Κανονικά το κείμενο αυτό θα ήταν μια κριτική για την εικόνα του Πανιωνίου στο ΟΑΚΑ και την ήττα από την ΑΕΚ. Θα μου επιτρέψετε στο σημερινό κείμενο η παρουσία της ομάδας του Μιχάλη Γρηγορίου να μπει σε δεύτερη μοίρα. Από χθες το ιταλικό ποδόσφαιρο θρηνεί για τον αδόκητο χαμό του Ντάβιντε Αστόρι μόλις σε ηλικία 31 ετών. Και μαζί θρηνούμε κι εμείς λίγο περισσότερο ως οπαδοί της Φιορεντίνα.

Η φυσική τάξη των πραγμάτων επιτάσσει να αποτίεις φόρο τιμής στους ποδοσφαιριστές που πεθαίνουν. Συνήθως όμως, αυτό συμβαίνει αφού έχουν σταματήσει το ποδόσφαιρο και όταν φτάνουν σε προχωρημένη ηλικία. Όταν όμως αυτό συμβαίνει σε τέτοια ηλικία τότε τα συναισθήματα που σε κατακλίζουν είναι διαφορετικά.

Οι Ιταλοί έχουν μια έκφραση, “Un fulmine a ciel sereno”, για να εκφράσουν το απροσδόκητο το ξαφνικό. Κάπως έτσι έσκασε και η είδηση του θανάτου του αρχηγού της Φιορεντίνα. Κι ενώ τόσο ο Αστόρι και οι συμπαίκτες του ετοιμάζονταν για ένα αδιάφορο παιχνίδι στο Ούντινε, ξαφνικά βρίσκεσαι αντιμέτωπος με την χειρότερη τραγωδία.

Ένας νέος άνθρωπος «έφυγε» μέσα στον ύπνο του βυθίζοντας όλους σε μια απέραντη θλίψη. Χθες δεν «έφυγε» ο αρχηγός της Φιορεντίνα ή ένας καλός ποδοσφαιριστής, αλλά ένας σπουδαίος άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που είχε διαλέξει την Φλωρεντία για να μεγαλώσει την οικογένειά του, που είχε αποφασίσει να γίνει ο ηγέτης μιας ομάδας και μιας ολόκληρης πόλης.

Ο Αστόρι αφήνει πίσω του μια σύντροφο, ένα κοριτσάκι ηλικίας μόλις δύο ετών, την οικογένειά του, τους αγαπημένους του φίλους και συντρόφους. Μια τραγωδία για ένα από τα καλύτερα παιδιά του ιταλικού ποδοσφαίρου που είχε μπροστά του μια ολόκληρη ζωή.

Κάποια πράγματα συμβαίνουν χωρίς να μπορούμε να δώσουμε λογική εξήγηση. Μόνο σε τέτοιες περιπτώσεις κατανοείς πόσο σημαντική είναι η ζωή, πόσο σημαντικό είναι να χαμογελάς, να αγαπάς και να αγαπιέσαι, να βοηθάς και να σε βοηθάνε. Ο capitano της Φιορεντίνα Davide Astori με την στάση ζωής του είχε μπει στις καρδιές όλων και τα λόγια οδύνης και πόνου από όλους όσους τον γνώριζαν δείχνει του λόγου το αληθές.

Η Φλωρεντία είναι ένα μέρος που αγαπάει και αγκαλιάζει τους ποδοσφαιρικούς της ήρωες χωρίς όρους μια αγάπη που μπορεί να συγκριθεί μόνο με αυτή μιας μάνας για το παιδί της. Ο Αστόρι βρισκόταν στην πόλη της Αναγέννησης μόλις τρία χρόνια αλλά η αγάπη του για την ομάδα και την πόλη είχε εκτιμηθεί βαθιά από όλους τους Φλωρεντίνους.

Πραγματικά δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψεις την τραγωδία αυτή, ειδικά για όλους εμάς που ζούμε το ποδόσφαιρο με όρους όχι εμπορικούς, αλλά με αγάπη και συναισθήματα περιμένοντας πως και πως την Κυριακή, η απώλεια του Ντάβιντε, μας κάνει πιο φτωχούς. Και μπορεί πλέον το ποδόσφαιρο και με τους όρους που επικρατούν να σε έχει απαλλάσσει από οποιαδήποτε τάση προσωπολατρείας, αλλά αυτό δεν μας εμποδίζει να θαυμάσουμε την πορεία ενός αξιόλογου ανθρώπου που το νήμα της ζωής του κόπηκε τόσο απότομα.

Ciao Davide, ciao Capitano

ΥΓ. Για τον Πανιώνιο έχουμε καιρό μπροστά μας να τα πούμε.