. Λάτρευα τη δουλειά εκεί, αλλά έφυγα στα 2.5 χρόνια επειδή ήθελα να κάνω ένα βήμα παραπάνω και η Ζιμπάμπουε μου το πρόσφερε. Εξαγόρασαν το υπόλοιπο του συμβολαίου μου για να δουλέψω εκεί.

Ήταν το μεγαλύτερο λάθος της καριέρας μου, το ότι άφησα τη Ναμίμπια για τη Ζιμπάμπουε. Στην Ναμπίμπια δεν είχαν κάποια συγκεκριμένη τελετή, υπήρχε όμως κάτι σχετικό στη Νότια Αφρική. Προπόνησα έναν σύλλογο πρώτης κατηγορίας εκεί και πάντα με εξέπληττε το γεγονός ότι κάθε ομάδα είχε τον... μάγο της, ο οποίος θεωρούσαν ότι είχε ξεχωριστές δυνάμεις. Έκαναν τις τελετουργίες τους πριν φτάσουμε στο γήπεδο και όταν παίξαμε με την κορυφαία ομάδα της χώρας, τους Ορλάντο Πάιρετς, έστειλαν τον μάγο τους στο ξενοδοχείο για να μας φέρει αρνητική ενέργεια. Και δούλεψε! Χάσαμε 1-0, αλλά μάλλον ήταν περισσότερο δουλειά των διαιτητών, που δεν είδαν ότι η μπάλα πέρασε τη γραμμή, παρά του μάγου. Ή μπορεί να ήταν απλά οι δυνάμεις του!».

Τι συνέβη στη Ζιμπάμπουε και σου αρνήθηκαν την άδεια εργασίας; Tι ακολούθησε;

«Η επιλογή μου για τη Ζιμπάμπουε ήταν ξεκάθαρη, είχαν περισσότερους από 20 παίκτες σε καλά πρωταθλήματα στην Ευρώπη, ανάλογο αριθμό με τη Νότια Αφρική. Είχαν καλό τοπικό πρωτάθλημα, σίγουρα αποτελούσε μια χώρα με προοπτική για να πετύχεις κάτι. Υπέγραψα για τέσσερα χρόνια και την ίδια μέρα παραιτήθηκα από τη Ναμίμπια, κάτι που ο κόσμος δεν μου συγχώρησε ποτέ. Αλλά έκανα λάθος, ήμουν νέος και φιλόδοξος και έψαχνα το επόμενο βήμα. Ο βοηθός μου στη Ζιμπάμπουε ήταν ο προηγούμενος πρώην προπονητής. Πριν πάω, επέλεξε σε ένα ματς 20 παίκτες που έπαιζαν στη χώρα και πέντε από το εξωτερικό. Εγώ έκανα το αντίθετο στο πρώτο ματς μου με το Πράσινο Ακρωτήρι, δύο εβδομάδες μετά την πρόσληψή μου. Επέλεξα 20 παίκτες με βάση το εξωτερικό, όπως ο Μπετζανί (Μάντσεστερ Σίτι, Μπλάκμπερν), ο Μουσόνα (Οστένδη), ο Μουσέκβι (Τζουγκάρντεν). Στην αρχή πίστευα ότι ο βοηθός μου το έκανε επειδή ο αδερφός του ήταν ατζέντης και ήθελε να κλείσει συμβόλαια. Λίγο μετά την υπογραφή του συμβολαίου μου, είδα περίεργα δημοσιεύματα. Ένας συγκεκριμένος δημοσιογράφος έγραφε αρνητικά πράγματα. Την Κυριακή ξεκινήσαμε προετοιμασία, την Τρίτη το πρωί ο δημοσιογράφος έγραψε ένα μεγάλο άρθρο με τίτλο "Ο Σέντφιετ απελάθηκε σήμερα". Έκανα κανονικά την προπόνηση, αλλά η συνέντευξη Τύπου μου ακυρώθηκε.

Κατά την απογευματινή προπόνηση, ο Γενικός Γραμματέας ήρθε και μου είπε να σταματήσω. Ήταν 16.00 και το τμήμα μετανάστευσης με ήθελε στο τελευταίο αεροπλάνο για Νότια Αφρική, αλλιώς θα έπρεπε να συλληφθώ από την αστυνομία ή το στρατό, επειδή δούλευα χωρίς άδεια εργασίας, κάτι που ο εργοδότης μου έπρεπε να κανονίσει. Με το βιογραφικό μου (διπλώματα και εμπειρία) ήταν βέβαιο ότι δεν θα είχα πρόβλημα. Η Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία προσπάθησε να αναβάλει την απέλασή μου, ακόμα και ο Γερμανός πρέσβης μεσολάβησε και προσπάθησε να με βοηθήσει, μου ζήτησε να πάω στην πρεσβεία για να είμαι ασφαλής. Δεν προλάβαινα πια την τελευταία πτήση, οπότε αποφάσισε να νοικιάσω ένα αυτοκίνητο με οδηγό, για να με πάει το βράδυ κρυφά στην Μποτσουάνα, 600 χιλιόμετρα απόσταση. Ήταν τα πιο κοντινά σύνορα. Όταν ζήτησα να γυρίσω στο ξενοδοχείο για να κάνω ντους και να μαζέψω τα πράγματά μου, η Ομοσπονδία κάλεσε και είπε να μην πάω, γιατί με περίμενε εκεί ο στρατός για να με συλλάβει. Οι βοηθοί μου μάζεψαν τα πράγματά μου και έφυγα στις 22.00 από το γραφείο με έναν άγνωστο οδηγό, φορώντας ακόμα τα ρούχα της προπόνησης, με κατεύθυνση την Μποτσουάνα. Στις 4 τα ξημερώματα μας σταμάτησε ένας αστυνομικός, ρώτησε αν είμαι ο προπονητής. Απάντησα θετικά και η καρδιά μου πάγωσε. «Καλός προπονητής, καλός προπονητής!», είπε και μας άφησε να περάσουμε, δεν είχε πληροφορηθεί για την κατάσταση.

Έμεινα μερικές μέρες στην Μποτσουάνα ελπίζοντας να επιστρέψω. Αυτό δεν συνέβη και γύρισα στη Ναμπίμπια να μείνω με την κοπέλα μου, ινκόγκνιτο, επειδή δεν ήμουν και το πιο αγαπητό πρόσωπο εκείνη την περίοδο. Δύο χρόνια μετά ο πραγματικός λόγος που έγιναν όλα αυτά είδε το φως της δημοσιότητας. Η Ζιμπάμπουε ήταν για χρόνια μπλεγμένη σε κύκλωμα στημένων αγώνων και ο βοηθός μου και πρώην προπονητής, μαζί με τον συγκεκριμένο δημοσιογράφο, ήταν μπλεγμένοι. Τιμωρήθηκαν και οι δύο, αλλά αναγκάστηκα να φύγω λόγω της δικής τους διαφθοράς. Το γεγονός ότι επέλεξα τους επαγγελματίες που έπαιζαν Ευρώπη τους εμπόδισε να χειραγωγούν τα ματς. Είδαν ότι δεν είμαι διεφθαρμένος, οπότε έπρεπε να δημιουργήσουν κάτι για να με οδηγήσουν στην έξοδο. Το ζήτημα με την άδεια εργασίας μου δημιουργήθηκε γι' αυτό τον λόγο. Ήταν πολύ απογοητευτικό που άφησα την Ναμπίμπια για αυτές τις τρεις εβδομάδες στη Ζιμπάμπουε. μετά την αποχώρησή μου ο κορυφαίος παίκτης της εθνικής τους, ο Μπετζανί, ανακοίνωσε ότι σταματά τη διεθνή του καριέρα».

Μετά αναγκάστηκες να αφήσεις τη θέση του τεχνικού διευθυντή της Νιγηρίας. Τι έγινε εκεί; Υπήρξε ρατσιστική συμπεριφορά; Γιατί υπήρχαν αρνητικά σχόλια επειδή είσαι λευκός...

«Στις 28 Μαρτίου του 2012 προσλήφθηκα Τεχνικός Διευθυντής της Νιγηρίας. Επικοινώνησαν μαζί μου μετά το σπουδαίο ματς που έκανε η Αιθιοπία όταν ήμουν στον πάγκο της απέναντι στην ομάδα τους και με ρώτησαν αν ενδιαφέρομαι. Έκανα συνέντευξη με τον πρόεδρο και την τεχνική επιτροπή, με πρώην παίκτες όπως ο Τζέι Τζέι Οκότσα, ο Βίκτορ Ικπέμπα και ο Γκαρμπα Λαουάλ. Συμφωνήσαμε για τέσσερα χρόνια, αλλά μετά από δύο μήνες ο υπουργός Αθλητισμού μπλόκαρε την πρόσληψή μου, επειδή ήθελε έναν ντόπιο. Είπε ότι είχαν ντόπιους με τα ίδια προσόντα. Τότε, το σημαντικότερο δίπλωμα που είχαν οι προπονητές στη Νιγηρία ήταν το CAF (αφρικανική UEFA) Β'. Εγώ έχω UEFA Pro, καθώς και αρκετά ακόμα διπλώματα. Ήταν πολύ ενοχλητικό και απογοητευτικό γιατί ήταν μεγάλη ευκαιρία να δουλέψω στη Νιγηρία. Είμαι παντρεμένος με μια κυρία από την Αφρική εδώ και τέσσερα χρόνια και έχουμε ένα υπέροχο κοριτσάκι. Δεν μπορώ να μιλήσω για ρατσισμό, αλλά ξέρω πως πολλοί Αφρικανοί προπονητές θα ήθελαν πολύ να δουλέψουν στην Ευρώπη και αισθάνονται μπλοκαρισμένοι. Χρειαζόμαστε περισσότερους μαύρους προπονητές, όπως ο Τιγκανά, ο Μέντζο, ο Αμοκάτσι και άλλοι. Ξέρω ότι πολλές χώρες προτιμούν ντόπιους προπονητές, στην Ευρώπη, την Ασία, την Αμερική ή την Αφρική, αλλά πιστεύω ότι η ποιότητα πρέπει να προηγείται της καταγωγής».

Έχοντας δουλέψει σε πολλές αφρικανικές χώρες, θεωρείς ότι το σημαντικό τους ζήτημα είναι η διαφθορά;

«Για να είμαι ειλικρινής δεν μπορώ να αποδείξω τίποτα».

Το 2015 προσλήφθηκες στο Τόγκο. Παραμένει η ομάδ επηρεασμένη από την ένοπλη επίθεση του 2010 στο πούλμαν της εθνικής, όπου είχε ως αποτέλεσμα τρεις θανάτους και εννιά τραυματισμούς;

«Το Τόγκο προκρίθηκε στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006, τους βοήθησε πολύ. Ολος ο κόσμος είδε τη χώρα τους. Το 2010 έγιναν ξανά θέμα σε όλο τον κόσμο, αλλά αυτή τη φορά λόγω μιας τρομακτικής εμπειρίας. Ήταν πολύ λυπηρό. Οι παίκτες, το επιτελείο και ο κόσμος είναι ακόμα επηρεασμένοι. Είναι στο μυαλό τους και είναι πολύ ανθρώπινο. Αλλά το Τόγκο έχει σπουδαία προοπτική, είναι μια καλή χώρα για να ζήσεις και να δουλέψεις. Φαντάζομαι είμαι ο πρώτος προπονητής στον κόσμο που σε 14 μήνες είδε να αλλάζουν τρεις πρόεδροι Ομοσπονδίας και δύο Υπουργοί Αθλητισμού. Συνήθως εκεί ένας πρόεδρος αλλάζει τρεις ή παραπάνω προπονητές. Επιβίωσα τριών προέδρων! Αλλά ήταν ωραία να δουλεύεις με παίκτες όπως ο Αντεμπαγιόρ, ο πρώην του Ολυμπιακού Ντοσεβί, ο νυν του Ολυμπιακού Ρομαό και άλλοι».

Ποια είναι η πιο παράξενη εμπειρία σου αυτά τα χρόνια;

«Η απόδρασή μου από τη Ζιμπάμπουε είναι ίσως η πιο αγχωτική, αλλά επίσης η διαβίωση στην Υεμένη κόντρα στην συμβουλή της βελγικής κυβέρνησης. Παντού έβλεπες Καλάσνικοφ, άκουγες συχνά πυροβολισμούς, υπήρχε ρίσκο απαγωγής. Επίσης και η τελευταία μου χρονιά στο Μπαγκλαντές, μετά τις επιθέσεις του ISIS. Τόσο στην Υεμένη όσο και στο Μπαγκλαντές δεν μου επιτρεπόταν να αφήσω το ξενοδοχείο, δεν περπατούσα ποτέ στους δρόμους, δεν πήγαινα σε εστιατόρια ή μαγαζιά. Ήταν πολύ επικίνδυνο. Αλλά επίσης θυμάμαι και μαι πτήση από τη Ναμίμπια στην Αγκόλα. Πήγαμε με ένα μικρό ιδιωτικό αεροπλάνο που έστειλε η κυβέρνηση της Αγκόλας. Είχε τριάντα θέσεις. Βρεθήκαμε με αυτό λοιπόν στο μέσο μιας καταιγίδας με κεραυνούς και αστραπές. Και τέλος, η απόλυτη ναυτία στα Νησιά Φερόε, στο καραβάκι ανάμεσα σε δύο νησιά, με το ταξίδι να κρατά τέσσερις ώρες αντί για δύο. Τότε προσευχήθηκα να με αφήσουν να πεθάνω! Ήμουν 22 ετών και δεν υπήρξα ποτέ περισσότερο ζαλισμένος!».

Οι Αφρικανοί δεν υπολείπονται ταλέντου. Τι χρειάζονται για να καθιερωθούν σε κορυφαίο επίπεδο;

«Το πρόβλημα είναι η ανάπτυξη. Αν οι περισσότερες αφρικανικές χώρες όπως το Καμερούν, η Γκάνα, η Ακτή Ελεφαντοστού και άλλες είχαν τις ίδιες υποδομές σε νεανικό επίπεδο όπως το Βέλγιο, η Ολλανδία, η Γερμανία, μπορώ να σου εγγυηθώ ότι θα μπορούσαν, ή μάλλον ότι θα γίνονταν παγκόσμιες πρωταθλήτριες σε επίπεδο ανδρών. Υπάρχει τόσο πολύ ταλέντο, αλλά γεννιούνται ως ταλέντα και δεν εξελίσσονται. Αυτό είναι πολλές φορές το πρόβλημα όταν έρχονται στην Ευρώπη, πρέπει να προσαρμοστούν, δεν είναι προετοιμασμένοι για το νέο περιβάλλον. Επίσης οι ευρωπαϊκοί σύλλογοι και οι προπονητές κάνουν λάθη, δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα με τον διαφορετικό πολιτισμό τους και δεν μπορούν έτσι να αξιοποιήσουν την ποιότητα ενός καλού παίκτη. Η διαχείριση των ανθρώπων και η κατανόηση του πως να δουλεύεις με διαφορετικές κουλτούρες θα βοηθούσε στο να πάρουν περισσότερα από τους παίκτες αυτούς και να καταφέρουν περισσότερα. Πολλές ομάδες απλά πετούν τις επενδύσεις λόγω λάθος προσεγγίσεων . Πιστεύω ότι αυτό θα ωφελούσε και τις δύο πλευρές. Είναι ξεκάθαρο ότι οι ταλαντούχοι ποδοσφαιριστές δεν τα καταφέρνουν πάντα στο υψηλότερο επίπεδο, ανεξαρτήτως περιβάλλοντος ή χώρας προέλευσης. Τα τελευταία χρόνια οι νεαροί παίκτες παίρνουν από πολύ νωρίς γελοίους μισθούς και δεν είναι πάντα εύκολο να ανταπεξέλθουν. Το σύγχρονο ποδόσφαιρο έχει τόσες πολλές παγίδες, που το καθιστά δύσκολο για επιτυχία, ακόμα κι αν έχεις ταλέντο».

Είναι πιο ενδιαφέρον να δουλεύεις σε χώρες εκτός Ευρώπης;

«Έχω αποδείξει ότι μπορώ να δουλέψω παντού. Στην Ευρώπη, την Αφρική, την Ασία ή την Κεντρική Αμερική. Μιλάω τέλεια αγγλικά, γερμανικά, γαλλικά και Ολλανδικά και μπορώ να συνεννοηθώ στα αραβικά, στα φαροέζικα και στα αφρικάανς. Το ποδόσφαιρο είναι παντού το ίδιο, πρέπει να είσαι επαγγελματίας κάθε μέρα, αλλά θα μου άρεσε να αποδείξω την αξία μου στην Ευρώπη. Είχα επαφές με Ελλάδα, Κύπρο και κάποιες άλλες χώρες. Θα μου άρεσε αυτή η αποστολή. Λατρεύω να δουλεύω σε χώρες που αγαπούν το ποδόσφαιρο και έχουν πάθος γι' αυτό. Έχω πειθαρχία τακτικά και πνευματικά, μπορώ να μεταφέρω παντού τη φιλοσοφία μου, αλλά όπως είναι φυσικό, αφού έχω ήδη προπονήσει οκτώ εθνικές ομάδες, έχω την φήμη προπονητή που αναλαμβάνει εθνικές. Αυτές οι προτάσεις πάντα θα έρχονται, αλλά όπως προείπα στο κοντινό μέλλον θα ήθελα να προπονήσω ξανά σε συλλογικό επίπεδο στην Ευρώπη και να φτιάξω μια σταθερή καριέρα σε χώρα. Γιατί όχι; Αλλά κοιτάζοντας πίσω την καριέρα μου, είμαι 43 ετών, σχεδόν 44, έχω προπονήσει σε τέσσερις ηπείρους σε εθνικό ή διεθνές επίπεδο (53 επίσημα παιχνίδια FIFA). Συνάντησα σπουδαίους ανθρώπους, δούλεψα με καλούς παίκτες και είδα υπέροχα μέρη, επίσης έμαθα τόσα πολλά για διαφορετικούς πολιτισμούς και ποδοσφαιρικές κουλτούρες. Όλα αυτά με έκαναν τον προπονητή και το άτομο που είμαι τώρα».

Τι δεν πήγε καλά στην τελευταία σου δουλειά στο Τρινιντάντ και Τομπάκο;

«Ήρθα στο Τρινιντάντ και Τομπάγκο για να δουλέψω στην πρόκριση για το Μουντιάλ 2018 στη Ρωσία, πίστεψα ότι ήταν εφικτό. Ωστόσο, ένα μήνα μετά την πρόσληψή μου αποφάσισα να παραιτηθώ, επειδή πιστεύω ότι δεν μπορώ να πετύχω τους στόχους μου χωρίς την απαραίτητη στήριξη. Υπερβολικά πολλά πράγματα δεν πήγαν σύμφωνα με το σχέδιο, είμαι ένας επαγγελματίας ποδοσφαιριστής που θέλω να δουλέψω επαγγελματικά. Αν δεν μπορώ να το κάνω με τους παίκτες και το επιτελείο που θέλω, σε αυτό το επίπεδο με αυτές τις φιλοδοξίες, δεν θα μπορώ να πετύχω τους στόχους μου. Είναι ένα σοκ, αλλά ως προπονητής είσαι υπεύθυνος για τα αποτελέσματα, αν από την πρώτη μέρα δεν έχεις στήριξη δεν θα πετύχεις τους στόχους σου. Επιστρέφω στο Βέλγιο, θα μείνω λίγο με την οικογένειά μου και θα αναζητήσω την επόμενη αποστολή μου, ίσως στην Ευρώπη, ποτέ δεν ξέρεις!».

Φαβορί για το τρέχον Κόπα Άφρικα;

«Το μεγάλο φαβορί για εμένα είναι η Αλγερία, αλλά περιμένω πολλά από το Καμερούν, το Μαρόκο, ενώ ως αουτσάιντερ βλέπω το Τόγκο και την Ουγκάντα. Η Ουγκάντα μπορεί να αποτελέσει τη μεγάλη έκπληξη...»

Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.

Θάνος Σαρρής
Θάνος Σαρρής

O Θάνος Σαρρής γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε στην Πάρο. Ερωτεύτηκε από μικρή ηλικία τη μαγεία του αθλητισμού και το γράψιμο. Σπούδασε Επικοινωνία και ΜΜΕ και έκανε το master του στο Πολιτικό της Νομικής. Λατρεύει τα ταξίδια σε ποδοσφαιρικές γειτονιές του εξωτερικού, τις ιστορίες που γεννά το ποδόσφαιρο εντός κι εκτός αγωνιστικού χώρου και θυμάται την ατμόσφαιρα του γηπέδου σχεδόν απ' όταν θυμάται τον εαυτό του. Τα βιβλία του, «Η Μπάλα στην Κερκίδα» και «30 θεοί του ελληνικού ποδοσφαίρου», κυκλοφορούν από τις εκδόσεις ΟΞΥ και Brainfood αντίστοιχα.