Η εικόνα που με στιγμάτισε από την Τούμπα...

Να δούμε πόσοι είμαστε αυτοί που αισθανόμαστε ότι το μίσος δεν μας έχει κυριεύσει, ότι το τωρινό Βορράς και Νότος, το χθεσινό “πράσινοι” και “κόκκινοι”, δεν είναι της αισθητικής και του χαρακτήρα μας. Να διαπιστώσουμε πόσοι δεν θεωρούμε τους εαυτούς μας ανώτερους από τους άλλους γιατί ο μπαμπάς μας εμάς μας έκανε ΠΑΟΚ και ο μπαμπάς κάποιων άλλων τους έκανε ΑΕΚ, ότι ο μπαμπάς μας εμάς έκανε Παναθηναϊκούς και ο μπαμπάς κάποιων άλλων τους έκανε Ολυμπιακούς.

Ενδιαφέρομαι να διαπιστώσω πόσοι είμαστε αυτοί που μας αφορούν περισσότερο όχι ασφαλώς τα παιδιά μας ή η υγεία μας, αλλά και η γκόμενά μας και οι φίλοι μας και η καθημερινότητα μας και η δουλειά μας, από το αν θα πάρει το πρωτάθλημα η ομάδα μας. Να σιγουρευτώ ότι είμαστε περισσότεροι αυτοί που θα σιχτιρίζαμε με το οφσάιντ γκολ που μέτρησε ή δεν μέτρησε και μετά θα πέφταμε για ύπνο και λιγότεροι αυτοί που θα παίρναμε τα όπλα για να βγούμε στους δρόμους.

Αλήθεια το πιστεύω ότι έφτασε η ώρα σε αυτή τη χώρα να μετρηθούμε οι μεν και οι δε και να καταλήξουμε που στο διάολο θα το πάμε αυτό το καράβι. Οχι, δεν εννοώ το ποδοσφαιρικό καράβι, σκασίλα μου για αυτό, το καράβι αυτής της χώρας γενικά εννοώ.

Διότι τα όσα έχουν συμβεί μετά το ντέρμπι ΠΑΟΚ – ΑΕΚ είναι επίσης ακατανόητα και σύντομα το επόμενο περίστροφο που θα εμφανιστεί θα το οπλίσουν κιόλας...

Δεν θα γράψω ένα ακόμη κείμενο από τα δεκάδες που έχω γράψει, όπου θα προσπαθήσω να δω όσο πιο αντικειμενικά γίνεται τι έχει συμβεί, να το σχολιάσω και να το κριτικάρω. Δεν είναι αυτό το νόημα. Δεν αισθάνομαι καμία ανάγκη να τοποθετηθώ για τα αυτονόητα, αλλά απλώς θα κάνω μία αναφορά για να μην τολμήσει να πει κανείς ότι αυτό είναι ένα κείμενο υπεκφυγής. Δεν έχω κανένα πρόβλημα να σχολιάσω τα πάντα, από την φάση του γκολ (ναι είναι δύσκολη φάση, αλλά ο Μαουρίσιο δεν επηρεάζει το οπτικό πεδίο του Μπάρκα και το γκολ εγώ θα το μετρούσα), μέχρι την αδιανόητη εικόνα του Σαββίδη εντός του αγωνιστικού χώρου και με το πιστόλι παραμάσχαλα να ορμάει σε διαιτητές και αντιπάλους σαν αφηνιασμένος. Εικόνα τέλους, εικόνα που δεν έχει πιο κάτω, εκτός κι' αν πιστεύει κανείς ότι θα έρθει και η στιγμή που κάποιος θα σκοτώσει διαιτητή ή αντίπαλο σε live μετάδοση κάνοντας χρήση του περιστρόφου που κουβαλά μαζί του εντός του αγωνιστικού χώρου.

Η μπούκα του Σαββίδη που είχε καλέσει με γραπτή δήλωση του τον κόσμο για αυτοσυγκράτηση είναι αδιανόητη. Να κυκλοφορεί στον αγωνιστικό χώρο σαν μαινόμενος ταύρος και να προσπαθούν οι μπράβοι να τον συγκρατήσουν. Από που και ως που ο όποιος Σαββίδης αισθάνεται πιο αδικημένος από τον απλό οπαδό του ΠΑΟΚ που δεν πήδηξε το κάγκελο να μπει μέσα.

Και ευτυχώς και μπράβο που ο κόσμος του ΠΑΟΚ έδειξε αυτοσυγκράτηση και δεν συμπεριφέρθηκε σαν τον ιδιοκτήτη της ομάδας του. Στο φινάλε και με την δική του λογική από που και ως που ο Σαββίδης αισθάνεται πιο αδικημένος από τον ίδιο τον ποδοσφαιριστή του ΠΑΟΚ που προσπαθούσε να τον συνεφέρει και να τον συνετίσει. Δηλαδή αν ο Σαββίδης που είναι τέσσερα πέντε χρόνια στην Ελλάδα αισθάνεται τόσο αδικημένος που μπαίνει με τα κουμπούρια μέσα στο γήπεδο γιατί τον... πνίγει το δίκιο, ο παίκτης του ΠΑΟΚ ή ο οπαδός του ΠΑΟΚ τι πρέπει να κάνει σύμφωνα με την λογική του Ιβαν;

Αρκετά όμως με ότι έγινε, όσο έπεσα στην παγίδα του... απαραίτητου σχολιασμού, έπεσα. Ωρα να μιλήσουμε για την πραγματική εικόνα που με στιγμάτισε σε αυτό το ντέρμπι. Και η εικόνα αυτή είναι του Βιερίνια και του Μάτος. Η προσπάθειά τους, η διάθεσή τους, η εικόνα τους, να εκλιπαρούν ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΙΞΟΥΝ. Ναι κύριοι, να ΠΑΙΞΟΥΝ... Αυτή η εικόνα με σημάδεψε εμένα, αυτή είναι η εικόνα που δυστυχώς με έκανε να καταλάβω ότι δεν υπάρχει πιο κάτω από αυτό.

Ο Βιερίνια να κοιτά με αποστροφή τον μαινόμενο Σαββίδη, αυτόν δηλαδή που τον πληρώνει και να του κάνει νόημα με αυστηρό ύφος “όχι, όχι δεν φεύγω από το γήπεδο ρε φίλε...” Και γιατί να φύγει κιόλας, να φύγει αυτός από το τερέν, ο ποδοσφαιριστής, αυτός που στο φινάλε τον δικό του ιδρώτα βλέπει να αδικείται, όταν αδικείται. Να φύγει να πάει που;

Να φύγει για να δει ένα ακόμη ντέρμπι να κρίνεται από δικηγόρους σε μία δικαστική αίθουσα; “Οχι, όχι, όχι...” φωνάζω κι' εγώ μαζί με τον Βιεϊρίνια και κάθε άλλον που φωνάζει μαζί του “όχι”.

Οπως με σημάδεψε η εικόνα του Μάτος, που είχε πάρει αγκαλιά τον Λιβάια και τον Βράνιες και τους εκλιπαρούσε να μην φύγουν για τα αποδυτήρια και αυτοί έμεναν στωικά εκεί και τον άκουγαν και προσπαθούσαν να του εξηγήσουν ότι έχει φύγει και ο διαιτητής... Και ο Μάτος να βλέπει την προσπάθεια του να αποτυγχάνει και να κάθεται στο χόρτο αποσβολωμένος κοιτώντας με απλανές βλέμμα στο πουθενά...

Με απασχολούν πλέον οι συμπεριφορές των ανθρώπων γύρω μου, με απασχολεί και με προβληματίζει η γελοιότητα που κυριαρχεί, με εξοργίζει η ενέργεια του Σαββίδη, αλλά και η επόμενη μέρα, η “μάχη” για το αν ήταν ή δεν ήταν οφσάιτ λες και αυτό είναι το κυρίαρχο, ή λογική “έλα μωρέ κι' άλλοι έχουν μπει με κουμπούρια στο γήπεδο”, η αγωνία “δηλαδή δεν θα πάρουμε το πρωτάθλημα τώρα;” και ότι άλλο υποκριτικό κυκλοφορεί, όπως η απόφαση για διακοπή του πρωταθλήματος.

Ακου λοιπόν βλάκα κάθε είδους. Οποια ομάδα κι' αν υποστηρίζεις, ότι ιδεολογικό περιτύλιγμα κι' αν θέλεις να βάλεις σε αυτή την επιλογή, ότι προτεραιότητα κι' αν θέλεις να της δώσεις στη ζωή σου, όσο υπερήφανος θέλεις να αισθανθείς μαζί της και με τα κατορθώματά της, δεν με ψήνεις και δεν ψήνεις και ούτε έναν που να έχει μία στάλα λογικής μέσα του. Την ομάδα σου βλάκα, δεν την διάλεξες εσύ, αλλά ο πατέρας σου, ο μεγάλος αδερφός σου, ο θείος σου ή ο νονός σου την διάλεξε για εσένα όταν ήσουν τεσσάρων, πέντε, έξι ή επτά ετών, τότε που δεν είχες ιδέα από ιδεολογίες και άλλα γελοία περιτυλίγματα που σήμερα καλύπτουν την άδεια ζωή σου.

Το να μισείς λοιπόν ή να σκοτώνεσαι ή να χαλιέσαι σε βαθμό που χάνεις τον ύπνο σου και την ηρεμία σου, είναι ένα ακόμη δείγμα της άδειας ζωής σου. Είτε λοιπόν είσαι πολιτικός, είτε είσαι παράγοντας, είτε είσαι δημοσιογράφος, είτε είσαι οπαδός, κάνε μου τη χάρη και ΦΥΓΕ ΕΣΥ από το γήπεδο και το ποδόσφαιρο και άσε τον Βιεϊρίνια και τον Μάτος και τον Κονέ και τον Λάζαρο και όποιον άλλον θέλει, να παίξουν. Το κατάλαβες βλάκα, ΝΑ ΠΑΙΞΟΥΝ.