Να τον κρίνεις ως μεγάλη ομάδα, αλλά να τον περιμένεις...

Την περασμένη εβδομάδα μετά την ήττα του Παναθηναϊκού στο ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ και κυρίως λόγω της εμφάνισης των μικρών του Δώνη στην Τούμπα, σχεδόν όλοι (φίλοι και έχθροι) είχαν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο Παναθηναϊκός θέλει μεταγραφές και σπουδαίους παίκτες, για να κάνει πρωταθλητισμό.

Πόσο βιαστικό συμπέρασμα μοιάζει αυτό έξι ημέρες μετά. Την Δευτέρα ήθελε μεγάλες μεταγραφές για πρωταθλητισμό, το Σάββατο το απόγευμα χωρίς καμία μεγάλη μεταγραφή, έπαιζε την πρωταθλήτρια ΑΕΚ σαν την γάτα με το ποντίκι, δείχνοντας για 90 λεπτά, όχι ότι δεν έχει να φοβηθεί κάτι, αλλά ότι υπερέχει κιόλας της Ενωσης. Επαναλαμβάνω το για “90 λεπτά”.

Ο Παναθηναϊκός είναι μία πολύ μεγάλη ομάδα και ως τέτοια πρέπει να την αντιμετωπίζουμε στις κριτικές μας εμείς οι δημοσιογράφοι και στις απαιτήσεις τους οι φίλοι της, αλλά πάντα με μέτρο. Αντιλαμβάνομαι την ανάγκη ο φίλος του Παναθηναϊκού να μιλάει για πρωταθλητισμό, δεν αντιλαμβάνομαι όμως την διάθεση του να βιαστεί, να μην δείξει υπομονή, είτε στο καλό, είτε στο κακό αποτέλεσμα. Αρκετοί λοιπόν και δημοσιογράφοι και φίλοι του Παναθηναϊκού έσπευσαν να αισθανθούν μετά το ματς στην Τούμπα, ότι αυτή η ομάδα που έφτιαξε ο Δώνης έχει ταβάνι και το ταβάνι της δεν φτάνει το επίπεδο του πρωταθλητισμού. Στο ματς με την ΑΕΚ πέντε ημέρες μετά όλοι άλλαξαν άποψη...

Υπάρχει λάθος και στις δύο περιπτώσεις. Το λάθος της βιασύνης να κρίνουμε κάτι που δεν το ξέρουμε, δεν έχουμε ιδέα που μπορεί να φτάσει και τώρα το βλέπουμε να γεννιέται και να εξελίσσετε μπροστά στα μάτια μας. Ούτε ο ίδιος ο Μπουζούκης δεν ξέρει μέχρι που μπορεί να φτάσει, τώρα προσπαθεί να το καταλάβει, λεπτό προς λεπτό, ματς προς ματς. Δεν θα του το βάλουμε εμείς το ταβάνι του Μπουζούκη και του κάθε Μπουζούκη...

Το ταλέντο αυτών των παιδιών του Δώνη είναι δεδομένο, πόσο μπορεί να εξελιχθεί και αυτό και η συνολική εικόνα της ομάδας και το project στο σύνολό του, δεν είναι απλά νωρίς να το πούμε, είναι πολύ νωρίς ακόμη και για να το εκτιμήσουμε. Αυτό που μοιάζει ότι είναι το πιο ασφαλές να κάνουμε, είναι να ακούμε τον Γιώργο Δώνη και όσα μας λέει πριν και μετά τα ματς για αυτό που ζει να εξελίσσετε καθημερινά. Τι μας είπε ο Δώνης μετά την Τούμπα. “Θα μας κάνει καλό αυτή η ήττα, θα τα βοηθήσει αυτά τα παιδιά...”. Τι μας είπε μετά την ισοπαλία με την ΑΕΚ που θα μπορούσε και θα έπρεπε με βάση την εικόνα του ματς να ήταν νίκη; “Ημουν σίγουρος ότι θα παίζαμε καλύτερα από την Τούμπα...”.

Ο Παναθηναϊκός κάνει υπέροχα πράγματα όλη τη σεζόν. Μεγαλώνει και ωριμάζει μία σειρά από ταλαντούχα παιδιά με άψογο τρόπο, φορώντας τους βαριά φανέλα (σε ορισμένες περιπτώσεις τους αφήνει να την πάρουν και σπίτι) και βάζοντάς τους όλα τα ζητήματα που πρέπει να βάζεις σε έναν νεαρό ταλαντούχο παίκτη, αλλά και σε έναν βασικό ποδοσφαιριστή του Παναθηναϊκού.

Ο Δώνης αυτούς τους κόντρα ρόλους για το ελληνικό ποδόσφαιρο, νεαρός και ταλαντούχος και ταυτόχρονα βασικός σε μεγάλη ομάδα, τους παντρεύει με μία τέτοια αρμονία και ηρεμία που δεν μπορεί να μην σε κάνει να το θαυμάζεις όλο αυτό που συμβαίνει στον Παναθηναϊκό. Το κάνει με τον άφανταστα δύσκολο συντελεστή, ότι δεν είναι ένας ή δύο οι ταλαντούχοι νεαροί που παίζουν, αλλά περισσότεροι και σε βασικές θέσεις και το κάνει με την αναλογία της δόσης που χρειάζεται ανάμεσα στον νεαρό και ταλαντούχο μα συνάμα και πρωταγωνιστή της μεγάλης ομάδας.

Προτείνω λοιπόν να κρίνουμε αυτά τα παιδιά και αυτή την προσπάθεια με την αυστηρότητα που πρέπει να κρίνουμε τις μεγάλες ομάδες, αλλά ταυτόχρονα προτείνω να μην αλλάζουμε τα όρια τους κάθε Κυριακή ανάλογα με το αποτέλεσμα. Ας μην τους βάλουμε εμείς το ταβάνι που δεν έχουν ή ας μην τρυπήσουμε εμείς το ταβάνι που τυχόν έχουν, λόγω του ενθουσιασμού που μας προκαλούν.

Αν ο Δώνης μπορεί να τιθασεύσει τον ενθουσιασμό, την απογοήτευση, το ταλέντο και ότι άλλο έχουν αυτά τα παιδιά, ας τιθασεύσουμε και εμείς στους βασικούς κανόνες ενός project που το τρέχουν παιδιά. Ας το αφήσουμε να τρέξει πριν προχωρήσουμε στις εκτιμήσεις μας για το που μπορεί να φτάσει. Ας το κρίνουμε και ας το απολαμβάνουμε μέρα με την μέρα κι' ας περιμένουμε πριν καταλήξουμε στο που μπορεί να φτάσει.

Αλλωστε πόσο συχνά μας συμβαίνει διάολε να ζούμε κάτι τέτοιο σε μεγάλη ομάδα στην Ελλάδα. Ας το ζήσουμε λοιπόν σε όλο του το μεγαλείο, στην κάθε στιγμή του, πριν το οριοθετήσουμε μέσα στα στενά πλαίσια της επιτυχίας όπως ο καθένας από εμάς την ορίζει...