Η αγωγή της ψυχής «alla Greca»!

Καμπάνες μετρητών που χτυπούν γιορτινά και μοιράζουν δώρα*! | *Ισχύουν όροι & προϋποθέσεις

Διάβασα πριν από λίγες μέρες το άρθρο του Βασίλη Σαμπράκου για την παγκόσμια τάση ανάδειξης της ποδοσφαιρικής ψυχαγωγίας και σκεφτόμουν επ’ αυτού να υπερθεματίσω αλλά με πρόλαβαν τα γεγονότα.

Τα γεγονότα στα καθ’ ημάς με τις ανταλλαγές βαρύτατων χαρακτηρισμών μεταξύ παραγόντων με αφορμή όσα συνέβησαν στο παιχνίδι Βόλος –Ολυμπιακός.

Κι έτσι τρόπον τινά υπερθεμάτισαν τα γεγονότα για την αγωγή της ψυχής στο ελληνικό ποδόσφαιρο alla Greca , όπως θα σημείωναν με νόημα και οι φίλοι μας οι Ιταλοί.

Όντως αυτή η τάση υπάρχει όπως πολύ σωστά επισημαίνει ο Βασίλης, άλλο αν εστιάζει κυρίως στο ποδόσφαιρο, ως λαοφιλέστερο των αθλημάτων.

Αλλά η παγκόσμια αυτή τάση έχει να κάνει με όλη την γκάμα των αθλημάτων.

Παρακολουθώ φανατικά όλα τα ιταλικά τηλεοπτικά προγράμματα τα σχετικά με τον αθλητισμό ένα κουσούρι που κληρονόμησα μετά την πολυετή παραμονή μου στην χώρα του σπαγγέτι.

Τα παρακολουθώ τόσο από δημοσιογραφικής σκοπιάς όσο κι από σκηνοθετικής αλλά και σε επίπεδο παραγωγής εξαιτίας της επίσης πολυετούς ενασχόλησης μου με την τηλεόραση, σ’ αυτούς τους τομείς.

Μόνο στο συνδρομητικό Sky Sport Italia σχεδόν κάθε εβδομάδα οι κορυφαίοι δημοσιογράφοι του δικτύου καταθέτουν ένα ντοκιμαντέρ σχετικά με τον αθλητισμό.

Κυρίως με το ποδόσφαιρο το οποίο οι Ιταλοί λατρεύουν αλλά όχι μόνο μ’ αυτό.

Το τελευταίο ντοκιμαντέρ δυο επεισοδίων του Φεντερίκο Μπούφα από την σειρά «Ο Φεντερίκο Μπούφα διηγείται»( Federico Buffa Racconta) που διαπραγματεύεται την ιστορία του μεγάλου Τζίτζι Ρίβα της Κάλιαρι , του μόνου ποδοσφαιριστή από την περιφέρεια που δεν άλλαξε ομάδα κατακτώντας μάλιστα πρωτάθλημα με τα χρώματα της την περίοδο 1969-70, το συγκαταλέγεις άνετα ανάμεσα στα αριστουργήματα του είδους!

Ο Μπούφα όπως ο ίδιος ομολογεί βρίσκεται πάντα με μια βαλίτσα στο χέρι. Ταξιδεύει σε όλη την υφήλιο με έξοδα του καναλιού φτιάχνοντας αφιερώματα για όλες τις μεγάλες προσωπικότητες του αθλητισμού.

Αμερικανοτραφής , λάτρης του μπάσκετ κυρίως του Κολλεγιακού, ζει και αναπνέει για να διηγείται ιστορίες προσωπικοτήτων.

Εξαιρετικά τα ντοκιμαντέρ του για τον Τζόρτζ Μπέστ, για τον Μοχάμεντ Αλί, για τις δυο μαύρες υψωμένες γροθιές στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Μεξικό το 1968!

Η πιο διάσημη απονομή στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων με πρωταγωνιστές τους δυο έγχρωμους αθλητές νικητές στην κούρσα των 200 μέτρων, τον Τόμι Σμίθ (παγκόσμιο ρεκόρ 19΄΄83 για πρώτη φορά το χρονόμετρο πέφτει κάτω από τα 20΄΄) και τον Τζόν Κάρλος που ύψωσαν τις γροθιές τους φορώντας μαύρα γάντια ώστε να κάνουν γνωστό στα πέρατα της γης τις δυσκολίες και τους εξευτελισμούς που βίωναν συνάνθρωποί τους, μόνο και μόνο λόγω της διαφορετικότητας του χρώματος στο δέρμα τους.

Υπέροχο το ντοκιμαντέρ για τον Μάικλ Τζόρνταν , για τον Ρονάλντο, τον Βραζιλιάνο , το πραγματικό φαινόμενο, κολοσσιαία η σειρά ντοκιμαντέρ για την ιστορία των Μουντιάλ ποδοσφαίρου.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτός. Ακολουθούν ο Τζιόρτζιο Πόρα με τον «Άνθρωπο της Κυριακής» (l’ uomo della Domenica), όπου διηγείται τις ιστορίες ποδοσφαιριστών , ο Ματέο Μαράνι (Storie di Mateo Marani) από τους βασικούς συντελεστές του ντοκιμαντέρ για τον Μαραντόνα ( Ho visto Maradona) και ο Πάολο Κοντό (Mister Paolo Condo) , με αποκλειστικές ντοκουμενταρίστικες συνεντεύξεις με τους μεγαλύτερους προπονητές ποδοσφαίρου.

Εξ ου και το «Μίστερ Κοντό» γιατί οι Ιταλοί δεν αποκαλούν τους προπονητές κόουτς, αλλά Μίστερ!

Όλους αυτούς τους πληρώνει αδρά τα δίκτυο με σκοπό την επιμόρφωση της φίλαθλης κοινής γνώμης γιατί γνωρίζουν ότι μόνο έτσι θα αναδείξουν σε πρώτο βαθμό και θα μεταλαμπαδεύσουν σε δεύτερο την κουλτούρα και τον πολιτισμό των αθλημάτων!

Τι σχέση έχουμε εμείς με όλα αυτά; Καμία! Και ούτε πρόκειται να έχουμε!

Γιατί για εμάς ο αθλητισμός δεν είναι ο σκοπός αλλά το μέσο που βοηθά στην ανάπτυξη άλλων δραστηριοτήτων.

Γιατί στα καθ’ ημάς η ιεράρχηση ξεκινά από την ομάδα μας με το άθλημα να ακολουθεί καταϊδρωμένο.

Όχι ότι ζούμε και επιβιώνουμε σ’ ένα σύστημα διαφορετικό απ’ αυτό των υπολοίπων χωρών στην Ευρώπη και στον πλανήτη Γη.

Μόνο που στα μέρη μας το σύστημα εφαρμόζεται στο βαλκανικό του ανάλογο με όλες του τις παθογένειες να λειτουργούν στον υπερθετικό βαθμό καταστρατηγώντας κάθε έννοια λογικής και μέτρου!

Φαινόμενο που δεν συναντάτε μόνο στον χώρο του αθλητισμού.

Πριν από λίγο καιρό συναντήθηκα με κορυφαίο στέλεχος τηλεοπτικού σταθμού το οποίο μου ομολόγησε ότι το ποδόσφαιρο , γενικά ο εγχώριος αθλητισμός-πλην φωτεινών εξαιρέσεων- δεν αποτελεί πλέον ελκυστικό προϊόν , δεν γκελάρει στο ευρύ κοινό όπως πριν από κάποια χρόνια .

Πως η διαρκής αναξιοπιστία τον χώρο το έχει γκριζάρει, αναγκάζοντας τον πολύ κόσμο να στρέψει το βλέμμα του αλλού!

Συμπληρώνοντας κοντά στα 30 χρόνια στο χώρο δεν μπορούσα παρά να συμφωνήσω μαζί του.

Η αλήθεια βέβαια είναι ότι μετά την αποχώρηση μου, σκεπτόμενος την συζήτηση μας, καθώς οδηγούσα την βέσπα μου και ο αέρας μου φρέσκαρε το μυαλό, κόντεψε να με πιάσει νευρικό γέλιο!

Κι αυτό γιατί ο ιδιοκτήτης του μέσου το οποίο διεύθυνε το στέλεχος ήταν συγχρόνως και ιδιοκτήτης ομάδας!!!

Και δεν είναι ο μόνος! Οι ισχυρότεροι ιδιοκτήτες μεγάλων ομάδων είναι συγχρόνως και ιδιοκτήτες μέσων!

Και όταν οι ίδιοι παραδέχονται ότι το προϊόν τους δεν είναι ελκυστικό και ότι ούτε από τα μέσα τους-από το άλλο τους προϊόν -δεν μπορούν να το καταστήσουν και ότι επιχειρηματικά δεν τους συμφέρει να ασχοληθούν, τότε όλοι εμείς οι υπόλοιποι που εμπλεκόμαστε στον χώρο τι δυνατότητες έχουμε σ’ αυτήν την κατεύθυνση και κυρίως ποιες προοπτικές μας ανοίγονται;

Ρητορικό το ερώτημα . Όλοι μας γνωρίζουμε πλέον σε τι αδιέξοδο έχουμε περιέλθει!

Λογικό λοιπόν και επόμενο οι νέες γενιές με την άνεση πλέον της πρόσβασης στα παγκόσμια μέσα να στρέψουν το πρόσωπο τους στην εγχώρια σαπίλα αναζητώντας την αγωγή της ψυχής τους μακριά από τα μέρη μας εκεί που πραγματικά βρίσκει ανταπόκριση, εκεί που ο αθλητισμός την καλλιεργεί!

Θα είναι ότι πιο υγιές μπορεί να συμβεί!