Σώβρακα και φανέλες

Ανέκαθεν θαύμαζα τους ανθρώπους που αποδεδειγμένα ήταν έτη φωτός από τους υπόλοιπους. Αυτούς που διέθεταν κοφτερή διεισδυτική ματιά και είχαν την ικανότητα να βλέπουν αυτό που για τους υπόλοιπους έμοιαζε αδύνατο. Σαν τον Τζίμη Πανούση λόγου χάρη που ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του. Κάποιοι δεν τον γούσταραν γιατί ήταν πολύ προχωρημένος για την ιδεολογία τους, άλλοι έβρισκαν πρόσχημα τη βωμολοχία ή τα πολιτικά πιστεύω του, όλοι όμως θαύμαζαν το πνεύμα του. Για το (λαϊκό) προσκύνημα στα σώβρακα και στις φανέλες τραγούδησε πριν από τουλάχιστον δύο δεκαετίες, αλλά ο μπαγάσας (έστω από εκεί ψηλά που είναι) παραμένει ασύγκριτα επίκαιρος.

Το έθνος όχι απλά προσκυνά, αλλά έχει πέσει γονυπετής και δεν λέει να σηκώσει κεφάλι. Είναι αυτό που λένε, τα πάντα μπορεί να αλλάξουν στην κοσμοθεωρία ενός άνδρα εκτός από ομάδα. Είναι σαν το ναρκωτικό που ρέει άφθονο στη φλέβα. Το κατάλαβαν και οι ιατροδικαστές της περιβόητης μη έναρξης του ντέρμπι ΠΑΟΚ-Ολυμπιακού.

Χθες συνέλαβα τον εαυτό μου να λέει σε ιατροδικαστή που επιφορτίστηκε την υπόθεση ΠΑΟΚ-Ολυμπιακού… «καταλαβαίνω ότι έχετε να ασχοληθείτε με ανθρωποκτονίες, με εξαιρετικά επίπονες και σοβαρές υποθέσεις αλλά ξέρετε, η συγκεκριμένη υπόθεση απασχολεί δέκα εκατομμύρια Έλληνες».

Το είπα στην προσπάθειά μου να πείσω το πρόσωπο που ήταν στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής ούτως ώστε να φιλοξενηθεί στο ραδιόφωνο. Όταν έκλεισα το τηλέφωνο κατάλαβα την ουσία. Το χειρότερο απ’ όλα ήταν ότι το πρόσωπο με το οποίο συνομίλησα όχι απλά συμφώνησε μαζί μου, αλλά ζήτησε την κατανόησή μου γιατί δεν άντεχε άλλο τα φώτα της δημοσιότητας. Από ευγένεια δεν μου είπε «μ’ έχετε πρήξει, δεν σας αντέχω άλλο».

Είναι τρομακτικό αυτό που συμβαίνει από την Κυριακή. Με το mouse του υπολογιστή κατεβάζω σιγά-σιγά τη σελίδα του Facebook και βλέπω ρολά χαρτιού να πέφτουν, τον Γκαρθία να βαδίζει πάνω στο κόκκινο χαλί του Χόλιγουντ και στη συνέχεια να αποθεώνεται από τους διασημότερους ηθοποιούς για Όσκαρ ανδρικού ρόλου, άλλοι να ποστάρουν τον Βλάνταν Ίβιτς στη Λεωφόρο προς υπενθύμιση, άλλοι ψάχνουν τα βίντεο… frame by frame για να δουν που επιτέλους προσγειώθηκε αυτό το καταραμένο ρολό ταμειακής μηχανής, τις ζυγαριές να ζυγίζουν το ρολό, 50 γραμμάτια λέει ο ένας, 72 ο άλλος…

Μπορώ να γράψω άλλο τόσα. Κάπου στο πουθενά υπάρχουν και 2-3 γυναίκες που ποστάρουν συνταγές αποδεικνύοντας ότι ο καθένας ζει στον δικό του κόσμο και στο… βάθος βλέπεις το πραγματικό πολύ σοβαρό αλλά και επώδυνο. Τα πτώματα δολοφονημένων παιδιών στο Αφρίν. Τα likes (σ. σ. δεν κατάλαβα ποτέ γιατί κάνεις like σε εικόνα με πτώματα και δεν μπορώ να συνειδητοποιήσω τι ακριβώς συμβολίζει) είναι ελάχιστα, ούτε το 1/100 απ’ όσα εισπράττουν οι παραπάνω αναρτήσεις. Δεν ασχολείται κανείς. Εδώ παίζεται το Πρωτάθλημα.

Και για το Πρωτάθλημα άπαντες είναι αποφασισμένοι να γίνουν νέοι Μωϋσήδες, να ανέβουν το όρος Σινά σε κλάσματα δευτερολέπτου και να θυσιάσουν οτιδήποτε ηθικό έχει απομείνει. Το φαινόμενο δεν είναι τωρινό, απλά η σημερινή αηδία έχει χτυπήσει κόκκινο. Διάβασα και το blog του Βασίλη Σαμπράκου κάτι που πραγματικά πιστεύω εδώ και κάμποσα χρόνια, ως αθεράπευτα μπασκετικός, γιατί ουδέποτε κατάφερα να βρω έστω έναν σοβαρό λόγο εμπλοκής της κρατικής τηλεόρασης σ’ αυτή την αθλιότητα που λέγεται ελληνικό ποδόσφαιρο.

Μακάρι να ενστερνιστούν αυτήν την άποψη και οι Κυβερνώντες οι οποίοι παραδοσιακά αποφασίζουν για μέρος του «κορβανά» της ΕΡΤ κι αν τους φωτίσει ο Θεός ας μην σπαταλήσουν τα χρήματα σε τέτοιου είδους θεάματα. Ας υιοθετήσουν τα χιλιάδες άστεγα Σύρια παιδιά κι ας δώσουν αξία στην ανθρώπινη ζωή. Κι αν θέλουν βοήθεια, ας φροντίσει και ο Δήμος Θεσσαλονίκη.

Βλέπετε, πάνω στην παράκρουση της Δευτέρας αποφάσισα να παρακολουθήσω το δημοτικό συμβούλιο Θεσσαλονίκης στην TV 100. Γνώριζα ότι το ίδρυμα Νιάρχος έχει προχωρήσει σε πολύ μεγάλες δωρεές στον Δήμο με απώτερο σκοπό να τον βοηθήσει να σουλουπώσει την πόλη. Κάποια στιγμή ένας σύμβουλος (προφανώς της αντιπολίτευσης) ρώτησε για ένα «έργο» που ετοιμάζεται και παρότι παρακολουθούσα με το μάτι γαρίδα, οφείλω να ομολογήσω, ότι ουδέποτε κατάλαβα τι εννοούσε ο αρμόδιος αντιδήμαρχος. Δεν απάντησε ποτέ για τον προϋπολογισμό του έργου, είπε ότι θα δημιουργηθούν δωμάτια στις κοινότητες ούτως ώστε μια κυρία που ξέρει να πλέκει να μάθει την τέχνη και στις υπόλοιπες, να ανταλλάσουν ιδέες οι δημότες κι αν προκύψει και κάποια καινοτόμα (θα συμπληρώσω εγώ) θα φωταγωγήσουμε και την πόλη.

Δηλαδή το ενδεχόμενο δημιουργίας δωρεάν συγκοινωνίας ή εκπόνησης ενισχυμένων προγραμμάτων βοήθειας δημοτών που έχουν πρόβλημα, μάλλον είναι εξόχως παρανοϊκό. Πόσο μάλλον η φιλοξενία παιδιών από τη Συρία των οποίων οι φωτογραφίες που βλέπω καθημερινά είναι μαχαιριά στην καρδιά.

Για να κλείσω έτσι όπως ξεκίνησα, άκουσα και τον Γιάννη Κόντη να μιλάει για τον περιβόητο αγώνα του Άρη με τον Αστέρα Τρίπολης, για την κυρία Κουρομπύλια. Για το άδειο πλαστικό μπουκάλι που την χτύπησε στον γοφό, τις ιατρικές εξετάσεις, το πείσμα της ποδοσφαιρικής Ελλάδας για παραδειγματική τιμωρία, για τον Τύπο της εποχής που κρέμασε τον Άρη στα μανταλάκια… Μόνο για την τοπική εφημερίδα της Θεσσαλονίκης (που πλέον δεν υπάρχει) δεν είπε η οποία τότε είχε ξεπεράσει τον εαυτό της καθώς το μόνο που δεν είχε απαιτήσει ήταν η διάλυση του Άρεως. Βλέπετε τα χρόνια περνάνε αλλά αυτά τα άτιμα τα γραπτά μένουν. Ποιος θυμάται όμως τι έγινε πριν από 5-6 χρόνια…