«Ή εμείς ή κανείς...»

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου οι παράγοντες που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα και τις κορυφαίες ομάδες του, είναι στην πλειοψηφία τους παράγοντες που δεν έχουν καμία σχέση με το ποδόσφαιρο, δεν το αγαπούν και δεν τους ενδιαφέρει ως αυτόνομη επιχειρηματική δραστηριότητα (“μπίζνα” όπως το λένε οι περισσότεροι από αυτούς). Χρησιμοποιούν απλά το ποδόσφαιρο σαν το μέσο, τον τρόπο, για να κάνουν τις άλλες δουλειές τους, να μεγαλώσουν τη δημοφιλία τους και την απήχησή τους, και να... ταΐσουν την ματαιοδοξία τους.

Μερικές φορές μπορεί στο πλαίσιο αυτό να συναντήσεις και παράγοντες, επιχειρηματίες που αγαπούν μία συγκεκριμένη ομάδα, με έναν δικό τους και λάθος τρόπο, αλλά σίγουρα και αυτοί ανήκουν στην κατηγορία εκείνων που δεν αγαπούν τον αθλητισμό ή το ποδόσφαιρο.

Θέλεις να κάνεις δουλειά στην Ελλάδα, θέλεις να έχεις σχέση με την Κυβέρνηση, θέλεις να πάρεις δημόσια έργα, θέλεις να κάνεις πολιτικό νταραβέρι, θέλεις να βγάλεις τους δικούς σου στην εξουσία, θέλεις να δεις τον κουμπάρο σου Πρωθυπουργό; Πάρε μία ομάδα με μεγάλη λαϊκή βάση. Ξεκίνα με αυτό, μετά ακολουθούν τα μέσα, η τηλεόραση, τα ραδιόφωνα, οι εφημερίδες. Πρώτα αν είσαι επιχειρηματίας που... σέβεσαι τον εαυτό σου και θες να μπεις στην διαπλοκή της χώρας βρες την ομάδα που θα πάρεις. Τα υπόλοιπα θα έρθουν μόνα τους. Μετά ακόμη κι' αν υποθετικά εσύ δεν θες η ίδια η διαπλοκή θα σου χτυπήσει την πόρτα.

Οταν λοιπόν ακούω πολλούς να με ρωτάνε στο δρόμο, στο μπαράκι, στο σινεμά, που με συναντούν την ερώτηση που ακούω εδώ και 20 χρόνια “πότε θα αλλάξει το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα επιτέλους;”, θέλω αυθορμήτως να τους απαντήσω “ποτέ”.
Ολοι αυτοί που μπαίνουν στο ποδόσφαιρο εδώ και 30 χρόνια, δεν έχουν ως κίνητρο το ποδόσφαιρο. Ακόμη και κάποιοι αρκετά κανονικοί παράγοντες όπως για παράδειγμα ο Φώτης Κωστούλας του Παναιτωλικού, δεν μπαίνουν στο ποδόσφαιρο επειδή αγαπούν αυτό, αλλά για άλλους λόγους. Ο συγκεκριμένος αγαπά πολύ την πατρίδα του, το Αγρίνιο, έλειψε πάρα πολλά χρόνια στην Σουηδία και γύρισε πίσω να κάνει κάτι για την πόλη που γεννήθηκε και μεγάλωσε. Η πρώτη σκέψη του ήταν (όπως ακριβώς σας το λέω) να φτιάξει ένα κολυμβητήριο για να πηγαίνουν οι συντοπίτες του για κολύμπι, αλλά όταν έφτασε στο Αγρίνιο, όλοι του είπαν: “Αν θες να κάνεις κάτι για εμάς πάρε τον Παναιτωλικό και ανέβασέ τον στην Α' Εθνική”.

Αυτή είναι μία περίπτωση παράγοντα με αγνές προθέσεις, που όμως δείχνει ότι ακόμη και αυτός δεν ασχολήθηκε με το επαγγελματικό ποδόσφαιρο γιατί αγαπά το ποδόσφαιρο. Από εκεί και πέρα έχουμε στην πλειοψηφία περιπτώσεις που διαχρονικά εμφανίστηκαν για να οικονομήσουν με το άσο ημίχρονο διπλό τελικό σε όλες τις μορφές του, παράγοντες που εμφανίστηκαν για να ικανοποιήσουν την ματαιοδοξία τους και να αποκτήσουν μία αναγνώριση και παράγοντες που εμφανίστηκαν για να κάνουν άλλες δουλειές και να ανοίξουν τις πόρτες του κράτους, ή που συνέβη και το αντίστροφο, το ίδιο το κράτος τους ζήτησε να πάρουν μία ομάδα για να ανοίξει η πόρτα του. Μετά ήρθαν τα δημόσια έργα, το νταραβέρι με την πολιτική και τους πολιτικούς, κ.ο.κ. Πλέον έχουμε φτάσει στο σημείο η πολιτική ζωή του τόπου και η ποδοσφαιρική να είναι απολύτως συνυφασμένες και ομάδες να ταυτίζονται με κόμματα και τούμπαλιν.

Οσο λοιπόν οι παράγοντες του ποδοσφαίρου θα μπαίνουν στο ποδόσφαιρο για αυτούς τους λόγους που το κάνουν τα τελευταία 30 χρόνια στην Ελλάδα, δεν θα αλλάξει απολύτως τίποτα και ΠΟΤΕ. Κανείς από αυτούς δεν ενδιαφέρεται για το ποδόσφαιρο, για το ίδιο το προϊόν που λέμε εμείς. Αναρωτιόμαστε πολλές φορές στα κείμενα μας πώς γίνεται να μην καταλαβαίνουν ότι ένα καθαρό προϊόν θα τους φέρει κέρδη. Δεν τους αφορούν αυτά τα κέρδη και αυτό το ποδόσφαιρο. Για τους μισούς τα κέρδη από το ποδόσφαιρο είναι πολύ μικρά σε σχέση με τις άλλες... δουλειές και για άλλους τα κέρδη από τις άλλες δραστηριότητες που κινούνται γύρω από το ποδόσφαιρο είναι ο πιο εύκολος δρόμος. Οσο λοιπόν αυτοί που διοικούν ή έχουν τις ομάδες, δεν αγαπούν το ποδόσφαιρο, αλλά μπήκαν σε αυτό για να εξυπηρετήσουν τις άλλες δουλειές τους δεν θα αλλάξει τίποτα. Οσο οι Ντέμηδες και οι Ζαγοράκηδες θα κυνηγιούνται από το ίδιο το σύστημα μέχρι εκεί που δεν πάει, τόσο θα μειώνονται οι πιθανότητες να δούμε κανονικό ποδόσφαιρο στα μέρη μας.

Οσο η διαπλοκή θα είναι η αιτία για να μπει κάποιος επιχειρηματίας στο ποδόσφαιρο, τόσο οι οπαδοί θα είναι μισθωμένοι στρατοί ενός αφεντικού ιδιοκτήτη, τόσο οι δημοσιογράφοι θα είναι πληρωμένοι κονδυλοφόροι, τόσο το ποδόσφαιρο θα παραμένει όμηρος μίας πολιτείας που το αντιμετωπίζει σαν βραχίονα της διαπλοκής που την εξυπηρετεί. Κάπως έτσι σήμερα οι παράγοντες δεν είναι εκεί για το ποδόσφαιρο ως επιχείρηση, κάπως έτσι τις κούπες πλέον στην Ελλάδα δεν τις σηκώνουν πρώτα οι παίκτες, αλλά οι ιδιοκτήτες, κάπως έτσι στις απονομές η εξέδρα τραγουδά το όνομα του προέδρου και το είναι τρελός ο πρόεδρος, κάπως έτσι οι νίκες, οι τίτλοι, οι επιτυχίες ανήκουν στα αφεντικά και κάπως έτσι αυτά δεν συμβιβάζονται με τίποτα άλλο από τις νίκες και τις πρωτιές. Αλλιώς δέρνουν διαιτητές, ανατινάζουν μαγαζιά, μπουκάρουν με το όπλο στο αγωνιστικό χώρο. Το “ή εμείς ή κανείς” που ειπώθηκε φέτος από τον ΠΑΟΚ, είναι επί της ουσίας στάση ζωής του 95% των παραγόντων όλων των μεγάλων ομάδων διαχρονικά και θα συνεχίζει να είναι.

Αλήθεια πείτε μου εσείς έναν παράγοντα μεγάλης ομάδας τέτοιου τύπου, που τα τελευταία χρόνια βρήκε ΕΝΑΝ τίτλο που να θεωρεί ότι τον πήρε δίκαια ο μεγάλος αντίπαλός του. Ρωτήστε τον Μαρινάκη και τον Σαββίδη αν το παίρνει δίκαια η ΑΕΚ φέτος. Ρωτήστε τον Μελισσανίδη και τον Σαββίδη αν το πήρε δίκαια πέρυσι ο Ολυμπιακός, ρωτήστε τον Μαρινάκη και τον Μελισσανίδη αν πήρε δίκαια πέρυσι ο ΠΑΟΚ το Κύπελλο. Ρωτήστε όποιον θέλετε όποτε θέλετε. Ποτέ πήρε κανείς τίποτα στην Ελλάδα δίκαια; Ποτέ για τους αντιπάλους του, ποτέ! Διότι πάντα ισχύει το “ή εμείς ή κανείς”, το οποίο είναι βαθιά ριζωμένο στη συνείδηση όλων...