«Λαμπρόπουλε, ποιος να το περίμενε;»...
Μπαίνεις στο αεροπλάνο της επιστροφής από την Ουκρανία. Το κρύο νομίζεις ότι έχει παγώσει ακόμη και το μεδούλι σου. Η ΑΕΚ έχει χάσει μία δική της πρόκριση και έχει αποκλειστεί ούσα αήττητη στο θεσμό και καλύτερη και στις δύο αναμετρήσεις με την Ντινάμο Κιέβου. Περιμένεις να αντικρίσεις σκυθρωπά πρόσωπα και αμίλητους ανθρώπους.
Η πρώτη εικόνα είναι ο Μπακάκης να έχει απλωμένο το πόδι του και στο μπροστινό κάθισμα λόγω της κάκωσης που είχε αποκομίσει από το ματς, η επόμενη δύο τρεις παίκτες να τον ρωτούν πόσο σοβαρό είναι... Ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ άπειροι, σχεδόν άμαθοι από τέτοιες καταστάσεις να συμπεριφέρονται όπως ακριβώς συμπεριφέρονταν μετά την ισοπαλία στο Μιλάνο. Το θερμόμετρο του... εγκέφαλου τους να δείχνει σχεδόν την ίδια θερμοκρασία στην καλή και στην στραβή. Με πρόσωπα σίγουρα που ήξεραν ότι είχαν κάνει για μία ακόμη μέρα καλά τη δουλειά. Δεν είχαν κανένα παράπονο από τον εαυτό τους. Ο μόνος που σχεδόν δεν μιλιόταν ήταν ο Μασούντ που ένιωθε υπεύθυνος για τον αποκλεισμό κι' ας μην ήταν...
Αυτό είναι σε γενικές γραμμές η φετινή ΑΕΚ. Μία ομάδα πιο focus από κάθε άλλη που θυμάμαι να έχω ζήσει αυτά τα πάνω από 20 χρόνια που κάνω ταξίδια με ομάδες. Ποτέ ξέφρενος ενθουσιασμός, ποτέ τέτοια απογοήτευση που να εκτιμάς ότι δεν θα την ξεπεράσουν, θα τους πάρει από κάτω. Μία ώριμη ομάδα που ξέρει να αντιμετωπίζει ότι μεγάλο ή καλό της συμβαίνει, ότι δύσκολο ή στενάχωρο. Μία ομάδα που όταν τελειώνει το ένα ματς σκέφτεται το άλλο. Οσο μεγάλη κι' αν είναι η χαρά ή η απογοήτευση από το ματς που μόλις είχε τελειώσει. Κάπως έτσι έφτασε προφανώς μέχρι τα τέλη Φεβρουαρίου να είναι μέσα σε όλους τους στόχους.
Μία κουβέντα με τον Λαμπρόπουλο στα πεταχτά. Του είπα πάνω κάτω αυτό που είπα και στην μετάδοση της COSMOTE TV, ότι το ματς με την Ντινάμο Κιέβου είναι πιθανόν το ματς της καριέρας του. Ενα παιδί με δύο χιαστούς την τελευταία τριετία να παίζει στο χιόνι σαν μαθημένος από καιρό στις συνθήκες αυτές, να παίζει με τέτοια αυτοπεποίθηση σαν να είναι αυτός ο ηγέτης αυτής της ομάδας, να παίζει με τέτοια άνεση σαν να είναι αυτός ο καλύτερος κεντρικός αμυντικός της ΑΕΚ, σαν να μην έχει μπροστά του στην... ιεραρχία, Τσιγκρίνσκι, Βράνιες, Τσόσιτς... Δεν αποδέχτηκε τον χαρακτηρισμό, δεν τον αρνήθηκε κιόλας... Απλώς θυμήθηκε την φάση που του έφυγε ο Μοράες για να μου πει “όχι μόνο μπλέχτηκαν τα πόδια μας και έπεσα, αλλά πήγα να σηκωθώ και γλίστρησα ξανά...”. Ποιός άλλος στη θέση του μετά από τέτοιο ματς αυτό θα θυμόταν, όταν στην φάση που περιγράφει τον καλύπτει ο Τσιγκρίνσκι, ο οποίος τρώει και αυτός την ντρίπλα και μάλιστα στα ίσια από τον αντίπαλό του και γλυτώνει το γκολ πρώτα ο Μπάρκας και μετά ο Μπακάκης με το τάκλιν πάνω στην γραμμή.
Το σλόγκαν λέει “Λαμπρόπουλε ποιός να το περίμενε...”, με τον συγκεκριμένο θα έπρεπε να λέει “Λαμπρόπουλε όλοι το περιμέναμε...”. Οπως όλοι περιμέναμε τον Λάζαρο να χορεύει τους Ουκρανούς και στο χιόνι. Στη σεζόν της καριέρας του, ο καλύτερος Ελληνας ποδοσφαιριστής του ελληνικού πρωταθλήματος και ένας από τους τρεις τέσσερις καλύτερους Ελληνες ποδοσφαιριστές γενικά αυτή τη στιγμή, δεν βλέπει τίποτα μπροστά του εκτός από την επιτυχία. Δεν βλέπει αντιπάλους, δεν βλέπει ομάδες, δεν βλέπει καιρικές συνθήκες, δεν βλέπει κρίσιμα ή δύσκολα ή εύκολα ματς. Τα παίζει όλα σαν να παίζει στην αυλή του και όταν παίζεις με την φυσικότητα που παίζεις στην αυλή του σπιτιού σου, τα σπας. Ο Λάζαρος τα σπάει, νομίζεις ότι μπορεί να κάνει τα πάντα, ξεκινά σλάλομ για να περάσει τέσσερις παίκτες, ή ανάμεσα από τρεις και δεν αναρωτιέσαι γιατί το κάνει, παρά μόνο αν θα τα καταφέρει. Σουτάρει από τα 40 μέτρα και δεν σου περνάει από το μυαλό να πεις “κακώς” ή “το παρακάνει, δεν μπαίνει γκολ από εκεί...”, σε λίγο θα δοκιμάσει να πετάξει και το μόνο που θα περιμένεις είναι να δεις αν μπορεί να βγάλει και φτερά.
Νομίζω ότι όλοι γνωρίζουν ότι ήταν λάθος που τον έβγαλε ο Μανόλο. Δεν έχω ιδέα αν σκέφτονταν το Περιστέρι ο Ισπανός τεχνικός, δεν έχω και ιδέα αν ένας παίκτης που έχει παίξει 70 λεπτά ή 90 λεπτά έχει μεγάλη διαφορά στο πως θα αποδώσει την Δευτέρα το βράδυ, νομίζω καμία, αλλά δεν επιμένω. Από την άλλη όμως δεν έχω να πω τώρα που πρέπει να δω συνολικά την εικόνα, πολλά για τον Μανόλο Χιμένεθ. Μπορώ να θυμηθώ πολλά ματς που διαφώνησα με αρχική επιλογή του, ή με κάποιες από τις αλλαγές του, αλλά με αυτές έφτασε ως εκεί που πήγε και πήγε πολύ μακριά είναι αλήθεια. Ο Μανόλο έφτιαξε μία σπουδαία ΑΕΚ και τον προπονητή πρέπει να τον κρίνεις συνολικά και όχι από μία αλλαγή, ή ένα ματς.
Βεβαίως και είναι αλήθεια ότι χάθηκε μία μεγάλη ευκαιρία. Η ΑΕΚ του χρόνου μπορεί να έχει ακόμη καλύτερη ομάδα από την φετινή, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι στην Ευρώπη με ακόμη καλύτερη ομάδα θα φτάσει μέχρι τους 16... Στην Ευρώπη τις ευκαιρίες για μεγάλη διάκριση δεν τις έχεις κάθε χρόνο και δεν αποφασίζεις μόνο εσύ για αυτές. Αποφασίζει η κλήρωση, η στιγμή, ο αντίπαλος που μπορεί να είναι ανώτερος ακόμη και από την δική σου καλύτερη έκδοση. Υπό αυτή την έννοια κάθε χαμένη ευκαιρία είναι πρόβλημα. Διότι η ΑΕΚ στο Κίεβο δεν έχασε την πρόκριση στους 16, έχασε την ευκαιρία να συνεχίσει και αλήθεια δεν ξέρω μέχρι που...
Αυτό όμως δεν αλλάζει και όσο πιο σύντομα το συνειδητοποιείς, τόσο πιο μπροστά θα πας. Και οι παίκτες της ΑΕΚ το είχαν συνειδητοποιήσει από την ώρα που είχαν μπει στο αεροπλάνο της επιστροφής. Αυτό είναι ένα ξεκάθαρο δείγμα ομάδας που προοδεύει, είναι ένα ξεκάθαρο δείγμα ότι το ταξίδι που ξεκίνησε τον περασμένο Ιούλιο τους άφησε γεμάτους. Και η αλήθεια είναι ότι επειδή αυτό το ταξίδι το έζησα σχεδόν από μέσα λόγω της COSMOTE TV όταν ξεκινούσε όλοι ήταν περίπου στην φάση όχι Λαμπρόπουλε, αλλά “ΑΕΚ ποιός να το περίμενε...”. Τώρα όλοι ξέρουν ότι έπρεπε να το περιμένουν ότι αυτή η ΑΕΚ την βαλίτσα θα την πήγαινε μακριά...
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.