Κρίμα και άδικο!

Το ρολόι δείχνει το 85᾽. Ο Αντονί Μουνιέ είναι έτοιμος να περάσει στο παιχνίδι. Στην θέση του Γιάννη Μπουζούκη, ο οποίος πραγματοποίησε μία εξαιρετική εμφάνιση και παραλίγο να κρίνει την αναμέτρηση, με την μπάλα να περνά ξυστά από το δοκάρι της ΑΕΚ, σε μία φάση που δημιούργησε μόνος του με το κλέψιμο έξω από την περιοχή. Η... ρουφιάνα πήγε όμως στο δεξί (και πάλι ήταν καλό το τελείωμα) και όχι στο αριστερό, το καλό πόδι του ᾽᾽Μπούζου᾽᾽. Ο πιτσιρικάς που βρίσκεται στην άλλη πλευρά του γηπέδου, φεύγει… σφαίρα προς τον πάγκο. Δεν περνά από το μυαλό ούτε στιγμή να καθυστερήσει. Πηγαίνει στην αλλαγή με σπριντ για να μην χάσει ο Παναθηναϊκός ούτε δευτερόλεπτο, παίζοντας για την νίκη και μόνο αυτή!

Περίπου δέκα λεπτά αργότερα, ο Κίκο Μακέντα που έχει καταθέσει… δύο πνευμόνια στο χορτάρι, πρεσάροντας στοχευμένα την αδυναμία του Μπάρκα να παίξει σωστά με τα πόδια, κάνει μία κούρσα 30 μέτρων και προσπαθεί στην τελευταία φάση του ματς να βρει το γκολ της νίκης!

Οι δύο αυτές εκφράσεις του πνεύματος νικητή, ενός πνεύματος συνυφασμένου με το dna του συλλόγου, αποτελούν και το μεγαλύτερο κέρδος για τα παιδιά του Δώνη από το αποψινό ντέρμπι κόντρα στην ΑΕΚ. Όπως κέρδος αποτελεί το ζεστό χειροκρότημα του κόσμου στο φινάλε, ενός κόσμου που ήρθε στην Καλογρέζα και έφυγε ευχαριστημένος βλέποντας την νέα αυτή ομάδα του Παναθηναϊκού να είναι ανώτερη από την πρωταθλήτρια ΑΕΚ, να έχει κλασσικές ευκαιρίες να πάρει το παιχνίδι και να μην τα καταφέρνει εξαιτίας της έλλειψης σωστής επιλογής στην τελική προσπάθεια.

Ο Παναθηναϊκός, απόψε, ήταν ανώτερος, ήταν καλύτερος στο μεγαλύτερο διάστημα του παιχνιδιού αλλά έκανε δώρο τον βαθμό στην ΑΕΚ που ήρθε να παίξει στο ΟΑΚΑ ένα ματς… τελικό και παρουσίασε μία εικόνα ομάδας μπλαζέ, μίας ομάδας που με εξαίρεση την προσωπική ενέργεια και το σουτ του Λιβάγια δεν μπόρεσε να απειλήσει ουσιαστικά την εστία του Διούδη.

Η επιλογή του Δώνη να πρεσάρει ψηλά ο Παναθηναϊκός από την αρχή του ματς, του βγήκε απόλυτα, καθώς εκτός από τις δυσκολίες που έβαζε στην ανάπτυξη της ΑΕΚ, κατάφερε να βγάλει καθαρή ευκαιρία μετά το κόψιμο του Κουρμπέλη και το πλασέ του Μακέντα που δεν πήγε στην γωνία αλλά πάνω στον Μπάρκα. Όπως του βγήκε και η επιλογή με τον Κουλιμπαλί δεξί στόπερ, καθώς ειδικά στο πρώτο ημίχρονο ο Αφρικανός ήταν πολύ καλός τόσο ανασταλτικά όσο και με την μπάλα στα πόδια.

Ο Παναθηναϊκός μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο έπαιξε για την νίκη αλλά παρά την ανωτερότητά του δεν την πήρε, δείχνοντας μεγάλη αδυναμία στο να τελειώσει σωστά τις μεγάλες φάσεις που του βγήκαν στο παιχνίδι. Ο Ιταλός τελείωσε την φάση πάνω στον Μπάρκα, ο Μπουζούκης με φάτσα το τέρμα σούταρε ελάχιστα άουτ και ο Χατζηθεοδωρίδης μετά την πρώτη επαφή με την ντρίμπλα που τον έβγαλε απέναντι στον Μπάρκα, σούταρε άψυχα πάνω στον Έλληνα πορτιέρο.

Αν κάτι δεν λειτούργησε καλά απόψε για τον Παναθηναϊκό(έστω και αν δεν το πλήρωσε) εκτός από τις εκτελέσεις, ήταν τα σχεδόν… άπειρα πουλήματα της μπάλας έξω από την περιοχή, εκεί όπου πολύ απλά απαγορεύεται να χάσεις την μπάλα. Πόσω μάλλον όταν την χάνει ο ένας σου στόπερ 4-5 φορές(Μαυρομμάτης) και ο άλλος σίγουρα 2-3(Κουλιμπαλί). Και είναι πραγματικά αμαρτία για τον Μαυρομμάτη να χαλάει την γενικότερη εξαιρετική του εικόνα (δεκάδες κλεψίματα, δυνατός σε όλες τις μονομαχίες, απροσπέλαστος στο πρώτο μέρος χαμηλά) από στιγμές που χάνει την συγκέντρωση λόγω της πίεσης που βάζει ο αντίπαλος.

Παρόμοιο φαινόμενο είχαμε και στην Τούμπα όταν ο ΠΑΟΚ πίεζε ψηλά και ο τρόπος που ο Παναθηναϊκός θα σπάει την πίεση στο χτίσιμο της επίθεσης είναι κάτι που πρέπει να βελτιωθεί ενόψει της συνέχειας, καθώς φαίνεται να αποτελεί ένα από τα αδύναμα σημεία της ομάδας.

Συμπερασματικά, το αποψινό ντέρμπι αφήνει στον Παναθηναϊκό μία γλυκόπικρη γεύση. Γλυκιά για την ανωτερότητα που έβγαλε στο χορτάρι και την σημαντική προσέλευση του κόσμου(30.000 σίγουρα) και πικρή για το γεγονός ότι δεν κατάφερε να πάρει αυτό που άξιζε για να ανέβει ακόμη ψηλότερα στην βαθμολογία και να φτιάξει την ψυχολογία του ενόψει του ντέρμπι με τον Ολυμπιακό στο Φάληρο.