«Πρώτος μου εθισμός ήταν το ποδόσφαιρο. Με αποσπούσε από τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου, όπως ακριβώς και το αλκοόλ αργότερα». Στο βιβλίο του «Sober: Football. My Story. My Life», ο Τόνι Άνταμς μίλησε για όλα και τα εξήγησε. Έδωσε τους λόγους για τους οποίους κατέληξε να ψάχνει τη λύση στα προβλήματά του στον πάτο ενός μπουκαλιού τζιν, μεγαλώνοντας ως ανασφαλές παιδί, αλλά κι αυτούς που έπαιξε ποδόσφαιρο με τόσο μεγάλη επιτυχία. «Δεν άντεχα τον εαυτό μου. Είχα άγχος για τα πάντα. Το μόνο σημείο που περνούσα καλά ήταν το γήπεδο. Εκεί ένιωθα ανίκητος».

Αλκοόλ και μια τεράστια καριέρα στην Άρσεναλ, γεμάτη τίτλους, περιβραχιόνια, συμμετοχές και αποθέωση. Κλινικές αποτοξίνωσης, προπονήσεις, «ελεύθερη πτώση» στον πάτο, κλάματα, επιστροφές. Η ζωή και η καριέρα του Τόνι Άνταμς δεν σε κάνει να βαριέσαι, ούτε να ξεχνάς πως σήμερα, κόντρα σε αρκετές πιθανότητες, συμπληρώνει 52 χρόνια ζωής.

ΑΠΟ ΠΑΙΔΙ ΕΝΑ ΒΑΣΑΝΟ

Λονδρέζος εκ γεννήσεως, ο Άνταμς βρέθηκε στις ακαδημίες των «κανονιέρηδων» σε ηλικία 14 ετών, δείχνοντας πως πρόκειται για αξιοπρόσεκτο «υλικό». Τόσο που στα 17 του βρέθηκε στην πρώτη ομάδα, να κάνει ντεμπούτο στη «μαμά» της Premier League, την First Division, απέναντι στη Σάντερλαντ. Μετά από λίγα χρόνια (1986/87) ήταν πλέον βασικό στέλεχος της ομάδας και αντικείμενο χειροκροτήματος στο Χάιμπουρι, όπου έμελλε να μεγαλουργήσει.

Μαζί όμως θα γνώριζε και την σκληρή πραγματικότητα ενός αγγλικού ποδοσφαίρου πολύ διαφορετικού από το σημερινό, της βιτρίνας, του Instagram και του πολιτισμού στις κερκίδες. Ο Κένι Σάνσομ και ο Ντέβιντ Ο’ Λίρι ήταν «αστέρια» στην Άρσεναλ, «στρατιώτες» της ομάδας και ινδάλματα για τους νέους. Έτσι τους έβλεπε και ο νεαρός Τόνι. Τους θαύμαζε για το στυλ τους, τον χαβαλέ, την ευχάριστη παρουσία τους. Φυσικά και για το γεγονός πως μπορούσαν να πίνουν δυο μπουκάλια στην καθισιά τους και παρ’όλα αυτά να παίζουν επαγγελματικά ποδόσφαιρο.

«Να γυρίσω στο σπίτι και στις σκέψεις μου; Όχι, ευχαριστώ. Θα πάω στην παμπ με τα παιδιά», σκεφτόταν, ενώ προσπαθούσε να μιμηθεί τα είδωλά του στο πιώμα. Προσπαθούσε μάλιστα να γίνει καλός σε αυτό, να νικήσει στις κόντρες του ποιος θα πιει περισσότερο στο λεωφορείο, στην επιστροφή από ένα εκτός έδρας παιχνίδι. Στο ποδόσφαιρο δεν φάνηκε να χρειάζεται, αφού ήταν ούτως ή άλλως εξαιρετικός.

ΑΠΟ ΤΟ ΓΗΠΕΔΟ ΣΤΗ ΦΥΛΑΚΗ

Από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 ως τις αρχές των ‘90s η Άρσεναλ τα κατάφερνε εξαιρετικά στο Νησί, με δυο πρωταθλήματα, δυο Λιγκ Καπ, ένα Κύπελλο Αγγλίας και το UEFA Cup Winners’ Cup. Ο Άνταμς πάντως, στο ίδιο κείμενο, είναι σαφής: «Θα είχαμε πάρει περισσότερα αν ήμουν νηφάλιος! Το 1991 είχαμε χάσει μόνο ένα παιχνίδι, θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς οι invincibles. Όταν όμως το κατάφερε η ομάδα το 2004, ο αρχηγός τους, Πατρίκ Βιεϊρά δεν ήταν στη φυλακή Τσέλμσφορντ, ήταν στο γήπεδο να οδηγεί τους συμπαίκτες του. Πήραμε τον τίτλο το 1989, μετά το 1991 και μετά ξανά το 1998, όταν ξέφυγα από το ποτό».

Ήταν τότε που είχε τρακάρει το Ford Sierra που οδηγούσε πάνω σε έναν τοίχο, έχοντας ξημερώσει στα κλαμπ και φυσικά μεθυσμένος σε βαθμό… κακουργήματος. Φυλακίστηκε για τέσσερις μήνες, που τελικά έγιναν δυο. Στη συνέχεια ξεκίνησε η «μάχη», από την οποία βγήκε νικητής χάρη στο πείσμα του, αλλά και τον Αρσέν Βενγκέρ, που ήρθε στην Άρσεναλ το 1996 κι «ανέστησε» το κλαμπ και τον αρχηγό του.

«Όταν αποκλείστηκα από την Εθνική για το Μουντιάλ του 1990, πήγα σε μια παμπ και ήπια ό,τι υπήρχε. Το 1996 ήταν η πρώτη φορά μετά από 12 χρόνια που δεν ήθελα να πιω». Έπρεπε να φροντίσει την εθισμένη στο κρακ σύζυγό του, που στα μάτια του ήταν σε χειρότερη κατάσταση από εκείνον, τον εθισμένο στο αλκοόλ τύπο που δεν έλεγε να το πάρει απόφαση να πάει στους ΑΑ. Τελικά πήγε και βρήκε τη σανίδα σωτηρίας του.

ΞΑΝΑ ΠΡΟΣ ΤΗ ΔΟΞΑ

Το 1998 κατέκτησε με τον Βενγκέρ το πρωτάθλημα ως αρχηγός, κάτι που επανέλαβε το 2002 κι έτσι έγινε ο πρώτος στην ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου που το κατάφερνε. Κάθε φορά που ήθελε να πιει μπύρα, έπινε καπουτσίνο. Έφτασε στο σημείο να έχει πιει 23 καπουτσίνο μέχρι τις 3 το βράδυ και δεν μπορούσε να κοιμηθεί, αλλά τελικά τα κατάφερε.

Μαζί με τον Λι Ντίξον, τον Νάιτζελ Γουίντερμπερν και τον Στιβ Μπόουλντ είχαν συνθέσει μια σπουδαία αμυντική γραμμή, σε μια ομάδα που άφηνε το αποτύπωμά της για πάνω από 10 χρόνια στο αγγλικό ποδόσφαιρο. Όταν συμπλήρωσε 19 χρόνια στο Χάιμπουρι και 14 ως αρχηγός, είπε «αντίο» όπως ήθελε, δηλαδή ενόσω άπαντες τον υμνούσαν για τις ικανότητές του στο γήπεδο και δεν τον λυπούνταν για τον εθισμό του, την κατρακύλα, τη φυλακή, το τρακάρισμα, τα πιώματα.

​

«Ήμουν παιδί των εθισμών. Ο πατέρας μου κάπνισε μέχρι θανάτου, η μητέρα μου έφαγε μέχρι θανάτου. Ευτυχώς εγώ δεν ήπια μέχρι θανάτου», εξηγεί ικανοποιημένος και μάλλον δίκαια. Έφτασε τις 674 συμμετοχές με την Άρσεναλ, τα 48 γκολ, 11 τίτλους με τα «ερυθρόλευκα» κι αναγνωρίζεται ως ένας από τους σπουδαιότερους παίκτες της ιστορίας της. Έγινε άγαλμα έξω από το Έμιρειτς γιατί έβαλε τον εθισμό του για ποδόσφαιρο πάνω από τον άλλον και έφτασε στην κορυφή.