Και τα χρόνια περνάνε, Παναθηναϊκέ...

Σαν σήμερα, το μαγικό 2010 για τον Παναθηναϊκό που έφερε το τελευταίο νταμπλ, η ομαδάρα του Καραγκούνη, του Σισέ, του Ζιλμπέρτο, του Κατσουράνη, του Σαλπιγγίδη, του Σωτηράκη, του Λέτο και των άλλων παιδιών, περνούσε σαν... σίφουνας από το Ολίμπικο! Έκανε πάρτι κόντρα στην Ρόμα και έπαιρνε θριαμβευτικά το εισιτήριο για τους 16 του Europa League μπροστά σε 8.000 οπαδούς που έβλεπαν στην Ρώμη το ᾽᾽τριφύλλι᾽᾽των ονείρων τους. Έβλεπαν και καμάρωναν έναν Παναθηναϊκό που είχε δημιουργηθεί χάρη στην δική τους επιμονή και επαναστατικότητα, χάρη στον δικό τους αγώνα για να επιστρέψει ο σύλλογος σε μεγαλεία του ένδοξου παρελθόντος και ας στήθηκε ένα ολόκληρο σχέδιο και μία χυδαία προπαγάνδα τα επόμενα χρόνια για να δαιμονοποιηθούν άνθρωποι που έβαλαν 70 εκατομμύρια στα ταμεία της ΠΑΕ μέσα σε ένα καλοκαίρι. Άνθρωποι που κατέβηκαν στον δρόμο για το καλό της αγαπημένής τους ομάδας, επιχειρηματίες που οδήγησαν τον σύλλογο εκεί που έπρεπε να είναι, μέσα σε μία τιτάνια προσπάθεια διετίας που ξεβόλεψε κόσμο και κοσμάκη εντός και εκτός οργανισμού και έπρεπε να διαλυθεί, όπως και έγινε.

Τελοσπάντων μην ανοίξουμε πάλι αυτή την κουβέντα, δεν είναι αυτό το θέμα του κειμένου. Η ιστορία έχει γράψει και για να συμφωνήσουμε, ευθύνη έχουν όλοι. Ο καθένας, όμως, με το... ποσοστό του. Κλείνει η παρένθεση.

Από εκείνο το ονειρικό βράδυ πέρασαν εννιά χρόνια. Εννιά χρόνια που μετά τα όσα έχει περάσει ο σύλλογος την τελευταία σχεδόν δεκαετία, μοιάζουν με... τουλάχιστον είκοσι. Και τι δεν έχει ζήσει ο κόσμος του Παναθηναϊκού όλο αυτό το διάστημα; Εμφυλίους, ντροπιαστικούς αποκλεισμούς, ομάδες να αξίζουν το πρωτάθλημα και να μην το κατακτούν λόγω διοικητικής ανυπαρξίας(2011-2012, 2014-2015), διαιτητές και δικαστήρια να κρίνουν τίτλους, παραμύθια δεκάδων εκατομμυρίων με Πρίγκηπες, Πριγκήπισσες, Ταϊλανδούς, ομάδες να είναι έτοιμες για πρωταθλητισμό και να διαλύονται(καλοκαίρι 2017), μεγαλομέτοχο να αφήνει τους πάντες απληρώτους και να παραμένει η ομάδα στην κατηγορία με εξευτελιστική για το μέγεθος και το ήθος του κλαμπ διαδικασία, την ΟΥΕΦΑ να τον τιμωρεί για οφειλές με αποκλεισμό από τις διοργανώσεις της, πέτρινα χρόνια που με εξαίρεση το Κύπελλο του 2014 έχουν φέρει μόνο πίκρες, πίκρες και... πίκρες.

Αν συνυπολογίσει κανείς τα μόλις δύο πρωταθλήματα από το 1997 μέχρι και σήμερα(2 σε 22 χρόνια, το 2004 και το 2010), μπορεί κανείς να καταλάβει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την ψυχολογία που επικρατεί στον κόσμο του Παναθηναϊκού, ο οποίος παρόλα αυτά βρήκε την δύναμη και την υπομονή να στηρίξει την διοίκηση Αλαφούζου μέχρι ο ᾽᾽mr. ΣΚΑΪ’’ να αποδειχθεί μη ικανός να οδηγήσει τον σύλλογο στην κορυφή, μη ικανός να οδηγήσει τον σύλλογο έστω στην οικονομική εξυγίανση, όπως ήταν και ο δηλωμένος στόχος του νέου αφεντικού της ΠΑΕ από το καλοκαίρι του 2012. Παρόλα αυτά αποδείχθηκε ικανότατος να οδηγήσει την ΠΑΕ σε αχαρτογράφητα νερά, όπως την περυσινή σεζόν όπου πραγματικά έγραψε ιστορία με την απεργία των παικτών στο Κορωπί, τον άδειο φάκελο της αδειοδότησης, την καμπάνα από την ΟΥΕΦΑ! Καταστάσεις που ποτέ ξανά δεν είχε ζήσει ο Παναθηναϊκός...

Σε λίγες ημέρες, θα διαβάσετε στις αθλητικές ιστοσελίδες και άλλα ανδραγαθήματα του Παναθηναϊκού στην κεντρική ευρωπαϊκή σκηνή του ποδοσφαίρου. Θα διαβάσετε και άλλες ένδοξες στιγμές από το παρελθόν. Από αυτά που όλοι οι υπόλοιποι θα χρειαστούν δύο και τρεις ζωές για να τα βιώσουν. Συγγνώμη καλοί μου φίλοι αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Αυτά τα θέματα, πλέον, έχουν φτάσει να ᾽᾽πουλάνε᾽᾽περισσότερο από το μαύρο και άραχνο σήμερα. Θα θυμηθείτε το 3-0 επί της Λέγκια στο κατάμεστο ΟΑΚΑ, για το διπλό επί του Άγιαξ στους 4 του Champions League, για την νύχτα που η Μπαρτσελόνα έκανε καθυστερήσεις για να... γλιτώσει το δεύτερο γκολ που θα έδινε το εισιτήριο στον Παναθηναϊκό για τα ημιτελικά της κορυφαίας διασυλογικής διοργάνωσης.

Όπως πολύ σωστά λέει και ένας καλός μου φίλος, όμως, ᾽᾽μουσείο γίναμε᾽᾽! Ο οργανισμός του Παναθηναϊκού κοντεύει να μάθει να ζει με το παρελθόν, κοντεύει να συνηθίσει στην ιδέα των πέτρινων χρόνων, είναι πολύ κοντά στο να μάθει να ζει με το ένδοξο παρελθόν για να μην αντικρίζει κατάματα το μαύρο παρόν και μέλλον. Για να μην παρεξηθώ, όσον αφορά το ᾽᾽μαυρό παρόν᾽᾽ αυτή η ομάδα, το σύνολο του Δώνη, αξίζει όλη την στήριξη του κόσμου αλλά για να μην στρουθοκαμηλίζουμε: προσπαθεί να γίνει κανονικός Παναθηναϊκός. Δεν είναι.

Είναι ένας Παναθηναϊκός ειδικών συνθηκών εξαιτίας της διοίκησης της ΠΑΕ και δυστυχώς θα έχει την ίδια κατάληξη με άλλες φουρνιές αν ο σύλλογος δεν διοικηθεί από ανθρώπους που τον θέλουν πρωταθλητή και όχι κομπάρσο και μαχητή της επιβίωσης και της αδειοδότησης. Πόσο άσχημο, πραγματικά, να επικοινωνεί η ΠΑΕ ότι ο σύλλογος δίνει... μάχη για την αδειοδότηση, αντί να καταλάβουν άπαντες πως αυτό αποτελεί ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ και ΜΟΝΟΔΡΟΜΟ!

Το πρότζεκτ του Νταμπίζα και του Δώνη είναι το καταλληλότερο για την κατάσταση που βρίσκεται ο σύλλογος αλλά αυτή η κατάσταση είναι άρρωστη και το ζητούμενο για κάθε Παναθηναϊκό είναι να γιατρευθεί το συντομότερο δυνατό.

Τα χρόνια περνάνε, ο Παναθηναϊκός μόνο Παναθηναϊκός δεν είναι, εδώ πλέον έχουμε να κάνουμε με μία παγιωμένη κάτασταση την ώρα που οι άμεσοι ανταγωνιστές έχουν φύγει αρκετά μπροστά σε όλα τα επίπεδα. Ο Παναθηναϊκός αντιμετωπίζει τον τρομακτικό κίνδυνο να μάθει να ζει με τις... επιτυχίες της αδειοδότησης, της 5ης θέσης για να σβήσει την ποινή της ΟΥΕΦΑ και τον μεγάλο στόχο να μην τον κυνηγούν οι πρώην παίκτες στα δικαστήρια και να καταφέρνει να παίρνει αναβολές!

Όπως έλεγα και σε συναδέλφους με περίσσια κυνικότητα μετά το 2-2 με την Ξάνθη στο ΟΑΚΑ, όπου οι φιλοξενούμενοι ισοφάρισαν στο φινάλε: ‘’Καλά ρε μαλάκες τι κάνετε έτσι; Παναθηναϊκός είμαστε. Θα σκάμε για το αν θα βγούμε 5οι ή 6οι᾽᾽; Ναι είναι σημαντικό για την ΠΑΕ να σβήσει η ποινή άμεσα, ναι δεν γίνεται να μην έχεις στόχους(Παναθηναϊκός είσαι) αλλά δεν θα φτάσουμε στο σημείο να ζούμε και να πεθαίνουμε με την... αγωνία της 5ης θέσης, ούτε και φυσικά να φτάσουμε στο άλλο άκρο του ᾽᾽δεν μας ενδιαφέρει η βαθμολογία᾽᾽. Κάτι δεν πάει καλά ούτε στην πρώτη, ούτε και στην δεύτερη περίπτωση...

Με λίγα λόγια και για να το κλείσουμε. Καλό το δέντρο της αγωνιστικής παρουσίας αλλά αυτό που καίει τον σύλλογο είναι το δάσος!

Κανονικός Παναθηναϊκός με τον Γιάννη Αλαφούζο δεν μπορεί να υπάρξει. Κανονικός Παναθηναϊκός με μπάτζετ 3 εκατομμύρια, όταν π.χ ο ΠΑΟΚ έχει καθαρά κανά 30άρι, δεν μπορεί να υπάρξει! Κανονικός Παναθηναϊκός με 2.000 κόσμο στο ΟΑΚΑ και την συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου να ζει σε ποδοσφαιρική κατάθλιψη, δεν μπορεί να υπάρξει και δεν θα υπάρξει ΠΟΤΕ! Για αυτό δεν φταίνε ούτε ο Δώνης, ούτε ο Νταμπίζας, ούτε οι παίκτες που φοράνε φέτος την φανέλα. Προφανώς το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι και για να γυρίσει η σελίδα, πρέπει να υπάρξει διοικητική αλλαγή.

Και αφού θέλει τόσο πολύ να φύγει από την ΠΑΕ, ας αναλάβει τα χρέη του(εκείνα που ο ίδιος δήλωσε δημόσια ότι θα αναλάβει στις συζητήσεις με ΔΠΓ και Παϊρότζ), ας βρει έναν σοβαρό άνθρωπο, τον Ερασιτέχνη ή μία σοβαρή προσπάθεια ανθρώπων να δώσει τις μετοχές και ας επιτρέψει στον Παναθηναϊκό να προσπαθήσει να βρει τον δρόμο του ενωμένος και συσπειρωμένος γύρω από μία διοίκηση που θα τον θέλει πρωταθλητή...

Υ.Γ1: Καλή επιτυχία στον Βασίλη Κωνσταντίνου και του ευχόμαστε να καταφέρει να κερδίσει μία θέση δημοτικού συμβούλου στο Μαρούσι...

Υ.Γ2: Παραιτήθηκε ο Μάνος, ανέλαβε ο Βασίλης. Παραιτήθηκε ο Βασίλης, ανέλαβε ο Μάνος. Και η ζωή συνεχίζεται...