Ξεκινάω αυτό το κείμενο με μία παραδοχή: Ναι, είμαι αφελής. Προφανώς, πρέπει να είμαι, γιατί διαβάζω κι ακούω από παντού τριγύρω μου, ότι η θέα ενός περίστροφου σε γήπεδο, ε εντάξει, δεν είναι κάτι πολύ περίεργο…

Διαβάζω τα άρθρα σαφώς πιο έμπειρων από εμένα δημοσιογράφων κι ακούω τις συζητήσεις τους και πραγματικά δυσκολεύομαι ώρες ώρες να αποδεχθώ την… αποδοχή τους: «Ναι είναι κατακριτέο, ναι δεν πρέπει να συμβαίνει, αλλά τι να κάνουμε τώρα, έτσι ήταν, είναι και θα είναι στην Ελλάδα αυτή η κατάσταση».

Συγγνώμη κιόλας, αλλά μήπως όχι; Μήπως δεν πρέπει; Μήπως ένας άνθρωπος, ο οποίος κουβαλάει πάνω του ένα περίστροφο, δεν πρέπει να βρίσκεται στο γήπεδο; Όποιος κι αν είναι αυτός…

Ακούω ιστορίες για πρώην προέδρους ΠΑΕ να καβαλάνε κάγκελα με το περίστροφο στο σακάκι, βλέπω νυν ιδιοκτήτες να μπουκάρουν στο χορτάρι με το περίστροφο στη ζώνη και διαβάζω παραδοχές λάθους, που συνοδεύονται πάντα με έναν αστερίσκο. Είτε γιατί προσπαθούν να δικαιολογήσουν έως ένα βαθμό αυτή τη θέα είτε γιατί στην Ελλάδα αυτή είναι η πραγματικότητα και καλό θα είναι να ξυπνήσουμε.

Όχι, εγώ δεν θέλω να ξυπνήσω και πείτε με παιδάκι, πείτε με εκτός πραγματικότητας, πείτε με ό,τι τραβάει η ψυχή σας. Καταλαβαίνω ότι ο κυνισμός της εποχής μας, έχει σκληροπετσιάσει την αισθητική μας, όμως πάντα πρέπει να υπάρχουν γραμμές στο τι αποδεχόμαστε, στο τι θεωρούμε κοινά αποδεκτό. Και για μένα, η «ανάγκη» ενός ανθρώπου να κουβαλάει όπλο, στέκεται απέναντι απ’ αυτό που περιμένω να δω σε ένα γήπεδο.

Για μένα, αν θεωρείς ότι πρέπει να κουβαλάς περίστροφο γιατί φοβάσαι για τη ζωή σου, τότε σόρρυ, αλλά η θέση σου δεν ανήκει σε ένα γήπεδο. Ακόμα και αν είσαι ο ιδιοκτήτης μιας ΠΑΕ, ακόμα και αν χωρίς εσένα, η όποια ομάδα σου θα βουλιάξει στις τοπικές κατηγορίες. Κι αυτό ισχύει προφανώς για όλες τις ΠΑΕ, για όλους τους ιδιοκτήτες.

Έχουμε χάσει το μέτρο παντού στην Ελλάδα. Βλέπουμε πράγματα γύρω μας, ακούμε, διαβάζουμε και τα προσπερνάμε ως «φυσιολογικά» ή ακόμα χειρότερα, προσπαθούμε να τα δικαιολογήσουμε κιόλας. «Εντάξει ρε φίλε, κουβαλούσε περίστροφο μέσα στο χορτάρι, αλλά το ξέχασε ρε φίλε, τι να κάνουμε τώρα; Δεν σημάδεψε και κανέναν», είναι η εκλογίκευση γι’ αυτό που είδαμε το βράδυ της Κυριακής στην Τούμπα. Ε, εντάξει, αφού δεν βγήκε από τη θήκη του το όπλο και δεν σημάδεψε άνθρωπο, όλα κομπλέ, μπορούμε να συνεχίσουμε, δεν έγινε κάτι.

Τα ελληνικά γήπεδα τις τελευταίες δεκαετίες, έχουν μετατραπεί σε τόπους… ονείρωξης των απανταχού Τόμι Τζόνσον: ξύλο σε κάθε στροφή, απειλές σε δημοσιογράφους, διαιτητές, αξιωματούχους, διώξεις, φωτοβολίδες, όπλα, μπουνιές. Το δημοσιογραφικό κλισέ «φεύγεις και δεν ξέρεις αν θα γυρίσεις σώος κι αβλαβής» έχει γίνει πλέον η καθημερινότητά μας. Και την έχουμε αποδεχθεί όλοι μας! Ομάδες, φορείς, δημοσιογράφοι, φίλαθλοι. Όλοι!

Δεν μπορούμε να διεξάγουμε αγώνες, τελικούς, F4. Απλά, δεν μπορούμε! Υπό το φόβο ότι εκατό βλάκες από τη μία κι εκατό μπετόβλακες από την άλλη θα αλώσουν μία πόλη, γιατί νομίζουν ότι ένα σήμα στη φανέλα είναι πιο σημαντικό από μια ανθρώπινη ζωή! Η απόλυτη παράνοια!

Και σε αυτό το σκηνικό που έχουμε εκθρέψει όλοι μας τις τελευταίες δεκαετίες, έρχεται να προστεθεί η εικόνα ενός περίστροφου σε γήπεδο, όχι από κάποιον οπαδό, αλλά από ιδιοκτήτη ΠΑΕ! Και θέλετε να μου πείτε, ότι επειδή δεν είναι ο πρώτος που το κάνει, θα πρέπει να το αποδεχθώ κι αυτό και να προχωρήσω!

Ε, όχι ρε φίλε, δεν γίνεται! Πάω σε γήπεδα και φοβάμαι ότι θα φάω ξύλο από μπράβους κι από οπαδούς. Κι εγώ είμαι τυχερός και το έχω γλιτώσει, άλλοι όμως όχι! Και ούτε καν σε γήπεδα, έχουν φάει ξύλο έξω από το σπίτι τους. Και δεν μιλάει κανένας, γιατί όλοι φοβούνται ότι θα είναι οι επόμενοι. Κάπου πρέπει να σταματήσει όλο αυτό! Για να σταματήσει, όμως, πρέπει όλοι μας να πάψουμε να θεωρούμε φυσιολογική (ή ακόμα και να επικροτούμε) την εικόνα ιδιοκτητών των ΠΑΕ να κυκλοφορούν με όπλα ή να απειλούν θεούς και δαίμονες, γυναίκες και παιδιά. Στην Τούμπα, στο Γ. Καραϊσκάκης, στο ΟΑΚΑ, στη Λεωφόρο, στο Χαριλάου, σε όλα τα γήπεδα, σε όλες τις πόλεις.

Δεν είναι φυσιολογικό, δεν είναι μαγκιά, είναι παράνομο, εναι προσβλητικό, είναι αλητεία!

Και κάπου τώρα επιστρέφω στο συννεφάκι μου…